myluckyheartstories
- Random things about me -
What is your strength?
My strength as a servant of God, a daughter of my parents, and as a student is having dedication and passion in everything I do. If I did something, that is because I want to do it and when I say I did it means that I give my all to it. For me, that is something that made me be where I am right now and what I am right now. When I was still a child, perhaps between the ages 4 and 6, I experienced how “having less or nothing” felt like. I saw how my parents loved me and took good care of me which made me came to the realization that I need to strive too in order to save my parents from this kind of situation. My mother always tells me that I have capabilities and that I am smart. I actually didn’t believe her but what I believed in was that I can do extraordinary things if I put my all and give my all to the things I know will help me in the future, and that is through education. Then my hard works paid off, of course having God with me, I’m now studying at one of the elite schools with a scholarship at hand. This is where I’ll continue using my strength.
What makes you different?
I am the type of girl, who prefers to wear t-shirts rather than dresses, who prefers to be with a little number of clique friends rather than to be with a crowd, who prefers to be alone inside my room rather than to party somewhere. I am the type of girl who will be extremely happy if I would be locked up in my bedroom with tons of books and a laptop around me. Writing has been a passion ever since I was a child but I’ve taken it seriously only when I was 16 years old. I can express myself better through writing and it takes me to unimaginable, boundless, and crazy world where only I and my imagination exist. It’s so overwhelming when I see my stories online and then there are readers who left comments saying that somehow I’ve inspired them, that they enjoyed reading my pieces and that they crave for more. Writing was just a hobby which in turn became a delight.
What is your best skill as a person?
Because of the experiences I’ve had during my childhood, my listening skills as well as emphatic ability born in me. When I was still a child, I was very aloof, proud, and indifferent. I didn’t make friends and if ever someone will approach me, I will somehow make them feel that I don’t need them. While growing up, I realized that it shouldn’t be that way. I should learn how to listen to others because the world doesn’t just revolve around me. My friends, I realized, are one of the best things that ever happened to me and I will always listen and love them as much as I will love my siblings, if ever given a chance to have one. These friends of mine are the siblings that God forgot to give me.
What is your best asset?
The first impression of almost all the people I knew to me is that I am very unfriendly and antagonistic because of displaying almost always a deadpan face. But those impressions will fade away like it didn’t ever even exist when I finally smile. My smile, most especially my booming laugh, is my best asset. They say that I have this ability to make everything jovial when I’m around, laughing like there’s no tomorrow.
- Reading & Writing: Where, when, and how it all started? -
Sino nga ba ako? Haha. Tao po ako na bigla na lang tinopak na magsulat ng story. Bow.
Okay. Kidding aside...
I never imagined myself as a writer back then. Ni-hindi nga sumagi sa isip ko na talagang gagawa ako, as in ako, ng isang story. But I’m definitely a reader. Sobrang mahilig ako sa libro na tipong hindi ko naiisip ang oras kapag nasa national book store ako o nasa power books ako — magugulat na lang ako at inabot na ako ng ilang oras kakagala, kakaikot sa mga shelves at kakabuklat (nung mga opened books ah! I think samples yata ‘yun) at kung hindi pa ako aayain ng parents ko na umuwi ay hindi ako maaawat. Kung pwede nga lang matulog doon ay baka doon na ako tumira.
I was in grade one (6 yrs. old) when I first read a novel. I don’t actually remember the exact title pero I’m certain that it was about Frankenstein. Yes, bata pa lang ako ay mahilig na ako sa horror stories (mukha rin kasing horror si myluckyheart XD) then nasundan ng isa pang novel (hindi ko rin matandaan ang title) basta it was about this three young boys (or may one girl yata?) then naligaw sila sa isang gubat dahil isa sa kanila ay tinraydor sila, or something like that. After that, nag stop ako sa pagbabasa. But as that hobby died, nabuhay naman ang passion ko sa pagsusulat sa diaries. I received this very simple (color pink) notebook galing sa mama ko then parang gusto kong sulatan. I wrote random things — from these ridiculous lines and drawings to different words, ideas, hanggang sa naging sentences na — then nagulat na lang ako na napuno ko na lahat ng mga pages ng notebook (My definition of diary is weird, I know).
When I was in middle school, nabuhay ulit ang passion ko sa pagbabasa (nagpahinga lang daw siya) at nang nagawi ako sa shelves ng mga horror stories sa national book store, hindi nanaman ako naawat. I asked my father to buy me one, mind you halos magmakaawa ako sa kanya that day mabilhan lang ako. Most probably naawa siya sa akin kaya binilhan niya ako ng isa. Hanggang sa binilhan niya ulit ako ng isa pa the next time, then isa pa... bale nagkaroon ako ng three books na puro about horror stories and I would always read them when I’m alone at our house *goosebumps*.
Enough with the horror stories. I was 16 years old (frosh, 2nd term) when I started writing stories online (wattpad). Nagsimula ang lahat dahil sa isa kong blocmate. Sobrang active niya sa wattpad na tipong anytime, anywhere, hawak niya ang tablet niya and whenever may free time siya, talagang magpipipindot siya doon. Noong una ay medyo na-weirduhan ako sa kanya ‘cause I have no idea kung ano ang pinagkakaabalahan niya hanggang sa inapproach niya kami ng mga friends ko and asked us to read her work sa wattpad. In fact, nagkaroon pa nga ng mini photo shoot sa classroom namin dahil marami kaming gwapong blocmate that time so isa sa kanila ang napili niyang gawing portrayer.
Then I tried writing this particular scene na ilang araw akong hindi pinatulog and I posted it on wattpad. Sinubukan ko lang talaga, parang experiment. Hanggang sa umabot sa puntong nag-eenjoy na ako sa ginagawa ko. Lalo na kapag nakikita kong tumataas ang reads at may panaka-nakang comments. My friends also told me na ituloy ko iyon dahil natutuwa raw sila.
That was how it all started.
- My inspirations: Where did my ideas come from? -
Warning: There might be spoilers here.
Sa totoo lang, ang dami kong inspirations kaya nakakapagsulat ako ng mga stories. Minsan personal experiences kaso madalang lang iyon. Wala akong romantic relationship kahit kanino pero marami akong memories with friends. Since I’m fond of reading stories and watching koreanovelas, anime series & movies, nabubuo ang mga scenarios sa isip ko. Pero ang kadalasan talaga ay tuwing gabi or tuwing tulala ako, doon ako nakakaisip ng mga scenarios sa isip ko. For instance, bago ako matulog. Gumagala talaga nang kusa ang isip ko. May naiimagine akong isang scene tapos ang mga characters ay nag-uusap. Then magkakaroon ng kontrabida... sobrang random ng napupuntahan ng imagination ko. Minsan sa isang gabi, lalo na kapag hindi ako makatulog, nakakabuo talaga ako ng plot.
Mahilig ako (sobra) sa anime kaya nahilig din ako sa Fantasy at Mystery/Thriller na genre. ‘Yung tipong may powers either ‘yung boy/girl or both then of course Mystery/Thriller para mas nakakaexcite ang mga pangyayari. When it comes sa Romance and Teen Fiction genres, minsan koreanovelas ang inspiration ko pero most of the time ay anime/manga talaga. For instance, ganito ang scene sa pinapanuod ko, then may mga ‘what ifs’ na magpa-pop up sa utak ko then maiimagine ko ang isang scene na gusto kong mangyari. Never as in never kong ginaya ang isang scene na napanuod ko sa story ko. Hindi kasi fulfilling ang chapter at ‘yung mismong pagsusulat ko kapag gano’n. Gusto ko lahat unique unless fan fiction ang ginagawa ko. Siguro may mga times na ang scenes sa story ko ay somehow similar sa napanuod ko but never magiging identical. The word similar is not tantamount to identical.
Pero sobrang rich ng imagination ko kapag napupunta ako sa mga lugar na hindi ko pa napupuntahan sa tanang existence ko or sa mga lugar na sobrang peaceful. For instance, tuwing nasa church ako at may activity kami at nakaupo ako with friends sa patio, nabuo sa utak ko ang character nila Aisha at Xyver; nang napadpad ako sa DLSU campus, nainspire akong mabuo ang plot ng Memories Trilogy (well, part of); nang una akong pumasok sa Asilo, nabuo ko ang plot ng MT prequel. Ayun, sobrang dami nang plot sa utak ko kaso ay kulang lang talaga ako sa oras para umupo at magtype sa laptop. Not to mention na wala pa kaming internet sa bahay, oh well.
So these are my inspirations so far. Hindi ko pala namention ang books ano? Sa mga books na nabasa ko like Twilight saga, Vampire Academy series, Shatter Me series, Bloodlines series and so forth... doon ko natutunang mahalin ang fantasy genre. TS at VA talaga ang all-time favorites ko. Pero kahit parang puro vampire iyan ay hindi naman ako nahilig sa pagsusulat ng mga vampire stories. It’s beyond my league, di ko kaya, haha. Kapag gumawa man ako, baka imbis na Romance ang genre ay maging horror.
- Weird facts about me -
Okay. I’ll admit that I’m a weird girl (not in a bad way though). Pero kahit naman weird ako ay nagkaroon naman ako ng mga kaibigan at napagtiisan nila ako. They should be thankful at napagtiisan ko rin sila, haha. Pero kidding aside, I really love my friends kahit mga bully sila pagdating sa akin. They always tease me about my weight (I’m not overweight alright. I’m chubby but not overweight).
Weird facts about me... sa totoo lang marami. Haha. I’ll just mention some of my weirdness.
***I’m an introvert. Mas comfortable ako kapag mag-isa ako pero gusto ko ring nakakasama ko ang mga friends ko at may bonding time kami. Sabi nila may “ambivert” daw but I remember what my professor told me about that. There’s nothing in-between; introvert at extrovert lang talaga. Kung ano ang nagdodominate sa tao, iyon ‘yon at sa akin, introvert talaga. I don’t like crowds and I don’t like attention. Truthfully speaking I also hate standing in front of many people pero dahil sa course ko, gusto kong maovercome ang weakness ko na iyon. Anyway, dahil introvert ako, sobrang dali lang pasayahin ang sarili ko, kumbaga, mababa ang kaligayahan (you could put it that way). Kapag depress ako, hindi ko kailangan ng kung sino man para i-comfort ako or para magbigay ng words of encouragement (may mga times syempre na I seek for a friend’s advice or perspective pero sa certain situations lang). Maraming paraan para sumaya ulit ako:
1.) Read books (romance/humor)
2.) Watch koreanovela (humor)
3.) Watch anime (humor)
4.) Eat
5.) Write stories (dahil depress ako, baka ang chapter ay maging morbid. lol)
Oh di ba? Ang babaw lang ng kaligayahan ko.
***May pagka-OC ako. Pero wala ako no’n ah! Disorder iyon, haha. Sobrang ayos ko sa gamit (siguro dahil babae ako? haha): sa books, laman ng school bag ko, notes sa filler, files sa laptop (may designated folder lahat- minsan nga para makapunta ka sa isang specific file, ilang folder ang dadaanan mo, GANO’N). Kapag after class nga, sa aming magkakaibigan, ako lagi ang nahuhuli kasi inaayos ko pa ‘yung mga gamit sa bag ko (ultimo ballpen at filler, may designated place talaga sa loob kaya kapag may nagulo doon, alam kong may nagbukas ng bag ko). Sobrang strict din ako sa books (goodness, lalo na ‘yung may mga sign ng mga fav authors ko!). Ingat na ingat ako doon. Lahat may plastic cover AT walang tupi. As in ayokong magkaroon ng kahit anong tupi ang mga books ko. Kahit ako nga kapag binubuklat ko iyon ay ingat na ingat na ako. That is the reason why hindi ako nagpapahiram... mahirap na, haha. Pagdating naman sa mga notes sa school, nilalagay ko muna lahat sa draft then saka ko ililipat. Ang mahirap doon ay kapag sobrang daming draft, ilang oras ang ginugugol ko kapag naglilipat na ako sa filler. Sabi ng mga friends ko, bakit daw ba kasi nagpapakahirap pa ako. Ang sagot ko sa kanila, “Para maayos.” Helpful naman ang gano’ng habit kasi once na kailangan ko nang magreview, madaling magbasa. Weird ba?
***Sobrang babaw ng mga luha ko. Paupuin mo ako at ipapanuod mo sa akin ang isang drama movie, maya-maya pagkakita mo sa akin, pulang-pula na ako: mata, ilong, pisngi... mukha akong nagluluksa, mukha akong baliw. Kaya kapag nanunuod ako, I make sure na mag-isa lang ako kasi nakakahiya naman di ba? Hindi ako nahihiya sa dahilan na malalaman nilang mababaw ang luha ko (that’s not a bad thing right?) pero ang nakakahiya ay ang itsura ko (di ako maganda kapag umiiyak, swear mukha akong horror! XD). Sa mga napanuod ko, ang hindi ko malilimutan talaga ay:
1.) 1 liter of tears/afterstory (j-drama)
2.) 49 days (Pure Love) (k-drama)
3.) Oh my Ghost (k-drama)
4.) Fairy Tail (anime)
5.) Ao Haru Ride (anime)
6.) Angel Beats (anime)
7.) Final Fantasy VII (Crisis Core) (game)
Sobra akong pinaiyak ng mga ‘yan na tipong umabot sa punto na may tunog na talaga ang iyak ko (tulad ng iyak ng bata). May mga times kasi na feel ko umiyak, alam mo ‘yung gusto mong umiyak kasi gusto mo lang. Walang ibang rason... gusto mo lang talaga. Weird? Yes. Definitely.
Others