myluckyheartstories

Chapter 12: Open heart

Jane’s POV

Naglalakad ako ngayon sa hallway ng Oswald building. Pupunta kasi ako sa Computer Lab para magdownload ng kanta na nahanap namin ni Neth kanina na siya namang kakantahin namin bukas sa OSWALDS na subject namin then magpapaprint na rin ako ng lyrics para makabisado na namin iyon. Dami kasi pauso ni Miss doon eh! Haha.

Nang malapit na ako sa ComLab, nadaanan ko naman ang bulletin board kung saan nakalagay ang mga school activities, club posters na nagsasabing open sila for new members, and other news with regards sa standing ng school. Nakita ko rin iyong poster na tungkol sa nalalapit na laban ng North Oswald’s Lockhart Academy’s WALDROVES at ng Alfwold Clement University’s ALFORDS. Manonood ba kami? Depende siguro kung may gagawin kaming assignments or projects. These also remind me kung ano nga bang club ang sasalihan namin nila Al. Better ask them later.

Dumiretso na ako sa ComLab. Sumilip muna ako kung may class ba sa loob o wala. May mangilan-ngilang estudyante sa loob kaya tinanong ko iyong pinakamalapit sa pintuan.

“May class ba dito?”

Napatingin naman sa akin si kuyang nakasalamin sabay ngiting pangtoothpaste commercial.

“Wala naman.”

Ginantihan ko na lang din siya ng ngiti at umupo na sa harap ng isang Mac computer.

Habang tutok na tutok ako sa screen ng computer, ramdam ko naman ang tingin ng katabi ko na siyang pinagtanungan ko kanina. Nang hindi ko na matiis, nilingon ko na siya.

“Bakit?”

Nagulat naman siya nang nagtanong ako sa kanya. Akala siguro niya hindi ko napapansin iyong kanina pa niyang pagtingin at pagsulyap sa akin.

“SMIT student ka ba?”

Napatingin naman ako sa lace ng I.D niya. ‘SDA student’.

“Yes. As you can see SMIT student nga ako. Business Ad. to be exact.”

Kung matatanong niyo pala, ang course namin ni Al which is Business Ad nga ay walang uniform (kahapon ko lang nalaman XD). Yung ibang course lang ang obligatory na magsuot nun. Para madistunguish naman ang mga students per courses, meron kaming I.D. lace kung saan nakaprint ang school namin.

SMIT means School of Management and Information Technology at ito namang si kuyang nakasalamin na may I.D. lace na SDA means under siya ng School of Design and Arts.

“Oh. Hmm....Javier nga pala. Javier Reyes.”

Mukhang harmless naman si kuya and it looks like friendly lang talaga siya kaya......

“Jane Alvarez.”

.....naghandshake na kami.

“Bakit mo nga pala ako tinitingnan kanina?” tanong ko habang kina-copy ko na ang kanta mula sa downloads papunta sa usb ko.

“Wala kasi akong kilalang SMIT student dito. Well......may hinahanap kasi ako dito. Nung nakita ko siya kahapon, hindi ko man lang natanong kung ano yung course niya pero nakalagay sa I.D. lace niya na under siya ng SMIT kaya......yun.”

Nag google search na ako para naman doon sa lyrics.

“Aahh. Tapos?”

Ayun! nahanap ko na!

“Tapos....nakita kita at saktong SMIT student ka pala. Mukha ka rin namang friendly kaya nakipagkilala na ako sa’yo.”

Kinopy-paste ko na iyong lyrics sa Microsoft word. Malapit na ako matapos!

“So kinaibigan mo ako dahil kailangan mo tulong ko?”

Sinara ko na lahat ng mga nakabukas na folders. Saan kaya ako magpapaprint?

“Well.....sort of. Pero di naman kita pipilitin kung ayaw mo.”

“Hindi! Ayos lang sa akin. Ano bang name niya? Baka kilala rin ng ibang friends ko.”

Sinafely remove ko na ang usb ko at shinutdown ang computer.

Habang hinihintay kong mamatay ang computer, iniisip ko naman kung saan ako magpapaprint. Siguro naman may malapit dito na printing machine kasi school naman ‘to di ba? Imposibleng wala.

“Angel Liberty Yllana.”

“Hey Javier may alam ka bang lugar kung saan ako pwede magpaprint?” tumingin ako sa wristwatch ko kasi baka mamaya magbell na hindi ko pa alam.

“Oo. Meron sa labas ng academy. Tara samahan na kita.”

“Sige. Di naman ba ako nakakaistorbo sa’yo? Wala ka bang class ngayon?”

“Wala naman. Free time ko ngayon tapos 1 hour pa bago yung first class ko ngayong araw.”

“I see. Nga pala sino nga ba ulit yung hinahanap mo na....err....girl o boy?”

Natawa naman siya nang bahagya sa sinabi ko.

Pagkalabas namin sa ComLab doon ko lamang naalala na may favor nga pala siyang hinihingi sa akin. Hindi ko naman narinig kung ano ang pangalan ng kung sino ang hinahanap niya dahil masyadong preoccupied ang utak ko.

“Girl. But nevermind that. I’ll try looking for her myself tapos kapag nahirapan na talaga ako, dun na siguro yung time na magpapatulong ako sa’yo. Besides ang rude ko naman kung kinaibigan lang kita dahil lang dun.”

Ang bait naman ng isang ‘to! Haha. Buti naman may nakilala pa akong isang tao na hindi masama ang ugali despite the fact na nasa isang prestigious school kami nag-aaral. I kind of thinking kasi na ang mga taong may mabuting puso eh endangered na sa school na’to.

After ko makapagpaprint, nagpasalamat at nagpaalam na ako kay Javier. Sabi ko sa kanya na kapag kailangan na niya ng tulong ko ay hanapin na lang niya ako. Hindi naman mahirap gawin iyon dahil hindi naman ganoon kalaki itong academy para mahirapan siyang hanapin ako.

Nang pabalik na ako sa room, nakita ko naman si Al sa tapat ng bulletin board. Mukhang tinitingnan na rin niya ang mga clubs na open na for new members.

“Al! Ano? May napili ka na ba?” bungad ko sa kanya nang makalapit na ako sa pwesto niya.

Ginantihan naman niya ako ng isang mala-pusang mata na parang kinikilatis ako. Bigla tuloy akong naconscious.

“Huy Al! Bakit naman ganyan ka kung makatitig? Ano problema mo?”

Mas lalo pang sumingkit ang mga mata niyang inuusisa ako. Hinampas ko nga. Tumawa lang naman siya pagkatapos. Haayy, baliw talaga. Pero mayamaya ibinalik niyang muli ang tingin niya sa akin but this time seryoso na siya. Nakaramdam naman ako ng kaba. Hindi naman kasi seryosong tao si Al. I mean yes seryoso naman siya but most of the time ay kalog siya kapag kasama ako.

“May hindi ka ba sinasabi sa akin?” tanong niya habang seryoso pa ring nakatingin sa akin.

Hindi naman ako kaagad nakasagot. Nag-isip pa kasi ako kung may tinatago nga ba ako sa kanya. Parang wala naman?

“Wala naman. Al alam mo kinakabahan na ako sa’yo! May problema ka ba? Which reminds me.....” ako naman ngayon ang tumitig sa kanya nang seryoso. Well, hindi pa kasi niya kinukwento sa akin kung bakit siya naglasing kagabi. Ayoko naman siyang pilitin. I know in the right time magkukwento rin naman siya pero syempre hindi ko rin naman maiwasan na mag-alala o mapaisip kung ano nga ba iyong dinadala niyang problema. I’m her bestfriend anyway.

Of course asking her about it will make the spotlight off of me. Ayoko kasi na ako ang topic naming dalawa.

I succeeded.

Nagpakawala muna siya ng malalim na buntong-hininga bago muling nagsalita.

“Nothing of importance. Just don’t overthink things Aya, alright? Di ba pwedeng nagcelebrate lang kaya uminom? Or walang magawa sa buhay?” she then gave me the look na ‘believe me’.

I just gave her an incredulous look in return.

Okay, maybe now is not the right time to ask her or make her talk.

Napagkasunduan naman namin ni Al na sumali sa “Walden Symphony Music Club”. Isa ‘tong club ng mga marurunong tumugtog ng iba’t ibang musical instruments as well as iyong mga may talent sa pagkanta. For the mean time ito muna ang pagtutuunan namin ng pansin ni Al. I’ll better ask Neth and Grace if they’re interested at joining. Masaya rin naman kasi kapag kasama namin sila. Syempre ‘if’ ma-qualify kami ni Al doon, most probably we’ll end up as ‘others’ there knowing na matagal nang magkakasama ang mga members doon.

“Al, malapit na yung laban ng Waldroves ah? Manunuod ba tayo?”

Kumunot naman ang noo niya pagkatanong ko. Grabe ang laki talaga ng dinadala ng babaeng ‘to!

“Tatamad ako.” simple niyang sagot.

“Nag-away ba kayo ni kuya? Alam mo matagal ko na kayong di nakikita na nag-uusap tapos parang may something sa inyong dalawa pag magkasama. Ever heard of ‘Negative enegy’? Lagi yung present pag magkasama kayo. Haha”

Minsan lang naman kasi talaga kung mag-usap si Al pati si kuya pero nag-uusap pa rin naman sila nevertheless. My brother just happened to be distant for I think ever since he was born. Hell yeah. But kidding aside, his social circle, despite his smugness sometimes, seems pretty good since the last time I checked. Obviously this includes my bestfriend and my company as well kaya naman hindi pwedeng hindi niya kami pansinin o kausapin. Ayos naman ang lahat until last night na parang may naramdaman na akong bad aura na bumabalot sa kanila. I guess masyado lang akong paranoid pero tuwing naaalala ko ang mga nangyari kaninang umaga, hindi ko mapigilang hindi mag-isip. Paano ba naman kasi madalas niyang irapan si kuya tapos kung mag-uusap naman sila, it’s either she’s being sarcastic or my brother...err....act the same way. I don’t know, really.

Kinakalkal ko ang wallet ni kuya habang siya naman nagluluto. Si Al nandun pa sa kwarto, tulog mantika! Okay lang din naman dahil sobrang aga pa talaga. Maaga lang akong nagising. Etong si kuya kasi malihim talaga lalo na pag tungkol sa lovelife. Yung tipong pag tinanong ko na siya, iibahin niya ang topic para madistract ako (na madalas talagang epektibo sa akin) o kaya naman magsisimula siyang mag-inarte at sasabihin sa akin ang kanyang famous line na, “Mind your own business, will you?!” Tsk tsk.

Maraming nakaipit doon na iba’t ibang pictures. Family pictures, pictures ng Waldroves, pictures with classmates, at pictures............ko.

As in andaming pictures ko! SERIOUSLY?!

Kunsabagay mahilig din kasi si kuya sa photography. Kaya ayun! Ako lagi ang madalas niyang ‘subject’ kuno at syempre ako naman “‘pose pose’ din pag may time” ang peg. Haha

Nang nagsawa na ako sa mga pictures (syempre excluded ang mga pictures ko! XD) tiningnan ko naman ang mga cards niya. Basta ang dami! May atm, timezone, tom’s world etc. Pagkatapos noon, iyong mga maliliit na pouch naman ang pinuntirya ko. Karamihan sa kanila ay wala namang laman pero nang inilagay ko na ang daliri ko sa last pocket, may nakapa ako. Kinuha ko naman iyon at sa tingin ko ay picture din iyon kaso parang inabanduna na ni kuya dahil maraming tupi na tipong konting hawak mo lang ay mapupunit na. Parang sobrang tagal na rin nung picture. Pagkabuklat ko nito, ang unang tumambad sa akin ay ang likod. May nakasulat doon na parang sulat ng isang grade 1 ngunit nagawa ko pa rin namang basahin.

“ALY<3AMY<3TIM”

I was about to flip it para makita ko ang actual picture pero biglang may tumusok sa tagiliran ko kaya naman nagulat ako. Dahil sa sobrang gulat ko, nahulog iyong wallet at nagkalat sa sahig ang mga pictures na hindi ko yata naibalik nang maayos kaya nagsilaglagan.

“Oh my god, I’m so dead. Ugh” mabilis kong pinulot lahat pero hindi pa rin ito naging sapat dahil tumambad sa harapan ko ang gulat at namumutlang kapatid ko.

“F*ck.” he said it more to himself. Guilty na guilty talaga ako habang pinagmamasdan si kuya na inaayos ang laman ng wallet niya. Si Al naman ewan ko. Basta nakatingin lang ako kay kuya o kaya naman yuyuko ako na para bang gusto kong lamunin na ako ng lupa. Kung bakit naman kasi bigla biglang sumusulpot si Al out of nowhere! Ugh.

“Kuya, sorry. I didn’t mean to—” nadistract ako sa biglang paghawak ni kuya nang mahigpit doon sa wallet niya. I was about to continue asking for forgiveness nang lumuhod si Al para kunin yung........

........yung lumang picture na hawak ko kani-kanina lang.

“K-kuya sorry na talaga! Ano, uhh....wala lang kasi akong magawa. Ayun, k-kinalkal ko yung ano....yung.....wallet mo.” narinig ko naman ang pagbuntong-hininga ni kuya. Okay. Am I still forgiven?

“Ayun naman pala Alvarez. Nacurious lang naman pala ‘tong si Aya. Why the face, aight? It’s not that she intended any harm. You shouldn’t act that way to her. I mean she’s your sister for goodness sake! And besides.......” nagulat ako sa out of the blue comment ni Al kaya naman binigyan ko siya ng “What the hell Al?!” look. That made her shut her mouth.

I thought effective ang look na ibinigay ko sa kanya para tumahimik na lang sa isang tabi pero WALA! Nagpatuloy ang bruha.

“....and besides...wait...where am I? Ah! Yeah. What I’m saying is that don’t cuss! I mean simpleng bagay lang naman yan. You know what? Ang O.A. mo. Simpleng bagay pinapalaki mo. You always make things so complicated.” napanganga ako sa sinabi ni Al. Seriously naghahanap ba siya ng away? To think na si kuya talaga ang pino-provoke niya. Ganito ba talaga epekto ng alak?

Tumayo naman si kuya pagkatapos pulutin ang mga pictures pati cards. That made me bow down my head again. Argh! This is embarassing! Feeling ko ang pakialamera ko.  >__< Kahit totoo naman.   -_-

“Are you implying something, Santillan?” Now it’s kuya’s turn to make my jaw drop. Okay, what’s happening here?

“Why? You think may iba pa akong ibig sabihin sa sinabi ko? O sadya lang na.......natatamaan ka?”

“Okay, look. Jay I’m sorry nagulat lang ako. This is supposed to be a personal belonging and messing with it seems like invading someone’s privacy. But of course you’re my sister so I guess it’s okay.” sabi ni kuya habang nakatingin sa akin. Half smiling.

“Happy?” sabi naman niya kay Al.

“Yeah.” Al said with that boring eyes of hers.

“Great! So pwede mo nang ibigay sa akin yan.”

Kumunot ang noo ni Al habang nakatingin kay kuya.

“Later. It wouldn’t hurt naman kung sa akin muna ‘to, right?” And with that, Al stormed out of the room.

“Why are you following me?!” I was pulled back from my reminiscing when an abrupt shout broke the silence of the hallway.

And then right there, nakita ko si Alex na basa ang polo shirt na suot at si Neth na sumusunod sa kanya. Parehas naman silang huminto nang nakita nila kaming dalawa ni Al. I don’t know if it was only my imagination but I think sign of relief was written all over Alex’s face when his eyes met mine.

“Jane.”

“Alex anong nangyari? Bakit basa yung shirt mo?”

Kung gaano kabilis siyang natuwa na makita ako ay ganoon din kabilis nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. From relief to annoyed.

Lumingon naman siya sa halos mangiyak-ngiyak na si Neth sa likod niya.

“Sorry. Jane di ko naman sinasadya eh. Aksidente lang na nagkabungguan kami sa pintuan. Hindi ko nakita na papasok pala siya sa room kaya nung palabas na ako nagkabanggaan kami.”

Okay. I think I heard that story somewhere. Well yeah! I just did experience that! Wow. Just wow. The thought made me laugh.

“Aish! Why do guys react excessively over such trivial things? So annoying. Aya una na ako ah?”

At umalis na siya.

“Aya! We’ll talk later okay? See yah!” and again, nagpatuloy na si Al sa paglalakad. She really is beautiful. Kung makapaglakad siya parang ramp model lang and with that sexy curve? Pati ang long brown hair na may kulot sa dulo ay nagpadagdag pa sa ganda niya. I doubt kung wala pa siyang boyfriend. Pero wala naman siyang kinukwento sa akin.

Bumaling ulit ako kay Alex na nakatingin sa damit niya habang pinupunasan iyon ng panyo, as if namang matatanggal.

“Alex, may extra shirt pa ako sa locker. I mean, kay kuya yun binigay lang sa akin.”

I guess nasabi ko naman na na may pagkaboyish ako noong bata pa. Truthfully speaking hindi naman talaga, I just have this fondness sa mga shirt. Kaya naman ibinigay sa akin ni kuya ang ginagamit niyang t-shirt tuwing may basketball practice or match sila. May nakalagay na Alvarez sa likod na may number 14.

“Hindi! Okay lang Jane. Meron naman akong extra kaso hassle lang kasi dun pa sa kabilang building yung locker ko.”

“Oh. Ganun ba? Edi samahan ka na namin ni Neth.” halata pa rin sa mukha ni Alex ang pagkayamot.

“Come on Alex! Don’t be such a badass. Hindi naman sinasadya ni Neth eh. Like what she said it was only an accident. And besides nagsorry na siya.” tinaasan ko ng kilay si Alex, waiting kung may sasabihin pa siyang ikaiinis ko.

“Fine. Fine. Whatever.”

Nauna nang maglakad si Alex papunta sa kabilang building samantalang nasa likod naman kami ni Neth, sinusundan siya.

“Don’t worry yourself too much about Alex. Ganyan lang talaga yan pero deep inside mabait din naman.”

“Hindi ko naman din siya masisisi. Kasalanan ko rin naman eh.”

“Like I said Neth, don’t stress yourself too much about that. Lilipas din yan.” ngumiti naman si Neth pagkasabi ko ‘non.

Habang naglalakad kami, naramdaman ko naman na parang may kung sinong nakamasid sa likod namin kaya naman hinawakan ko ang kamay ni Neth para makalapit kay Alex. Masyado kasing malalaki ang mga hakbang niya kaya naman napag-iwanan na kaming dalawa.

Nag-isip naman ako ng bagong topic para madistract ako sa masyadong pagiging paranoid ko.

“Neth, may balak ka bang salihan na kahit anong club dito sa school? Kami kasi ni Al sasali sa isang music club. I thought baka gusto niyo rin ni Grace na sumali. Pwedeng sumali dun yung mga maalam tumugtog ng instruments o kaya naman marunong kumanta. So.....yun.”

Nag-isip naman si Neth.

“Hmm......hindi kasi ako marunong tumugtog eh. Pati hindi rin ako singer.”

“Ganun ba? So saan mo balak sumali?”

“Ang alam ko may club dito na nagfofocus sa photography. Gusto ko sumali dun Jane.” I saw how Neth’s eye lit up dreamily after saying those words. Habang pinagmamasdan ko siya, nararamdaman ko pa rin yung ‘weird’ aura o mga mata na nakatingin sa bawat galaw namin. Nagsimula nang magkwento si Neth sa history ng pagkakaroon niya ng fondness sa photography. I was only half listening most of the time and I just can’t help myself from feeling agitated. Nang hindi ko na talaga mapigilan, lumingon na ako. I scanned the area with my eyes habang naglalakad pero wala naman akong nakitang suspicious looking na estudyante o kaya mga janitors. Maybe I was just really paranoid.

“Kuya Nathan shares the same passion as you. Member siya ng isang photography club dito though he’s not that of an active one. Pero kung may certain important event na kailangan ng pictures, sumasama siya. I’ll ask him kung pwede ka niyang tulungan makapasok.” that’s true. Mahilig talaga si kuya sa mga pictures. Kasali siya sa photography club sa school pero most of his ‘extra’ time ay ibinubuhos niya sa basketball. Hindi rin naman siya pinapaalis ng head ng club kasi ang sabi nila he has this ‘potential’. Yeah, whatever. Kapag nalaman niyang iyon ang dahilan kung bakit hindi pa siya pinapalayas sa club na iyon eh baka lumaki pa ulo nun. Tss, knowing him naku ipagyayabang niya lang sa akin yan!

“Talaga? Thank you Jane! Grabe excited na ako! Sana friendly at welcoming lang yung mga members dun.” napangiti na lang ako sa kanya. Neth’s bubbly, optimistic and warm side really affect me. Yung parang kahit problematic ka na, basta kapag kasama mo siya, parang yung ‘positive energy’ niya nakakahawa. I really like her company.

We’re about to turn left nang lumingon ulit ako. Same picture. Naglalakad na mga students, may nagmamadali -probably kasi late na sa class-, may nakaupo sa bench habang nag-uusap, yung iba naman nagbabasa, may mga janitors na may hawak ng mop, walis, nagtutulak ng basura. Typical scenario. Pagkaliko namin, eksakto namang may tumamang bola sa likod ko.

“Ay! Sorry!”

Kinuha ko naman ang bola ng volleyball at muling lumingon para ibigay sa isang grupong naglalaro nun.

And that’s how I saw it.

“Ayos lang. Eto oh.” baling ko sa estudyanteng kasama sa naglalaro ng volleyball at ibinato ko na iyong bola. Nagpasalamat sila at nagpatuloy na sa paglalaro.

“Jane, tara na.” sabi ni Neth nang mapansin na hindi pa ako naglalakad.

Patuloy ko pa ring tinitignan ang janitor -na nahuli kong nakatingin sa amin- na ngayon ay tila ba natataranta na dahil nagtama ang mga mata namin kanina. Nagsimula na rin siyang maglakad palayo.

“Okay.”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

After ng second period namin, pumunta na kaming magkakaibigan sa cafeteria. Hindi naman college break ngayon kaya naman kaunti lamang ang mga estudyante dito’t madali lang kaming makahahanap ng pwesto. Hindi naman namin kasama si Neth ngayon dahil may activity or meeting yata silang mga scholars at sinabi niyang mamaya na lang daw siya kakain. Samantalang kaming tatlo naman nila Al at Grace ay sinubukan nang sumali sa WSMC, at sa kabutihang palad ay natanggap naman kami.

“Grabe gah! Kinabahan ako kanina! Buti na lang sinalo mo ako Jane dahil naku kung hindi baka sumablay tayo!” sabi ni Grace nang makahanap na kami ng pwesto. Si Al naman ang bumili ng pagkain kaya naman nagpabili na lang din kami ni Grace. Tinatamad kasi kaming tumayo’t pumila eh! Haha

“Kahit naman ako kinabahan noh. At isa pa maganda naman talaga yung boses mo, imposibleng di tayo matanggap. Ikaw kaya nagdala sa grupo natin! Back-up singer lang ako.”

“Aysus! Pahumble epek! Ewan ko sa’yo Jane. Maganda rin naman boses mo ah!”

“Oo na! Sige na! Ayaw paawat teh?”

Patuloy lang kaming nag-usap at nagtawanan ni Grace nang dumating na si Al dala ang mga pagkain namin.

“Girls, balita ko malapit na raw ang laban ng mga Waldroves ah? Gosh! Ang bali-balita dito eh sobrang gwapo daw ng team captain nila! Yung tipong makalaglag panty! Kyaaa!!!”

Nagkatinginan naman kami ni Al at sabay kaming napangiti habang si Grace naman ay nagha-hyperventilate na dito sa harap namin. Magkatabi kasi kami ni Al. Sa totoo lang, wala pang nakakaalam kung sino ang mysterious sister ng hinahangaan ng mga kababaihan na si ‘Alec Alvarez’. Iyan ang tawag kay kuya dito at maraming gustong makaalam kung sino nga ba itong kapatid niya dahil may rumor na kumakalat na sa akin lang daw tumitiklop ang lalaking iyon. I guess may katotohanan naman sa balitang ‘yon. Serious type of guy kasi si kuya Nathan at sinasabi nilang nawawala yung aura niya na iyon kapag kasama na niya ako. Well.....ano nga bang masasabi ko? Bipolar naman kasi yun eh.   =__=

“Oo, nabalitaan nga namin ni Aya yun. Gusto mo bang manuod? Sabay-sabay na lang tayong bumili ng ticket. Isama na rin natin si Neth.”

“Ay! Gusto ko yan sister! Syet kinikilig ako!”

Patuloy lang kami sa pagkain at pag-uusap nang biglang nakatanggap si Al ng text at sinabi niyang may pupuntahan daw muna siya sandali. Tinapos na muna niya ang pagkain niya bago tuluyang lumabas ng cafeteria.

Matapos namin kumain, pumunta kami ni Grace sa music room ng club namin para makahiram ng isang guitar at bass. Tutal marami pa naman kaming oras bago magsimula ang next class namin kaya naman napagkasunduan naming mag-practice muna.

“Amirah, pwede bang humiram ng isang guitar at bass? Ibabalik din namin after an hour.” nakangiting paalam ko kay Amirah. Siya ang president ng WSMC. Medyo petite siya, morena at may buhok na abot hanggang leeg na kulot at itim na itim.

“Sure! Anytime pwede kayo humiram dito but make sure na iingatan niyo yan ha?”

Tuwang tuwa naman ako ng makahiram kami. Nagpaalam na muli kami at dumiretso sa rooftop ng academy. Maganda na magpractice dito dahil tahimik at maganda ang ambience.

Si Grace muna ang unang kumanta. Grabe ang ganda talaga ng boses niya. Yung tipong kapag narinig mo na iyon ay mapapapikit ka na lamang. Pagkatapos niya kumanta ako naman ang sumunod. Maraming beses ko nang pinakinggan ang kanta na ipe-present namin ni Neth bukas. Nakabisado ko na rin ang lyrics kaya madali na lamang sa aking kantahin iyon. Matapos ang 15 minutes nagkwentuhan na lang kami.

“Okay. Mag-isip naman tayo ng kanta na nagdedescribe sa feelings na meron tayo. Yung feelings na nakatago sa kaibuturan ng puso natin. Yung unheard feelings. Yung katago-tago na feelings.......yung feelings na mailalabas mo sa pamamagitan ng pagkanta.”

I was totally amazed doon sa sinabi niya. Napagkwentuhan kasi namin na kapag kumakanta ka sa maraming tao o sa harap ng kahit na sino, parang ipinapakita mo na rin iyong kalahati ng sarili mo o ng nararamdaman mo. That’s how Grace ended up saying those things.

“Ako muna.”

Huminga muna ng malalim si Grace bago nagsimula.

‘I don't know what I want, so don't ask me

Cause I'm still trying to figure it out

Don't know what's down this road, I'm just walking

Trying to see through the rain coming down.’

Nagsimula na rin akong tumugtog ng bass habang nakatitig sa nakapikit na si Grace. Napangiti naman ako. She’s really an extraordinary girl.

‘Even though I'm not the only one

Who feels the way I do.’

Nang hindi ko na mapigilan, sinabayan ko na rin siya sa pagkanta. Second voice lang ako.

‘I'm alone, on my own, and that's all I know

I'll be strong, I'll be wrong, oh but life goes on

Oh, I'm just a girl, trying to find a place in this world.’

Dumilat naman siya at nakangiting tumingin sa akin. I returned hers with a smile too.

This feels normal. Actually this is normal. Mga ganitong bagay dapat ang inaatupag ko. More time for myself and my friends. Some quality time talking to them ang opening yourself to them. And doing so really is a great feeling. Parang iyong mga burden na dinadala mo ay nailalabas mo. This is how I realized na may mga kaibigan ako na pwede kong labasan ng mga nararamdaman ko.

But this is not the right time.

Iyong problemang mayroon ako, masyadong kumplikado. Kahit nga ako medyo naguguluhan pa. Ang dami ko ring tanong na hindi ko pa nahahanapan ng sagot. Seeing Grace like this, iyong ino-open niya ang sarili niya sa akin, I feel guilty. I have this feeling of betrayal on her part. Siya nagagawa niyang i-express ang sarili niya sa akin pero ako hindi. Hindi ko nga alam kung kaya ko.

“Jane, ikaw naman dali!!”

Natuwa naman ako sa pagka-excited ni Grace. Hiniram ko naman muna ang guitar sa kanya. Huminga ako ng malalim at saka ipinikit ang aking mga mata. Ano nga ba ang pakiramdam na matagal nang nakatago sa puso ko? The feeling that I’ve never dared acknowledge? I guess only I can express it into a song, tulad ng sabi ni Grace.

‘When I’m overwhelmed by missing you

Will this love reach you?

Just seeing you appear in the little window

Makes me happy’

I expect myself to welcome those feelings na nararamdaman kong unti-unting umuusbong sa puso ko. I expected those feelings.......but I guess I was the one being welcomed. Not with those feelings.....

.....but with those unexpected memories.

Habang nakapikit ako, dinumog ako ng mga iyon. Nagulat ako at the same time naguluhan. Pero hindi ko hinayaan ang sarili kong mawala. Hinayaan ko lang ang mga iyon na ilantad ang lahat lahat sa utak ko. Para akong nanunuod ng t.v. na sira ang reception. Malabo.

Ipinagpatuloy ko pa rin ang pagkanta kahit na nararamdaman ko na ang pag-init ng mga mata ko. Alam kong anytime babagsak na ang mga luha ko kahit na nakapikit ako.

‘When I carried with me

The teardrop you quietly left behind that day

It expressed my dreams’

Another word that kept on bugging me. Dreams. Are these all just part of my dream? Seems like impossible.

I saw faces.

I see his face.

And I’m sure I just called him Drew yesterday night.

The Drew I remembered na kasama ni Miracle that fateful day sa isang garden sa orphanage.

Drew.......

.........then Drick later on.

Drew......

....the one who stole my first kiss.

Imagination ko lang ba lahat ng mga ‘to?

Ayokong mag-assume pero hindi naman siguro mali kung susubukan kong paniwalaan right? Wala namang mawawala. All I need is to fix this mess, to have more time.

More time to figure things out.

Right.

‘Stay with me, you’re my huge light, only mine

Stay with me, I want to keep holding hands with you

Forever, forever

And I want to walk the road to tomorrow.’

(A/N: See picture of Jane on the side.)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nagsimula na ang last subject namin for today. MANALOG na ang last subject na iyon kaya naman talagang nakinig ako sa prof. namin. Tinatanong ko nga minsan si Al dahil may mga part na hindi ko maintindihan. Thank goodness naintindihan ko rin bago tumunog ang bell.

Nagsimula nang magsitayuan ang mga blockmates ko. Yung iba uuwi na siguro at ang iba naman ay magpapractice muna.

“Al, mauna ka na umuwi tutal tapos naman na kayong magpractice ni Grace. Magse-stay muna ako dito sa school pero mga thirty minutes lang naman.”

“Are you sure?”

“Sige na Al, kaya kong umuwi mag-isa! Haha. Para kang si kuya kung umasta. Overprotective much?”

She rolled her eyes. Oh, my typical Al.

“Ewan ko sa’yo Aya! Eww lang. Like....eww!”

“Maka-eww ka naman wagas!”

“Wala akong pake sa kanya!”

“Nag-away nanaman ba kayo?”

“Ang tanong, kelan ba kami nagkasundo?”

o_O

“Oo nga noh?”

“Hay nako Aya! Sige na una na ako. Ingat sa pag-uwi ha?”

“Sure! Ingat ka rin!”

Nag-wave na siya at naglakad na palabas ng classroom. Nilibot ko naman ang paningin ko at sa di inaasahang pagkakataon ay nagtama ang mga mata namin ni Geff. Siya ang unang umiwas at lumabas na rin ng room kasabay sina Phin at Darren.

“Jane. Magkita na lang tayo sa Auditorium ha? Inutusan kasi ako ni Sir na dalhin ‘tong mga libro sa department nila eh.” Sabi ni Neth habang inaayos iyong mga librong hawak niya.

“Okay.” I smiled at her at umalis na rin.

Bago pumunta ng Auditorium, nagtungo muna ako sa c.r. para mag-ayos. Pagkapasok ko, nakita ko ang isang janitress na naglilinis sa bawat cubicles. Habang nag-aayos ng sarili, naalala ko iyong janitor na nakamasid sa amin ni Neth habang naglalakad. That caused me goosebumps. Hindi naman siguro masamang tao yun hindi ba? I mean hindi naman kukuha ang academy ng mga employees nila na hindi mapagkakatiwalaan? Haayy...

My life keeps on getting more complicated each day.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------