myluckyheartstories

♪ Chapter 43: Heart of hearts

Jane’s POV

“You’re acting weird, kuya,” sabi ko sa pagitan ng pagnguya. Ang sarap talagang magluto nito ni kuya! Bagay sila ng bestfriend ko though mukhang nagkakalabuan sila ngayon. I have no idea what their tantrums are all about. Parang mga bata na lagi na lang nagbabangayan.

Nagpatuloy ako sa pagkain habang si kuya ay patuloy sa pagtitig sa akin. “Kuya, nakakailang ka na.” Ngumuso ako. Ang weird talaga ni kuya ngayon! Mula kanina noong nakasalubong ko siya sa elevator ay hindi na niya ako tinantanan ng tingin. Nakita ko pa ngang may kausap siya sa phone pero mabilis niya iyong ibinaba.

Tumikhim si kuya bago nagsalita. “Are you okay, Jay? May problema ka ba ngayon? Studies? Club?” tuloy-tuloy niyang tanong. Bumuntong-hininga ako. Marami, gusto ko sanang sabihin pero pinigilan ko ang sarili ko. I just want to forget all of my problems as much as possible kahit ngayong gabi lang. I’ll deal with them once I gathered my strength again. Kumbaga, magpapahinga muna ako at haharapin ko ang mga iyon kapag kaya ko na.

I pasted a very sweet smile on my face. Ayokong mag-alala si kuya sa wala. “I’m okay. My studies are okay. Club is great. I’m actually having a good time with them.” Ibinaling ko naman sa iba ang usapan. “Kayo ni Al? Okay ba kayo? Baka naman inaaway mo nanaman siya kaya hindi na ‘yun umuuwi dito ah!” Tiningnan ko siya ng masama.

Ibinaba kaagad ni kuya ang hawak niyang kutsara’t tinidor at mataman ulit na tumingin sa akin. “Don’t change the subject, Jay. You obviously cried earlier. Your eyes are puffy.” Nakakunot na ang noo niya. Magsasalita na sana ako pero inunahan na niya ako. “Don’t lie,” matigas niyang sabi.

I sigh. Totoo nga na namumugto ang mga mata ko sa kakaiyak kanina. In fact, I can actually feel how heavy my eyes are and how sleepy I am now pero hindi ko naman akalaing aabot sa puntong tatanungin na ako ni kuya kung bakit ako umiyak. Dati naman kasi ay sinasabi lang niyang ‘wag akong mag-atubiling magkwento sa kanya but right now, he’s demanding for an answer.

Ibinaba ko na rin ang mga kubyertos ko at pinisil pisil ang mga daliri ko. “Well...” Ano nga ba ang pwede kong sabihing dahilan? Nakakapagod na rin kasing magsinungaling. I don’t want to lie most especially to my kuya. “... I dreamt about...” Tumingin ako kay kuya na naghihintay din sa sasabihin ko. I sigh again. “I dreamt about my real family,” halos pabulong kong sabi. Naramdaman ko nanaman iyong pamilyar na sakit sa puso ko kapag naaalala ko sila.

Nagulat ako nang biglang tumayo si kuya at tumabi sa akin. He made me look at him. “Kailan pa? Tungkol saan ang mga napapanaginipan mo?” halos natataranta niyang tanong. I just looked at him. “Medyo... matagal na,” sagot ko naman.

“Bakit hindi mo kaagad sinabi sa akin?!” Halos mapatalon ako dahil sa sigaw niyang iyon. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang galit sa mga mata ni kuya. I’ve never seen him this mad before. Pumikit naman siya para pakalmahin ang sarili niya. Nang idinilat naman niya ang mga mata niya ay napasinghap ako.

May takot na sa mga mata ni kuya. He looked so tensed and terrified. Kahit ako ay nakaramdam ng takot. “K-Kuya... you’re scaring me.” Halata ang panginginig sa boses ko. Mabilis na hinawakan ni kuya ang mga kamay ko at tiningnan ako sa mga mata. “Are you really okay? Really. Okay? Tell me the truth Jay.”

That question triggered my own unspoken fears and panic. My body shook when I came to the realization that I am not okay. Yes, I’m definitely not okay. I am again returning to my past self, that girl who was very afraid of being alone, nothing to have but yourself. Bumalik sa akin ang mga alaala ng harap-harapang pagkuha ng buhay kay kuya, iyong pang-iiwan sa akin nila Darren, Alex, at Al noon, iyong panahon na may kumidnap sa akin. It all came back to me like a slap on the face, like a wake-up call. And it was so overwhelming I even had a hard time controlling my breathing. I also felt how crazy my body is trembling.

“Jay!” narinig kong sigaw ni kuya pero nakulong na lamang ako sa katotohanang hindi ako okay. I am far from being okay. Am I going to survive this encounter? Kaya ko ba gayong nag-iisa ako?

“Fuck!” Mabilis akong sinikop ni kuya. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin pero naramdaman ko na lamang na iniupo niya ako sa lap niya at mahigpit akong niyakap. He keeps on muttering profanities pero naroon pa rin ako, in that hollow void I made myself. I can’t think straight. All I’m aware of is how deep my agony is.

“Mama!” I heard him say. “Ma, si Jay...” and he started crying like a lost kid.

That’s the last thing I heard before my mind and my heart gave up.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Marami akong narinig na ingay mula sa labas ng kwarto. Kahit sa loob nito ay may naririnig din akong ingay. There are people inside my room. I kept my eyes closed as I listen to their voices. Somehow, those familiar voices soothe me. Ano nga bang nangyari kanina? I can’t remember. Basta ang naaalala ko na lamang ay iyong tanong ng kuya ko tungkol sa akin.

My heart twitched when I heard the muffled cry of my mom. “Ano na bang nangyari sa anak ko? Bakit nagkaganyan siya? Maayos pa naman siya ‘nung nakausap ko siya sa phone kahapon,” halos walang lakas na tanong ni mom.

“I can’t believe you didn’t tell me about what happened to your sister, Jonathan! Bakit hindi mo kaagad sinabi sa amin na may nagtangka sa buhay niya?!” Halos isigaw ni dad ang sinabi niyang iyon at natahimik ang lahat ng mga taong naroon.

Hindi ko na napigilan at binuksan ko na ang mga mata ko. Nakita ko ang mga glow in the dark na stars na nakadikit sa itaas ng kwarto namin ni Al.

“Tita,” sabi ni Al nang nakita niya akong gising na. Mabilis naman nila akong pinalibutan. Hinawakan kaagad ni mom ang mga kamay ko. Ganoon din ang ginawa ni dad sa kabila kong kamay at parehas silang mangiyak-ngiyak habang nakatingin sa akin.

“Hey, Princess. How are you feeling? We’re here. Hindi mo na kailangang matakot.” Pinagmasdan ko ang mukha ni dad at kitang-kita ko doon ang pag-aalala. But there, I see that there is a hidden anger behind those worried eyes. At alam kong para iyon sa mga taong tinangkang saktan ako. Pumikit ako at huminga ng malalim. They knew already.

May malambot na kamay ang humaplos sa mukha ko at alam ko na kaagad na kay mom iyon. I stayed that way, eyes closed. Kapag nakikita ko ang pag-aalala at takot sa mga mata nila ay gano’n din ang nararamdaman ko. I’m just feeling the same way at masyado nang masakit sa puso. Lalong naiyak si mom dahil doon.

“Jonathan. Mag-usap tayo sa labas,” mariing wika ni dad. Hindi rin nagtagal ay narinig ko na ang tunog ng pintuan, hudyat na lumabas na sila ng kwarto. That left mom and Al with me.

“Aya naman, ano bang nangyari sa’yo? Ayos ka pa naman kanina ‘nung nasa school tayo di ba?” mangiyak-ngiyak na tanong ni Al. Si mom naman ay patuloy lamang sa paghaplos sa mukha ko. “Anak, ano nga bang nangyari? Hmm?” malambing niyang tanong sa akin.

Idinilat ko ang mga mata ko at nakita ang mga nagtatanong nilang mga mata. Huminga ako ng malalim at umayos ng upo. Napatingin ako kay Al at alam kong gusto na niyang magsalita. Bago pa siya makapagsalita ay inunahan ko na siya. “Ayos na ako mom. Siguro napagod lang talaga ako sa mga activities namin sa school kaya nagkagano’n ako...” Umiiling-iling na si Al kahit na nagsasalita pa ako. I know she badly want to spill everything we talked about, my secrets to be exact, kay mom. She’s guilty dahil sa nangyari sa akin and she thought that it was her fault. I don’t want to put the blame on her dahil wala naman talaga siyang kasalanan.

Mabuti na lamang at nasa likod siya ni mom kaya naman hindi niya nakikita ang halos maiyak nanaman na si Al. Ibinaling ko ang tingin ko kay mom and right there and then, I know she noticed something. She’s my mom after all at mabilis niya akong mabasa.

“Naaalala mo na ba sila, anak?” pagtatanong niya. Hindi ko alam kung masaya siya sa ideyang iyon o hindi. While I on the other hand is torn between telling her the truth and lying to spare her from worrying. I sigh and decided to do the former. I nodded at her. Napasinghap siya at inilagay ang kamay niya sa bibig niya para pigilan ang pag-iyak. She managed to smile at me despite the tears that are threatening to fall from her eyes.

“Anak pa rin kita,” mahina niyang utas sa akin. Napangiti ako. “I will always be your daughter mom. Wala namang magbabago doon.” Hinding hindi magbabago iyon. I will always be Jayah Alvarez’s daughter. Ito na nga ba ang iniiwasan kong mangyari. Mom is overthinking again.

“Kailan pa? Bakit hindi mo sinabi sa amin ng daddy mo? Muntikan ka pang mawala—” Hindi na naipagpatuloy ni mom ang pagsasalita at naiyak na lamang. Tinakpan ng mga kamay niya ang mukha niya at yumuko habang umiiyak. Inalo naman siya ni Al samantalang hindi ko maikilos ang katawan ko. Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa na umiiyak.

What am I doing to my loved ones?

Tumingala na lamang ako at pinagmasdan ang mga glow in the dark na stars. I just want this night to end.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dito natulog sa pad namin si mom at dad. Tumabi sa amin ni Al si mom — ako ang nasa gitna, samantalang nasa living room naman sila dad at kuya. The night was very serene and relaxing, it gave me the assurance that everything is fine... kahit na ang totoo ay malabo iyong mangyari. Sinabi sa akin ni mom ang nangyari sa akin kanina. Tuloy tuloy lang daw ang pagtulo ng mga luha ko but my face is another story — it was very distant and blank. Iyon ang kwento sa kanila ni kuya. They thought they lost me again. I had this, what they called, nervous breakdown. Wala akong maalala na nangyari iyon sa akin and I guess that was the worst part of it. Paano nga kaya kung hindi na ako nakabalik ulit? Nakakatakot...

Kinaumagahan ay asikasong-asikaso silang lahat sa akin na pakiramdam ko nga ay balbado ako. I told them about it, trying to lift up the mood between us but they fell silent because of that joke. Alright, that was not a good one. Pinilit nila akong huwag na lang pumasok na umabot pa sa puntong naghisterikal nanaman si mom but I told them I’ll be alright. Sinabi kong kasama ko naman sila kuya at Al kaya hindi na dapat sila mag-alala. I know they have tons of paper works to do in their business kaya ayoko naman nang dumagdag pa sa mga inaalala nila. Kuya told me they already knew what happened to me for the last few weeks, kasama na ang nangyaring pagkuha sa akin at muntikan nang... pagpatay sa akin. Wala naman na akong nagawa pa doon.

Knowing dad, I know they’ll make sure everything is investigated.

About those creepy bodyguards? Well... hindi ko na nai-open ang topic na iyon kay dad. Ang sabi niya ay it’s either those bodyguards will look after me 24/7 or he himself will do that job.

“You choose,” sabi pa niya noong magdadahilan pa sana ako. I surrendered.

And here I am, walking down the pathway towards our building inside the campus with both kuya and Al beside me. If I remembered it correctly ay nangyari na ang ganitong scenario dati, minus the staring students. Hindi na masyadong nakatingin ang mga estudyante, marahil ay nasanay na sila sa nakikita.

Walang nagsasalita kahit na sino sa katabi ko kaya naman hindi ko na napigilang hindi sila sitahin. “Bakit ang tahimik niyo? Hindi yata kayo nag-uusap ngayon?” tanong ko sa kanilang dalawa. Nilingon naman ako ni kuya at saka inakbayan. “You are so loud Princess. Ikaw lang naman ang laging maingay.” at humalakhak siya.

Tinitigan ko pa siya lalo. “Tell me kuya, inaway mo nanaman ba ang bestfriend ko?” mahina kong bulong sa kanya. Umangat ang sulok ng labi niya. “Wala akong inaaway,” simpleng sabi niya.

Bigla namang bumulong-bulong iyong isa kong katabi. “Yes, Al? Anything to say?”

Goodness! In denial talaga itong dalawang ‘to! How can I make them talk?

Wala nang nagsalita pagkatapos ‘non. I sigh. Kung walang magsasalita sa kanila then I will start blabbering. “Geff asked me if he can court me, you think I should say yes? I just feel so unstable and insecure whenever he’s with me because of his stupid childhood sweetheart named Angel. They knew each other and it fucking hurts when I see them laughing and talking to each other. Alam ko naman na wala akong karapatan dahil ako naman ang unang umiwas kay Geff pero ang nakakainis doon ay sinabi niyang gusto niya ako pagkatapos siya naman ang iiwas. It was absurd! Why the hell did he tell me about his feelings when in fact he can’t even prove to me how sincere he was about that?

“At ang nakakainis pa ay apektadong-apektado ako kapag wala siya sa tabi ko at kasama niya ang childhood sweetheart niya. I was like, Sino naman ako kumpara sa napakaganda nilang past, di ba? I am nothing! I lied to him from the very start kaya naman wala na akong karapatan sa kanya simula noon. At pagkatapos niyang sabihin na gusto niya ako, umiwas na siya. He didn’t even have the decency to tell me he already changed his mind para naman at least hindi na ako umaasa...”

That ended my little theatric. Noon ko lang narealize na ako na lang ang naglalakad kaya naman lumingon kaagad ako at nakita ang gulat na gulat na mukha nila Al at kuya. Humalukipkip ako habang pinagmamasdan sila. “What? Any suggestions? Violent reactions?” I smiled to myself when I realized I just give vent to my feelings. Masarap pala sa pakiramdam kapag nasasabi mo ang lahat ng mga bagay na itinatago mo sa sarili mo. Simula pa kaninang umaga ay sinimulan kong hindi mag-isip at pairalin na muna ang puso ko. I’ve been using my mind excessively lately kaya siguro bumigay iyon. What if my emotions will take over me for a moment or two while my mind mends itself?

And it’s too great having my heart in control.

Kuya suddenly looked at me ridiculously. Hindi rin nagtagal ay bigla siyang humalakhak. “Dapat ay sabihin mo ‘yan sa harap niya. You have no idea what’s going on in the head of that guy pero sigurado akong magdidiwang ‘yon kung narinig ka lang niya ngayon.” Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa balikat. “Sinusunod mo siguro ngayon iyong sinabi ni Doc sa’yo noon. Keep on doing that Jay, it looks good on you.”

Kumunot ang noo ko. Anong ibig niyang sabihin? Mukhang naintindihan naman ni kuya ang tanong ko. “This.” sabay turo sa dibdib ko. “And this,” turo niya sa noo ko. “Should be balanced. But if the other one breaks down, use the other to help the other go back to itself and vice versa. And right now, you’re using your heart because your mind practically gave up on you last night.”

Napangiti ako sa sinabi ni kuya. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang bagay na iyon pero hindi na mahalaga kung paano. Ang mahalaga ay naiintindihan niya ako. Hindi ko na nga namalayan na nasa tabi na pala niya si Al na siya namang titig na titig kay kuya. Mukhang naramdaman naman ni kuya iyon kaya nilingon niya si Al. I just saw longing in my brother’s eyes habang nakatingin sa bestfriend ko kaya naman kinilig ako. I can’t help myself from squealing!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Iniwanan ko ang dalawang lovebirds doon sa likod ng West building. Syempre pinigilan nila ako na umalis mag-isa pero ang sabi ko na lang ay ayusin nila ang gusot sa pagitan nila. Sa totoo lang ay wala akong ideya kung ano ba ang meron sa kanilang dalawa but I can sense that they have their own issue. Higit sa lahat ay alam kong may nararamdaman na ang kuya ko sa bestfriend ko. It’s already a history. Lagi kong kasama si kuya sa bahay noon at kapag ang topic namin ay si Al ay biglang nagbabago ang mood niya. Ang akala ko pa noon ay talagang may galit siya sa bestfriend ko but it turned out it was the total opposite and up until now, nganga pa rin si kuya. Torpe kasi.

Habang naglalakad at may malalim na iniisip ay napadaan ako sa soccer field ng academy. Hindi naman talaga ako mapagmasid sa paligid ko pero hindi ko na napigilang hindi lumingon doon nang nakita ang halos pumiyok-piyok na mga babae sa kakasigaw sa pagchi-cheer sa isang player.

“GO MENDEZ! YOU’RE SO HOT! AKIN KA NA LANG!” tili ng isang babaeng may pompoms pang hawak sa magkabilang kamay. Kumunot ang noo ko. This girl is very familiar.

Lalong umarko ang kilay ko nang nakita ang katabi niya. “SYET ANG GWAPO MO! BAKIT NGAYON LANG KITA NAKITA?!”

Right. They’re those bunch of cheerleaders who bullied us back then sa gym kung saan nagpa-practice sila kuya noon. Naalala ko kung paano ako buhusan ng isang galong tubig ng isa sa kanila noon at wala akong nagawa! But now... I wanna get even.

Nagmartsa ako papunta sa pwesto nila at hinanap iyong sinasamba nila. Masyado silang engrossed sa ginagawa kaya hindi nila ako napansin.

Nakita kong may soccer practice pala iyong mga varsity ng soccer. May isang naka-yellow t-shirt na mukhang attacker yata dahil papunta siya sa goal ng kalaban. Agaw atensyon talaga siya dahil ang ibang players ay naka jersey samantalang siya ay naka t-shirt. Nang naka goal siya ay bigla namang nagtilian ang mga katabi ko.

So, that’s the player their swooning about. Nakatalikod ang player na iyon at busy makipag high-five sa mga kasamahan. Looks like he wasn’t paying attention at these wild and crazy girls. In fact, hindi lang naman sila ang napapansin kong patay na patay sa player na ‘yon, marami ngang nanunuod ngayon sa field na mga kababaihan at talagang tutok na tutok sila sa mga players, particularly to that player wearing yellow.

Kasalukuyan akong nag-iisip ng paraan para makaganti sa mga haliparot na ito nang bigla na lang humarap iyong player na naka yellow at bigla akong nawindang. Ni hindi ko na nga napansin na lalong nagwala ang mga katabi ko at nagkaroon pa ng tulakan kaya naman naitulak din ako at tuluyang nahulog mula sa medyo may kataasan na sementong upuan.

“Aray!” inda ko nang nahulog ako’t pinantukod ang mga kamay. Walang hiya! Ni hindi pa nga ako nakakaganti ganito na kaagad ang napala ko! Nakakainis!

“OH MY GOD! HE’S COMING HERE!” narinig kong tilian ng mga kababaihan sa likod ko bago ko naramdaman ang mga bisig na pumaikot sa bewang ko at tinulungan akong makatayo.

Nag-angat ako ng tingin at nagulat nang nakitang si Darren pala iyong tumulong sa akin. “Thanks.” Nag-iwas ako ng tingin dahil kahit sa sarili ko ay rinig na rinig ko ang disappointment sa boses ko. Now... why am I disappointed?

“Are you really okay?” Paninigurado pa ni Darren. Patuloy ko namang pinagpagan ang jeans kong nadumihan dahil sa pagkakahulog ko. Halos umirap ako nang nagsitiliang muli ang mga kababaihan dahil mukhang nagsimula na ang practice ng mga varsity.

Tiningnan kong muli si Darren na nag-aalalang nakatingin sa akin. “I’m okay. Na out of balance lang ako kanina kaya nahulog ako.”

“Not seems to be the case though...” Mukhang nahimigan din ni Darren ang pagsisinungaling ko. Ngumuso ako. Nahuli ko siyang mariing nakatingin doon sa mga hindi mapakaling mga kababaihan malapit sa amin.

Huminga ng malalim si Darren. “Nasa auditorium na sila Amirah. Papunta na rin ako doon kaso nakita kita.” Ngumiti siya sa akin. “Sabay na tayo? That is... kung hindi ka na manunuod sa mga varsity.”

Bigla ko namang naalala na may practice nga pala kami sa auditorium. Wala rin naman kaming class sa buong linggong ito dahil nakalaan na iyon para sa preparation sa nalalapit na Feast day ng academy. Naalala ko rin ang dahilan kung bakit nga pala ako nandito sa lugar na ‘to... should I still do it? Naiinis pa rin kasi ako sa ideyang hindi pa ako nakakaganti sa mga maaarteng iyon. I know the idea is absurd but I don’t care. Well... perhaps that can wait. But Amirah can’t. She’s very strict with our schedule.

Magsasalita na sana ako’t aayain nang umalis si Darren nang biglang may malamig na boses akong narinig mula sa likod ko. Nanuyo ang lalamunan ko’t nanigas sa kinatatayuan.

“What are you two doing here?”

Ngayon ko lang napagtantong naging tahimik na iyong mga babaeng hindi magkamayaw sa pagtili kanina malapit sa amin. I’m extremely aware that he’s not that far away behind me. Tiningnan ko si Darren at seryoso lamang siyang nakatingin sa lalaking nasa likod ko. His expression is not giving away anything. Kumunot ang noo ko. When did they start being serious with each other?

Nagulat ako nang bigla akong binalingan ni Darren. “Mauna na ako sa auditorium. Sunod ka na lang.” Ngumiti muna siya sa akin bago nagsimulang maglakad paalis.

Wait... ano naman ang gagawin ko dito? Napagpasyahan kong sumunod na kaagad kay Darren ngunit bigla niyang hinawakan ang palapulsuhan ko. And just like that... my heart did a somersault.

“Why are you here?” malambing niyang tanong sa akin. Hinarap niya ako sa kanya. Mabilis naman akong yumuko at napako ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak sa akin. “Just... passing by,” sabi ko sa maliit na boses. Why feeling so awkward now?! Lakas loob ko siyang tiningala. Medyo basa ang buhok niya dahil sa pawis at medyo mamula-mula pa siya dahil sa araw but still... hindi nabawasan nito ang awra niyang sumisigaw ng atensyon. Bumagsak ang mga mata ko sa yellow t-shirt niya at bigla akong nakaramdam ng inis.

“Alright. Let’s go,” nangingiti niyang utas bago ako marahang hinila paalis ng field. Sandali... bakit siya sasama sa akin? May practice pa sila hindi ba? And why he seems so happy now? He must be really enjoying himself about something.

“May practice pa kayo di ba? Bakit ka sumasama sa akin?” matabang kong tanong sa kanya. Hindi ko alam pero naiinis ako tungkol sa kung saan.

“Our practice is done. Nagkayayaan lang maglaro kaya sumali na ako,” masaya pa rin niyang sagot.

Napansin ko ang pag-ismid at pagbubulungan ng mga kababaihang nadadaanan namin kaya naman pinasadahan ko sila ng tingin at sabay-sabay inirapan. Hindi naman nakita ni Geff iyon dahil nauuna siya at hinihila lang ako.

Nang medyo malayo na kami sa field ay hindi ko na napigilan ang sarili ko mula sa pagsasalita. “You know, we’re still not okay. So don’t act as if we are.” Halos mapamura ako dahil halata sa boses ko ang pagkasarcastic. I don’t want it to sound like that pero nasabi ko na kaya wala akong magagawa.

Dahan-dahang huminto si Geff mula sa paglalakad at humarap sa akin. “I know,” mahinahon niyang sabi. “But that doesn’t mean I already gave you up and I’ll like you less.”

That did it. “But you already gave up! Hindi ba’t sinukuan mo na ako dahil mahirap akong intindihin? You already keep your distance! You ignored me and you shut me out! Then what does that mean kung hindi?” Mariin akong pumikit at pinakalma ang sarili. Ayoko naman talagang umabot sa ganito but I can’t help myself but to tell him about my feelings. And right now, he has to deal with it dahil nandito siya ngayon sa harap ko. Gusto ko siyang kasama, that is where my heart wants to be right now but being this close to him, hindi ko maiwasang maalala lahat ng nangyari sa mga nakaraang araw. We’re far from being okay.

Kahit ako ay nagtataka na sa mga ikinikilos ko. Masyado akong nadadala ng emosyon ko. Kanina pa ako ganito simula pa lang nang kasama ko kanina si Kuya Nathan at Al.

My heart being in control, huh?

Pansamantalang natulala si Geff dahil sa mga sinabi ko ngunit mabilis din naman iyong napalitan ng galit. Now, we’re both pissed. “Naiintindihan mo ba ‘yang sinasabi mo? I didn’t give up! I didn’t keep my distance! In fact, para akong asong laging nakasunod kung saan ka pupunta! Yes, I did ignore you but that’s only because you’re doing the same and I thought you like it that way! And for pete’s sake I didn’t shut you out! I will never shut you out! Damn.” Mabilis siyang tumalikod sa akin at tumingala, clearly calming himself down. This time, ako naman ang natulala sa kanya.

Paulit-ulit kong naririnig sa utak ko iyong mga sinabi niya and somehow, I felt assured with him. But then, there’s an image at the back of my mind and right there and then, nawala iyong assurance na naramdaman ko.

I am being emotional at the moment... and I hate myself for being like this. Nagiging sensitive ako masyado.

Matapos ang ilang segundo ay humarap na sa akin si Geff. Mabilis niyang hinawakan ang mga kamay ko at pinagmasdan iyon. Naramdaman ko kaagad ang init ng mga kamay niya laban sa nanlalamig kong mga kamay. Pinagmasdan ko lang ang mukha niya. Whatever expression he displays on his face, be it anger or happiness, he’s still dangerously attractive. At ang nakakainis ay marami nang nakakita sa kanya sa soccer field na iyon. Why does he need to show off?

I am being unreasonable again. Alam ko naman na naglalaro lang sila ng soccer pero hindi ko mapigilang hindi makaramdam ng... nevermind.

“Bakit kasi doon ka pa pumwesto sa maraming tao? Hindi mo na sana nakuha ‘to,” inis pa rin niyang utas. Bigla akong nawala sa mga iniisip ko. What’s he talking about? Yumuko ako at tiningnan din iyong pinagkakaabalahan niya at nakita ang ilang mga gasgas sa palad ko. May kaunting sugat at dugo doon. Napangiwi ako dahil noon ko lang naramdaman ang sakit at hapdi.

Mabilis kong inilayo ang mga kamay ko sa kanya at inilagay iyon sa magkabilang gilid ko. Nakita ko namang napalunok siya dahil doon. Huminga siya ng malalim at tumingin sa mga mata ko. I did my best to stare at him with the same intensity.

“Like I said, I didn’t give you up Jane. Hindi ko alam kung bakit mo naisip ‘yon—”

“I saw you two,” wala sa sariling sambit ko. Natigilan naman doon si Geff at naguguluhang tumingin sa akin. “What?”

Nag-iwas ako ng tingin. “I saw you with Angel yesterday morning. You were too happy... laughing with each other. You both look sweet.” Sa sobrang kasweetan niyo halos masuka ako. Gusto ko sanang idagdag kaso ‘wag na lang. I sound so bitter... kainis!

“Saan mo kami nakita? Bakit... bakit hindi ka lumapit?” Huminga siya ng malalim nang hindi ko siya pinansin. “You know her? How?” dagdag pa niya. I want you frustrated Geff. Ganyan din ang naramdaman ko noon.

Tulad ng madalas niyang gawin kapag hindi ako tumitingin sa kanya ay inilagay niya ang daliri niya sa baba ko at iginiya iyon paharap sa kanya. Nang makita kong muli ang mukha niya ay kumunot ang noo ko. He looks amused. “Jane. Please talk. Mahirap hulaan ang utak ng isang Alvarez.”

“Why are you smiling?” pagtatanong ko nang hindi na yata niya mapigilan ang sarili mula sa pagngiti.

This time ay natawa na siya. Lalo akong nairita. Did he find this situation funny? Really?! “Why are you laughing?! May nakakatawa ba?”

“I just feel like smiling and laughing. Masama ba, Jane?” Kinuha niyang muli ang mga kamay ko at pinaglaruan iyon. Kanina ko pa napapansin na madalas niyang banggitin ang pangalan ko. Sinasadya niya kaya ito? I wonder how it would be like if he’ll call me by my real name...

“Tell me, Jane. Anong naramdaman mo noong nakita mo kaming dalawa? Sa auditorium ba? Be honest. I want an honest answer from you,” he asked me while looking at me straight in the eyes. Bigla akong nanghina sa mga titig niyang iyon.

“I...”

“Yes?” pang-uudyok pa niya sa akin.

Inisip ko kung ano nga ba ang naramdaman ko noong nakita ko silang magkasama kahapon. Ano nga ba? “I can’t breathe.”

“What else?” paos niyang tanong. Bumagsak na ang tingin niya sa mga kamay kong hawak niya kaya naman medyo nakahinga ako ng maayos.

“I got irate.”

“Because?” He’s enjoying this, no doubt.

“I got irate because I was hurt.” I was hurt because of the fact that you can laugh like that when you’re with her.

“Why did it hurt you? Tell me,” seryoso niyang tanong. Why does he keep on asking?!

Gusto ko sanang magreklamo ngunit may kung ano sa mukha niyang nagsabi sa akin na gusto nga niyang malaman ang sagot. “I don’t know.” Nag-iwas ako ng tingin. I know where this is going. I have this resolve that I only want him to be a friend to me. But my heart wants more than that. And it would be wrong to suggest otherwise. My heart will decide for me this time.

“Do you want me to spell out the reason for you?” nanunuya niyang sabi.

Umirap ako. “Hindi mo na kailangang ipaliwanag. I’m aware about the reason at hindi ko na kailangang ipaliwanag pa sa’yo ang tungkol doon.”

“If that’s what you want then I’ll just tell you my theory. Please listen, Jane.” Nakuha nanaman niya ang atensyon ko dahil sa pagtawag niya sa pangalan ko. At base sa natutuwa niyang ekspresyon ay alam kong alam na niya ang tungkol doon.

Natawa siya dahil sa pag-irap ko sa kanya. Naging seryoso rin naman siya nang nagsalita siya. “You’re just jealous... and hurt, tired, confused... and insecure.” Nagpanting ang tenga ko dahil sa huling salitang sinabi niya.

“I am not—”

“Yes, you are,” kalmado niyang pagputol sa sinasabi ko. “Your brother told me... things about you. Noong una ay hindi pa ako naniwala but I saw it with my two eyes. You’re insecure about yourself. And now that you know about Angel, you started comparing yourself to her.” Nanigas ako sa kinatatayuan ko. How dare kuya...

“You also have so many doubts about the idea of us together. You’re afraid of being left behind, hurt and alone. Kaya pinipilit mo ang sarili mong lumayo sa akin. But of course I won’t let you.

“I... kept my distance to give you enough time to sort your feelings out. I want you to recognize your own feelings. Gusto kong malaman mo ang totoo mong nararamdaman. I want you to see me. I want you to feel me.”

Patuloy lang akong nakinig sa mga sinasabi niya. Words can never describe my feelings at this moment. I am seeing Geff as another person... in another perspective. Hindi ko alam na ganito siya kalalim na tao... at naiintindihan niya ako. Nahihiya ako dahil nalaman niya ang bagay na iyon tungkol sa akin. Naiinis ako kay kuya dahil sinabi niya iyon kay Geff. But Geff’s words right now calmed me. And I want to hear more.

It’s like his words heal the most hidden wounds that cut me so deep, damaged me immensely. And here he is in front of me, ready to see the lost me, ready to accept the wounded me, ready to love someone like me...

“I’ve been waiting my whole life just for you to come around my life.” Hindi ko na napigilan ang mga luha ko mula sa pag-agos. He’s the very first person, aside from my family, who made me feel so special, so loved. “I... am falling Jane. I am falling really hard. And I hope you’re falling too. I can feel it but you are... so... unpredictable, I feel unsure sometimes but I’ll take all the chances I can get.”

He cupped my face and wiped my tears away. Halo-halo ang emosyon na nararamdaman ko. This is too much.

Yes... I am falling for you Geff. I fell for you a long time ago. I’m just falling again...

Idinantay niya ang noo niya sa akin at sinabi ang mga katagang nagpatigil sa mundo ko.

“I love you, Jane Alvarez. And I think this is the perfect time for this.”

Then he gave me the most special kiss that every girl dreamt of having.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------