myluckyheartstories

♪ Chapter 27: Unexpected

Jane’s POV

‘A glooming peace this morning with it brings.

The sun, for sorrow, will not show his head.

Go hence, to have more talk of these sad things.

Some shall be pardoned, and some punished.

For never was a story of more woe

Than this of Juliet and her Romeo.’

I slowly closed my 'Romeo and Juliet' book. This is the third book I’ve finished since the sun started shining at its peak. I put my feet on the carpeted floor of my room and started walking to return the book in the bookshelves.

I dare take a glance at the wall clock and it says '2:00pm'

I sigh.

Bakit kaya hindi pa siya dumadating?

I mentally scolded myself. Why am I hoping that he’ll enter the wrong room again? If that’ll happen in the future, it will definitely be beyond idiocy on his part. I heard Liberty told him that the room next to mine was going to be her new room... that she already transferred since ‘that’ day. I knew that she was lying, but I understood that she only did that to protect me.

The day passed and I’ve seen nothing of him. It made me sad, but I don’t know why. Why does the idea of him not going here makes me sad? I don’t understand.

I sat on my window as I stare at the night blue sky. The doors of my room’s veranda are open that’s why the air from outside can freely enter my haven.

I remembered how he intruded my peaceful room, my serene emotion, made my fingers tremble, made me so self-conscious, made me feel something... something crazy like the rapid beating of my heart that made me feel like flying... and at the same time, falling.

As I look up the night sky, I remembered how gentle and at the same time how deep his eyes were. I don’t know. There was just something about him...

When I heard someone walking up the stairs, the footsteps are so loud and heavy, I immediately landed on my bed, head first, and let the comforter wrap my body. I firmly close my eyes as I hear the slow opening of my bedroom door.

“Something’s not right.” I frantically told myself. I can feel the fast beating of my heart, the racing of my pulse, the small beads of sweat at the base of my nape and forehead.

I’m scared.

No one is here; my parents, my kuya, my twin.

Only...

I can feel the moist slowly forming in my eyes. I immediately put my hand over my mouth to suppress the scream I guess will only make the stranger — who entered my room — know that I’m awake.

I don’t want the stranger to know that I’m awake.

The stranger’s hand touched the surface of the comforter, where my arms are just underneath. Then I felt how the hand slowly pulls it away from me. I bit my lips. The act made me almost cry.

And when I heard his voice, I opened my eyes right away; the horror is evident in my big, innocent eyes, as I look into his.

“Do you want to play with me?” he said. Then he smiled.

A malicious one.

I scream. I know I’m definitely screaming. But I heard no sound, just a groan and whimper, from me.

Gusto kong sumigaw. Gusto kong umiyak. Gusto kong magwala. Gusto kong ilabas lahat ng sakit at frustrations na nararamdaman ko ngayon.

So I cried.

Matapos ang ilang minuto ay napagod na rin ako. Namamanhid ang buong katawan ko. Hindi ako makagalaw. Pilit kong inalala kung paano ako napunta sa sitwasyon na kinalalagyan ko ngayon.

Nakatanggap ako ng mensahe galing sa isang numero. Ang sabi doon ay siya daw si Phin. Magkikita sana kami sa isang kwarto, sa South West building, pero iyon din ang panahong naramdaman kong may mali. Iyon din ang panahong nabasa ko ang text na nagpatunay na tama ang hinala ko.

From: Unknown number

Jane! It’s me Phin. Save my number aight? Nakuha ko ‘to kay Darren, hope you don’t mind. =) I heard nasa WSMC club room kayo? Wala kaming activity ngayon at tambay lang kami dito sa room natin. Can I go there?

Txtbck! =)

Reading that only means that the person who sent me those messages earlier was not Phin.

It was just unfortunate that the realization came late.

Nakahiga ako sa isang malamig na semento. Masyadong madilim ang paligid at hindi pa tuluyang nakaka-adjust ang mga mata ko. Sinubukan kong gumalaw ngunit napapikit lamang nang maramdaman ko ang sakit sa iba’t ibang parte ng katawan ko. Para akong binugbog. Nakatali ang mga kamay ko sa likod ko. Maging ang mga paa ko ay nakatali rin. May kung anong nakatakip sa bibig ko kaya naman hindi ko magawang makasigaw.

Naalala kong nagpumiglas ako sa kung sino man ang nagtakip ng panyo sa mukha ko kanina ngunit sobrang lakas niya’t hindi ko magawang makatakas. Alam kong any time ay mawawalan na ako ng malay ngunit nagpumiglas pa rin ako. Hanggang sa may naramdaman na lamang akong may sumuntok sa tyan ko at tuluyan na akong nawalan ng malay.

Ngunit sa tindi ng sakit na nararamdaman ko sa katawan ko ay may hula na akong hindi lamang iyon ang nangyari. Sa tingin ko ay inihagis pa nila ako sa kinalulugaran ko ngayon at saka iniwan.

Pero nasaan nga ba ako?

Nagsisimula na namang magtubig ang mga mata ko. Natatakot ako. No. Scared is just an understatement.

I’m terrified. Horrified, even. What if... iyong mga taong kumuha sa akin ay iyon ding pumatay sa pamilya ko?

Hindi rin nakatulong sa nararamdaman ko ang panaginip ko. It was so surreal. Alam kong hindi iyon pangkaraniwang panaginip lamang. I know within myself that what happened in my dream was a fragment of my memory. Pero... hindi ko magawang isipin kung ano ang susunod na mangyayari doon. Hindi ko alam kung sino ang taong iyon, ngunit ngayon pa lang ay ayoko nang alamin.

Patuloy lamang ako sa pag-iyak. Barado na rin ang ilong ko kaya naman nahirapan na rin akong  huminga. Ano bang nangyayari? Nasaan ako? May makakakita kaya sa akin ngayon? May makakaalam ba ng kinaroroonan ko?

Kuya... nasaan ka ba ngayon?

Please help me...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geff’s POV

Naglalakad ako ngayon papunta sa room namin. I looked at my watch. I still have spare time to think.

Nang makarating na ako sa room namin ay ang unang tumambad sa akin ay ang nagtatanong na ekspresyon ni Phin.

“Where have you been?” she questioned me as I sit on my chair.

“Dyan lang.”

Inilibot ko ang mga mata ko sa room pero...

“Nasaan sila?” tanong ko kay Phin. Nang tiningnan ko siya ay doon ko lamang nakita si Ren na nasa tabi niya’t nakatungo, parang pagod.

“Sino? Sila Jane ba?” tanong pa ni Phin pero may bahid ng panunuya sa boses niya.

Tss. I can even hear the hilarity in her voice.

“Ikaw talaga Geff! Hindi ka na nagkukwento sa akin. May pauso ka pang secret dyan.”

“Nasaan nga?” pagtatanong ko pa ulit. Para akong timang dito na hindi mapakali.

Damn this.

Ngumuso si Phin. “Hindi ko nga alam eh. I texted her earlier pero hindi siya nagreply. I figured na nandoon siya sa club room nila pero sabi ng ka-member niya umalis daw siya. Hanggang ngayon hindi pa kami nagkikita.”

Nanahimik ako sandali para isipin lahat ng mga sinabi niya. “Okay,” sabi ko na lang. Tinitingnan pa rin kasi ako ni Phin gamit ang mga mata niyang nanunuya.

This is insane! Bakit ba gusto ko siyang makita?!

I don’t know anymore.

Isinandal ko ang ulo ko sa sandalan ng upuan ko. I couldn’t believe what I’ve just discovered earlier. I never expected that I will run over someone who used to know me several years ago.

A person who was linked to Angel. My only clue.

At hindi ako makapaniwala na makikita ko pa siya sa Alfwold Clement.

I supposed to follow Nathan but I’d been stopped from my tracks when I saw her, and she saw me.

Ano bang ginagawa niya dito? What the hell was he doing inside our school’s rival?

I followed him. While walking, I saw how those students around me looked at me as if I’m a total stranger who happened to wander around their territory. I even saw some of them who eyed me inquiringly, but most of them, especially girls, looked at me with awe. I really don’t understand girls who look at me that way. But I have no intention of knowing what their reasons were.

Medyo nakakalayo na si Nathan at malapit na siyang mawala sa paningin ko kaya naman mas binilisan ko pa ang paglalakad.

“Oh my God,” a girl grunted. Nagulat ako nang may bigla akong natamaan na babae dahilan para mahulog lahat ng mga dala niya.

I clenched my jaw. This is so stupid of me!

I helped the woman, I guess she’s in her mid-30’s, from getting all her stuff on the floor; from books to papers.

“I’m sorry,” I uttered as I saw her ready to walk again.

Aalis na sana ako at iisipin kung nasaan na kaya si Nathan nang biglang hinawakan ng babae ang baba ko at pinagtama ang mga mata namin.

Tinitigan niya ako’t parang kinikilatis ako. I’m not rude to the point of disrespecting someone but I have something to do so I took her hand away my face but she just ignored it and continue investigating me.

“I’m sorry Miss but I really have to go and I don’t have time—”

“Geff Mendez?” she said.

Wait. She knew me?

“Yes.” Now, as I look at her more only then I realized she somehow looked familiar.

“Have we met before?” pagtatanong ko pa. Bumibilis ang tibok ng puso ko dahil parang may ideya na ako kung sino nga ang kaharap ko ngayon.

She slowly pasted a smile on her face as she gave me her hand.

“Mildred Pavia. But I go as Maurell now.”

I, then, took her hand. “Geff. Geoffrey Mendez.”

Nawala ako sa mga iniisip ko nang marinig ko ang sigaw ng isa sa mga kaibigan niya.

“Wala nga sila dito!”

Umayos ako ng upo at tiningnan ang ngayon ay nakabusangot na mukha ng kaibigan niya habang nakatingin sa cellphone niya.

Tiningnan ko ang relo ko at eksakto namang tumunog ang bell at dumating ang professor namin.

Where is she?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Al’s POV

“The person you’re calling is not available. You are being directed to the voicemail.”

Sinubukan ko ulit na tawagan ang cellphone ni Aya pero—

“The person you’re calling is not available. You are being directed to the voicemail.”

Nandito kami ngayon sa likod ng East Building. Nakaupo ako sa isang bench dahil hindi ko na yata kayang tumayo dahil sa panginginig ko.

“Will you please stop pacing around?!” Damn it! Lalo akong natataranta at ang dami nang nakakabaliw na senaryo ang pumapasok sa isip ko kung ano na nga ba ang kalagayan ni Aya!

Sa wakas ay pinakinggan na rin niya ako at umupo sa bench na nasa harap ko. Magulo na ang kanina’y maayos niyang buhok dahil kanina niya pa ito sinasabunutan kapag lalo siyang nafu-frustrate.

I heard him utter countless expletives as time ticked by and his frustration only grew without hearing anything from his sister yet.

“Nathan.”

Bigla akong umayos ng upo nang narinig ko ang boses ng kararating lang na lalaki. Tumayo naman si Nathan kaya tumayo na rin ako. Tiningnan ko siya. Suot niya ang uniform ng Alfwold Clement so I suppose he’s not from here. So, anong ginagawa niya dito? At sino naman siya? Hindi ko yata alam na may kaibigan si Nathan sa kabilang school.

At bakit parang kamukha niya si—

“I can’t reach her. We called her cell countless times pero... nakapatay ang GPS niya, or rather yung cell niya.” Rinig na rinig ko ang frustration sa boses ni Nathan. Narinig ko rin ang patuloy niyang pagbulong, pero hindi ko pa rin maialis ang tingin ko sa estranghero sa harap ko.

“Who are you?” bigla ko na lamang naitanong. Tumingin naman agad sa akin si Nathan na para bang nakalimutan niyang kasama pala niya ako.

I heard him curse the nth time. Malapit na talaga masasapak ko na’to!

Nagulat naman ako nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko at hinigit papunta sa kung saan.

“Wait here,” kalmado niyang sinabi doon sa lalaki bago niya ulit ako kaladkarin.

“Nathan! Ano ba! Bakit mo ba—” Hindi ko na natapos ang pagsigaw ko sa kanya at ang pagwawala nang bigla niya akong binuhat na parang bigas sa balikat niya.

“WHAT THE HECK ALVAREZ! Ibaba mo ako or else bibigwasan talaga kita—”

“SHUT THE FUCK UP AL! Even just this once!” Bigla siyang may sinipa na kung ano saka patuloy na naglakad.

That made me shut up. Bwisit naman kasi! Siya lang ba ang natataranta dito?! SIYA LANG BA?! Ako nga hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko! Bullshit! Ni hindi ko nga kilala kung sino ‘yung lalaking dumating kanina! At HELL! Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng abnoy na ‘to!

At bwisit na ‘to! KAILAN PA SIYA NATUTONG SIGAWAN AKO?!

I felt the stinging in my eyes and this has nothing to do with Aya. Nag-aalala pa rin ako sa kanya pero...

Sa sobrang inis ko ay pinagsusuntok ko ang likod ng walang hiya! Talagang lahat ng lakas ko ay ginamit ko para masaktan siya. Pero wala lang siyang imik.

“Bwisit ka! Bwisit! Bwisit!” paulit-ulit kong sinasabi habang patuloy ko siyang sinusuntok.

Nang nakalabas na kami sa gate ng academy ay bigla niya akong ibinaba ng padarag. Medyo na-out of balance pa ako pero napasandal agad sa isang sasakyang ngayon ko lang nakita.

Sa sobrang inis ay sinuntok ko na naman siya and this time ay sa dibdib na niya.

Imbis na sigawan ko siya ay hikbi na lamang ang narinig ko sa sarili ko.

“I hate you,” walang lakas kong sabi.

Patuloy lang ako sa pag-iyak na hindi ko naman alam ang rason. Marahil ay naghalo-halo na lahat ng mga frustration, pangamba at takot na nararamdaman ko para sa sitwasyon ngayong nawawala si Aya. Dumagdag pa ang inis ko sa lalaking nasa harapan ko’t sinigawan ako. Kahit kailan ay walang nangahas na sigawan ako at ang isang ‘to? The hell!

Patuloy ang paghikbi ko samantalang tahimik lang itong hinayupak sa harapan ko. Ano pa bang ginagawa niya sa harapan ko? Halata naman na may itinatago siya sa akin kaya hindi niya ipinakilala sa akin iyong lalaki kanina. We’re both in this together, protecting Aya. Lahat ng tungkol sa kanya alam namin. We’re not supposed to keep secrets.

Then why is he doing this?

“ANO PA BANG—”

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil biglang tinakpan ni Nathan ang bibig ko ng kamay niya, binuksan ang pintuan ng sasakyan gamit ang isa pa niyang kamay, at tinulak ako papasok. Hindi ako handa sa tulak na iyon kaya naman natumba ako sa back seat, una ang likod. Sinara rin naman niya kaagad ang pintuan at bago ko pa siya masigawang muli ay tinakpan nanaman niya ang bibig ko.

Nilagay niya ang hintuturo niya sa labi niya, sinasabing tumahimik ako. Bigla akong kinabahan.

May pinagtataguan kami. Pero sino? Bakit hindi ko napansin?

My body was lying on the seat and Nathan is practically hovering over me. Sa sobrang lapit namin sa isa’t isa ay rinig na rinig ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya. Kita ko rin ang takot sa mga mata niya. He keeps on looking outside the car, looking for someone, obviously waiting if someone will open the door.

Nakatingin si Nathan sa pintuan sa may ulunan ko kaya naman ang tinitingnan ko ay iyong pintuan sa likod niya. Wala akong naririnig na ingay pero hindi iyon naging dahilan para kumalma ako. It actually made me feel worse.

Naramdaman ko ang paglipat ng tingin ni Nathan sa akin kaya naman napatingin na rin ako sa kanya. Parang may gusto siyang sabihin pero hindi siya makapagsalita.

Nagulat na lamang ako ng bigla pa niyang inilapit ang katawan niya sa akin at bumulong sa tenga ko.

“I saw someone outside, wandering around.” There was urgency in his voice. “Nag-iisa lang siya... but his armed. I saw him holding a gun.”

“Anong gagawin natin?” bulong ko rin sa kanya. I need to be strong but my voice kind of wavered.

“I don’t know,” he answered then chuckled at his helplessness.

Magsasalita pa sana ako ngunit bigla akong may nakita sa labas, sa tapat ng pintuan ng sasakyan, isang lalaking papalapit dito.

“Nathan, tinted ba ‘tong sasakyan?” Oh please. Say yes.

“That’s the thing.” He sigh. “No.”

Tiningnan ko ng maigi iyong lalaki. Parang nagdadalawang isip pa siya kung titingnan niya ba kung ano o sino ang nasa loob ng sasakyan o aalis na lang.

No. He’s not here for us. He just saw us but that was it.

He’s just being cautious.

Patuloy sa paglapit iyong lalaki sa salamin na tila ba napagdesisyunan nang tingnan kung sino iyong nakita niya kaya naman lalo akong nataranta. Nag-isip ako ng mga paraan na pwedeng gawin.

“N-Nathan, look at me.”

Sumunod naman siya bigla, marahil ay narinig niya ang takot sa boses ko. Bago pa niya malaman na may tinitingnan ako sa labas ay inilipat ko na kaagad ang tingin ko sa kanya.

Magulo ang buhok niya, ang mga mata naman niya ay puno ng pag-aalala at takot. Napansin ko rin ang matangos niyang ilong, ang pamumutla ng mga labi niya.

I know what to do.

Bago pa makalapit ng tuluyan ang lalaki sa labas ay ipinulupot ko na ang kamay ko sa batok niya at hinila siya palapit sa akin.

I felt his warm lips on mine. Bigla akong may naramdamang kuryente sa katawan ko. This is definitely not my first kiss pero bakit parang nalimutan ko yata kung paano?

I pulled away, just enough to be able to speak. “Kiss me like you mean it. He’s looking here,” I said. Kitang-kita ko sa peripheral vision ko ang lalaking iyon sa labas.

Nakita ko pang lumunok si Nathan bago nalipat sa labi ko ang paningin niya. Before I know it, he’s kissing me. I closed my eyes, praying for that stranger to see this and decide to just go away.

I slightly opened my eyes and almost cried in relief when I saw the man’s retreating back.

It worked.

Itutulak ko na sana si Nathan ngunit mas pinalalim pa niya ang paghalik niya. Naramdaman ko nanaman iyong kakaibang kuryente at wala akong nagawa kung hindi ang pumikit.

His lips are moving. Definitely moving. He knew how to do this. He’s an expert. At hindi ko maintindihan kung bakit bigla akong nainis sa ideyang may nagturo sa kanya. Mas lalo akong nainis ng sumagi sa isip ko na ginagawa niya ito sa ibang babae.

Naramdaman ko ang kamay niya sa likod ko at mas inilapit pa ako sa kanya.

Iniatras ko ang ulo ko at tiningnan siya sa mata.

“Wala na siya,” bulong ko.

I saw how his eyes showed different emotions: Relief, shock, and to something I didn’t know.

Pumikit siya at nagbuntong-hininga. Dumilat din naman siya at nakita ko ang mapupungay niyang mga mata.

“Good,” he said. Not breaking eye contact, he kissed me again.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Raph’s POV

Someone is observing me. I can feel it.

Hindi na ako magtataka kung bakit natagalan si Nathan sa pagbalik. He can just call me if he needs me but for the mean time, I shouldn’t stay in this garden.

According to Nathan, around 1pm umalis si Miracle sa club room nila then eventually she didn’t return.

I train my eyes on the building then saw numerous CCTV cameras.

Pumunta ako sa North East building dahil alam kong naroon ang student council. I’m hoping that the president is still there.

I’m going to kill whoever did this to my sisters.

Habang naglalakad ay nakita ko ang isang wall clock malapit sa hagdanan papuntang second floor.

6:30pm

Nang makarating na ako sa second floor ay liliko na sana ako ngunit nakita ko ang isang aninong paliko naman sa kinaroroonan ko. I stopped walking.

When he finally turned my way, he stopped and looked at me, knowingly. Para bang inaasahan na talaga niyang makikita niya ako.

“I know why you’re here,” he said, matter-of-factly.

“Who are you?”

A glint of hatred showed in his eyes. I really have no idea who’s this guy but I’m totally running out of patience.

“No. Don’t answer that.” I walked to cut the distance between us. We have the same height so I can see him directly in the eyes. “If you really know why I’m here, then you sure as hell know that I need to do this fast.” I put my hands on my pocket. “Do you intend to stop me?” I said with a low but dangerous voice.

This guy is brave. I’ll give him that, because he had the guts to show his face in front of me in this kind of situation. If he really does intend to stop me, God knows I’ll do things anyone couldn’t imagine.

He held his hands in the air as if saying he gives up. He then abruptly dropped them.

“I’m actually here to help you. I bet you’re going to talk to the president of student council, correct?” he said, still wearing that feral look on his face. “But sorry to break it to you but she’s not here.”

I think I heard it wrong.

“She?”

“We’ve done re-election, if you didn’t know.”

So, the president wasn’t here.

So this is going to take longer than I thought.

“But I have this,” the guy suddenly said.

I saw a key on his hands.

I look at him questioningly.

“Why are you doing this? Why are you helping me?”

He smiled, which caught me off guard.

“Simple.”

As I look on his face, I can see clearly that this guy is somehow familiar.

“I deeply care for your sister.”

“I see.”

With those six words he said, I suddenly understood.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------