myluckyheartstories

♪ Chapter 39: Mystery

Jane’s POV

I can’t believe this! I really can’t believe this! Bakit ako? I can’t possibly do this! Kahit nga na pagharap lang sa mga tao ay hiyang-hiya na ako, pagkausap pa kaya sa mga foreigners?! Take note, they’re not just ordinary foreigners who happened to cross our academy’s threshold mistakenly. They’re our school’s partners. Meaning, they’re one of those people who support our school’s charitable activities or operations such as scholarships tulad ng naibigay kay Neth. Dapat nga si Neth nalang ang pinili ni Ms. Salazar since scholar na nga si Neth, matalino pa! While me on the other hand is indeed just a mediocre.

Hindi ko talaga alam ang gagawin ko. Sobrang nakakapressure. Paano kapag hindi ko iyon nagawa ng maayos? Paano kapag pumalpak ako? Naihilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko. My frustrations are starting to get on my nerves.

Habang naglalakad at nag-iisip kung ano nga ba ang gagawin ay hindi ko namalayang napadaan pala ako sa garden ng academy, iyong part na may fountain. Nagkalat kasi ang mga garden dito sa academy ngunit nag-iisa lang ang may fountain.

May nakita akong mangilan-ngilang students na doon naglagi, marahil ay wala silang mga class ngayon. Ang iba’y nakaupo sa mga benches at nagbabasa ng books. Yeah, typical activities of the students here. Pero ang nakakuha talaga ng pansin ko ay iyong pamilyar na babae sa medyo malayong parte ng garden na nakaupo sa ilalim ng puno at umiiyak. Kung hindi mo siya pagmamasdang mabuti ay aakalain mong nakayuko lang siya’t nagbabasa. But no, she’s actually crying.

Dahil sa pamilyar siya sa akin ay mabilis ko siyang nilapitan. Nanlaki ang mga mata ko nang nakilala kung sino iyon.

“Achel?” alanganin kong pagtawag sa kanya. She’s breathing really hard and I can’t just leave her like that.

Tumingala siya sa akin at kitang-kita ko ang pamumula ng buong mukha niya. Her tear-stricken face was not the reason though why my jaw dropped.

“Achel! Anong nangyari sa’yo?!” natataranta kong tanong. Lumuhod ako para mas matingnan ko pa ng maayos ang mukha niya. May bahid ng dugo ang gilid ng labi niya. Medyo namumula at namamaga rin ang kaliwang pisngi niya na tila ba may malakas na humampas doon.

“Jane.” Pumiyok pa siya nang binanggit niya ang pangalan ko. Umiling ako’t kinuha iyong panyo ko sa bulsa ko. Hindi ako makapaniwala na ganito ang sinapit ng magandang mukha ni Achel! Who would do this to her?! Gusto ko siyang tanungin pero hindi ko magawa dahil hindi pa niya makontrol ang paghinga niya at patuloy lang ang pag-agos ng mga luha niya.

Nagpalinga-linga ako, nagbabakasakaling may mahingian ng tulong ngunit mabilis na hinawakan ni Achel ang mga kamay ko para kunin ang atensyon ko. “Can you please call Ren for me?” sabi niya sa pagitan ng paghikbi.

Tumango ako at natatarantang kinuha ang phone ko. Kada paghanap ko sa phonebook ko para sa number ay tinitingnan ko siya. Napasapo naman ako sa noo nang may mapagtanto. Damn  it! Natataranta ako’t hindi ako makapag-isip ng matino! “Achel. Sinong Ren ‘yon? Kilala ko ba siya?” Napapikit ako’t umiling. “I-I mean is... may number ka ba nitong si Ren?”

Hindi ko kayang tingnan ang mukha niyang halos namamaga kaya naman kinuha ko ang panyo ko’t inilagay iyon sa may labi niya. Kinuha rin naman niya sa akin iyon.

“Si Darren,” sabi niya sa maliit na boses at pilit pang ngumiti.

“Oh.” Mabilis kong hinanap ang number niya at tinawagan iyon.

“Hello? Jane? Nasaan ka ngayon?” tuloy tuloy na tanong ni Darren sa akin. Narinig ko pa ang pag-excuse niya. Oh God, may class na kami! Muli akong napatingin kay Achel na ngayon ay medyo kumalma na. Mariin akong pumikit at tinanggal muna sa sistema ko ang lahat ng mga iniisip. I need to help her.

“Nandito ako sa back garden. Can you please come here? Now?” Inipit ko ang phone ko sa pagitan ng tenga at balikat ko at tinulungan si Achel sa pagpunas sa gilid ng labi niya. May kung anong galit ang nabuo sa puso ko sa kung sino man ang gumawa sa kanya nito.

Mukhang narinig ni Darren ang pag-aalala at pagkataranta sa boses ko kaya naman mabilis siyang pumunta sa kinalulugaran namin.

“What happened?!” Mabilis na dumalo sa amin si Darren at parehas kaming nagulat nang bigla siyang niyakap ni Achel. Halos matumba pa nga silang parehas mula sa pagkakaluhod. Humagulhol sa iyak si Achel kaya naman mabilis siyang inalalayan ni Darren at niyakap. Napailing-iling pa ako’t dumako ang kamay ko sa bibig ko. Who would do this to her?

Paulit-ulit na binanggit ni Achel ang pangalan ni Darren habang umiiyak. Habang tinitingnan ko silang dalawa, naintindihan ko kaagad na matalik pala silang magkaibigan.

Nang kumalma na si Achel ay parehas namin siyang sinabihan ni Darren na pumuntang Infirmary para magamot ang mga pasa’t sugat niya ngunit umiling lamang siya.

“Please, Achel. Can’t you see yourself?!” frustrated na sabi ni Darren. Yumuko lang si Achel at pinakinggan ang nagwawalang si Darren.

Suminghap ako. “Achel,” malambing kong tawag sa kanya. I need to be gentle because I’m certain she’s at her vulnerable state right now. Nginitian ko siya. “Bakit ayaw mong pumunta sa Infirmary? Kailangan kasi nating gamutin ‘yang mga sugat mo. Those can be infected kapag hindi ginamot.” Kinagat niya lang ang labi niya.

“Siya nanaman ba ang may gawa nito?” Kumunot ang noo ko sa tanong ni Darren. Sino ang tinutukoy niya? But then again, I’m not that close to Achel and perhaps Darren know more things about her than I am. Nagulat ako nang may tumakas na luha sa mga mata ni Achel.

Tumayo si Darren at nagmura ng malulutong. Halos mapapikit pa ako dahil ramdam na ramdam ko ang galit niya. I never had seen him this mad. Naglakad lamang siya hanggang sa nawala na siya sa paningin namin.

“Sorry Jane,” sabi ni Achel kaya naman napatingin ako sa kanya. Kasalukuyan niyang pinupunasan ang basang mukha. “Sorry sa abala. Nadamay ka pa tuloy sa problema ko.” Kinagat niya ang labi niya nang may umalpas na hikbi sa kanya.

Mabilis akong umiling at inayos ang magulo niyang buhok. “Wala ‘yun Achel. Hindi man tayo gano’n kalapit sa isa’t isa, I still care for all the people I know.”

Ngumiti naman sa akin si Achel at hinawakan niya ang kamay ko, tila ba naghahanap ng makakapitan. I held her hand in return. Ilang minuto kaming nasa gano’ng katahimikan nang biglang dumating si Darren na may dalang first aid kit. Lumuhod si Darren at tiningnan ako. Nakita ko pa ang pag-aalangan niya.

“Jane.” Huminga siya ng malalim at kinuha ang wallet niya sa bulsa niya’t ibinigay sa akin. “Can you please buy an ice cream? ‘Yung malaki.” Ilang segundo pa akong natulala bago ko kinuha iyon. “Chocolate,” maagap pa niyang sabi kaya naman tumango ako. Nasulyapan ko pa ang pagkislap ng mga mata ni Achel kaya naman naintindihan ko kaagad ang gustong mangyari ni Darren.

“Okay,” masaya kong utas at naglakad na. Hindi pa ako nakakalayo ay hinawakan na niya ako sa palapulsuhan ko. Nilingon ko siya. “Wait,” sabi niya. “Mag-ingat ka sa pagtawid... uhh...” at nilagay pa niya ang kamay sa may batok niya. Natawa tuloy ako dahil sa inasal niya.

“I will,” sabi ko at umalis na. Tumango lang siya pabalik.

Pumunta ako sa pinakamalapit na convenience store para sa chocolate ice cream na ipinabibili ni Darren. Ilang beses pa akong nagpalinga-linga dahil sa kakaibang nararamdaman. It’s as if someone is staring at me from afar. Umiling na lamang ako at pinagkibit-balikat iyon.

“Thank you,” sabi ko sa cashier nang ibinigay na niya sa akin ang sukli at ang chocolate ice cream. Double Dutch ang binili ko since iyon ang pinakamasarap na chocolate ice cream na alam ko. Sana nga lang ay magustuhan din ito ni Achel since para sa kanya naman talaga ito.

Pagkarating ko sa back garden ay naroon pa rin sila sa ilalim ng mayabong na puno. Parehas silang nakaupo sa may damuhan at masinsinang nag-uusap. Hindi pa nga ako sigurado kung tama bang dumating ako ngunit nakita na ako ni Achel at sumilay ang isang totoong ngiti sa mga labi niya. Mabilis akong nilingon ni Darren kaya naman wala na akong nagawa’t lumapit na sa kanila.

“Ang sarap!” masayang sambit ni Achel habang inuubos ang ikatlong baso niya ng ice cream. Medyo namamaga pa rin ang kaliwang pisngi niya ngunit hindi na iyon masyadong halata ngayon. Hindi ko alam kung anong inilagay doon ni Darren but I guess it’s effective.

Gustong-gusto kong magtanong kung ano nga ba ang totoong nangyari pero naisip kong masyado na iyong personal. Kung gusto namang sabihin iyon sa akin ni Achel ay gagawin niya but I don’t want to pry.

“Jane.” Kumurap-kurap pa ako at nakitang nakatingin si Achel sa akin. Nahiya naman ako dahil sa paninitig ko sa kanya. Nagulat na lamang ako nang bigla siyang tumawa’t sinabayan pa ni Darren. Yumuko ako dahil sa hiya. Oh goodness. I’m spacing out.

“I heard nililigawan ka ni Mendez,” nanunuyang sambit ni Achel kaya naman mabilis na umangat ang tingin ko sa kanya. Tatanggi na sana ako ngunit naunahan akong magsalita ni Darren.

“Geff’s willing to court her kahit na never pa niyang ginawa ‘yon sa isang babae,” seryosong wika niya.

Nagninging naman ang mga mata niyang medyo namumugto pa dahil sa pag-iyak. “So, you’re the girl he can’t stop blabbering about!” gulat niyang utas habang nanlalaki ang mga mata sa akin. Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. “He used to tell me things about a particular girl. Lagi niyang sinasabi na she kind of reminds him of someone from his past and because of that, he’s drawn towards the girl.” Habang nagkukwento si Achel ay kumuha nanaman siya ng scoop ng ice cream. “That’s the reason why he can’t approach the girl dahil unti-unti na siyang nahuhulog sa kanya and the act seems kind of selfish since parang ginagawa niya lang na panakip-butas ‘yung girl to bring about the existence of the girl from the past.”

Kumalabog ang puso ko dahil sa narinig. Ipinaliwanag na ni Geff sa akin ang tungkol dito pero nang narinig ko ang bagay na ‘to sa iba ay parang mas lumala iyong doubts na mayroon ako. Naguguluhan nanaman ako at sari-saring tanong nanaman ang nabubuo sa utak ko. “Kilala mo ba kung sino iyong babaeng tinutukoy niya na parte ng past niya?” dahan-dahan kong tanong kay Achel. Hindi ko nga alam kung halata ba ang panginginig ng boses ko dahil sa kaba. Is it because I’m afraid to know the truth?

Tumingala naman si Achel habang nag-iisip. “Hmm... wala naman siyang nasasabi sa akin—”

“The name’s Angel,” pagputol ni Darren sa sinasabi ni Achel. Parehas niyang nakuha ang atensyon naming dalawa. Angel... Angel... parang sirang plakang paulit-ulit kong naririnig sa utak ko. I want to hear another name. Any name but Angel. Parang may malaking punyal na sumaksak sa puso ko at halos murahin ko ang sarili dahil sa nagbabadyang luha sa mga mata ko.

Mabilis akong yumuko at kumuha rin ng scoop ng ice cream at inilagay iyon sa plastic cup ko. Tumikhim pa ako bago nagsalita. “Talaga? He didn’t tell me.” at sumubo ako ng ice cream at umaktong walang pakialam sa sinabi ni Darren.

Pumalakpak naman si Achel at mukhang kinikilig dahil sa nalaman. “Oh my God! Ibig sabihin sinabi na talaga sa’yo ni Geff na mahal ka niya? Ano? Pumayag ka na ba na ligawan ka niya? Anong nangyari? Anong sinabi mo?” tuloy-tuloy niyang tanong. Kung normal lang siguro ang lahat ay baka natawa na ako dahil sa pagka-energetic niya ngunit dahil sa kung anong sakit na nararamdaman ko sa puso ko ay hindi ko man lang magawang ngumiti. Mukhang naramdaman naman kaagad iyon ni Achel. “Jane, I-I’m s-sorry. I didn’t mean to be so nosy.” Suminghap ako at nakonsensya bigla. “Don’t worry Jane. That Angel was just Geff’s past, nothing more,” dagdag pa ni Darren dahil mukhang naramdaman din niya ang pagbabago ng mood ko.

I gathered all my strength to show them a smile. “Okay lang, ano ba kayo.” at tumawa pa ako. Shit, I sound so fake.

Iniba ko na lamang ang usapan sa pagtatanong kung okay na ang pakiramdam ni Achel. Mukhang nagliwanag naman ang mukha niya nang narinig na ulit akong magsalita. Nagkwento si Achel tungkol sa papa niya na napagbuhatan siya ng kamay. Hindi pa nga ako makapaniwalang scholar siya dahil mukha naman siyang mayaman. Lasing kasi ang papa niya at wala sa matinong wisyo at nangyari ang bagay na ‘yon.  Siya kasi ang sinisisi ng papa niya kung bakit namatay ang mama niya.

“Hindi mo dapat tino-tolerate ang ginagawa ng papa mo! Hindi pwedeng ikaw lagi ang umiintindi sa kanya dahil in the first place, parehas lang kayong nawalan. You both lost someone at hindi lang siya ang nasasaktan.” Nagsasalita pa lamang ako ay umiiling na siya. Humingi naman na raw ng tawad ang papa niya sa kanya but she just couldn’t contain the grief and hurt she wass feeling that was why she ended up crying and gave vent to her frustrations under the tree. Wala na akong nagawa at inalo na lamang siya.

Halos kaming dalawa na lamang ang nag-uusap ni Achel at naging sobrang tahimik ni Darren. Madalas ko pa nga siyang mahuling nakatingin sa akin at mukhang sinusuri ako. Pinagkibit-balikat ko na lamang iyon.

Sabay-sabay na kaming tatlo na bumalik sa room namin. Last class na pero nag-cut pa kami. Medyo nakonsensya tuloy ako dahil pakiramdam ko ay napapabayaan ko na ang pag-aaral ko. Marami akong texts na natanggap kay Al na tinatanong kung nasaan ako. I just told her I attended some important matters. Hindi naman na siya nagtanong pa at sinabing basta raw ay bumalik na ako.

I didn’t receive any texts from him and I can’t understand myself why I’m so bothered about that. Is he giving up on me already?

Bago pa kami makapasok sa room ay tumunog na ang bell. Nakita namin ang paglabas ng professor namin at pumunta siya sa kabilang direksyon kaya naman hindi niya kami nakita. Kasunod niya ay ang nagmamadaling si Geff. Nagtagpo ang mga mata namin at pinagmasdan din ang katabi kong si Darren. Hindi rin naman nagtagal iyon at nagpatuloy na siya sa paglalakad. Dumaan siya sa kaliwa ko’t nilagpasan ako.

“What the hell is wrong with him?” narinig kong tanong ni Darren. Nagtaka rin si Achel sa nangyari.

I acted as if nothing happened at nagtuloy-tuloy sa paglalakad. Sa sobrang bigat ng nararamdaman ay hindi ko na nagawa pang sagutin ang mga tanong sa akin nila Al at Grace at kinuha ko na lamang ang bag ko at dumiretso sa labas.

Tuloy-tuloy ako sa paglalakad. Ni hindi ko nga tinitingnan kung tama ba ang dinadaanan ko papunta sa main gate pero masyadong occupied ang utak ko para mapansin pa iyon. Pauli-ulit kong naiisip iyong sinabi ni Darren tungkol sa past ni Geff. Angel... Angel... Angel...

Dahil tulala ako habang naglalakad, hindi ko napansin na may kung sinong nakaharang sa daraanan ko. Iiwasan ko na sana siya pero bigla niyang hinawakan ang braso ko kaya napahinto ako. Sinamaan ko ng tingin iyong humawak sa akin ngunit napalitan ito ng gulat nang nakita ko ang kinakabahang mukha ni Jayvier.

“J-Jayvier...” Pumasok nanaman sa isipan ko iyong huli naming pag-uusap sa restaurant. I walked out on him when I said the name Angel Miracle. I didn’t dare talk to him for the following days dahil tinablan ako ng hiya, takot, pagkadismaya at... kaguluhan. Maybe I should face this mess once and for all. Ito rin naman ang gusto kong mangyari... ang malaman ang lahat.

“Can we talk? Please?” nagsusumamo niyang utas. Tumango na lamang ako at nagpatianod sa paghila niya sa akin. Bago pa kami tuluyang makalabas ay naaninag ko na ang humaharurot na Ford Everest ni Geff palabas ng parking lot. Lalong bumigat ang nararamdaman ko. Damn. I just want to get home and sleep.

Pumunta kami ni Jayvier sa isang malapit na pastry shop at nagulat pa ako dahil ito rin ang pinagdalhan sa akin ni Alex dati. Umupo kami at siya na ang nag-order para sa akin.

“Ano ang pag-uusapan natin?” walang paligoy-ligoy kong tanong. I feel so down that I don’t even want to talk to him. Gusto ko na lang matapos ang pag-uusap  na ‘to.

Lumunok si Jayvier at mukhang lalong kinabahan dahil sa inasal ko. “Tungkol doon sa sinabi mo sa akin noon...” panimula niya. “... paano mo nakilala si Miracle? I-I mean... kilala mo ba siya?”

I sigh exhaustedly. “Ikaw ang nagsabi sa akin ng tungkol sa kanya.” Most probably ay nadulas lang siya noong sinabi niya ang bagay na ‘yon sa akin sa 7eleven at nalimutan na niya ang bagay na ‘yon. But I will never forget. Pumikit si Jayvier at mukhang narealize na rin niya ang pagkakamali niya. Magsisinungaling na lang kasi siya ay hindi pa niya ginalingan. “Bakit ka nagsinungaling sa akin?” Umiling ako. “No, you actually have the right not to tell me things about... about...” I mentally slapped myself for finding a hard time mentioning her name. “... Angel pero nakakainis lang dahil harap-harapan kang nagsinungaling sa akin!” Putek Jane! Get a grip of yourself!

Nalaglag ang panga ni Jayvier dahil sa outburst ko. Mabilis ko namang kinuha iyong cold chocolate na inilapag ng waiter. I need to calm myself down dahil nagmumukha lang akong tanga. Nagtataka siguro ‘tong si Jayvier at bakit big deal sa akin ang bagay na ‘to. Sino ba naman ang hindi eh wala naman akong kinalaman sa pamilya ni... ni... shit... niya pero wagas ang reaksyon ko.

Hindi naman kasi niya alam. Hindi niya alam na alam ko na... pero naguguluhan pa rin ako.

“Sorry.” sabi ni Jayvier matapos ang ilang minuto ng katahimikan. “I didn’t mean to lie—”

“But you already did.” I interrupted him. “Sana... in the first place ay hindi mo na sinabi pa sa akin ang bagay na ‘yon. You should’ve told me beforehand that you didn’t trust me enough for your secrets.” I know I am being unreasonable now. It was his choice to begin with. I have no say about what he should share with me and what he shouldn’t but I’m really desperate to know why they’re hiding Miracle’s identity. Is it because to protect her? But I have this feeling that there’s  a deeper reason there.

“It’s not my secret to tell. It was my fault that I accidentally told you about her but please...” Nagulat ako sa nagsusumamo niyang mukha. “... just... forget about her. Forget that I ever mentioned her name to you. I was at fault here kaya... I’m sorry.”

“Bakit ba kailangang maitago ang identity ni Miracle? Para ba maitago siya sa mga nagtatangka sa buhay niya?” naitanong ko na lamang bigla nang hindi nag-iisip. There are so many possibilities running through my mind that I can’t help it but to say them out loud. Naaalala ko rin iyong mga nasa notebook ko kung saan ko inilalagay lahat ng mga alaalang unti-unting bumabalik sa akin. “What about Angel? Buong pamilya naman ng mga Yllana ang nanganganib di ba? Pero bakit nagawa mo siyang ikwento sa akin pero si Miracle ay hindi? What so special about her—”

“Hold up,” pagtigil sa akin ni Jayvier. Ngayon lang na-focus ang mga mata ko sa kanya at nakita kong gulat siya at nagtatakang nakatingin sa akin. “How did you know about those things? I never told you about them.” Dahan-dahan siyang umiling. I showed him though my deadpan face. I had enough of this bullshit. Nakakatanga lang na ginagawa nilang kumplikado ang lahat. They lie to cover the lies. Wala na bang katapusan ‘to?

Kinuha kong muli ang cold chocolate at sumimsim doon. Prente rin akong sumandal at tinitigan siya. Halo-halong emosyon naman ang naglalaro sa mukha ni Jayvier. He seems so confused and shocked.

“Jane,” pagkuha niyang muli sa atensyon ko nang hindi na ako nagsalita pang muli. “How did you know?”

Kinagat ko ang labi ko. “What if...” panimula ko. Wala akong balak sagutin ang tanong niya. Tiningnan ko lamang ang unit-unting pagkatunaw ng yelo sa chocolate drink ko. “What if I tell you that I know Angel Miracle Yllana...” Nag-angat ako ng tingin sa kanya. He looks so tensed now. “... personally?” Hindi pa rin niya magawang makapagsalita kaya naman nagtanong akong muli. “What if I tell you that she’s alive and kept ignorant for a long period of time since then? Anong masasabi mo?”

“Anong ibig mong sabihin?” pagtatanong niya. Halatang naguguluhan na rin siya sa mga ikinikilos ko. Mariin akong pumikit dahil unti-unti nang nagkakaroon ng kaliwanagan ang ilan sa mga tanong sa utak ko. To my surprise... I don’t want to accept the truth. Nakakatawang isipin dahil simula pa lang ay ito na ang ginusto ko, ang malaman ang totoo pero ngayon, gusto ko na lang talikuran ang lahat.

“I’m sorry Jayvier.” Umiling ako. “Hindi ko kayang makipag-usap sa’yo ngayon. Masama ang pakiramdam ko.” Kinuha ko ang bag ko at handa na sanang umalis ngunit pinigilan niya ako. “Pero Jane, gusto ko munang malaman kung paano—”

Hindi ko na napigilan ang mga luha kong kanina pa gustong lumabas. Parang pinipiga ng kung ano ang puso ko. Nahihirapan akong huminga at parang gusto ko munang ipahinga ang utak ko. I realized so much today. I already reached my limit. Hindi na naituloy ni Jayvier ang sasabihin dahil sa nasaksihan niya. “O-Okay. Sorry Jane.” Kinuha na rin niya ang bag niya at pinauna na ako sa paglabas ng shop. “Ihahatid na kita,” sabi niya habang nag-aalalang nakatingin sa akin. Tumango na lamang ako dahil wala na akong lakas pa para magsalita.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jayvier’s POV

Ang daming pumapasok na tanong sa utak ko pagkatapos kong maihatid si Jane sa pad na tinutuluyan niya. Totoo kaya iyong sinabi niya na buhay si Miracle at kilala niya ito sa personal? Paano niya nalaman ang tungkol doon? At bakit marami siyang alam tungkol sa pamilya Yllana? Ano ang koneksyon niya sa kanila? Kilala kaya siya ni Raph?

“Your secret is safe with me, don’t worry.” Iyon ang sinabi sa akin ni Jane bago siya nagpaalam sa akin kanina and somehow, mas naging panatag ako.

Isa lang ang paraan na naiisip ko para maliwanagan ako sa mga nangyayari. Nagulat at nagtaka talaga ako dahil simula nang nagkita kami noon sa restaurant ay may nagbago na talaga sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang nangyari but I’m positive that she had changed since that day.

I entered ACU as a visitor. Alam kong busy si Raph sa b-ball practice nila kaya naman dumiretso na ako sa gym ng campus nila. Hindi nga ako nagkamali dahil kasalukuyan siyang nagpapahinga sa gilid kasama ang teammates niya. Umiinom siya ng tubig habang iyong katabi niya ay kinakausap siya.

“Raph,” tawag ko sa kanya nang nakalapit ako. Gulat naman siyang napatingin sa akin. Good thing ay mabilis makabasa ng mukha itong si Raph kaya naman nagpaalam muna siya sa kausap niya.

“What’s the problem?” panimula niya nang medyo nakalayo na kami sa iba.

Yumuko ako dahil may kasalanan akong nagawa. Damn, panigurado ay magagalit sa akin ito. I need to brace myself for Raph’s temper.

“You look guilty,” pansin niya. “Ano nanaman ang nagawa mong kasalanan?”

“Uhh...” Putek! Kinakabahan ako! “May nasabihan ako ng tungkol kay Miracle,” tuloy-tuloy kong sinabi. I mentally curse myself.

Sobrang tahimik ni Raph kaya naman lalo akong kinabahan at hindi na nagtangka pang tingnan siya. Narinig ko ang marahas niyang pagbubuntong-hininga. “Kanino mo nasabi? At ano ang nasabi mo tungkol sa kapatid ko?”

Ang tanga mo talaga Jayvier! Kasalanan mo pa ngayon kung bakit nag-aalala si Raph sa kapatid niya! “Answer, Jayvier,” sabi niya sa nakakatakot na tinig.

“Jane Alvarez,” sabi ko na lamang. Mabilis naman akong nag-angat ng tingin nang may maalala. “P-Pero mapagkakatiwalaan naman siya! She’s a good friend of mine...” Napahinto ako nang nakita ang nakatulalang si Raph sa harap ko. Kumunot ang noo ko dahil isang galit na Raph ang inaasahan ko pero kabaligtaran ang nakikita ko ngayon.

“Anong sinabi niya?” pagtatanong niya pero wala sa akin ang atensyon niya. Para bang iyong hangin ang tinatanong niya. Sinagot ko pa rin naman siya. “Aksidente ko kasing nasabi sa kanya iyong tungkol kay Angel. Nasabi kong tatlo kayong magkakapatid. Sa sumunod na pag-uusap namin, nakapagsinungaling ako na dalawa lang kayo ni Angel.” Oo. Sige na. Ako na ang madaldal. Hinihintay kong pagsabihan ako ni Raph pero patuloy pa rin siyang nakatulala. Kinabahan tuloy ako. “Tapos... bigla siyang nagalit.”

This time ay diretso na akong tiningnan ni Raph. Hindi ko nga lang mabasa iyong reaksyon niya. “Bakit siya nagalit? Anong sinabi niya?” Lalo akong naguluhan kay Raph. May hindi ba siya sinasabi sa akin?

“Kilala mo ba siya?” pagtatanong ko. Hindi naman niya ako pinansin bagkus ay hinawakan ako sa balikat at tiningnan ako ng masinsinan. “Anong sinabi niya? Tell me!”

Marahas kong tinanggal ang pagkakahawak niya sa akin. “You’re not telling me something,” akusa ko. Sa aming magkakaibigan, ako lang ba ang walang alam? Noong una ay akala ko wala na talaga si Angel pero nakita ko siya. Ang buong akala ko ay hindi alam ‘yon ni Raph but it turned out na alam na rin pala niya iyon! Ngayon, mukhang may alam nanaman siya na hindi man lang niya magawang sabihin sa akin.

“Just answer the damn question JV!”

“I’m not your fucking puppet!” sigaw ko sa kanya. Nagulat naman si Raph dahil doon. “Hindi ako isa sa mga alagad mo na pwede mo na lang utusan. I have my own will at ngayon, pinipili kong kumilos ng mag-isa!”

Nagsimula na akong maglakad palayo ngunit nilingon ko pa siya sa huling pagkakataon. “If you don’t want to tell me things about Angel, then I’ll found it out myself. Hindi ko kailangan ang tulong niyo.” and with that, I walked out.

Bago pa ako makalayo ay naaninag ko na si Iona na may malaking bag na dala at nakakunot-noong nakatingin sa akin at sa taong nasa likod ko. Mukhang nakita niya ang buong pangyayari.

“JV? Anong nangyayari?” pagtatanong niya. May alam din kaya siya? Imposibleng wala since siya nga ang nagdala kay Angel sa resort nila Slade noon. Parehas sila ni Raph na pinagmumukha akong tanga.

Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy na lamang sa paglalakad. Narinig ko pa ang pagtawag niya sa pangalan ko pero hindi ko iyon pinansin. I am focused on my one and only enigma.

Jane Alvarez. You’re a big mystery to me now.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------