myluckyheartstories

♪ Chapter 26: Disappearance

Jayvier’s POV

Nasaan kaya si Angel ngayon? Nagtext ako sa kanya at tinanong ko kung nasaan siya ngayon pero wala pa akong natatanggap na reply galing sa kanya. My last text to her was 10 minutes ago. Am I being too paranoid?

No one can blame me. No one can blame me if I’m being too clingy that there hadn’t been a day that I hadn’t texted her. No one can blame me if I’m being over-protective that maybe I even go way overboard and beyond of what an Yllana brother can possibly do.

I didn’t dare tell Angel that Raph is her brother. Naniniwala ako na mas kaunti ang alam niya ay mas mabuti. Ngunit kung magtatanong si Angel ay sasabihin ko sa kanya ang totoo. Raph is absolutely quick and sharp, no doubt about that. Isang tingin lang niya kay Angel ay magkakaroon na siya agad ng ideya. The perks of having those protective genes of a brother.

Dahil sa mga sinabi ni Angel noon nang nasa resort pa kami nila Slade ay mas tumibay ang hinuha ko na may nagtangka talaga sa buhay ng mga Yllana. Someone planned their death. Hindi na ako gano’ng nagulat nang sabihin sa akin iyon ni Angel but still... hearing those words from her was still a shock. Shock that she had a clue about that accident. I can’t imagine her handling that revolting truth alone.

Fire accident. Ayon na rin sa naging conclusion ng mga investigators na naatasan para sa kasong iyon na kinabibilangan ng mga Yllana. Ang sabi ay mayroong problema sa wiring or something na pinagmulan ng apoy. Really, the idea was absurd. Kaya naman hindi ko maintindihan kung bakit naniwala na lamang ang mga may hawak ng kaso ng ganoon na lamang at ipinagpalagay na aksidente lamang ang nangyari.

That fire accident... hinding-hindi ko malilimutan ang mga bagay na nakita ng sarili kong mga mata noong mga panahong iyon.

I was walking from school towards the house of the Yllana’s. Walang pasok ngayon pero pumunta pa rin ako sa school at naglagi sa library. Pwede naman iyon sa school namin. Mabuti na ang ganito, at least maaga kong natatapos ang mga assignments ko. Kailangan ko ring mag-aral ng mabuti para naman matataas na grades ang maipakita ko kay papa at sa mga Yllana. Nakakahiya naman kung pinag-aaral na nga nila ako tapos hindi pa maganda ang mga grades ko. Kahit na sa ganoong paraan lamang ay maipakita ko ang pagtanaw ko ng utang na loob.

Habang naglalakad ay may nakita akong isang batang babae na nagtatago sa isang puno habang nakatanaw sa di kalayuan. Kung titingnan ay para siyang spy dahil may suot pa siyang eyeglasses at inaayos niya ito kada segundo habang nakatingin ng seryoso sa kung saan.

I know I shouldn’t be curious over some stranger na ngayon ko pa lang nakita sa subdivision na ito. Unlike the Yllana siblings, I tend to go around this place, talk with children my age or just random people. Friendly naman ang mga tao dito kaya naman hindi ko maintindihan kung bakit madalas maglagi ang magkakapatid na iyon sa bahay nila.

And this girl is very unfamiliar. Hindi ko pa siya nakikita sa lugar na ito. She looks decent. In fact, mukha siyang anak mayaman. I used to be friendly but not to the extent that I’ll talk to strangers most especially kung hindi taga-rito.

But still...

“May pinagtataguan ka ba?” I asked as I slowly approach her.

Then her big and black eyes stared into mine, as if seeing a ghost.

Bigla siyang umatras at di kalaunan ay biglang tumakbo.

My brows furrowed. Weird girl.

Nagpatuloy lamang ako sa paglalakad hanggang sa natanaw ko na ang malaking gate kung saan may nakaukit na malaking 'Yllana' sa harap.

I push the red button and told the intercom my name. And then slowly, the gate opened.

I will never get tired of doing this. I feel like an important person entering his palace.

In my dreams.

Medyo malayo pa ang lalakarin ko para marating iyong mansion ng mga Yllana. Habang naglalakad ay pinagmasdan ko ang aking paligid. Hindi talaga ako magsasawa sa kakatingin dito. May maliliit na fountain kung saan may iba’t ibang hugis ng anghel ang naroon at sa mga palad nila nagmumula ang tubig na umaagos. Marahil ay mayroong mga sampung fountain na ganoon ang disenyo sa buong garden. Napapalibutan ng mga damo at puno ang paligid. Itong nilalakaran ko naman ay gawa sa asphalt. Talagang pinasadya ito. Isang napakalaking garden... para sa isang anak ng mga Yllana.

Angel Miracle Yllana.

She’s a special girl. Unique even. Very intelligent and talented.

But weird.

She wouldn’t talk. Kahit anong pagkausap ng mga magulang niya sa kanya ay wala pa rin siyang imik. The doctor said it was inborn, a disorder. But the Yllana’s still believed that that was just a special part of their daughter, what actually made her more unique. They believed this because despite her being mute — (not literally mute), because she can actually sing and what I mean by this is 'really sing' — she’s still capable of having emotions . She has this very calm, cool and melodic voice. She’s also a walking encyclopedia, atlas, book, you name it. Kung gaano niya kamahal ang music, ganoon din niya kamahal ang mga libro. From simple novel books to those big and heavy encyclopedias. When I saw her room, and actually her, I couldn’t believe that such girl ever existed. I mean, really! Girls her age play Barbie dolls, talk with those irritating small voices, mimicking those girlish cartoon movie whatever. Pero nang nakita ko siya, she was talking to her private tutor, fluently... in different languages. I didn’t recognize them but according to the accent, it could be something like Korean or Japanese. Then I heard her talking in French.

My jaw dropped straight to the floor.

She also has music tutor, then I heard rather than see, how she played different musical instruments, as if that was the most normal thing to do.

Because of that, I learned to respect her. She’s the most special girl inside Yllana’s family and I think her twin, my bestfriend, Angel Liberty, was cool about that. She really loves her twin. The Yllana’s made this very expansive garden, because it was one of Miracle’s wish. Araw-araw nakakulong lamang siya sa kwarto niya, either nagbabasa o tumutugtog. Minsan nga ay tumatambay kaming tatlo nila Angel at Raph sa tapat ng kwarto niya kapag tumutugtog siya.

“That’s my sister,” proud na sabi ni Raph.

But every night, dito siya naglalagi sa garden, kasama ang lahat, ang mga magulang niya, kapatid, mga kasambahay. Lahat sila, pinagmamasdan at binabantayan si Miracle. Kahit na naroon sila, they still keep their distance. Ang malapit lang sa kanya ay ang mga magulang niya at sila Angel at Raph. But us, narito lamang sa bungad ng garden at pinagmamasdan sila.

Nang sa wakas ay narating ko na ang mansion ng mga Yllana ay nakita kong naroon ang isa sa mga limousine nila at si Miracle na nasa loob at natutulog. Iyong kambal ay identical, kaya naman kung magkasama ang dalawa ay isa lamang ang palatandaan ko. Eyeglasses. Si Angel ang mayroong eyeglasses samantalang wala naman kay Miracle. Ang ironic nga dahil mas madalas magbasa ng libro si Miracle pero ang malabo ang mata ay si Angel.

Kung ako ay nahihirapan, ganoon naman kadali para kay Raph at sa mga magulang nila ang makita ang pagkakaiba. Minsan nga ay tinanong ko si Raph kung paano niya nagagawa iyon. Ang tanging sagot lamang niya sa akin ay “I just know”.

“Good afternoon po,” magalang na bati ko sa papalabas pa lamang na si Mr. Alfonso Yllana.

“Oh! Narito ka na pala JV! Pumunta ka na doon sa dining area at kumakain na sila Raphy at Aly,” sabi niya at biglang ginulo ang buhok ko.

Pababa na rin si Ms. Angeline Yllana at hinalikan ako sa pisngi bago ako nginitian. “Alagaan niyo ang bunso ko ha?” at saka ako tinapik sa balikat. Mabilis naman akong tumango at ginantihan siya ng ngiti.

Kakaiba talaga ang ganda ni Ms. Angeline. Para talagang anghel dahil napakaamo ng mukha. Si Mr. Alfonso naman kasi ay nakakatakot ang mga mata pero kapag ngumiti na ay doon ka pa lamang makakahinga ng maayos. Maganda at matalino, iyan ang genes na mayroon ang mga Yllana.

Pagkapasok ko ay nakita ko na kumakain si Raph samantalang natutulog naman sa sofa si Angel.

“Saan pupunta sila tito?” tanong ko sa seryosong kumakain na si Raph habang kumukuha ako ng pinggan at kubyertos. Nagulat naman ako nang may biglang tumapik sa mga kamay ko.

“Ako na dyan iho. Sige na umupo ka na doon,” nakangiting wika ni tita Celia, kasambahay nila dito. Makikipagtalo pa sana ako kaso itinulak na niya ako papunta sa table. Wala na akong nagawa at umupo na lamang habang kinakamot ang ulo. Nahihiya talaga ako kapag sila ang nagsisilbi sa akin when in fact, dapat si Raph lang ang pagsilbihan niya.

“May emergency lang na pinuntahan. May nangyari yata sa office.” Deadpan. Masyado namang seryoso ‘tong si Raph.

“Eh bakit kasama nila si Miracle?” pagtatanong ko pa. Never nilang inilabas si Miracle dahil na nga rin ayaw niyang umalis ng bahay at gustong protektahan ng mga Yllana ang identity niya.

No one, except the people inside this mansion, knew that an Angel Miracle Yllana... existed.

Biggest secret of Yllana family. I didn’t bother know the specifics. Besides, it’s not my story to tell.

Biglang kumunot ang noo ni Raph, imbis na siya ang sumagot ay si tita Celia na ang sumagot sa tanong ko.

“Gusto kasi nilang ipasyal iyang si Miracle. Noong birthday ng kambal ay si Angel lang ang naipasyal kaya naman dinala nila si Miracle para naman makabawi,” masayang pagkukwento niya habang nilalagyan ng pagkain iyong plato ko.

Biglang pumunta si Raph sa sofa, kung saan nakahiga si Angel. Nakita ko ang pagkunot ng noo niya at maya maya naman ay biglang ngumiti. Ang weird talaga ng magkakapatid na ‘to! Hinawi ni Raph ang bangs na nakatakip sa mukha ni Angel at hinimas-himas ang ulo nito. Biglang gumalaw si Angel at kalauna’y dumilat. Nagtitigan lamang sila na para bang nagkakaintindihan sila at nagpapalitan ng message through eye contact. Ngumiti nanaman si Raph at dahan-dahan ay ganoon din si Angel. Pinindot ni Raph ang ilong ni Angel, hinalikan ito sa noo at biglang kinarga. Nakita ko naman ang pagpulupot ni Angel ng kamay niya sa balikat ni Raph at saka muling pumikit.

Nakakatuwa talaga ang pagiging kuya ni Raph. Kahit na masungit ay hindi niya magawang sumimangot kapag ang kambal na ang kaharap. Ang weird nga lang ni Angel, madalas kasi ay maingay ‘yun pero ngayon ang tahimik.

The day went by normally. Nagkulong lang ako sa kwarto ko habang nagrereview para sa exam namin sa Monday. I’m actually starting to doze off when I heard a knock on my door.

I slowly opened it then saw tita Celia.

“Bakit po?” I asked while rubbing my eyes.

“Iho, pwede ba kitang mautusan? Hindi ko namalayan na ubos na pala iyong mantika sa kitchen. Pwede ka bang bumili sa malapit na tindahan? Hindi ako makakapagluto kapag wala ‘non,” nag-aalalang wika ni tita Celia.

“Sige po! Magba-bike na lang po ako palabas.”

“Ay naku salamat JV! O eto pera, mag-ingat ka ha?” sabi niya bago tinapik ang mga pisngi ko at umalis.

Sinuot ko lamang iyong gray sweatshirt ko at jogging pants bago pumunta sa may garden at kinuha iyong bike.

Up until now, I wished that maybe, I just slept that night para hindi na ako nautusan ni tita Celia. Sana ay nagpanggap na lamang akong tulog o kaya naman ay pinatay ang ilaw para malaman niya na tulog na ako. Kung sinunod ko na lamang kaya ang utos ni tita Celia at nagmadali sa pagbili... would it make a difference? O kaya naman kung may natira pa sanang mantika ay hindi na sana ako nakalabas ng bahay dahil napag-utusan.

Those what ifs keep on bugging me up until this very day. Kung naroon lang sana ako... baka nailigtas ko sila. Maging ang inosenteng si Iona, na nangakong bibisita, ay naroon. Ako lang itong wala sa loob. I really thought that I lost them forever. God knows kung anong naramdaman ko nang nakita ko si Raph at Iona na duguan sa kwarto ni Miracle. Hinanap ko si Angel pero hindi ko siya makita. It was a miracle na nailabas ko silang dalawa. Dinala ko sila sa garden at balak ko pa sanang bumalik dahil damn! Hindi ko nakita si Angel! Nilalamon na ng apoy ang halos kabuuan ng mansion. I don’t want to dwell on the possibility that... inside that fire...

My father! He could also be inside! Iyon ang nasa isip ko noong mga panahong nasasaksihan ko kung paanong tinupo ng apoy ang bawat sulok ng mansion na iyon.

Hindi ko na namalayan at tuluyang bumigay ang mga tuhod ko. Hindi ko alam ang gagawin.

Hanggang sa nakita ko si tita Celia na tumatakbo habang may umaagos na dugo sa katawan niya. Nakita ko rin ang mga lapnos dito.

That very same day, the Yllana couple met an accident... and died... with Miracle with them. Ang sabi ay nawalan daw ng kontrol iyong sasakyan... but I highly doubt it. The timing was too perfect. Sabay na nangyari iyong fire accident na sinasabi nila sa car accident. Pero nang magkwento si Angel... Neth... na lahat nga ay planado, alam ko na.

Pinilig ko ang ulo ko at umalis sa mga alaalang iyon. Now... where can I find Angel?

Tinanong ko kung anong sched niya noong nasa resort pa kami at base dito sa cellphone ko ay nasa East building siya ngayon. May class siya doon after 10 minutes.

Nang malapit na ako sa room niya ay may inapproach akong isang blocmate yata ni Angel. Nasa may tapat kasi siya ng pintuan kaya naman siya na ang una kong tinanong.

“Uhh... excuse me, nandyan ba si A — I mean Neth?” I need to get used to her new name now.

Nagulat naman siya at bigla siyang napatingin sa akin. Nakaponytail ang mahaba at makintab niyang buhok habang hawak ang isang cellphone na ginagamit niya bago ko siya nilapitan. Napansin ko rin ang biglaan niyang pagputla habang nakatingin sa akin.

“S-Si F-Flores ba?” Why is she stuttering? Am I that intimidating?

“Yep!” I play it cool. Baka nga natatakot ko siya? Or nai-intimidate ko siya? I don’t know. I smiled at her.

“Err... uhm... w-wala pa siya eh. Ano... b-baka parating na siya. Hintayin mo na lang.” and with that, bigla siyang tumalikod at pumunta sa seat niya.

Weird.

Sumandal na lamang ako sa tapat ng pintuan ng classroom nila. I guess I just need to wait.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jane’s POV

“Amirah, lalabas lang ako sandali. Pero babalik din ako kaagad!” sabi ko kay Amirah na papasok na sana doon sa room kung nasaan ang mga chairs at tables na may sulat.

Ngumiti naman siya sa akin pabalik. “Sure! Balik ka kaagad ah? Marami tayong trabaho ngayon.” at pinandilatan niya ako ng mata. I know she was just joking.

Nag-thumbs up na lamang ako sa kanya sabay ngiti.

Mabuti na lamang at wala kaming prof sa next class namin kaya naman pwede akong sumama sa general cleaning ng club namin. Hula ko nga lang ay naroon ang mga blocmates ko sa room namin para tumambay though walang class.

Bakit kaya ako pinapapunta ni Phin sa back garden?  May sasabihin kaya siyang importante? Only one way to find out.

Nagmadali ako sa pagpunta sa back garden dahil baka matagal nang naghihintay doon si Phin.  Nang makarating na ako doon ay wala naman akong nakitang mga estudyante sa paligid. Hindi na ako magtataka dahil class hours ngayon. Marahil ay ang bloc lang namin ang walang class sa oras na ‘to.

Pinagmasdan ko pa ang buong paligid dahil baka nasa tabi lamang si Phin. Ngunit parang may naramdaman lang ako na kung ano kaya naman nagsitaasan ang mga balahibo ko sa braso. Napakatahimik ng lugar at tanging lagaslas lamang ng tubig galing sa fountain ang naririnig ko.

Halos mapatalon naman ako sa kinatatayuan ko nang bigla na lamang tumunog iyong cellphone ko.

From: Phin Ramirez 
Room SW008

Oh. Baka naroon na nga siya ngayon. Ang weird naman ng text ni Phin. Masyadong maikli.

Tinahak ko iyong hallway ng SouthWest building. Iyong room na tinext ni Phin ay bandang dulo pa. Napapaisip pa nga ako dahil karamihan sa mga room dito ay sarado at walang tao. Ano naman kaya ang ginagawa niya sa room na iyon para doon pa kami mag-usap?

Iniikot ko iyong doorknob at binuksan iyon. May ilaw sa loob ngunit wala akong nakitang Phin doon.

Dahan-dahan akong umiling.

Something is not right.

Muling tumunog ang cellphone ko at dahan-dahang kong binasa ang message na dumating.

Nanghina ako matapos mabasa iyon. Naramdaman ko rin ang panginginig ng mga kamay ko.

I need to get away from here. Fast.

Ngunit bago pa ako makaikot ay biglang may pumulupot na mga kamay sa katawan ko at may nagtakip ng panyo sa mukha ko.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Raph’s POV

“How are you feeling?”  I asked her though it’s pretty obvious she’s not okay.

She slowly nodded.

Damn. I hate seeing her like this... this... weak. But yeah... that made me love her more. ‘Cause I saw reasons why I should protect her.

This is the very reason why I keep things from her. Kahit na sinasabi niya na ‘wag akong maglilihim sa kanya, kailangan ko pa ring magsinungaling. White lies.

She knew that Miracle is alive. Hindi ko dapat sasabihin sa kanya but she found out eventually. How? She just happened to meet Miracle’s stepbrother and friend. They contacted her. That stepbrother has connections, no doubt. I made sure that all the information about our family be erased. Walang dapat makaalam pero nakalusot ang isang ‘yon. I also made sure that my baby sister, Miracle, was safe. I asked some of our loyal sentinels to look out for her, without her noticing. I discovered eventually that she actually has personal guards, hired by her adopted family, I think. But she has no idea about them.

Then this last weekend, I thought nagbibiro lang si Iona about this particular girl that really looked like Angel. I didn’t give any of my attention for that matter. Iona, she had no idea she actually found her.

But when I met her, face to face, damn. All I wanted to do that time was to hug her tight. I didn’t visit Miracle personally. I didn’t even go to their school because... I don’t know if I can control myself. I just asked Nathan, her stepbrother, to bring me some of her pictures. Muntik ko na nga siyang suntukin nang minsang naikwento niya sa akin na nakita ni Miracle iyong mga pictures sa wallet niya. Good thing was she didn’t make any weird comments about that.

I saw the pictures. The face is different, but still I know it’s her.

I need to keep my emotions in check. Walang dapat makaalam sa identity nila.

No one.

But this girl, my other baby sister, she still is stubborn. Hindi na lang gumaya sa kambal niya na tahimik. She does things... differently.

I warned her, but I know she wouldn’t listen to me. But I have to try.

And failed.

JV knows something, pero hindi ako nagsasabi sa kanya. Para lang siyang si Angel. Bagay talagang magsama ang dalawang ‘yon. Kaya naman I’ve decided to give personal guards for both of them.

But of course they couldn’t do their jobs inside the school. So that’s where Nathan will do his job, protecting both my girls.

While this one...

I heaved a sigh of frustration. I have no freaking idea how to handle crying girls.

“Gusto kong umuwi Raph,” bulong niya. Namumula na iyong mga mata at ilong niya.

I sigh again. I want to tell her that I don’t like the idea of her leaving, but I shouldn’t be selfish. She wants to leave for her family.

Wala akong laban ‘don.

I clenched my hand. I’m not sure if killing Iona’s father was Ramirez’s doing. Still, wala akong maisip na ibang taong may motibong gawin iyon kundi siya.

I also have this strong notion that he was the one who did that hideous thing to my family.

Then Nathan texted me earlier to meet him at our school to talk about something very important. When I asked him what the matter was, he told me that in seven days’ time, that Ramirez will be back in town.

Kung hindi man siya ang may kagagawan ng lahat ng ‘to, even so I wouldn’t take the risk of letting my loved ones unprotected.

But Iona... I had to let her go.

What if...

“I’ll go with you,”  I suddenly said.

Iona stopped crying. She looked at me, taken aback by my suggestion. Yes, suggestion because...

“Hindi. Dito ka lang Raph. Paano na si Miracle? Alam kong hindi mo siya kayang iwanan dito.” There. She said it.

I sigh. I have no idea how many times I did this within this day. This is frustrating.

“Okay lang ako Raph! Hindi mo naman kailangang mag-alala. Kaya ko ang sarili ko,” she said. Mukhang nabasa na niya ang tumatakbo sa isip ko.

Yeah. Whatever. Kailan ba ako nanalo sa’yo?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Neth’s POV

Sinigurado ko munang malinis iyong loob ng club room bago ko isinara ang pintuan. Nagreply ako kay Phin na siguro ay sa last class na lamang kami mag-usap. Marami pa kasi akong inayos sa loob ng club room namin. Nakareceive din ako ng text galing kay Jayvier, tinatanong kung nasaan daw ba ako. Kaso nang magrereply na ako sa kanya ay saka naman ako nawalan ng load.

Habang naglalakad ay tumunog na naman ang cellphone ko.

From: Phin Ramirez

Room SW008

Kumunot ang noo ko. Ang sabi ko kay Phin ay doon na lamang kami sa room mamaya mag-usap. Bakit pa siya nagtext sa akin?

Kahit na medyo naguguluhan ay pumunta pa rin ako sa SouthWest building ng academy. Nang makarating ako doon ay nakita kong may kaunting mga estudyanteng nakatambay sa may garden. Sa tapat kasi ng SW building ay ang back garden at nang tiningnan ko ang wristwatch ko ay doon ko nalamang tapos na ang class ngayon kaya free ang mga estudyante.

Dumiretso ako sa SW008 at nakitang sarado naman ang pintuan. Sumilip din ako sa salamin at nakitang madilim sa loob at wala akong kahit anong makita.

Hindi kaya late ko lang nareceive iyong message ni Phin at dapat ay kanina pa ‘yon dumating?

Siguro nga.

Aalis na sana ako ngunit bigla akong may narinig na tumutunog na cellphone. Akala ko pa nga ay akin pero iba naman kasi ang ringtone. Pinakinggan ko pa ng mas maigi ang tunog. Naglakad-lakad pa ako ng kaunti hanggang sa nakita ko na ang pinanggagalingan nito.

Nakita ko ang isang cellphone sa basurahan. Ngunit hindi lamang iyon ang napansin ko.

Cellphone iyon ni Jane. Nalaman ko dahil habang tumutunog iyon ay nagfa-flash ang nakangiting mukha ni Alec at ni Jane.

Kuya Nathan

calling...

Kinuha ko kaagad iyon at ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Anong nangyayari? Sana mali ang iniisip ko.

Sasagutin ko na sana ngunit naging missed call na iyon. Nang pinindot ko ang back ay halos mabitawan ko ang cellphone nang mabasa ang nakatype doon.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Al’s POV

Natapos na kami’t lahat lahat sa pagkikiskis nitong sand paper ay hindi pa rin bumabalik si Aya. Aba naman talaga ang prinsesang ‘yon at talagang tinakasan ang trabaho niya! Kapag nagkita talaga kami sa last class mamaya sasabunutan ko nang bonggang bongga ang babaeng ‘yun! Mahaba ang buhok niya kaya naman dehado na siya agad sa akin.

Matapos ang paglilinis ay kumain kami ng crème brûlée, courtesy of Chenille. Ang sarap talagang magbake ng babaeng ‘to, sarap ngang iuwi sa bahay eh. Kaso baka tumaba naman ako kapag puro sweets na ang kinain ko.

Matapos namin mag-usap ng mga members ng WSMC ay nagtungo na ako sa gym. Makikigamit lang sana ako ng shower. May shower din naman doon sa club room namin kaso gumagamit pa sila Amirah at Chenille kaya naman nagdecide ako na dito na lang sa may gym. Tutal may kapit naman ako dito, si Nathan! Natawa ako sa sarili kong joke.

At kung suswertehin nga naman ako ay wala dito iyong mga dikya. Walang masakit sa mata!

Nakita ko ang mga Waldroves na nagpapractice para sa match next week. Si Darren naman ay sa susunod na lamang pasasalihin dahil bago pa lang naman daw siya.

Nang makita ako ni Nathan ay bigla siyang lumapit sa akin. Nang malapit na siya ay mabilis kong itinaas ang mga kamay ko.

“Oh! Wag mo akong yayakapin! Eww lang ah? Pawis ka pa!” welcoming speech ko sa paglapit niya. Aba! Mas maganda nang klaro! Kapag kasi nadadayo ako minsan sa practice nila ay bigla na lang akong sasakmalin at susunggaban kahit na pawis pa siya.

“Where’s Jay?” welcoming question din niya sa akin. Hmm... mukhang wala sa mood ‘to. Nakabusangot nanaman kasi ang mukha.

Humalukipkip ako. “Hindi ko nga rin alam eh. Bigla na lang daw siyang umalis sabi ni Amirah. Maglilinis dapat kasi kami pero ‘yun siya at tumakas!”

“Saan daw siya pupunta?” pagtatanong pa niya.

“Hindi niya sinabi.” Tiningnan ko naman ang nakakunot-noo niyang mukha. “Ano ka ba! Wag kang masyadong mag-alala. Baka naglululusot lang siya dyan sa tabi-tabi. Alam mo naman ang isang ‘yon, may pagka-adventurous,” pagbibiro ko pa. Ayoko kasi ng pakiramdam na ganito, iyong nag-aalala kasi nakakapag-imagine ako ng mga bagay na hindi maganda.

“But she’s not answering my calls!” Ito na nga ba ang sinasabi ko. Ginulo niya bigla ang buhok niya.

Nagpaalam muna ako sa kanya. Ang sabi ko ay pagkatapos kong magshower ay hahanapin na namin siya. Sinabi ko rin na may last class pa naman kami kaya naman baka doon namin makita si Aya.

Aya! Saan ka ba kasi nagpunta?!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Grace’s POV

5 minutes na lang before class pero ang dami pang wala sa room. Wala si Jane, Liz, at Neth. Nakakainis! Bakit hindi nila ako isinama kung magka-cutting pala sila?! Grabe! Magtatampo talaga ako sa kanila! Hindi man lang ako nainformed! Kakaloka.

Narinig ko na ang pagtunog ng bell pero wala pa rin sila. Napagdesisyunan ko na matutulog na lamang ako ngunit bigla akong nabuhayan ng dugo nang biglang tumunog ang cellphone ko at ipinakita ng screen na tumatawag ang sweetheart ko! OMG! Hindi ako makapaniwalang tinatawagan niya ako!

Tumikhim ako para mawala ang pagbabara ng lalamunan ko bago ko sinagot ang cellphone ko.

“Hello? Alec?” Pinaypayan ko ang sarili dahil mukhang magha-hyperventilate pa yata ako. No! Hindi ako pwedeng mawalan ng ulirat!

“Nandyan ba si Jane?” Gosh! Ang gwapo ng boses! Pero ano daw?

“Wala dito sa room sila Jane, Liz, at Neth. Mukhang sabay-sabay yata silang nagcutting.” Halata sa boses ko ang pagtatampo. Grabe talaga! Itinuring kong mga kaibigan pero iniwan ako sa ere!

“Wala din dyan si Neth?!”

Muntik ko pang mabitawan ang cellphone ko dahil sa gulat! Bakit siya biglang sumigaw? Grabe! Nagulantang ako doon ah!

“Wala nga sila dito!” sigaw ko din sa kanya. OMG! Para kaming may LQ!

Napanganga naman ako nang bigla niya akong binabaan ng phone.

Pero syet! Tinawagan niya ako!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Raph’s POV

Inihatid ko na si Iona sa apartment nila. Wala pa si Angel sa loob dahil may class pa siya ng mga oras na ‘to. I only asked those sentinels to call if there will be some problems but so far, wala namang tumawag so I guess okay naman ang lahat.

I also told Nathan about Angel... Neth... Gwyneth. He told me that he had an inkling about her true identity when he first saw her. But my confirmation strengthens his hunch. We only see each other kapag hihingi ako sa kanya ng pabor na magkwento sa akin tungkol kay Miracle. In return, I will tell him something about her when she was still young. I can see that he really loves Miracle as his sister kaya naman ibinigay ko sa kanya ang tiwala ko. But I also asked him to keep everything we shared for just the two of us about Miracle and Angel. I don’t want to take a risk and so is Nathan kaya naman nagkasundo kami sa bagay na iyon.

I was pulled back from my own reverie when my cellphone rang. I immediately answered the caller.

“What is it?” I asked.

I heard him sigh. This is not good.

“They’re missing.”

I felt myself stiffen.

“What?!”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------