myluckyheartstories

♪ Chapter 47: Inevitable

Jane’s POV

“Aya... I know now’s not the right time pero hindi ko na kayang manahimik ngayong ganito ang nakikita ko.”

Tiningnan ko ang kaibigan kong kahit kailan ay hindi ako iniwanan kahit na anong kaharapin kong problema sa buhay. Nag-aalala ang mga mata niya, like the usual look she’ll throw at me when I’m like this. Tinabunan ko ang sarili ko ng kumot nang maalala ang nangyari kanina.

Naramdaman ko ang paglubog ng kama, tanda na umupo siya sa tabi ko, kaya naman sinubsob ko ang ulo ko sa unang yakap. I really don’t know what to say to her.

“May nangyari nanaman ba? Ano bang napag-usapan niyo ni Geff? You’re not like this earlier.”

She’s right. I tried to act normal earlier. I talked to them normally during practice. Hindi ako magawang malapitan ni Geff kanina dahil busy kami sa pagpapractice gayundin ang grupo nila. Nauna kaming natapos kaya naman nauna na rin kaming nakauwi ni Al. I guess he didn’t notice me leaving, which was my intention. Hindi ko rin kasi alam ang sasabihin sa kanya. Ngayon, hindi ko rin alam ang sasabihin kay Al.

Mahigpit akong niyakap ni Al bago siya lumabas ng kwarto namin. I just really want to be alone right now. Niyakap ko ang sarili. Gano’n pala ang pakiramdam kapag nagbi-breakdown ako. I couldn’t control my mind, my emotions, my body... it was scary. Ayoko nang maranasan ulit iyon. The fact that I became like that in front of Geff was beyond scary. No. It was terrifying. He didn’t know about my sickness. Paano kapag nalaman niya? Iiwan ba niya ako? I couldn’t imagine him giving up on me. Hindi ko kaya.

“Jane, anak! May problema ba?” bungad sa akin ni mom nang tinawagan ko siya.

I felt at ease just hearing her voice.

“Mom... do you think I should start my sessions again with my psychiatrist?” Hearing myself saying this almost choked me. Should I consider myself as a crazy person?

“Jane, did something happen? Please tell me. Hmm?” Her voice really is soothing. It calms my nerves.

But I know this is not permanent. Paano kapag tapos ko nang kausapin si mom? What should I do? I closed my eyes and was assaulted again by those memories. Ganito lagi ang nangyayari kapag ipinipikit ko ang mga mata ko. Something happened to me when I was a child. I tried to ignore it when I was kidnapped but it’s always coming back to me every single night. I tried to ignore it, I never did tell anyone about it... but then all my efforts were useless.

Then the idea that I lied and being lied at triggered that worst memory. I lied when I was a child, I embraced an identity that was never mine... and now those people who should be upfront to me did nothing but lie to me. This must be my karma.

“Nothing. I’m just badly missing you. Is this normal?” Nararamdaman ko ang panginginig ng katawan ko but I did my best for my voice not to waver. At least saying that I miss her is really true.

“I miss you too my baby. It’s normal. I miss you too. Your dad too. We’ll go there on Saturday para mapanuod ang concert niyo. Do you want us to go there tomorrow? Sasabihin ko kaagad sa dad mo. What do you think?”

Tumulo ang mga luha ko. Kinagat ko ang labi ko’t pinakalma ang sarili bago nagsalita. “That would be great.” Mabilis kong sinubsob ang mukha ko sa unan at pinigilan ang pagsinghap. Ang sakit sakit ng dibdib ko, parang pinipiga.

“Then it settled! Maghahanda na ako. Anong gusto mong pasalubong? I’ll cook for you.” Rinig na rinig ko ang saya sa boses ni mom. I can’t help but smile. How ironic this is. I’m crying and devastated inside yet I’m smiling.

“Anything sweet mom.”

Nang natapos ang pag-uusap namin ni mom ay mga text at missed calls naman ang bumungad sa cellphone ko. All from Geff. Lahat ay maiikling messages lang. Questions about what happened earlier, kung ayos lang ba ako, kung pwede ba siyang tumawag, bakit hindi ko sinasagot ang mga tawag at text niya...

But then my phone rang again. Nanlaki ang mata ko nang nakitang mahaba iyon kumpara sa mga naunang texts niya.

From: Geff Mendez

I’m sorry for yelling at you earlier. I just didn’t know what to do with you. If you have anything that worries you, you can talk to me. I’ll always be here to listen to you. But more than anything, would you mind if I ask what happened earlier? I know there’s something you’re not telling me. Simula pa lang Jane, alam kong may hindi ka na sinasabi. Your eyes tell me things I couldn’t understand, like you want me to know something yet you’re not telling me. You keep on hesitating. I want to know. Like I said, I want to know you more. And I can’t possibly do that if you keep on closing your door to me. Even if I’m desperate, I will never barge in without your permission. I respect you but please know the fact that I’m worried.

Text me please?

Lalo akong naiyak. How can I possibly tell you Geff? I’m lying at you right now. Natatakot ako kapag nalaman mo ang totoo. You’ll definitely leave me, that I’m sure of.

To: Geff Mendez

I’m sorry.

I really don’t know what to say to him.

Wala pang ilang segundo ay tumunog na ang phone ko. Lalo akong kinabahan nang nakita ang pangalan ni Geff sa screen... calling...

Mabilis kong pinunasan ang basang mukha dahil sa luha. Tumikhim ako.

“Jane...” The uncertainty and worry are evident on his voice.

I tried to sound casual. “Hmm?”

Umayos ako ng upo at sumandal sa headboard ng kama. Kinagat ko ang labi ko nang hindi pa rin siya nagsasalita. Naninikip ang dibdib ko sa bawat segundo ng katahimikan. What I’m going through right now and the pain here in my chest is all because of me. I inflicted this to myself. I am the one to blame. Kaya naman ang paghingi ng tawad ni Geff sa akin ay lalong nagpapasidhi ng bigat na nararamdaman ko.

I couldn’t take the silence anymore so I spoke. “Geff?”

“Hmm?” mabilis niyang sagot.

“Bakit hindi ka nagsasalita?” Mariin akong napapikit. My voice is definitely raspy.

“I just want to hear your breathing, that’s all.”

Tumango ako at pinigilan ang paghikbi. This conversation is killing me. Hindi ko alam kung ilang minuto ang lumipas. I just laid on my bed, eyes closed, while holding my phone. Nag-aagaw antok na ako nang biglang may narinig ako kay Geff. Mahina lamang iyon ngunit sapat na para marinig ko.

‘We've got a story

And I'm about to change the ending

You're perfect for me

And more than just a friend

So we can just stop pretending now

Gotta let you know somehow...’

Nanlaki ang mga mata ko nang narinig ko siyang kumanta. Ito ang unang pagkakataon na narinig ko ang boses niya! His voice... it’s beautiful. His is not a voice of a great singer... but the quality is way soulful it could almost literally touch my heart. Nawala ang antok ko.

‘I'll be your shelter

I'll be your storm

I'll make you shiver

I'll keep you warm.’

Naiiyak ako na nangingiti. “Geff—”

“Shh.”

He continued singing his heart out even if it was obvious how trying hard it seemed. Pero kahit na gano’n ay alam kong iba pa rin talaga ang boses niya sa lahat ng boses na narinig ko sa mga kasama ko sa org. It’s one special voice, from one special guy, whom my heart had chosen to be special.

Hearing him sing lulled me to sleep.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ang buong akala ko ay magiging maayos na ang lahat. But of course that’s only a wishful thinking of mine. Kailan nga ba naging maayos ang lahat? Kailan nga ba magiging maayos ang lahat?

It appeared to be just a faraway dream.

Matapos ang gabing ‘yon ay parang bumalik ang lahat sa dati. Iyong mga panahon na hindi pa namin kilala ang isa’t isa, iyong mga panahon na wala pa kaming pakialam sa isa’t isa. Just thinking about it makes my heart cold and frozen.

“Ang tagal na nating hindi nakakasama si Neth. Kamusta na kaya ang lukaret na ‘yon?” bagot na sabi ni Grace habang binubuksan ang takip ng bottled water niya.

Nandito kami ngayon sa auditorium. Break namin ngayon kaya naman nakaupo lamang kami at kung anu-ano ang ginagawa.

Nagkibit-balikat si Al na kasalukuyang busy sa pagte-text. “I don’t know. Why don’t you visit her? Nasa kabilang building lang naman ang theater.”

Nanatili ang mga mata ko sa pagsayaw ng mga miyembro ng Crimson habang pinapanuod sila ng strikto nilang choreographer. Ni-hindi ko nilingon sila Al at Grace na nasa tabi ko lang at ramdam na ramdam ko ang titig sa akin.

“Jane—” panimula ni Grace ngunit pinigilan ni Al.

Huminga ako ng malalim.

Gano’n lang ang naging takbo ng ilang araw ng practice. Tuwing umaga, kapag ako ang nauna sa auditorium ay pumupunta kaagad ako sa piano at tumutugtog doon. Kahit kapag dumadating na ang ibang miyembro ng Black Raven ay patuloy lang ako sa pagtugtog. Nasanay na rin naman na ako na tahimik lang nila akong pinapanuod. But I know they have tons of questions in mind for me that I know I would never answer. Alam ko naman kasing hindi ko alam ang sagot.

At kung alam ko man ay wala akong balak sagutin ang mga ‘yon.

At kapag dumadating na ang Crimson ay mas lalo kong nararamdaman hindi lang ang tahimik ngunit maging ang tensyon sa loob ng auditorium. Kahit nga sila ay natatahimik kapag nasa loob na sila kasama namin. Kitang-kita sa mga mukha nila ang pagtataka habang nagpapabalik-balik ang tingin nila sa akin at kay Geff.

Lumipad ang tingin ko kay Geff na busy sa paghahanap ng kung ano sa bag niya habang naglalakad papunta sa practice room nila. Nakita ako ng katabi niya kaya bumulong siya kay Geff. Hindi naman siya nito pinansin.

Itinuon kong muli ang atensyon sa piano.

Nang kumpleto na ang lahat ng members ng club namin pagkatapos ng break ay nagsimula nang muli ang practice. It turned out na dalawang kanta lang ang gagawin ko. Isang solo at isang kasama ang Black Raven. Tinanggap ko iyon at hinayaan sila Michael at Derrick na turuan ako ng tamang postura at tamang pag-execute ng emotion habang kumakanta.

“Bakit ba kasi kayo ang nagtuturo kay Jane? Kayo ba ang vocalist?” mataray na tanong ni Amirah na obviously ay si Michael ang pinaparinggan kahit na tinuturuan din naman ako ni Derrick. “Di ba dapat ay si Darren?”

Nanlaki ang mga mata ni Darren na kasalukuyang nakaupo sa harapan ng stage nang narinig ang pangalan niya. “What?” inosente niyang tanong.

Sumimangot si Michael sabay baling kay Amirah. “Bakit ako nanaman ang nakikita mo? Wala namang masama kung tuturuan namin si Jane, di ba?” Nilipat niya ang tingin kay Derrick, tila naghahanap ng kakampi.

“A-Ah, o-oo?” alanganin niyang sagot ngunit halatang sinadya niya iyon.

“Bumalik na nga kayong dalawa sa likod at tumugtog na lang! Darren!” sigaw ni Amirah sabay lingon sa kawawang si Darren.

“Yes?” Halos matawa ako sa itsura niya habang hinihintay ang hatol sa kanya ng president.

“Ikaw ang magturo kay Jane.”

Nilingon ko si Derrick nang bigla siyang natawa. “You wouldn’t want to mess with a very angry president.”

Tumango ako habang napapangiti.

Bumulong si Michael sa amin ni Derrick. “What is it with girls and their mood swings?”

“MICHAEL!”

“Ito na, ito na! Jeez,” iritado niyang utas habang parang asong pinagalitan ng amo habang pabalik sa drums.

Nagkibit-balikat sa akin si Derrick at bumalik na rin naman sa pwesto niya.

Nilingon ko si Darren na katabi ko na pala at inaayos ang pagkakahawak ko sa microphone. He said something about holding it not too near my mouth but also not too far. Ngunit tila naging background na lang ang boses niya nang napatingin ako sa kabilang practice room kung nasaan ang Crimson. Mukhang break time nila at nagkalat sila doon sa loob.

Hinanap ko si Geff at nagulat nang nakitang seryoso at tila galit siyang nakatingin sa akin. Nanigas ako sa kinatatayuan.

No... he’s not looking at me.

He’s looking at my hand.

Tiningnan ko rin ang kamay ko at doon ko lang muling narinig ang boses ni Darren.

“... then you should be fine.”

Mabilis kong tinggal ang pagkakahawak ni Darren sa kamay ko. Nagulat siya dahil doon.

“S-Sorry. I think I know what to do with the microphone.” Binigyan ko siya ng isang ngiti na hindi ko alam kung mukhang pilit o mukhang kinakabahan.

Kumunot ang noo niya ngunit tumango na rin naman.

Ibinalik kong muli ang tingin kay Geff ngunit nakapikit na siya habang nakasandal ang ulo sa glass wall at may headphones sa magkabila niyang tenga.

I felt a pang of disappointment. I firmly closed my eyes.

I think I deserve the cold treatment. I deserve every bit of pain it causes me. It is not masochism but rather self-realization and right now I realize that things will never be right again. Not if all of this started from one little lie. Sa isang tila maliit na kasinungalingan na iyon ay nagresulta sa sunod-sunod pang kasinungalingan. It had become from worse to worst. At ngayon ay wala na akong magagawa pa.

Geff deserved the truth, but I still don’t have the courage to reveal them all to him. Hindi ko kaya. I admit that that is cowardice. It truly is.

At dahil hindi ko pa kayang sabihin sa kanya ang lahat, maiintindihan ko kung ngayon pa lang ay sisimulan na niyang ilayo ang sarili niya sa akin. After all, the past few days and the coming days are the proof of the passing attachment we had. Sa simula pa lang ay alam kong hindi na ito magtatagal but I still accepted him... kahit alam kong ang dahilan ng paglapit niya ay sa ibang kadahilanan.

It all boils down to our past. The past I kept on turning my back on.

“God I’m so famished already! Ano bang tinda sa cafeteria ngayon?”

Napangiti ako nang narinig ko nanaman ang medyo slang na pagsasalita ni Al. Marunong naman talaga siyang magtagalog pero kung minsan talaga ay maririnig mo ang kakaibang tono o diin sa mga salita niya.

Luminga-linga si Grace, pilit na tinitingnan ang tinda sa All Around sa kabila ng mga mas matatangkad na estudyante na nasa pila. Ngumuso siya. “Mag gulay na muna tayo! Lagi na lang karne kinakain natin.”

“Al, bilhan mo na lang ako ng kahit ano. Maghahanap na lang ako ng upuan natin sa second floor,” bulong ko kay Al habang ibinibigay sa kanya ang wallet ko.

Sinipat ako ng tingin ni Al, tila binabasa ang mood ko. “Ayos lang sa’yo kahit ano?”

Tumango lamang ako at iniwan silang dalawa.

College break ngayon kaya naman sobrang dami ng mga estudyante dito sa cafeteria lalong-lalo na sa ground floor. I’ll try my luck on the second floor. Ngunit alam kong sa araw na ito ay hindi talaga tatabla sa akin ang swerte o kahit ano pa mang dasal na wala sana akong makita na ayaw kong makita ngayon nang natunton ko ang tuktok ng hagdanan at nakita silang nagkakainan.

Nagtama kaagad ang mga mata namin ni Phin at mabilis siyang kumaway. Kumaway ako pabalik ngunit alam kong malamya iyon. Nag-angat ng tingin si Darren na katabi ni Phin at binigyan ako ng isang malapad na ngiti. Nakatalikod si Geff sa akin ngunit nang nakita ang reaksyon ng kambal ay lumingon siya.

Naghanap kaagad ako ng mauupuan para hindi siya matingnan pa. Why is this happening now? Bigla akong kinabahan at nanlamig. Huminga ako ng malalim.

Ganito. Ganitong-ganito lagi ang reaksyon ko pagdating sa kanya. Paano pa kaya kung malapit at nakatingin siya sa akin gamit ang mga nangungusap niyang mga mata?

Kinagat ko ang labi ko at halos magpapadyak nang wala akong makitang bakanteng upuan. Sa auditorium na lang kaya kami kumain? Mariin akong pumikit nang naisip na masyado iyong hassle dahil bibitbitin pa namin ang mga plato at baso papunta doon at pabalik dito.

Tumalikod ako at aalis na sana nang biglang may humarang sa paningin ko at isang mainit na kamay ang bumalot sa kanang kamay ko. I almost stopped breathing because of that small contact. God nababaliw na ako!

Sa kabila ng nararamdaman kong ayaw ko munang maramdaman ay sumibol naman ang inis at pagkairita ko. He is doing it again. His own version of push and pull. Wala akong karanasan sa mga gano’ng bagay ngunit naririnig ko iyon sa mga kabarkada ni kuya na kung minsan ay napapadpad sa bahay. He will act cold at some moment, then sweet and caring the next. I know that he’s giving me time to figure myself out and to ready myself to open myself to him ngunit ngayong alam niyang hindi pa ako handa ay binibigyan niya ako ng space.

Ganito rin ang ginawa niya noong hindi niya ako pinansin at hindi ko alam kung bakit. Ang sabi niya ay binigyan niya ako ng panahon para makapag-isip tungkol sa nararamdaman ko.  And right now, he’s giving me time for me to decide if I’ll let him in my heart and know my biggest, darkest secrets... or not.

It is just a matter of my choice.

Pagkatapos ngayon ay ganito siya sa akin. How can I keep up? How can I condition myself to be independent and not so fixated on his presence near me?

Lumingon ako at nakita ang seryoso niyang mga matang tuto na tutok sa akin.

He squeezed my hand. “Doon na kayo sa table namin. Kasama mo ba sila Al?”

Nagtagal ang mga mata ko sa mukha niya, kinakabisado ang bawat kurba ng mga pilikmata niya, ang kilos ng mga labi niya kapag nagsasalita, ang paggalaw ng pisngi niya kapag ngumingiti...

... at tila gano’n din ang ginagawa niya.

Ilang araw pa lang niya akong iniiwasan ngunit para bang matagal na panahon na ang lumipas. And I missed him. So bad.

Lumagpas ang tingin ko sa kanya at tiningnan sila Phin na inaayos na ang mga upuan sa tabi nila. Nakita ko si Neth na seryoso lamang na kumakain. Ngayon ko lang napansin na nakaupo siya sa tabi ng upuan ni Geff.

Hindi pa ako nakakasagot ngunit hinila na kaagad ako ni Geff at inayos ang upuan sa tabi niya. Inusog pa ni Neth ang upuan niya sa tabi para lang magkaroon ako ng pwesto. Mukhang uupo sila Al at Grace sa tabi ng kambal. Ako ang nasa kaliwa ni Geff, si Neth naman sa kanan.

Katahimikan ang bumalot sa amin. Kahit sila Phin at Darren ay nakatinginan at mukhang nagulat at nagtaka sa tensyong nabuo sa table namin. Nilingon ko si Neth ngunit hindi niya man lang ako nagawang tapunan ng kahit katiting ng atensyon niya. Bumilis ang tibok ng puso ko sa isang negatibong emosyon at nag-iwas ng tingin sa kanya.

I’m thinking of very unpleasant thoughts about my friend. Well... if she’s still my friend that is. She has a thing for Geff... which is normal and reasonable. Siya naman kasi ang totoong si Angel at ako lamang ang stand-in. At hindi niya alam iyon. Kaya bakit ko siya sisisihin?

Nakahinga ako ng maluwag nang dumating sila Grace at Al dala ang mga biniling pagkain. Tinaasan ako ng kilay ni Al sabay tingin sa katabi kong seryoso lang na kumakain tulad ni Neth. Si Grace at Phin naman ay nagsimula nang magkwentuhan dahil medyo matagal na ring hindi kami nagkakasama-sama at mukhang namiss din nila ang isa’t isa.

Nasa tapat ko si Al samantalang katabi niya si Phin. Si Grace naman na nasa kaliwa ni Phin ay katabi si Darren. Tahimik lang akong kumain. Nagtaka naman ako nang biglang naglaan si Al ng isa pang upuan sa kaliwa ko.

“Para kanino ‘yan? May sasabay pa ba sa atin?” tanong ko kay Al. Napatingin din si Geff sa tabi ko nang narinig iyon.

Nagkibit-balikat si Al. “Yup. You know him. Hinahanap ka niya sa amin kanina, sabi ko dito tayo kakain sa taas. He said he’ll join us.”

Marahas kong nabitawan ang hawak kong mga kubyertos kaya naman lumikha iyon ng malakas na ingay. Kahit sila Phin, Grace, at Darren na pare-parehas nag-uusap ay napatingin sa akin.

“Ayos ka lang Jane?” nag-aalalang tanong ni Phin sabay abot sa akin ng tissue na hinagilap pa niya sa bag niya. No’ng una ay hindi ko pa alam kung para saan iyon ngunit si Al na ang kumuha no’n at pinunasan ang kamay kong nalagyan ng kaunting sauce galing sa kinakain ko.

Napatingin ako kay Al. Napatingin din siya sa akin at kumunot ang noo nang nabasa ang ekspresyon ng mukha ko. Kinakabahan ako at hindi ako mapakali. Ramdam na ramdam ko ang panlalamig ng katawan ko at ang pagbilis muli ng tibok ng puso ko na tila ba lalabas na iyon sa dibdib ko. Matagal ko na siyang gustong makita ngunit hindi sa ganitong sitwasyon!

“Jane...”

Napatingin ako kay Darren nang tawagin niya ako. Ngunit hindi iyon nagtagal dahil lumipad ang tingin ko kay Geff na mataman akong pinagmamasdan maging ang mga kilos ko. Para bang may hinihintay siyang mangyari o kung ano sa mukha ko na inaasahan niyang makita. Para bang binabasa niya ang bawat kilos ko.

Dumoble ang kabang nararamdaman ko.

“... namumutla ka. Are you really sure you’re okay?” pagpapatuloy pa ni Darren.

“Pumunta kaya tayo ng clinic? Nahihilo ka ba Jane?” dagdag pa ni Grace.

Nakita ko ang pagkuha ni Al ng phone niya sa bag niya ngunit pinigilan ko siya. Bago pa ako makapagsalita na ‘wag na niyang abalahin si kuya ay may bigla na lamang umupo sa bakanteng upuan sa tabi ko.

Pinagmasdan ko ang lahat ng mga kasama ko sa table; si Al, Phin, Grace, Darren, Neth, at Geff. They are all freaking here with me... and with Jayvier. Oh God.

“Hi JV! Mabuti naman at nakasabay ka na sa amin!” basag ni Neth sa katahimikan ng table namin. She looks really happy and ecstatic it almost made me hate her. Wala siyang reaksyon sa mga nangyayari kanina ngunit ngayon ay para banng wala nang mapaglagyan ang kasiyahan sa mukha niya. Naging concern ba siya sa akin kanina? I think not.

Lumunok ako at uminom sa tumbler ko. Pilit na kinakalma ang sarili. Noon ko lang napansin na maging si Geff ay walang naging reaksyon kanina nang nagkaroon ako ng panic-attack.

“Who is he, Neth? Siya na ba ‘yung tinutukoy mong friend mo?” baling ni Phin kay Neth ngunit pasulyap-sulyap pa rin sa akin na para bang chine-check ako. Ngumiti na lang ako sa kanya. That made her more at ease.

Si Al naman ay binigyan ako ng let’s-talk-later look bago tahimik na ipinagpatuloy ang pagkain niya. Halos mapatalon naman ako nang nag high five si Geff at Jayvier sa itaas lang ng ulo ko.

They know each other. It’s pretty obvious they’re close.

May napagkwentuhan kaya si Jayvier tungkol sa mga napag-usapan namin noon? Malaki ang posibilidad na nasabi niya iyon kay Neth. At si Neth ay maaaring naikwento iyon kay Geff. I firmly closed my eyes, bit the inside of my cheeks, and mentally kicked myself.

Hindi nagtagal ay nalimutan na ng lahat ang bigla kong pamumutla at napuno ng usapan at tawanan ang grupo namin — sila. Pinakilala ni Neth si Jayvier sa bawat isa sa amin. At nang ako na ang ipapakilala ni Neth kay Jayvier ay huminto ako sa paghinga.

“Kilala ko na siya. Right Jane?” pagpigil ni Jayvier kay Neth sabay baling sa akin. Uminom naman si Geff sa tubig niya habang ang iba naman ay nagtaas ng kilay habang nakatingin sa aming dalawa.

Napatingin ako kay Jayvier at nagtama ang mga mata namin. Walang bakas ng galit o hinanakit ang boses niya nang sinabi niya iyon. He’s expression is both wary and... weird. Halos parehas na sila ng reaksyon ni Geff sa paraan ng pagmamasid niya sa akin.

Tumango lamang ako at nag-iwas ng tingin. How can I possibly survive this lunch?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------