myluckyheartstories

♪ Chapter 31: Pain

Jane’s POV

“I was just thinking about... about who Angel Miracle Yllana is.”

Oh my goodness! Seriously! Hindi ko maimagine na sinabi ko ‘yun! Me and my big mouth!

I sigh. I just can’t help myself but to ask, that’s all. Masyado na akong naguguluhan. Gusto ko na ng mga kasagutan. Pero pakiramdam ko lahat ng mga taong nasa paligid ko, iyong mga may alam, wala na silang ginawa kung hindi ang magsinungaling.

Gywneth Clementine Flores... Angel Liberty Yllana...

“Ilang taon na ang nakalipas pero hindi pa rin nawawala ang galit ng boss namin sa pamilya ninyo, sa mga Yllana. Pero ilang taon na rin ang nakalipas simula nang huminto na siya sa pagmamanman sa inyo kaya nagulat kami nang inutusan niya kaming kunin kayong kambal.”

“... you’re our Angel Miracle. AMY was what your real parents used to call you but your brother and twin and bestfriend prefer Miracle. A and M stands for your name so we suppose that your surname starts with letter Y. Pero hanggang ngayon ay wala pa rin kaming idea.”

Angel Miracle...Yllana...

Oh God. I can’t imagine it. I can’t even think about it. This is so surreal, almost the impossible.

But not impossible.

I trailed my hand on the mahogany banister as I went down from the rooftop. Tantya ko ay mahigit isang oras akong tumambay doon. Siguro napapansin na rin nila Al na medyo umiiwas ako sa kanila. Kahit si kuya ay hindi ko masyadong kinakausap. Kapag kasi nakakasalamuha ko sila, bumabalik sa alaala ko iyong mga nangyari noong kinuha ako. Iyong mga panahong ang akala ko ay mawawala na ako sa mundong ‘to. It’s not that I don’t want to be with them or see them, but I need time. I badly needed time bago ako bumalik sa dati. Parang bangungot ang lahat. Ayoko. Ayokong balikan...

“Jane?” I heard a familiar voice called me. Paglingon ko, nakita ko si Geff.

Then I felt again the fast thump thump of my heart. Nag-iwas ako ng tingin.

“I’m here. I’ll always be here.”

“Jane,” he called my name again. Bakit ba ang sarap pakinggan ng boses niya kapag tinatawag niya ako? I inwardly groaned. Jane! Nababaliw ka na!

“God, Jane... what did you do to me?”

“Jane.”

“Ah—Ha?” Pagtingin ko sa kanya, nakita kong nakatingin din siya sa akin na para bang matatawa na siya.

Kumunot ang noo ko at ngayon ko lang narealize na kanina, as in kanina pa niya ako tinatawag at para akong shunga na nakatulala sa kung saan! Hindi na ako magtataka kung kukunin niya ang cellphone niya at tatawag sa isang mental hospital at irereport na mayroon silang pasyenteng nakawala! OMG! Lupa, please lang bumuka ka na!

“B-Bakit ba?” tanong ko na kunwari iritado na sa paulit-ulit niyang pagtawag sa akin kahit sa totoo lang ay wala talaga akong pake kung gawin niya ‘yon kahit magmukha pa siyang sirang plaka. I really wouldn’t mind, I might even enjoy it myself. Pero syempre hindi pa ako baliw para sabihin ‘yun sa kanya.

I mentally chastised myself. Saan na nanaman ba napapadpad ang utak ko?!

“Para kasing paiyak ka na kanina at any time malalaglag ka sa hagdanan kaya... uhm... okay ka lang?” This time ay seryoso na ang mukha niya at talagang naghihintay siya ng sagot.

Isa siya sa mga taong nakakaalam kung anong nangyari sa akin noong gabing ‘yon kaya normal lang siguro na mag-alala siya. Yes, this is a normal act of a friend, a normal question from a friend.

“Okay lang ako. I’m moving on,” I said, nonchalant.

Tumango-tango siya na para bang naiintindihan niya ako pero napansin kong nakaigting ang panga niya. Nakakunot din ang noo niya na parang may malalim na iniisip.

“Right,” sagot niya pero hindi ko alam kung galit ba siya o ano dahil sa expression ng mukha niya.

“Geff,” tawag ko sa kanya nang may maalala ako. Agad siyang tumingin sa akin nang tawagin ko siya at ang kanina’y hindi ko maintindihang ekspresyon ng mukha niya, ngayon naman ay malinaw na sa akin.

He was astonished, in awe, grateful... all in one face.

Bwisit na ekspresyon yan! Nabablangko na naman ako! Syet! Ano ba ulit ‘yung itatanong ko?! Oh my God!

“Hmm?” tanong niya.

OMG! OMG! OMG!

“A-Ano... uhh... n-nakita mo ba si Darren?”

Huh? Wait... bakit ‘yun ang itinanong ko? AH!

“K-Kasi may practice kami ngayon sa club kaya... uhh... kapag nakita mo siya pakisabi na lang na diretso na siya doon,” dire-diretso kong sabi at nilagpasan na siya. I didn’t dare take a look at his face for the second time dahil ayokong makumpirma kung ano ang unang nakita ko nang itanong ko sa kanya iyon.

“God, Jane... what did you do to me?”

Naku Geff! Hindi ko rin alam kung anong ginawa mo sa akin! Kailan ba ‘to nagsimula? God I can’t even remember. At lalong ayokong isipin kung ano ‘to. Ayoko ring isipin na sa bawat araw na lumilipas, mas tumitindi ang epekto mo sa akin.

Oh please... please spare me from feeling this way...

------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Oh, here she comes alright,” narinig kong sabi ni Michael nang pumasok ako sa WSMC room namin.

“Uh-oh. Buti wala pa si Amirah ngayon kung hindi lagot ka!” dagdag pa ni Derrick habang tumatawa. Kasalukuyan niyang inaadjust ang strings ng bass instrument niya.

Muntik ko nang makalimutan. Matapos ko pa lang magpaalam sa kanila, noong maglilinis sana kami, na may pupuntahan lang ako sandali pero dahil nga doon sa nangyari ay hindi ko na nagawang makabalik. Lagot ako.

“Uhh... m-magpapaliwanag na lang ako sa kanya mamaya.” This is embarrassing. Baka mamaya galit na sa akin ang mga ‘to dahil tinakasan ko sila. O di kaya iniisip nilang napaka-iresponsable ko! Paano kung iniisip nila na hindi ko deserve mapabilang sa Walden Symphony Music Club? Oh no...

“Jane! YOU’RE BACK!” Bago ko pa malingon iyong sumigaw ay bigla na lang may dumamba sa akin mula sa likod. Medyo nasaktan pa ako dahil natamaan niya ang ilan sa mga pasa ko sa katawan pero wala akong pakialam dahil alam kong si Amirah itong yumakap sa akin at mukhang na-miss yata ako. Kaso nang lingunin ko siya ay tinamaan agad ako ng konsensya.

“Amirah. Sorry pala kung—”

“OMO! Ayos ka na ba? Magaling ka na ba? Sabi kasi ni Liz nagkasakit ka raw kaya umuwi ka ng maaga,” sabi niya habang mahigpit na nakahawak sa mga kamay ko at sinusuri ako mula ulo hanggang paa.

Doon ko lang napansin na lahat sila ay nakatingin na sa akin at hinihintay ang sagot ko. Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang ano mang emosyon sa paglabas.

Nag-aalala sila...

“Okay na ako! Hindi niyo naman kailangang mag-alala. Simpleng... uhh... sakit lang naman ‘yon,” pagpapaliwanag ko. ‘Wag lang sana magmukhang hindi totoo.

Dahan-dahan naman silang tumango. Nakahinga ako ng maluwag. Pero...nagsinungaling ako...

Bigla namang pinagdaop ni Amirah ang mga palad niya na para bang may sasabihin siya sa aming magandang balita na ngayon lang niya naalala.

“GUYS! Pumayag na pala ang Crimson na makipag-partner sa atin sa Feast Day Concert!”

Napansin ko ang biglaang paglaki ng mga mata nila Michael at Derrick na para bang ibinalita lang ni Amirah na bukas ay magugunaw na ang mundo.

“Sigurado ka?!” “Are you serious?!” sabay nilang sigaw.

“Ano ‘yung Crimson?” inosente kong tanong. Wala kasi akong maintindihan sa komosyong nagaganap sa tatlong ‘to.

Binigyan ako ni Amirah ng tingin na nagsasabing “Good question Jane!”

“Sila lang naman ang mga naggagwapuhan, mga talented, God’s gift to women—”

“They’re just a bunch of fame-seeking, bigheaded and scrawny dudes,” putol ni Michael sa sinasabi ni Amirah.

Bigla namang namula ang buong mukha ni Amirah. “How dare you—”

“And you girls are like head over heels, drooling over them like they were some cool and good looking guys—”

“Hell they are! Unlike you—”

“Don’t you dare try to compare me with them. That’s not possible. They can’t even stand a chance.”

“What’s wrong with you?!”

Lumapit ako kay Derrick at bumulong. “Ganyan ba talaga sila mag-away? As in pure English?” Naalala ko tuloy iyong una naming pag-aaway ni Geff. Naramdaman ko tuloy ang pamumula ng mukha ko. Good thing ay hindi nakatingin sa akin si Derrick.

“Sinabi mo pa,” sagot niya sa akin.

“Pero hanggang ngayon hindi pa rin nasasagot ‘yung tanong ko. Ano ba kasi ang Crimson at talagang pinag-awayan pa nila Amirah at Michael?” Halos lumuwa naman ang mga mata ko nang biglang may hawak na si Amirah na isang librong hard-bound at mukhang ibabato iyon kay Michael. Tumakbo kaagad si Michael habang hinahabol naman siya ni Amirah.

“Ah! Oo nga pala. Kung ang club natin ay basically, kumakanta at tumutugtog ng intruments, ang Crimson naman ay binubuo ng members na may talent sa pagsayaw. Like, they can do amazing dance steps and do crazy stunts, whatever they call it. Kung pagsasamahin iyong dalawa sa concert, all I can say is that it is indeed a perfect combination.”

“Pero bakit gulat na gulat kayo nang sabihin ‘yun ni Amirah? Hindi ba kayo nagsama noong nakaraang Feast Day?” Ang alam ko ay taon-taon iyong ginaganap kaya naman sigurado akong may event din na ganito last year.

“Mas gusto kasi ng Crimson na sila lang doon sa isang event na gagawin nila. Ang gusto nila, sila lang ang center of attraction, kumbaga ayaw nila nang may nakakaungos sa kanila. That was just according to our observations pero hindi ko naman sinasabing gano’n talaga ang intensyon nila kung bakit hindi sila nakikipag-partner sa ibang clubs na common namang nangyayari sa loob ng campus.”

Okay, mukhang naiintindihan ko na. Ibig sabihin ay first time lang ngayong magkakaroon ng event kung saan magsasama ang Black Raven at Crimson. I beamed at him. Nakakaexcite kung gano’n!

Sa wakas ay kumalma na si Amirah at mukhang napagod na sa kakahabol kay Michael. Nagpaalam lang siya na lalabas sandali para hanapin si Chenille.

“Ang mean mo kay Amirah,” puna ko kay Michael habang umuupo ako sa tapat ng pianoforte.

“Nakakainis naman kasi siya,” bulong niya habang hinahaplos iyong braso niya na napuruhan yata ni Amirah kanina.

Ahem. Mukhang alam ko na kung bakit niya inaway si Amirah. He is, without doubt, jealous, people!

Napapangiti na lang ako habang umiiling. Boys with their weird actions...

I ran my hands over the white keys after I opened the cover of the pianoforte. Na-miss ko na talaga ang pagtugtog.

Sinubukan ko munang pumindot ng ilang keys, tinitingnan kung naaalala ko pa kung paanong tumugtog.

“Marunong ka palang magpiano?!” bulalas ni Michael. Natawa naman ako sa reaksyon niya. Tumango ako.

“Wow,” puna ni Derrick. “Ang buong akala ko bass lang ang tinutugtog mo,” dagdag pa niya.

Habang tumutugtog ay hindi ko na napigilang hindi kumanta.

‘Right from the start

You were a thief

You stole my heart

And I your willing victim

I let you see the parts of me

That weren’t all that pretty

And with every touch you fixed them.’

Biglang tumugtog si Michael sa drums niya para sabayan ako kaya naman lalo akong ginanahan.

‘Just give me a reason

Just a little bit’s enough

Just a second we’re not broken just bent

And we can learn to love again

It’s in the stars

It’s been written in the scars on our hearts

We’re not broken just bent

And we can learn to love again.’

Mas nawindang ako nang bigla ko na lamang narinig ang isang boses na kumakanta at paglingon ko, si Derrick na nakangiti sa akin! Halos malaglag ang panga ko dahil sobra, as in sobrang ganda ng boses niya! May pagka-countertenor ang timbre ng boses niya unlike Darren na tenor talaga but nevertheless, wala akong masabi sa boses niya, handsdown!

‘I’m sorry I don’t understand

Where all of this is coming from

I thought that we were fine

Your head is running wild again

My dear we still have everythin’

And it’s all in your mind.’

Habang kumakanta tuloy siya ay hindi ko napigilang hindi sabayan. Ang sarap talaga sa pakiramdam ng ganito. Dahil sa maikling panahon na ‘to kasama ang ilan sa mga kaibigan ko ay pansamantala kong nalimutan ang mga problema kong dinaig pa ang puzzle sa sobrang gulo.

Tinapos namin ang buong kanta at bago ko pa mapansin ay narinig ko na lang ang palakpakan sa harapan ng pintuan ng clubroom.

Doon ay nakita ko sila Amirah at Chenille na nakanganga pa rin habang pumapalakpak, si Al na naka-thumbs up, si Grace na nakahalukipkip at may ekspresyong nagsasabing expected from a Jane Alvarez, si Darren na nakangiti habang pumapalakpak din, ilan pang mga lalaking hindi ko kilala at nakikipalakpak din... at si...

... Geff... na prenteng nakasandal sa haligi ng pintuan habang nakahalukipkip at pinipigilan ang sarili sa pagngiti nang magtama ang mga mata namin.

OhEmGee. What’s he doing here?! Deep inside ay natataranta na ako pero pinilit ko pa ring ngumiti sa kanilang lahat.

“Pwede naman pala nating gawing vocals itong si Jane eh!” sigaw ni Amirah at kasunod naman nito ang sunod-sunod na pagtango ng iba.

“Sinabi mo pa. Kulang lang siya sa exposure pero kaya naman niya,” dagdag pa ni Al.

“So, ibig sabihin dalawa na ang vocals natin? As in gagawin nating duet? Darren at Jane?” sunod-sunod na tanong ni Grace.

“That’s cool with me,” sagot ni Darren.

At... lahat sila ay nakatingin na sa akin... na nakatingin lang sa loob ng halos sampung segundong pag-uusap nila, kay Geff... na nakatulala naman at mukhang may malalim na iniisip.

“Ahem!” awkward na entrada ni Grace kaya naman napatingin ako sa kanila.

“Ha?” pagtatanong ko. Syet? Ano ulit ‘yung pinag-uusapan nila?

Natawa bigla si Michael at Derrick na para bang may naintindihan sila sa sitwasyon dahil sa pagpapalitan nila ng tingin. Umiiling-iling naman si Al pero nakangiti, si Grace naman ay nakakunot ang noo habang tinitingnan ako at si Geff, at si Darren na... well... poker face.

“What?!” Nabalik ang tingin ko kay Geff dahil sa sigaw niya. Mukhang binatukan siya ng isa sa mga lalaking hindi ko kilala. Itinuro naman ako ‘nung lalaki kaya napatingin din sa akin si Geff.

Natulala ako dahil hindi ko maintindihan ang nangyayari. Nanlaki naman ang mga mata ko nang napagtanto kung tungkol saan iyon. The heck! Did they just... saw me... gawking at... him?!

Jusko! Seryoso?! Nakita nila?! OMG!

Nagreready na sana ako para tumakbo dahil sa kahihiyan at mukhang hindi yata bubuka ang lupa para kunin ako nang bigla na lang silang nagtawanan lahat.

Kinagat ko na lang ang labi ko, yumuko, at nagconcentrate sa pagpisil-pisil sa mga daliri ko. Putek! Wala na yata akong mukhang maihaharap bukas!

“Ang ganda ni Jane ‘pag nagba-blush!” narinig kong sabi ni Chenille. Ito ang first time kong narinig ang boses niya sa araw na ‘to.

Matapos nila akong i-bully—OO! Para sa akin binully nila ako!—ay nagpakilala na iyong mga lalaking hindi ko kilala, na ngayon ko lang narealize na pare-parehas na nakajacket ng red, sa amin. Sila pala ang Crimson na pinag-uusapan lang namin kanina. And guess what. Geff is their newest yet one of the best members. My jaw went slack upon hearing that. Seriously? Gano’n ba talaga siya ka-talented? Ang alam ko magaling din siyang mag-soccer. At narinig ko na rin siyang magpiano.

Kung hindi lang talaga crowded dito sa kinalulugaran ko, kanina ko pa sana binatukan ang sarili ko! Grabeng distraction, disturbance, imbalance, at madness ang nagaganap sa akin kapag nandito siya. Lalo na kapag naiisip kong kanina pa sila — lalo na siya! — na nanunuod sa pagtugtog at pagkanta namin.

I literally want this day to be over! Masyado nang kumota ang kahihiyan ko sa araw na ‘to! I need to take a break!

Mabuti na lang at may dala nanamang delicacy itong si Chenille na ang tawag daw ay soufflé. Based sa sinabi ni Chenille, gawa raw iyon sa whisked egg whites with baked thick milk sauce. Seriously, wala akong naintindihan doon, basta ang masasabi ko lang, SOBRANG SARAP!

Kaming mga girls lang ang kumakain, except kay Amirah, habang ang iba naman ay kausap ang Crimson. Hindi na ako magtataka kung bakit nando’n si Amirah dahil siya naman ang president ng club namin.

Nagkwentuhan lang kami, trying to catch up on things, nang bigla na lang nagpuntahan ang iba sa pwesto namin. Malaki talaga itong club room namin (sosyal nga kasi sila, remember?) kaya hindi problema kung marami kami. Mukhang inexpect na ni Chenille na marami kami sa araw na ‘to kaya naman marami rin siyang hinandang soufflé.

Wala akong pakialam sa paligid ko ngayon dahil ayun nga at gutom ako! Gawa ng sobrang kahihiyan, ginutom tuloy ako! Pero lahat ng focus ko sa pagkain at ang barrier na ginawa ko sa pagitan ng pagkain ko at sa paligid ko ay biglang nasira! Nagiba! Parang nagslow motion ang lahat, naging mute ang mga boses ng mga kasama ko, at naging hyper aware ako sa kung anong dumantay sa kaliwang balikat ko.

I would know his scent anywhere in the world. Kaya naman ipinagpatuloy ko lang ang pagkain at ginawa ang makakaya para hindi siya lingunin at ‘wag ako masyadong maggagagalaw. Pero halos mapatalon ako maging ang puso ko nang naramdaman kong may humawak sa bewang ko at inilapit pa ako lalo sa kanya. Inayos din niya ang pagkakahiga niya sa balikat ko.

Kinakabahan kong tiningnan ang iba pero pare-parehas lang naman silang nag-uusap at walang kaalam-alam sa komosyong nangyayari dito.

Naglakas loob na akong tingnan siya at isang nakapikit na Geff Mendez ang bumungad sa akin.

“Uhh... Ayos ka lang ba?” bulong ko sa kanya. Tingin ko naman ay narinig niya dahil sumagot siya, still with his eyes closed. “Just tired from the practice.”

“Practice saan?” I queried. Oo na! Ako na kasi ang curious!

“Dance.” At oo! Isang tanong isang sagot naman ang drama niya.

“You know, may futon kami doon sa kabilang kwarto. You might want to rest there. Baka kasi magka-stiff neck ka dyan sa posisyon mo.” Okay, gumagawa lang ako ng palusot. Paano ba naman kasi ang awkward lang kaya ng posisyon namin! At ang bilis na talaga ng tibok ng puso ko na sana ay hindi naririnig nitong katabi ko.

Halos umusok ang buong mukha ko nang mas hinigpitan niya ang hawak niya sa bewang ko at mas lalo siyang sumiksik sa akin. I can literally feel his breathe on my neck as well as his warmth against me.

“I don’t care. I want to be here.” He threw me a quick and hard glance. “Now shut up and just eat. Don’t mind me,” he chided then decided to close his eyes again.

Aba’t talaga naman! Ang ganda ng sagot! Ang sarap naman palang supalpalin ng mukha nito! Anong akala niya sa akin? Stuff toy? Na pwede niyang yakapin, anytime, anywhere?! Nako! Kung hindi ka lang... nevermind.

At tulad nga ng sabi niya ay ipinagpatuloy ko na lang ang pagkain tutal wala namang mangyayari kung maaasar lang ako sa kanya. Might as well savor the moment. ‘Yung pagkain ng dessert ang sinasabi kong ise-savor ko ah! Hindi itong si Geff! Utang na loob lang!

“OMG,” narinig kong bulong ni Grace kay Al at sabay silang napatingin sa akin kaya naman huminto, midair, iyong kutsarang hawak ko na may lamang pagkain.

“What?” I mouthed at them.

Then they gave me this weird look. Yeah I know. They’re obviously teasing me dahil dito sa katabi kong ginawa akong unan o stuff toy. I rolled my eyes at them as a way of my reply.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Neth’s POV

Halos hindi ko mapigilan ang sarili ko mula sa pagngiti habang naglalakad papunta sa room namin. Una, dahil inaya ako ni Kuya Raph na mamasyal bukas! Hindi nga lang niya sinabi kung saan kami pupunta. Surprise daw kasi. Excited na ako dahil sobrang dami kong gustong malaman! Tulad na lang ng mga bagay tungkol kay mama, uhh... doon sa totoo kong mga magulang. Ang una ko pa lang na nakikita ay ang mukha ng mama ko sa video na kinuha — hiniram — ko sa WSMC. Ibabalik ko rin naman pero hindi pa ngayon.

Wala akong masabi dahil sobrang ganda niya! I mean, hindi ko lubos maisip na anak niya ako. Pero kung titingnan ko si Raph, may pagkakahawig silang dalawa. Pero hindi pa ako pwedeng magconclude dahil hindi ko pa alam kung anong itsura ng totoo kong papa.

Ang hirap nito. Mama at Papa din ang tawag ko kela... uhh... sa mga umampon sa akin. Hindi naman ako sanay kung Mommy or Mom tapos Daddy or Dad ang itatawag ko sa totoo kong mga magulang.

Nang malapit na ako sa room, doon ko naman naalala ‘yung ikalawang dahilan kung bakit ako masaya sa araw na ‘to. Geff just asked me out!

Okay. I know masyado lang akong OA Hindi niya ako inaya sa date o kung ano pa man. Sinabi lang niya sa akin kung pwede ba raw kaming mag-usap at ang sinabi niyang kitaan ay kung saan daw kami unang nagkausap. Isang beses ko pa lang naman siyang nakakausap — ng matino — at ‘yon ay nang nakita ko siya sa auditorium na tumutugtog ng piano. Noong panahong magpapractice sana kami ni Jane para sa isang presentation pero hindi siya nakarating.

Kung saan tinanong niya ako kung may kilala ba akong Drew o Drick at syempre ay sinabi ko ang totoo. Wala akong kilala na gano’n ang pangalan. Pero meron na akong hula na kilala niya si Angel, tulad ni Phin dahil sa itinawag niya sa akin noong una niya akong nakita sa orphanage. Hindi nga lang nila alam na ako siya dahil nga iba ang pangalang ginagamit ko.

Naaalala ko rin kung paanong napansin ni Geff iyong maliit kong scar sa kaliwang kilay ko na tanging palatandaan din sa akin ni Jayvier.

How ironic. Hindi pwedeng coincidence lang ang lahat.

Nang nakarating na ako sa room namin, nakita ko kaagad ang kumpulan nila Grace, Liz, Jane, Darren, at... Geff. Hmm... ano kayang pinag-uusapan nila?

“Kung gano’n nga ang mangyayari, kailan tayo magsisimulang magpractice? Pati kailan natin pag-uusapan ‘yung preparations?” narinig kong tanong ni Grace sa iba nang makalapit ako sa pwesto nila. Nakita naman ako nila Jane at Liz kaya inaya rin nila akong lumapit sa kanila.

Nagulat na lang ako nang niyakap ako ni Jane sa bewang ko. Umupo kasi ako sa desk niya habang siya naman ay nakaupo mismo sa upuan. Kahit kailan talaga ang lambing nito. Kaya naman minsan nakakaguilty kapag may nararamdaman akong inis sa kanya lalo na ‘pag dating kay... Geff. Wala akong magagawa kung nagkataon ngang may gusto si Geff sa kanya pero may... pinanghahawakan din kasi ako. At hindi ko iyon magawang makalimutan. Para bang nakatatak na sa akin iyon simula nang sinabi niya iyon sa akin.

“I will take care of her and will love her with all my might. Whatever it takes, I’ll give her my life, my soul, and my heart.”

That was his exact words. And he was definitely pertaining to me. I’m sure of it.

“Ano pa lang plano ng club niyo sa Feast Day? Hindi ko pa kasi natatanong si kuya kung sasali siya ‘don kasi nga busy siya sa b-ball match,” tanong ni Jane sa akin.

“Nakipagpartner kami sa Drama Club tapos ang balak naman namin ay magpresent ng isang play. Kaso this time, gagawa na kami ng original piece hindi katulad dati na nakabase sila sa classics or musical plays na naipalabas na,” pagpapaliwanag ko. Nakakaexcite nga iyon lalo na nang nalaman kong member doon si Phin at si Alex. Nagulat talaga ako nang malaman kong member si Alex! Si Phin pwede pa pero si Alex? Hmm... nakakacurious though nakita ko naman na kung paano siya mag-act noon sa presentation namin sa OSWALDS kaso bitin naman kasi ‘yung doon. At least sa play ngayon, mas mahaba na talaga.

I wonder, kumusta na kaya ang lalaking ‘yun? Ang alam ko member siya ng isang band, ayon na rin sa sinabi niya sa akin noong once na napadpad ako sa condo niya. Musical play nga pala ang napagkasunduan namin at tingin ko ay bagay talaga doon si Alex. At the back of my mind, gusto ko siyang marinig kumanta.

“Wow.” Bumalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang boses ni Jane. “So, ibig sabihin mag-aact si Phin?!” tanong niya habang nakangiti. Natawa naman ako. “Yup! Excited na nga rin siya eh. Si Alex kasama rin.” Huli na nang marealize kong hindi yata tamang banggitin ko ang pangalan niya sa harap ni Jane.

Pero ngumiti naman siya sa akin pabalik kaya nawala ang pangamba ko. “Nako, kunwari mahiyain ang isang ‘yon pero hayop kung umacting ‘yun, swear! I’ve seen him with my very own eyes. Ganda rin ng boses.”

Umarko bigla ang kilay ko at hindi ko mapigilang mapangiti. “Oh?” tanong ko. “Ibig sabihin narinig mo na siyang kumanta?”

Tumango-tango si Jane. “He used to sing me lullabies, lulling me to sleep back then.” pagkukwento niya.

This one I remember. Naikwento na rin niya sa akin na kababata niya si Alex maging si Liz.

Biglang nag-ring ang bell kaya naman nagsibalikan na ang lahat sa mga seats nila. Bago pa ako makababa sa desk ni Jane ay lumapit na sa akin si Geff at ginulo ang buhok ko. “Later. Don’t forget,” sabi niya bago umupo sa seat niya.

Nakita ko ang pagtatanong sa mga mata ni Jane habang nakatingin siya kay Geff. Mabuti kung gano’n dahil ayokong makita niya ang nag-iinit kong mukha. Gosh.

OSWALDS ang last class namin sa araw na ‘to kaya naman hindi nakakabored. Parang values ed lang kasi ang subject na ‘to. Ibig sabihin wala masyadong stress.

Sinabi sa amin ni Ms. Salazar, prof namin sa subject na ‘to, na magkakaroon daw kami ng bisita bukas galing sa isang kilalang kumpanya. Magkakaroon daw ng partnership sa pagitan nila at ng school namin at bago raw mangyari iyon, gusto raw nilang makita’t makilala ang mga estudyante. Magandang opportunity daw ito lalo na sa mga graduating students.

Binuksan ni Miss ang projector maging iyong computer. May ipinakita siya sa amin na isang presentation, lahat tungkol doon sa company.

Nagvibrate ang phone ko kaya naman tiningnan ko kung sino ang nagtext. Okay lang naman tingnan dahil baka emergency o ano pero kung hindi ay ‘wag na lang magreply. Iyon ang isa sa mga panuntunan ni Ms. Salazar sa class namin kaya no worries.

From: Kuya Raph

Did you meet your old friend already?Ang sabi niya sa akin makikipag-usap na raw siya sa’yo kahit hindi mo pa siya naaalala. He knew everything. Don’t worry, he can be trusted.

Pagkatapos kong mabasa ang message ni kuya, automatic na napatingin ako kay Geff. Don’t tell me... siya ang tinutukoy ni kuya? Kung gano’n nga... kilala ba nila ang isa’t isa? So far, si Jayvier at kuya pa lang ang nakakaalam na may amnesia ako.

He knew everything.

Hindi ko mapigilang hindi kabahan at the same time ma-excite tungkol dito pero ayokong mag-assume kaya naman kahit alam kong hindi pwede at baka mahuli ako ni Miss, nanaig pa rin ang kagustuhan kong malaman ang sagot.

To: Kuya Raph

Si Geff ba?

Kailangan kong malaman. Pwede ring si Phin ang tinutukoy niya pero ang sabi ni kuya ay he kaya malakas ang kutob ko.

Parang tumigil ang pag-ikot ng mundo, nawala ang lahat ng mga tunog, at ang buong atensyon ko ay nakatuon sa phone ko. Inilagay ko ang kamay ko sa dibdib ko at pinakiramdaman ang pusong nagwawala doon habang binabasa ang reply ni kuya.

From: Kuya Raph

Yes. He wants so badly to meet you again. I guess it’s time. Matagal ka na rin niyang hinahanap.

May naramdaman akong kung ano sa puso ko. Mabilis nanaman ang tibok nito ngunit alam kong mas matindi ang dahilan. Some kind of warmth enveloped me, an alien emotion I was not aware I’m capable of feeling.

And this is bad. Really... really bad. Dahil alam kong kahit ako ang nauna... hindi pa rin pwedeng mawala ang katotohanang maaaring hindi na ako ang tanging babaeng nagpapatibok ng puso niya.

“... paano kung buhay pa siya? Anong gagawin mo?”

“I’ll rectify all my wrong doings that separated us. I’ll make her the happiest girl alive. I will take care of her and will love her with all my might. Whatever it takes, I’ll give her my life, my soul, and my heart.”

Is this still possible? Will you still do this for me?

I guess not. But I’m still hoping.

Then a new emotion struck my heart. Pain.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------