myluckyheartstories

♪  Chapter 42: Former self

Jane’s POV

Wala nanaman ako sa sarili habang naglalakad. Kung saan saan napapadpad ang utak ko. Gusto kong umiyak nang umiyak para mawala itong paninikip ng dibdib ko, pero kahit isang patak ng luha ay wala nang lumabas mula sa mga mata ko. Mukhang napagod na rin sila tulad ko.

Medyo maalinsangan ang paligid kaya naman ramdam kong pawis na pawis na ako. Medyo masama pa rin ang pakiramdam ko dahil sa biglaang pagsakit ng ulo ko kanina at sa pagbabalik nanaman ng isang hindi magandang alaala. Alam ko naman na dapat ay maging handa na ako sa kung ano man ang malalaman ko tungkol sa nakaraan ko pero hindi ko pa rin maiwasan ang hindi magulat at makaramdam ng sakit. Wala rin naman akong mapapagtanungan ng tungkol dito. Ayokong sabihin kay kuya dahil ayokong mag-alala pa siya sa akin. Wala naman akong lakas ng loob na magtanong sa mga magulang ko, kahit na alam kong may inililihim pa rin sila sa akin, alam ko pa rin sa sarili ko na ginagawa lang nila iyon para protektahan ako. Si Al, alam kong may sarili rin iyong mga problema at ayoko naman nang dumagdag pa.

I feel so alone and helpless. Gusto kong ilabas lahat ng nararamdaman ko dahil naninikip lang ang dibdib ko kung patuloy ko itong sasarilinin.

Huminto ako sa paglalakad. Naramdaman ko naman ang paghinto rin ng sasakyan niya sa likod ko. I heaved a sigh. Mula pa kanina sa may highway ay sinusundan pa rin ako ni Geff. Nakasunod lang sa akin ang sasakyan niya at hinayaan akong maglakad. Dahan-dahan ko iyong nilingon ngunit wala ring kwenta dahil tinted iyong sasakyan niya. Napansin ko rin na may tatlong itim na mga sasakyan din ang nakahinto hindi kalayuan sa sasakyan ni Geff. Umiling-iling na lamang ako at nagpatuloy sa paglalakad.

I know for a fact that I have private bodyguards following me 24/7. Siguro ay si Kuya Nathan na rin ang nag-asikaso ‘non simula noong nakidnap ako. Since sinabi kong huwag nang ipaalam sa iba ang nangyari sa akin, iyon na lang siguro ang nagawa niyang paraan para masigurong ligtas ako. Kahapon ko nga lang napagtanto ang bagay na ‘yon dahil nahuli ko silang mga nakauniporme ng black and white at nakatingin sa akin. Nakita ko rin kasi iyong golden angel’s wings pin na nakalagay sa collar ng uniforms nila which is the Alvarez family symbol. Iyon marahil iyong nararamdaman kong sumusunod sa akin lalo na kapag mag-isa akong naglalakad sa labas ng campus namin, tulad na lamang noong isang araw nang binilhan ko si Achel ng ice cream.

I want to be alone yet not totally alone. Gusto kong mapag-isa pero gusto kong may makausap. Kahit ako ay naguguluhan na sa gusto kong mangyari. Pero ang sigurado ko lang ay ayoko munang maramdaman ang mga presensya nila: ni Geff at ng mga bodyguards na laging nakasunod sa akin.

Kaya naman huminga ako ng malalim at mabilis na naglakad. Narinig ko nanaman ang pagkabuhay ng makina ng sasakyan ni Geff kaya naman medyo nag-jog na ako. Alam kong susunod pa rin siya sa akin kaya naman sinimulan ko nang tumakbo. Medyo malapit na kami sa wet market kaya naman alam kong maiwawala ko na sila mula doon. Patuloy lamang ako sa pagtakbo habang naririnig ko ang sunod-sunod na pagbusina ni Geff mula sa likod ko. Napunta ako sa isang street kung saan medyo maraming tao kaya naman nagtungo ako papunta doon at lumiko sa isang masikip na eskinita. Hindi ko nga alam kung saan ako papunta pero patuloy pa rin ako sa pagtakbo.

Bahala na.

Patuloy pa rin ako sa pagtakbo at nang medyo napagod na ako ay sinubukan kong lumingon. Napangiti ako sa sarili nang nakitang wala na sila na nakasunod sa akin. Dahil doon ay napagdesisyunan ko na lamang na maglakad. Nagtanong na rin ako sa ilan sa mga tao doon kung saan makikita iyong wet market. Kapag kasi nakita ko na iyon ay alam ko na kung paano makakauwi sa pad namin. Matapos ang halos labinlimang minuto ay nakita ko na rin ang hinahanap ko.

Nakaramdam na ako ng kapaguran nang nakita ko na sa wakas ang pad na tinutuluyan namin. Nang nakarating na ako sa room namin ay pinindot ko lang ang password sa LED panel at tuluyang pumasok sa loob. Sinalubong akong muli ng mabangong amoy ng bagong lutong ulam. Nakita ko rin ang bag ni kuya na nakalagay sa sofa bed malapit sa small living room. Bumuntong-hininga ako. Napapadalas ang dalaw ni kuya dito sa pad kahit na busy siya sa basketball practice nila samantalang napapadalas naman ang hindi pag-uwi ni Al. Hindi siya dito natulog kagabi and I guess that will also be the case now. Gusto ko sanang tanungin si kuya kung nag-away na naman ba silang dalawa pero gusto ko munang ayusin ang sarili kong mga problema.

Nagtungo ako sa room ko at ni-lock iyon. Kinuha ko ang notebook ko sa bag at iyong mga files na ibinigay sa akin ni Al, at sumalampak sa kama. Sinimulan kong basahin ang ilan sa mga isinulat ko sa notebook na ‘yon at sinubukang pagtagpi-tagpiin lahat ng mga nalalaman ko.

I am Angel Miracle Pavia Yllana, now known as Jayzelle Ayaline Cardona Alvarez. My real parents are Angeline and Alfonso Yllana. I have a twin sister named Angel Liberty Yllana and an older brother named Seraph Marvel Yllana. My parents died because of a car accident, which I learned was a lie according to what Al had told me about them. Nalaman nila ang tungkol doon dahil sa research na ginawa nila ni Kuya Nathan. Nakipagkita rin sila sa bestfriend ko noon na nagngangalang Tim.

Someone shot my father on the chest which led them to that tragedy. Kasama nila si Angel nang mga panahon na iyon kaya naman ipinagpalagay na namatay rin siya sa aksidenteng iyon. According sa files tungkol sa mga Yllana, may nakitang katawan ng bata sa loob ng sasakyan kasama ng... sa parents ko kaya naman ipinagpalagay nilang si Angel iyon. Hindi ko alam kung may mga relatives pa ba ako, kung mayroon man ay hindi ko sila kilala. Basta ang sinabi dito sa document ay hindi na nila pinaverify ang sunog na katawan ng bata. They just concluded that that body was indeed Angel’s.

In the same time bracket, may nangyari rin sa loob ng Yllana mansion. Naalala ko iyong unang panaginip ko tungkol sa totoo kong kuya. Binitawan ko ang hawak kong notebook, tumingala’t mariing ipinikit ang mga mata. Nasasaktan pa rin ako sa panaginip kong iyon pero may pag-asa namang sumibol sa puso ko nang nakita ko siya kanina sa loob ng campus namin. Kahit na hindi niya ako nakilala, masaya pa rin ako dahil buhay siya. Nagulat ako dahil sa katotohanang iyon. Paano mangyayaring buhay siya gayong... nakita ko kung paano siyang binaril ng mga lalaking iyon na pumasok sa loob ng bahay namin? Napakaimposible nang nakita ko kanina pero ang mukha niya, hinding-hindi ko malilimutan iyon. Mahal na mahal ko siya, he’s my own blood, my brother, at hinding hindi ko rin malilimutan kung paano niya akong prinotektahan ng gabing iyon.

He loves me dearly that he’s more than willing to risk his life than to risk mine.

The Yllana mansion burned down and that was where my life as Angel Miracle Yllana ended. That was when my identity had been erased.

Huminga ako ng malalalim at pinukpok, gamit ang kamay ko, ang dibdib ko. Walang lumalabas na luha sa mga mata ko pero naninikip naman ang dibdib ko. Kinagat ko ang labi ko at pinakalma ang sarili bago nagpatuloy.

Hindi ko alam ang mga sumunod na nangyari pagkatapos ng sunog. Basta ang naaalala ko na lamang ay iyong panahong nakita ako ng mga madre na nasa tapat ng Heaven Orphanage na duguan. Inilipat ko iyong notebook sa susunod na pahina at nakita ko doon ang sketch ng mukha ni Sister Carmen. Naramdaman ko ang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko habang nakatitig sa nakangiting mukha niya doon. Her smiling face is so clear in my mind. Inilagay ko ang palad ko sa bibig ko nang may hikbing kumawala sa akin.

Sa mga panahong wala akong ideya kung sino ako, siya ang nag-alaga sa akin. Kahit na hindi ko siya pinapansin, hindi pa rin niya ako sinukuan at patuloy lamang niya akong pinasaya. Sa mga panahong umiiyak ako sa gabi dahil sa mga nakakatakot na panaginip, pupuntahan niya ako sa kwarto ko at pakakalmahin hanggang sa makatulog ako. Sa mga panahong natutulala ako, kakausapin niya ako at patatawanin. Sa mga panahong nalulungkot ako, gagawin niya ang lahat mapangiti lang ako. And now... she’s gone.

Naalala ko noong nagising ako mula sa aksidente na nangyari noong nabunggo ako ng isang sasakyan, narinig kong nag-uusap si mom at iyong doktor. Ang buong akala ko ay ako ang pinag-uusapan nila kaya naman marahan akong umupo. Kahit na may benda pa ang buong mukha ko at wala akong nakikita, naririnig ko pa rin ang pinag-uusapan nila. The doctor declared her time of death. The exact time I gained consciousness...

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at umiyak na ako. I didn’t try to stop my tears from falling. Inilagay ko ang kamay ko sa dibdib ko habang nakatingin sa sketch niyang nakangiti. Hindi ako makapaniwala na nagawa ko siyang kalimutan. How come I forgot about those wonderful memories? She’s one of those lights that lit up my life when I needed it the most. At ngayong nakatingin ako sa ngiti niya, unti-unting nagiging malinaw sa akin ang mga alaalang kasama ko siya. Those warm and wonderful and bright memories with her... bakit ko nagawang kalimutan?

Gusto ko ulit siyang makita. Gusto kong yakapin niya akong muli tulad noong mga panahong malungkot ako. Gusto kong maramdaman iyong muli ngayong sobrang lungkot ko. Gusto kong muling makita ang mga ngiti niya, na dahilan kung bakit nagagawa ko ring ngumiti noon. Gusto kong pagaanin niyang muli ang nararamdaman ko tulad ng pagpapagaan niya nito noon.

Pero hindi na pwede... at huli na ang lahat.

Paulit-ulit akong huminga ng malalalim at pinakalma ang paghinga. Medyo naninikip na rin kasi ang dibdib ko at medyo nahihirapan akong huminga dahil sa pag-iyak. Ayoko rin namang marinig ako ni kuya at makita akong ganito ang kalagayan.

Inilipat ko nang muli ang pahina ng notebook at ang sunod kong nakita ay iyong sketch ng malaking puno sa loob ng Heaven Orphanage. Ito ang lugar kung saan kami unang nagkita ni Geff... ni Drew. He introduced himself to me as Drew, dahil iyon ang tawag sa kanya ni Angel noong sila ang magkasama sa Yllana Mansion. Yes, he was that kid I was waiting to arrive that time in my room. Noong bata pa ako, noong nagbabasa ako ng Romeo and Juliet, iyong alaalang bumalik sa akin noong nakidnap ako.

He was that kid who mistaken me as Angel. Pero kinabukasan rin ay pinagtakpan ako ni Angel at sinabing lumipat na siya ng kwarto at iyong kwarto ko ay magiging bodega na. The reason why Angel did that — I didn’t know. Those other childhood memories inside Yllana Mansion were still a blur to me pero malinaw pa sa sikat ng araw ang katotohanan tungkol sa bagay na iyon sa utak ko.

At noong ipinakilala niya ang sarili niya sa akin bilang si Drew... nagpakilala rin ako bilang si Angel. Angel is a part of my name but still, I told him I was Angel. The Angel he spent his time with. Ipinikit ko ang mga mata ko at inalala ang mga pangyayari noong mga panahong iyon. Retrieving some of my memories now seems easy for me kaya hindi ako masyadong nahirapan na maalala ang bagay na iyon.

After that day under the tree, the place where we met for the first time, ay nasundan na ang mga pagkikita namin.

He always calls me Angel back then.

“Sister Carmen! Nasaan na po si Angel? I want to see her!” Naglalakad ako noon galing sa kitchen papuntang kwarto ko nang narinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Gumaan ang kanina lamang ay mabigat kong pakiramdam nang narinig ko ang tawa ni sister.

“Ikaw talagang bata ka. Nasaan ba ang mga magulang mo at bakit mag-isa ka ngayon? Nandoon na sa room ang ibang mga bata,” mahinahong sabi ni sister kay Drew.

Pumunta ako sa pinanggalingan ng mga boses nila at nakitang nasa tapat sila ng playground. As usual ay nakasuot nanaman siya ng blue polo shirt at khaki pants. Nakaayos rin ang buhok niya at mukha siyang malinis. Isang tingin pa lang talaga sa kanya ay malalaman mo na kaagad na anak mayaman siya.

“There she is!” Turo sa akin ni Drew nang nakita akong nakasilip at nakamasid sa kanila ni sister. Mabilis niyang tinakbo ang distansya naming dalawa at hinagkan ako sa noo bago ikinulong sa kanyang mga bisig. Gulat na gulat ako dahil doon at napatingin kay sister. Nakita ko naman na masaya lang siyang nakatingin sa aming dalawa.

Dahil naiilang ako sa sobrang lapit niya ay mabilis ko siyang itinulak. “Ano bang ginagawa mo?” tanong ko sa maliit na boses. Pinuno ang utak ko ng mga alaala nilang dalawa ni Angel. Naalala kong ganito rin ang madalas gawin ni Drew kapag nakikita niya si Angel sa bahay namin.

Simula noong una kaming nagkita sa ilalim ng punong iyon ay mabilis akong dinagsa ng mga alaalang iyon. Kahit nga ako ay nagulat. Bakit ko nalimutan ang mga alaalang iyon? Noong una akong tinanong ni Sister Carmen kung ano ang pangalan ko ay wala akong maisagot. Ngunit nang nakita ko ang mukha ng batang ito, ay naalala ko paunti-unti ang lahat. At hindi ko kayang ipakilala ang sarili ko bilang si Miracle dahil hindi naman niya ako kilala. Ang kilala niya ay si Angel at nakita ko sa mga mata niya ang katuwaan dahil sa pagkakakita sa akin. Trip lang talaga niyang itanong ang pangalan ko.

Kinagabihan noong araw na iyon pagkatapos umuwi ni Drew ay umiyak ako. Naalala ko kasi kung anong ginawa ng mga masasamang lalaking iyon sa kuya ko. Ngayon ay wala na akong kuya. Sila mommy at daddy naman ay nasa malayong lugar kasama si Angel. Paano na ako? Malalaman kaya nila na nandito ako? Pero paano kung makita ako ng mga masasamang lalaking iyon?

Kaya naman kinabukasan ay pumunta ako sa Main Office kung nasaan si Sister Carmen. Sinabi ko sa kanya ang lahat ng mga alam ko. Napahinto naman ako mula sa pagsasalita nang tinanong niya ako kung paano akong napadpad sa orphanage at kung anong nangyari sa akin at bakit ako duguan.

Wala akong naisagot. Hindi dahil sa natatakot akong magsalita. Kundi dahil hindi ko alam.

“Natulala ka nanaman Angel. Ano bang iniisip mo?” Naputol ang mga iniisip ko nang tinanong ako ni Drew na ngayon ay nag-aalalang nakatingin sa akin. Hindi ko rin namalayan na nakalapit na rin pala si Sister Carmen at mataman ring nakatingin sa akin.

Hindi na ako nakapagsalita dahil kinuha ni Drew ang kamay ko at hinila ako papunta sa lugar kung saan kami unang nagkita.

“Mga bata, huwag kayong lalayo ah! Bumalik din kayo kaagad!” sigaw sa amin ni Sister Carmen. Gusto ko sana siyang lingunin pero mahigpit ang pagkakahawak sa akin ni Drew at mabilis rin ang takbo niya.

Sumigaw naman pabalik si Drew. “‘Wag po kayong mag-alala sister! Ibabalik ko rin po siya! Namiss ko lang po talaga ‘to!”

Nasundan nang nasundan ang pagkikita naming iyon. Hindi tulad ni Angel ay hindi ako pala-imik. Kahit nga siya ay nanibago sa akin dahil kilala niya si Angel bilang isang bibo at madaldal na babae. Hindi naman kasi talaga niya ako kilala pero hindi ko na lang isinatinig ang mga iniisip ko.

Isang gabi ay doon kami sa kwarto ko namalagi. Nasa playground kasi ang mga bata kaya naman dito na lang ako sa kwarto ko. Hindi rin naman kasi ako mahilig makihalubilo sa iba. Nagbabasa lang ako ng librong ipinahiram sa akin ni Sister Carmen habang palakad-lakad naman si Drew at pinagmamasdan ang paligid ng kwarto ko.

“Angel...” Nilingon ko siya nang tinawag niya ako. Nagtaka naman ako dahil sa kakaibang tingin na ibinibigay niya sa akin.

“Bakit ganyan ang mukha mo?” Bigla akong nakaramdam ng kaba. Nalaman na kaya niya na nagpapanggap lang ako? Pero wala naman akong intensyong masama. Siguro kapag nakabalik na si Angel kasama si mommy at daddy at pumunta dito para sunduin ako, sasabihin ko na lang sa kanya ang lahat. Para mapagtakpan niya ulit ako.

Umupo siya sa tabi ko at pinagmasdan ako gamit ang mga mata niyang... naaawa.

“Angel. Kinausap kasi ako ni sister,” panimula niya. Ibinaba ko ang binabasang libro at nakinig sa mga sinasabi niya. Nag-iwas siya ng tingin sa akin at saka huminga ng malalim. “Ang sabi niya, secret lang daw dapat na nakita kita dito. Dapat daw hindi ko ipagsasabi kahit kanino na nakita kita dito. Kahit pa sa mga parents ko ay hindi pwede.”

Nagulat ako sa mga sinabi niya pero hindi ko siya pinutol sa pagsasalita. “Ginawa ko ‘yung sinabi niya. Hindi ko sinabi kela mommy at daddy na nakita kita dito. Pero kasi...” Mukhang nahihirapan siyang magpaliwanag. Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay bigla akong kinabahan. Bakit kaya sinabi iyon ni Sister Carmen kay Drew? Kilala ba niya kung sino si Drew at ang mga magulang niya? Kilala ba niya kung sino talaga ako?

Dumoble ang kaba sa dibdib ko nang tumingin sa akin si Drew at nakita kong namumula na ang mga mata niya, hudyat na hindi magtatagal ay may tutulong luha na doon.

“... narinig ko kasi sila mommy at daddy na nag-uusap. They are talking about Tita Angeline and Tito Alfonso. Ang sabi nila... wala na raw sila. Pati ikaw Angel. Ang sabi nila ay wala ka na rin daw.” Tumulo na ang mga luha sa mga mata niya samantalang nanlamig naman ang buo kong katawan.

“Pero imposible namang mangyari ‘yun kasi nandito ka ngayon sa harap ko. Imposible di ba, Angel? Mali lang siguro ako ng narinig. Oo... baka nga,” pagpapatuloy pa niya. Pinagmasdan ko siya pero alam kong pinaniniwalaan niya ang narinig niyang sinabi ng mom at dad niya. Hindi lang niya magawang maniwala ng buo dahil nandito ako sa harapan niya.

Wala na raw sila mommy at daddy. Wala na. Pero bakit mangyayari ‘yon? Paano nangyari ‘yon? Ang sabi nila sa akin ay hindi raw nila ako iiwan. Pero bakit wala na sila? At si Angel...

“P-Patay na raw sila?” Nanginig pa ang boses ko sa pagtatanong na iyon. Bigla na lamang umagos ang mga luha sa mukha ko at naramdaman ko nanaman ang isa sa mga bagay na ayoko nang maramdaman kahit kailan.

Ang pakiramdam ng mag-isa. Ang pakiramdam na iniwanan ka na ng lahat. Iyong pakiramdam na wala nang natira sa akin.

Iniwan na nila akong lahat...

Huminto ako pansamantala sa pag-iisip sa nakaraan nang naramdaman ko nanaman ang pagkirot ng ulo ko. I’m so exhausted. Ang bigat-bigat na ng pakiramdam ko. Lalo iyong bumibigat ngayong nasasagot na ang mga tanong na matagal na akong binabagabag. Ganito ba talaga ang nakaraan ko? Karamihan sa mga iyon ay hindi magaganda? Kaya ba pinili ng isip at puso kong kalimutan na lang ang mga iyon? Ngayon ay naiintindihan ko na ang sinabi ng psychiatrist ko tungkol sa bagay na iyon. Pero kahit na masasaktan ako dahil sa pag-alam ko sa mga iyon, unti-unti ko namang nabubuo ang sarili ko. Mas nakikilala ko ang sarili ko. And for me, that’s good enough.

Nilipat ko na ang notebook sa susunod na pahina at isang diary entry ang nakalagay doon. Isinulat ko doon ang pagkikita namin ni Jayvier at iyong sikretong sinabi niya sa akin. He mentioned something about this childhood friend named Angel Liberty Yllana. Hindi pa bumabalik ang mga alaala ko noong mga panahong iyon kaya naman bago lang sa pandinig ko ang pangalang Angel Liberty. Ayon sa kwento niya ay gulat siyang malaman na buhay pala si Angel dahil ang alam nilang lahat ay wala na siya. At nang nakita niya si Angel sa harapan niya, lalo siyang nagulat nang hindi na siya naaalala nito. Mas napaisip pa siya dahil ayaw niyang ipaalam kahit kanino na siya si Angel.

Iyon ay dahil may mga taong galit sa pamilya Yllana. I don’t know what the history behind that revulsion of those people was towards our family but I know for sure that they’re ready to kill for their own vengeance. Halos magtagumpay na nga sila noong nakidnap nila ako. Mabuti na lamang at nailigtas ako ni Geff at ni Kuya Nathan. Hindi ko pa binubuksan ang topic na iyon kay kuya dahil naroon pa rin ang traumang naramdaman ko dulot ng karanasang iyon. Gusto ko sanang itanong kung alam ba niya kung sino ang may gawa ‘non at paano nila nalaman kung nasaan ako. Paano nga kaya kung tanungin ko siya tungkol doon? Pero baka makahalata naman siya na may alam na ako tungkol sa nakaraan ko at hindi malabong sabihin niya iyon kela mom at dad at mataranta nanaman sila.

Ipinilig ko ang ulo ko nang may maalala pa sa kwento ni Jayvier noon.

“Angel’s twin kasama ‘yung parents nila ay umalis sakay ng isang sasakyan at naiwan naman si Angel at ang kuya niya sa bahay nila.” Iyon ang eksaktong sinabi niya noon na hindi lang nasundan dahil sa pagtawag sa akin ni Kuya Nathan. Pero... ako iyong naiwan sa bahay at hindi si Angel. Paano nangyaring ako ang kasama nila mom at dad paalis?

Ang sumunod na pahinang nakita ko ay tungkol naman doon sa pangungusap na bigla na lamang nabuo sa utak ko. Alam kong iyon ang sinabi sa akin ng totoo kong ama noong magkasama pa kami. May kung anong kumirot nanaman sa puso ko dahil sa mga alaalang iyon kasama ang totoo kong mga magulang. I can recognize them now, at masaya ako dahil doon.

Nous devons garder tout aussi confidentielle que possible, princesse. Bon? Puis-je vous faire confiance?

Dahil sa mga salitang iyon ay mas napaisip ako. Naalala ko iyong panaginip ko noong nahimatay ako’t dinala ako nila Al sa Infirmary ng school. I remembered that time when I had a glimpse of that man na talagang kinatakutan ko noon. I had that glimpse ngunit hindi iyon gano’n kalinaw. Ang tumatak lang sa akin noon ay ang katotohanang masama ang taong iyon at inakala ng mga magulang ko na isa siyang kaibigan. Huminga ako ng malalim nang napagtantong hindi ko kilala ang lalaking iyon ngayon. Another memory flashed in my mind. Iyong alaala ko kasama si Geff sa Heaven Orphanage. Mendez. Who was that Mendez I have revulsion to? Naalala ko iyong eksaktong naramdaman ko nang nakita ko ang lalaking iyon kasama si Geff. I learned then that both Mendez are blood related at nagsinungaling sa akin si Geff na hindi niya kilala ang lalaki. But then again, hindi ko alam kung sino ang lalaking iyon. My memories are still incomplete.

Even though that is the case now, I’m certain about one thing. Yllana family has two very dangerous nemeses. And Geoffrey Mendez knew one of them.

Which made him somehow... dangerous too. Ayokong paniwalaan ngunit iyon ang ipinakita sa akin ng mga alaala ko. I can’t be wrong. I can’t.

But I want to be mistaken.

Nagmulat ako ng mga mata nang may maisip ako. Come to think of it. Ang sabi ni Geff, or Drew as I call him then, hindi niya ipinagsabi kahit kanino ang pagkakakita niya sa akin noon. Ang dahilan niya ay sinabi sa kanya ni Sister Carmen na ilihim ang bagay na ‘yon. Pero bakit naman gagawin iyon ni Sister Carmen? Alam ba niya kung sino ako at kung ano ang nangyari sa akin bago ako napadpad sa orphanage na ‘yon? Alam ba niyang may gustong pumatay sa buong pamilya ko?

Naalala ko rin iyong misteryosong sketch ng isang batang babae na nasa loob ng office ni Sister Malou. She gave me an odd smile with an odd answer noong tinanong ko siya kung sino ang batang iyon. Now, I’m certain that I am that girl in the sketch. Ibig sabihin ay malaki ang posibilidad na may alam din sila tungkol sa nakaraan ko. Hindi ko alam kung naabutan pa nila si Sister Carmen o hindi. But I knew better at alam kong pare-parehas silang may alam.

At noong unang gabing nabuo kaming pamilya Alvarez dahil nakauwi na si dad galing States ay naabutan ko pa silang nag-aaway tungkol sa akin. And they mentioned a certain name.

Mildred.

Is that name somehow connected with the Yllanas? Only one way to find out.

I need to find out who that person is. It’s time for me to move and stop being this pathetic girl with lost memories.

I need to act. And the first thing I must do is to find those people who know the real me. The former Angel Miracle Pavia Yllana.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nathan’s POV

Pagkalabas ko galing sa common cr ng pad na tinutuluyan nila Jay ay mabilis kong kinuha ang phone ko at tinawagan siya. It’s already eight in the evening pero wala pa rin si Jay at hindi pa nakakauwi. Lalo akong kinabahan nang marami akong nakitang missed calls galing sa mga private bodyguards na kinuha ni Raph para kay Jay. What the hell is happening?

Direkta kong tinawagan si Raph at mabilis naman niya iyong sinagot.

“Nakauwi na ba si Miracle?” was the first question he shot at me.

“Not yet. Raph, what’s happening? Marami akong missed calls na—” Napahinto ako nang narinig ko ang mga galabog sa kabilang linya at ang mga mura ni Raph. This is not good.

Mabilis kong kinuha ang jacket ko na nakalagay sa sofa at mabilis na tinahak ang daan palabas ng pad. Fuck this! Nasaan na naman ba si Jay? Ang dami nang nakabantay sa kanya pero bakit laging nagkakaroon ng butas?! I should really stay by her side most of the time para sigurado.

“I think she knew something already,” narinig kong sabi ni Raph sa kabilang linya na sa palagay ko ay nasa sasakyan na niya ngayon. Narinig ko rin ang pagkabuhay ng makina ‘non.

Napahinto ako sa paglalakad dahil doon. “What do you mean na may alam na siya?”

I heard him heave a sigh. “She saw me at your school earlier and...” Naramdaman ko ang panlalamig ng katawan ko.

“Anong nangyari? Anong sinabi niya?” Umiling-iling ako at tinakbo ang hallway papuntang elevator. I don’t want to lose Jay again. Once is enough. Hinding-hindi ko malilimutan iyong mukha niya noon. That time of her total breakdown. Paano kung unti-unti na niyang naaalala ang lahat? Halos mapamura ako sa isip nang maalala kung gaano na nawalan ng kulay si Jay lately. She seems so dull and pale... wala na rin iyong saya sa mga mata niya. Ang mga ngiti niya... pilit.

“I saw recognition in her eyes. Nathan... wala akong magawa. I can’t tell her who I am. Masyadong delikado. I wouldn’t risk it. I can’t risk her.” I can almost hear his desperation and silent pleas. Alam kong hihingi nanaman siya ng tulong sa akin dahil ako lang naman ang mapagkakatiwalaan niyang malapit kay Jay.

“I think she even recognized Iona. Nakita rin niya kung anong naging reaksyon ni Miracle nang nagtanong siya sa kanya. There was definitely recognition and that’s a bad thing Nathan. You should keep an eye on her more often,” dagdag pa niya.

Nakita kong nasa ground floor pa iyong elevator kaya naman hinintay ko muna iyon. “Ano bang ginagawa mo sa school? Bakit ka nando’n?”

“I had to talk to the student council’s president. You know why.” I nodded. Ang SC president lang ang may access sa control room kung nasaan ang mga cctv cameras at alam naming iyon ang ginamit ng kung sino mang kumidnap kay Jay noon. “I got nothing in the conversation. According to her, there are only two people who have the keys for that room. The president herself... and Geoffrey Mendez.”

I pinched the bridge of my nose. “That can’t be Geff. He actually helped us getting Jane at isa pa... he likes my sister.”

“What?” maang na tanong niya.

Kumunot ang noo ko. “Anong what?”

“Geff likes Miracle? But... I thought he likes Angel.” Ako naman ang nagtaka sa sinabi niya. The guy talked to me in courting Jay. Imposible namang wala lang ‘yon? The guy seemed serious though.

“You’re very much mistaken then. He talked to me at sinabi niyang liligawan daw niya si Jay.” Umiling ako. “No, he actually said that he doesn’t do courting but yes, he does like my sister.”

Narinig ko ang paghinga ng malalim ni Raph maging iyong tunog ng mga busina. Mukhang natrap sa siya sa traffic.

“Really? I should’ve known.” Narinig ko pa ang sunod-sunod na busina. “Damn! I can’t make it!”

“Don’t worry. Ako na ang maghahanap sa kanya.” The exact time I’m saying this is the time that the door of the elevator opened. Papasok na sana ako pero napahinto ako sa nakita.

Nag-angat siya ng tingin sa akin at nang magtama na ang mga mata namin, alam kong may nagbago na. Her eyes changed, the way she looked at me changed. They’re not those gentle and kind eyes anymore.

Something had changed. At bigla akong kinabahan lalo na nang ngumiti siya. She had changed. And it’s not a good one.

“Hi,” she said with formality. Para bang kung sino lang ako na ngayon lang niya nakita.

Ikinuyom ko ang mga kamay ko dahil sa kaba.

“Jay,” I finally said. Natahimik din iyong nasa kabilang linya dahil sa sinabi ko.

------------------------------------------------------------------------------------------------------