myluckyheartstories

♪ Chapter 25: Choices

Jane’s POV

Masaya naman ang mga nagdaang araw. Isang linggo na ang nakakaraan matapos iyong gabing magkakasama kami nila kuya, Al, at sila Geff, Phin at Darren sa orphanage. Hanggang ngayon din ay hindi pa ako nakakapasok ng matiwasay doon sa office ni Sister Malou dahil nitong nakaraang linggo ay dumating na sila galing doon sa binisita nilang kaibigan. Ang sabi nila sister ay kasamahan daw nila iyong kaibigang binisita nila na madre rin noong kapanahunan nila.

Nitong mga nakaraang araw naman ay may tumamang bagyo dito sa Manila kaya naman pati iyong basketball game nila kuya ay postponed muna. Nagkulong lamang kami nila kuya at Al sa pad namin. Si kuya salimpusa lang ‘yan! Ang sabi niya kasi ay boring doon sa condo niya.

Mula nang magpasukan nang muli, iniiwasan ko na talaga si Geff. Hindi naman siguro niya napapansin dahil in the first place ay tahimik naman talaga siya at ang lagi niyang kasama ay sila Phin at Darren. Hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang kahulugan ng yakap na ibinigay niya sa akin noong nasa orphanage pa kami. Basta ang gulo niya!

Maging ako ay naguluhan dahil sa kanya. As much as possible ay ginagawa ko ang lahat, huwag lang kaming magkasalubong or worst ay magtama ang aming mga mata dahil mukhang hindi ko yata alam ang gagawin.

Napansin ko rin ang biglaang pagtahimik ng dating madaldal na si Neth. Madalas ko siyang makitang bumubuntong-hininga at kapag tinatanong ko naman siya, ang lagi niyang isinasagot ay pagod lamang siya.

“Dapat siguro ihinto mo muna ‘yang part time mo. Baka kasi mamaya maapektuhan din pati studies mo,” sabi ko nang minsa’y nakita ko siyang nakatungo doon sa table sa library.

Nakita ko kasi siyang mag-isa at ako naman ay kararating lang sa library. Si Al naman ay naroon sa SMS Department at mukhang may ipinagawa sa kanya si Ms. Adrias. Math genius naman kasi si Al kaya hindi na ako magtataka. Si Grace naman ay nandoon sa gym at nanunuod ng practice ng Waldroves. Dakilang fan talaga ‘yong si Grace.

“Hindi. Ayos lang naman ako. Kaya ko naman ibalance ang time ko sa part time pati sa pag-aaral ko,” pagpapaliwanag niya habang nakasandal pa rin ang ulo sa table.

“Eh bakit parang pagod na pagod ka? May eyebags ka na rin oh,” sabi ko sabay turo doon sa itim sa ilalim ng mga mata niya.

Naaawa naman ako dito sa kaibigan ko. Bilib talaga ako sa kanya! Gusto ko sana siyang tulungan kaso baka kasi isipin niyang naaawa ako sa kanya. No person would want any pity from other people pero hindi ko pa rin maiwasang hindi maramdaman iyon sa kanya. Alam ko naman kasi ang estado nila sa buhay. Working student na sobrang iniingatan ang grades. Ang hirap ‘non ah!

“Okay naman ako kaso...”  Bumuntong hininga nanaman siya.

“Neth, may problema ba? Pwede mo naman ishare sa akin ‘yan,” pagpapangiti ko sa kanya.

Sa totoo lang kasi ay nakokonsensya ako. Paano ba naman ay may alam akong hindi niya alam. Gusto kong sabihin sa kanya pero wala naman ako sa lugar para ako pa ang magsabi sa kanya nito. Alam kong may dahilan siya kung bakit niya itinatago ang totoo niyang katauhan kaya naman wala akong karapatan para pangunahan siya. At isa pa, hindi ko pa rin nakikita hanggang ngayon si Jayvier kaya naman hindi ko tuloy masabi sa kanya na ito si Neth, blocmate ko at kaibigan ko pa! Bigla kasi niya akong tinakbuhan matapos ko siyang tanungin kung si Neth ba iyong Angel na matagal na niyang hinahanap.

Nakikita ko rin magpahanggang ngayon iyong papa ni Jayvier. Binabati ko naman siya kapag nakakasalubong ko siya bilang respeto pero hanggang doon na lamang iyon. Natatakot pa rin kasi ako sa kanya.

“Jane, paano kung maipit ka sa isang sitwasyon kung saan papipiliin ka kung aalamin mo ba iyong isang bagay na sa tingin mo ay dapat mong malaman o magdedesisyon ka na lamang na manahimik dahil sa takot na baka... hindi pala iyong inaasahan mong malaman o marinig ang sasalubong sa’yo? Ano ang gagawin mo Jane kung ano mang desisyon ang pipiliin mo ay may mawawala sa’yo?” biglaang tanong ni Neth na siya namang ikinagulat ko.

Hindi ko alam kung ano ang ipapakita kong ekspresyon sa kanya. Wala akong maisagot. Sa totoo lamang ay naiintindihan ko kung ano ang nais niyang ipahiwatig. Iyon ay dahil gano’n din ang sitwasyon ko sa ngayon.

Gustong-gusto ko nang malaman ang nakaraan ko. Iyong bahagi ng alaala ko na ginustong kalimutan ng puso’t isip ko. At sa kabila ng kagustuhan kong iyon ay ang takot na baka nga may malaman akong bagay na hindi ko inaasahan. Bagay na maaaring gumuho sa buhay na mayroon ako ngayon. I’m aware that my past is tainted, tainted with so much negative feelings and bad memories. I witnessed how life could be so cruel that even if everything happened in front of you, within your reach... you just can’t do anything to alter them. All you can do is to accept them, even if doing so hurts like hell.

Choosing a decision means letting go of something and gaining something in return. Every act has its own consequence. Hindi pwedeng lahat na lamang ng gusto mo ay makukuha mo. Kailangang may isakripisyo ka rin along the way.

Even though it’s sounds so cruel but that is how this world works.

“I will choose among the choices still,” sagot ko sa kanya. Nakita ko naman na nakatingin din siya sa akin at naghihintay lamang sa idadagdag ko. “Kahit na alam kong may mawawala sa akin o masasaktan ako along the way just to know the truth, then I’ll still do it willingly.”

“Paano magiging maayos ‘yun kung may nasasaktan ka na tao?” skeptikal na tanong ni Neth.

Hinawakan ko ang mga kamay niya. Naiintindihan ko siya. Tulad ko ay nais niyang malaman ang mga bagay na hindi niya alam sa pagkatao niya. Pero... mayroon siyang dahilan kung bakit hindi niya tuluyang magawa iyon. Iyon lamang ang tanging pumipigil sa kanya.

Ako naman ay hindi rin maaaring magpadalos-dalos, tulad na rin ng paalala ni Al. Someone planned the death of my family. The worst thing is that we don’t have any freaking clue of who they were. Baka magulat na lamang ako ay nasa paligid ko lamang pala sila.

But still... “You can’t just do nothing and will still be kept in the dark forever Neth. May karapatan kang malaman ang totoo... kung ano man ang gusto mong malaman. Walang pumipigil sa’yo. Losing something is inevitable along the process. But I guess kapag nalaman mo na ang gusto mong malaman ay... masasabi mong all is worth it.”

May amnesia ka nga ba talaga Neth? I just concluded so dahil sa mga sinabi ni Jayvier... na hindi siya nakikilala nito. But what’s keeping Neth from knowing the truth?

When I squeezed her hand only then she smiled.

“Salamat Jane. Pasensya ka na kung medyo madrama ako ngayon,” sabi niya nang medyo natatawa. Sa wakas naman ay napangiti ko na siya. Kahit papaano ay nagkaroon ako ng silbi sa kaibigan ko.

“You’re most welcome.” at sabay pa kaming nagtawanan.

I sigh. Kung pwede ko nga lang talaga siyang tulungan. Nasa sa kanya naman na iyon kung hahayaan niya akong tulungan siya o hindi sa pamamagitan ng pagsabi sa akin ng mga problema niya.

“Basta Neth. Tandaan mo lang na nandito kaming mga kaibigan mo sa tabi mo kung sakali man na kailangan mo ng mga words of wisdom namin. ‘Wag kang mahihiyang lumapit sa amin!” pagjo-joke ko pa. Aba eh lulubos-lubusin ko na ang pagpapangiti dito sa kaibigan ko.

“Loko ka talaga Jane.”

Nang nasa second subject na kami ngayong araw na ito ay nakatanggap ako ng text galing kay Amirah. Ang sabi niya ay magkita-kita daw kaming mga members mamaya doon sa club room. May kailangan daw kasing gawin.

“Aya, pumunta daw tayo sa club room mamaya sa free time natin,” sabi ni Al habang kinakalikot iyong phone niya.

“Oo, nakareceive din ako ng text galing kay Amirah,” ang sagot ko naman sa nakakunot-noong si Al.

“Tss,” sabi niya.

Bad mood ba ‘tong si Al?

“Huy! Bakit busangot ‘yang mukha mo na kulang na lang yata eh durugin mo yang phone sa sobrang higpit ng hawak mo?” pang-uusisa ko. Wagas naman kasi kung makahawak at makapindot sa cellphone niya! Hindi na ako magtataka kung mabasag ang screen nyan to think na mahaba pa ang kuko nitong si Al.

“Asar naman kasi ‘tong hayup na Slade na ‘to eh! Ang sarap niyang ipakulam sa albularyo!” inis na bulong ni Al na narinig ko naman.

Aba aba! Himala! May nabanggit din na lalaki itong si Al maliban sa bukambibig niyang si Darren na crush niya at ang mortal niyang kaaway na si kuya!

Nang napansin na rin sa wakas ni Al ang mga titig ko sa kanya ay bigla niyang ibinulsa iyong cellphone niya.

“May sinasabi ka ba Aya?” pagtatanong niya na akala mo eh hindi pa lang niya kagagaling sa mood swings.

Tinaasan ko nga ng kilay.

“Ano?” sabay tawa niya. Ay nako Al tigil-tigilan mo ako sa mga tawa epek mo dyan dahil kahit anong hint tungkol sa lovelife mo ay hindi mo pa sinasabi sa akin!

“Fine! Fine. Ikukwento ko mamaya. Tigilan mo ‘yang pag-angat ng kilay mo at alam mong hindi ko kayang gawin yan,” litanya pa niya nang mabasa ang ekspresyong nasa mukha ko.

Natawa tuloy ako. Sasagutin ko pa sana siya kaso dumating na iyong prof. namin.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geff’s POV

“Focus man! Nakakainis ka na!” singhal ng isa sa mga teammates ko dito sa soccer practice.

Damn it!

“That’s it. I’m out,” I calmly said when in fact my feelings right now is in contrary.

What’s wrong with me?!

I went to one of the shaded part of the field and slowly sit there. I grab my bottled water from my bag and started drinking.

After drinking, I let my eyes wander and start looking for any familiar face.

But I see nothing of her.

Damn. Why am I looking for her?

I stood as I grab my bag and walk through the field, feeling the eyes around me. Why are they looking at me?

Nakita ko pa ang ilan sa mga kababaihan na nagbubulungan habang nakatingin sa akin. Nang magawi ang tingin ko sa kanila’t nagtama ang mga mata namin ay bigla silang namula.

Seriously?

I didn’t bother looking at them anymore. The hell I care.

It just made me remember what Darren have said to me after declaring myself as Jane’s first kiss.

“You really have the same eyes.”

Bakit ba nakikita ko sa kanya si Angel? Bakit ba nawawala ako sa sarili kapag nakatingin na sa akin ang mga mata na ‘yan? Bakit ba apektadong-apektado ako sa presensya niya?

And those lips. Damn those lips!

“And about the kiss? I’m not going to apologize for that.”

I never intended to kiss her. I didn’t even have a plan of doing so. But when I saw that punk’s face near hers, parang sasabog ako sa galit. I know that the guy will kiss her and she will let him so I turned around for me not see ‘it’.

I left the rooftop and started walking mindlessly like an idiot. Para akong namatayan sa pakiramdam ko which I don’t understand. I hate the guy for hurting Phin. I really hate the guy that one punch from my fist is not enough. Gusto kong makitang nahihirapan siya at maramdaman ang sakit na naramdaman ni Phin.

While ‘that’ girl. She and that guy have a ‘thing’. And I was so stupid for being oblivious. Bakit hindi ko napansin? Bakit hinayaan ko pa ang lalaking ‘yon na makalapit kay Phin?

When I cornered her, she kept on insisting that there was nothing going on with the two of them. Did she think that I would believe her? Then what about the thing I witnessed earlier? Was that only a trick?

I told her harsh words and later regretted doing so. I was really stupid telling her that.

I am stupid. Really stupid. And she also told me that I’m stupid.

Like what Angel supposed to call me when we were together.

After hearing Jane say ‘stupid’ to me, all my rational thoughts left me... and all I could think about was that I missed her. I badly missed her that I came to the point that I saw Jane as Angel... which was totally absurd.

And I can’t take my eyes off her lips. I know she was already kissed by that punk but... damn it! I was so furious! I want to erase that kiss!

And so I kissed her. I felt how she became limp as I kissed her. Her lips was so soft, it was so addicting. I pulled her closer to me when I felt that she was responding to me.

Angel...

I came back to my senses upon thinking about her. Shit! Para akong mababaliw! Why am I thinking about her while... kissing her? Damn it! She’s not her!

And why did I kiss her in the first place? Damn it!

I received a punch from Darren when we were alone at last in our classroom. It was already dark but still, we were here.

“Fuck you Geff! Alam mong gusto ko si Jane pero bakit kailangang siya rin ang maging gusto mo?! Ano ‘to? You want to prove that you’re better with girls than me? Gano’n ba ‘yon Geff? Tell me ‘cause I don’t think I can be around with you anymore because of this. Baka malimutan kong kaibigan kita.”

I didn’t dare say a word. It was my fault. I know Darren liked this particular girl. They’ve met when they were still young. And I just met her just a couple of days.

Really... I just don’t understand myself.

I need to get her out of my system but... failed when I saw her again in that orphanage. What was she doing there?

No, mali ako ng iniisip. She’s not her. Kailangang itatak ko sa utak ko na hindi sila iisa. Wala na siya at hinding-hindi na siya babalik.

“Nice to meet you too Drew.”

Bakit ba naaalala ko siya sa bawat paggalaw ni Jane? When I held her hand that time, I don’t want to let go. But I need to let go. I’m seeing Angel’s face instead of hers... and it feels like I’m using her just to revive her existence.

No. I won’t ever use her.

Starting that night when I hugged her, I promised myself that I will leave her alone now. I won’t make things more complicated with my friendship with Darren. I know they’re better together without me in the picture.

Habang naglalakad at may malalim na iniisip ay natanaw ko si Nathan na mabilis na naglalakad sa corridor ng East building. He looked like someone who just saw something terrifying.

Nagtaka ako kaya naman sinundan ko siya. May masama akong kutob dito.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jane’s POV

Pagkarating namin nila Al, Grace at Darren sa WSMC club room ay tumambad sa amin ang napakagulong gamit at nagkalat ng mga music sheets. Sobrang dumi din sa loob na akala mo ay dinaanan ng dust storm ang room na ito.

“Anong nangyari dito? Bakit ang gulo ng room?” pagtatanong ni Al.

Maya maya lang din ay nagsilabasan na ang pare-parehas na nakasandong sila Michael at Derrick.

“Inutusan kami ni Amirah na maglinis nitong room. Malapit na kasi ang feast day ng academy natin kaya kailangang maghanda,” sagot ni Michael habang nagpupunas ng pawis sa kanyang noo.

“Sus, nagpapa-pogi points ka lang naman kay Amirah eh! Kunwari masipag at masunurin pero nako...” dagdag ni Derrick habang nakatingin kay Michael ng nakakaloko.

Sasalida pa sana si Michael pero biglang nagtanong si Grace. “Anong meron sa feast day?” Oo nga. Ano nga ba ‘yon at bakit kailangang paghandaan? Ano ‘yon, parang foundation day?

“Parang foundation day ang feast day. Sine-celebrate iyong araw ng pagkakatayo ng academy. Though I don’t have any idea what they do during these days,” pagkibit balikat ni Darren nang makita ang mga nagtatanong naming mga mata. Halos matawa pa ako dahil sinabi rin niya iyong nasa isip ko kani-kanina lamang.

“Tama! 1 week celebration ‘yon at obligado ang bawat clubs na maghanda ng kahit anong booths or activities para maka gain ng pera then ibibigay ang mga ‘yon sa isang charitable institution,” dagdag pa ni Derrick.

“So... anong activity natin?” tanong ni Al habang nililibot ang mata sa kabuuan ng magulong room.

“Concert!” sabay na sigaw nila Michael at Derrick.

Concert... woah. That’s a big event.

“Edi ibig sabihin kakanta kayong Black Raven doon. Ano pala ang maitutulong namin?” tanong ko. “Siguro kami na lang iyong mag-oorganize ‘nung event, di ba Al?”

“Oo nga! Bale parang kami ang tatayong manager and assistant niyo,” pagsang-ayon sa akin ni Al.

“Wow! Ang saya naman ‘non!” sabi ni Grace.

“WOAH! Easy, girls. Hindi kami papayag na hindi kayo sasama sa amin sa stage. Ano ‘yon? Gagawin namin kayong alalay? No way!” sabi ni Michael habang nakapamaywang. Muntik pa nga akong matawa dahil mukha siyang si kuya na pinagsasabihan kami ni Al.

“So... does it mean na kakanta rin kami kasama niyo?” tanong ni Al na mukhang na-excite ng bongga.

“Yup!” nakangiting tugon ni Derrick.

Oh God help me. Hindi ko kaya ‘yon! Baka wala pa ako sa stage ay himatayin na ako!

“I miss your voice,” pabulong na sabi sa akin ni Darren habang ang iba naman ay abala sa pagpaplano ng gagawin para sa concert.

Napalingon tuloy ako sa kanya.

“Bakit mukha kang kinakabahan? Nagawa mo naman na ‘yon noong birthday namin ni Phin, right?” pagtatanong pa niya.

“Eh kasi... iba naman yun,” sagot ko.

Naka-mask naman kasi kami noong mga panahong ‘yon kaya okay lang na humarap sa maraming tao. Concert ‘yon! Hindi tulad ng nangyari sa presentation namin sa OSWALD dati. At least doon ay kaunti lamang ang nakikinig pero concert?! No freaking way.

Hindi rin naman nagtagal ay dumating na si Amirah at Chenille dala ang mga face mask at sand paper.

“Mabuti at kumpleto na tayo ngayon!” masayang wika ni Amirah habang nakatingin sa amin. Ibinigay rin naman niya ang face mask at sand paper sa bawat isa sa amin.

“May mga tables at chairs tayo sa kabilang room na may mga sulat. Kuskusin natin ang mga ‘yon gamit itong sand paper para mabura,” sabi ni Chenille habang pinupuyod ang buhok at mukhang naghahanda na sa paglilinis.

Nagsimula na rin akong talian ang mahaba kong buhok bago nagtungo sa kwartong tinutukoy ni Chenille. Ngunit bago pa ako makapagsimula ay naramdaman kong nagvibrate iyong phone ko. Binuksan ko ito at binasa ang message.

From: Unknown Number

Go to the back garden.

                -P. Ramirez

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Neth’s POV

“Ano pang dapat gawin?” pagtatanong ko pa sa president nitong photography club.

“Wala na, ‘yun lang,” sagot naman niya bago nilisan ang meeting room kasabay ng iba pang members.

Ngumuso ako habang pinagmamasdan silang isa-isang nililisan ang club room.  Magiging busy pala ako ngayong darating na week dahil gaganapin na nga iyong Feast day ng academy. At dahil postponed iyong basketball match ng ACU at NOLA last week ay next week na rin iyon gaganapin. Kailangang kuhanan lahat ng event para sa report na ilalagay sa school newspaper. Mabuti na nga lang at tinulungan ako ni Alec, iyong kapatid ni Jane, sa pagpasok sa club na ito.

Speaking of Jane, natuwa ako sa kanya dahil pinangiti niya ako kanina though hindi ko pa rin maiwasan ang sarili kong makaramdam ng negatibo kapag nakikita ko siya dahil naaalala ko si Geff. Hindi ko alam kung anong mayroon sa dalawang iyon pero... parang nasasaktan kasi ako. According sa mga nalaman ko kay Phin at Geff, minahal ni Geff si Angel. He was supposed to be mine back then pero ngayon...

Hindi ko rin naman masisisi si Geff at Jane dahil wala naman silang alam. Walang alam si Geff tungkol sa akin.

Kung sabihin ko kaya?

No. Hindi pa ngayon.

Matapos iyong dalawang araw kasama ang mga kaibigan ni Iona ay nakaramdam ako ng kasiyahan. Para bang unti-unti ko nang nabubuo ang sarili ko. Marahil nakatulong talaga iyong mga sinabi ni Jayvier sa akin. Ang sabi niya ay tutulungan niya ako sa aking problema at nandyan lang siya kung kailangan ko ng masasandalan. Hindi ko naman nakausap ng maayos si Iona matapos ‘non dahil... kay Raph.

Hanggang ngayon ay napapaisip pa rin ako sa sinabi niya. Sigurado ako na may laman iyong sinabi niya.

“You’ll regret it. Masasaktan ka lang. And I won’t be able to protect you. Tama nang wala kang alam. Live your life like a normal teenage girl.”

I’m sure may alam siya tungkol sa mga nangyari years ago. Sinabi niya ang mga bagay na iyon dahil kilala na niya ako in the first place at alam niya kung ano ang ginagawa ko. Gusto niya akong protektahan dahil malapit ko siyang kaibigan. Gusto niya akong protektahan dahil alam niyang maaaring may nagtatangka sa aking buhay.

Pero hindi ibig sabihin ‘non ay ipauubaya ko na lang sa kanya ang lahat o sa kung ano na lang ang mangyayari. Kailangang kumilos din ako para sa sarili ko. I’m not a child anymore at may utak at puso ako na ako ang may kontrol. Wala akong sinumang inoobliga na protektahan ako. I can protect myself. Pero grateful pa rin ako sa mga sinabi niya.

Iniligpit ko na ang nakakalat na papers, magazines at ballpens na nagkalat sa table habang nagmi-meeting. Napaka-unorganize naman ng club na ‘to! Basta basta na lang umalis kahit hindi pa maayos itong room.

Habang ginagawa iyon ay tumunog iyong cellphone ko. Binuksan ko iyon upang malaman kung sino ang nagtext.

From: Unknown Number

Go to the back garden.

                -P. Ramirez

Si Phin ba ‘to? Hindi ko pa nga pala alam iyong number niya kaya si Phin siguro ito. Pero bakit naman kaya niya ako pinapapunta sa back garden ng academy?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geff’s POV

Hindi ko alam kung saan ba patungo itong dinadaanan ni Nathan. Saan ba siya pupunta? And what’s with his face?

I continued following him because I know that something is not right. I saw something in Nathan’s eyes that told me something is terribly wrong.

 I still followed him successfully without him knowing until I just found myself in front of Alfwold Clement University.

What was he doing in the opponent’s territory?!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Iona’s POV

Nasaan na kaya si Raph ngayon? Tinatawagan ko siya pero out of coverage area daw. Saan naman kaya naglululusot ‘yon?

Dumaan ako sa gym na nasa fifth floor at nakita ang ilan sa mga members ng Alfords. Nagpapractice na sila para sa basketball match next week laban sa Waldroves ng North Oswald.

Bakit parang wala yata akong makitang Yllana dito?

“Slade!” tawag ko sa flirt na hayun at nakikipaglandian sa ibang cheerleaders! Ugh! Ang sarap ingudngod sa putikan yang pagmumukha niya!

“Oh? Bakit?” tanong niya habang hindi pa rin mabura-bura ang lintik niyang ngiti sa mukha. Nag jog siya patungo sa akin dala iyong maangas niyang aura.

“Nasaan si Raph? Bakit hindi niyo siya kasama? Akala ko ba magpa-practice ang buong Alfords dito? Bakit nakapatay ang cellphone niya? Bakit—”

“Easy lang Iona! Hindi ako ang baby sitter ni Raph. Mukha ba akong hanapan ng mga nawawalang tao?” sagot niya sa mga tanong ko habang nakangisi.

“Sasagot ka ng matino o babangasan muna kita?” banta ko. Naku! Slade Valencia! Makakatikim ka talaga sa akin kapag hindi ka pa sumagot ng matino!

Tinaasan ko na siya ng kilay dahil mukhang magjo-joke nanaman siyang hindi naman nakakatawa.

Humalakhak siya dahil sa akin. “Nakakatakot ka talaga Iona. Ewan ko sa isang ‘yon. Kanina kasama pa namin siya pero nang may nareceive siyang text message bigla na lang niyang kinuha iyong bag niya at umalis ng walang paalam.”

“Wala ka bang ideya kung saan siya pupunta?” pagtatanong ko pa. Very unusual kay Raph ang umakto ng ganito, iyong hindi nagpapaalam.

“I have no idea pero...”

“Bakit?” pagtatanong ko. Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan. Iba rin kasi ang tono ng pagsasalita ni Raph.

“He looked... weird. Matapos niyang mabasa ang kung anong message na natanggap niya, para siyang nakakita ng multo.”

That’s it. Matapos kong marinig iyon galing kay Slade ay kumaripas na ako ng takbo.

Raph? Nasaan ka ba?

Biglang tumunog ang cellphone ko at hindi ko na tiningnan pa ang caller at sinagot ko na kaagad.

“Raph! Nasaan—”

“Iona... umuwi ka na.”

Napahinto ako nang narinig ko ang boses niya.

Bakit niya ako pinapauwi? Hindi ba’t ipinatapon nila ako dito dahil hindi nila maatim na makita ako sa iisang bahay kasama sila?

“Bakit?” malamig kong tanong. Ano pa ang aasahan nila kung sila na mismo ang nagtakwil sa akin? Ano’yon, kapag tinawagan nila ako ay matutuwa ako dahil sa galak? Oh please.

Narinig ko ang biglang paghikbi ni mama kaya naman bigla akong nanghina. Bakit siya umiiyak?

Habang naririnig ko na pinapakalma ni mama ang sarili niya ay nakita ko sa kabilang dulo ng hallway si Raph. Mataman siyang nakatingin sa akin. Nakikita ko rin na para bang gusto niyang lumapit pero hindi niya magawa.

“Your father...” at humikbi nanaman siya.

Bigla akong nakaramdam ng pagkamanhid. Kahit hindi pa natatapos ang sasabihin ni mama ay parang tumigil ang mundo ko.

Dahan-dahan ay lumalapit sa akin si Raph. Ngayon ay hindi ko na mabasa ang ekspresyon ng mukha niya.

“... H-He’s... d-dead.”

Hearing that word from an agonized whisper from my mother, kusa nang nagsilaglagan ang mga luha ko na tila ba nagpapaunahan sa pagbagsak.

Biglang binilisan ni Raph ang paglapit sa akin at kinabig ako palapit sa kanya. Nabitawan ko ang cellphone ko at tuluyang nanghina.

Hinigpitan ni Raph ang yakap sa akin at lalo akong nanghina at naiyak.

“I’m sorry,” bulong ni Raph sa tenga ko.

Naiintindihan ko.

Pero bakit kailangang si dad pa? Bakit nauulit ang nangyari dati?

“Siya ba?” tanong ko sa kanya.

Naintindihan naman niya ang tanong ko. “I don’t know but… he’ll be here... next week.”

Nanigas ako sa kinatatayuan ko.

No... hindi pwede.

“Don’t worry. I’ll protect you... I’ll protect them. Hindi na mauulit ang nangyari dati.”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------