myluckyheartstories

Chapter 10: Dream or Memory?

Jane’s POV

“Jane, let’s talk.”

Yeah, I think we really need to talk; to settle things, to clear things and to understand my feelings.

“Sure.”

I look at Neth who’s now seems.....worried? Kunsabagay, naikuwento ko na rin sa kanya ang mga pinagdaanan ko. I know she understands. Besides I think she’s a brainy, scholar nga eh! Haha, syempre proud friend here!

I squeezed her hand para magpaalam sa kanya. Babalik din naman ako kaagad pagkatapos namin mag-usap ni Alex para matulungan ko siya sa reflection paper at written report niya.

She squeezed mine back kaya iyon at umalis na kami.

Nauuna si Alex sa paglalakad at actually right now I’m feeling nervous and at the same time.....scared. But I know deep inside that I’m prepared.

Do I still love him?

I don’t know.

Napansin ko na lamang na nandito na pala kami sa rooftop. Huminto siya sa paglakad pero ako naman dumiretso ako sa gilid para makita ko ang scenery.

Grabe ang ganda pala dito. Sumabay pa ang pag-ihip ng hangin kaya sumabay pati ang mga buhok ko. Ang gaan sa pakiramdam.

(A/N: See picture of Jane on the side.)

“Jane, I’m sorry. I never meant to leave without a word.” Napatingin ako kay Alex na ngayon ay katabi ko na rin na nakamasid sa ganda ng lugar.

“Akala ko mga dalawang araw lang akong magtatagal dun pero nagulat na lang ako nang doon na nila ako papag-aralin. I mean, my parents want to me to attend my 7th and 8th grade there. Of course I panicked! I tried to call you but—”

“Yeah, I know.”

Nagtatakang tumingin siya sa akin.

“You knew?”

Tumango ako.

“You knew my condition that time right? That should explained everything. Alex.....”

Hindi ko alam kung kaya ko pang ituloy ang mga sasabihin ko dahil baka bumagsak na nang tuluyan ang mga luha ko, but I did continue anyway.

“......takot akong maiwanan. In a matter of seconds, all of them left me, my parents, my twin sister and older brother. Trauma sa akin yun. Then mom, dad and kuya Nathan came. Al came. You came. But then, dad left for U.S. for company purposes. Al left because of her family. I was depressed that time. Tapos magugulat na lang ako na.....”

Then I cried. Sa hindi ko na napigilan eh! It hurts, remembering those times.

Then I felt Alex’s arms around me at parang batang humagulgol ng iyak sa balikat niya.

Ganoon lamang kami. Iniyak ko na lahat para mabawasan man lang ang mga sakit at kalungkutang dinadala ko. Sobrang bigat na kasi, lalo na nang makita ko si Alex. Lahat ng mga alaalang gusto ko nang kalimutan, bumabalik sa akin.

“Please don’t. Don’t cry Jane.”

At imbis na tumigil ako sa pag-iyak dahil sa pagcomfort sa akin ni Alex ay lalo akong naiyak. Wala na akong pakialam kung mukha na ba akong bata o ewan sa inaakto ko. Sobrang sakit lang talaga.

Nakasandal ang ulo ko sa balikat ni Alex at siya nama’y nakayakap sa akin. Hinihintay ko lamang na kumalma ako’t tumigil sa paghikbi.

Nang medyo gumaan na ang pakiramdam ko, doon ko lang narealize at nagsink-in sa utak ko na.....yakap nga pala ako ni Alex. Ang sarap lang sa pakiramdam. Hindi ko rin maitatanggi na namiss ko talaga siya.

I feel secured in these arms.

I hugged him back. Naramdaman kong nagulat siya sa ginawa ko, but instead of pushing me away, mas hinigpitan niya ang yakap niya sa akin.

“I missed you so much while you’re away from me.”

I felt his lips on my hair.

 I rest my head on his chest. Then I heard the heartbeats of his heart.

It calmed me down.

“I’ll be back soon. I promise. When the day comes that I’ll leave ‘till the day that I’ll come back, I want you to promise me one thing.....

.....I want you to keep me here.”

I opened my eyes in astonishment.

“Feeling better?”

Nagulat ako nang makita ko nang malapitan ang mukha ni Alex. Hindi ko alam na kusang nalaglag ang mga kamay ko mula sa pagkakayakap ko kanina.

My dream.

Naaalala ko pa ang mga katagang iyon.

That was a promise between Miracle and Drick.

“Jane?”

I was pulled back from my own reverie when I heard Alex’s voice.

“Yes.” Then I smiled at him.

Bakit ganoon? Si Alex ang nasa harapan ko pero.....iba ang nasa isip ko?

At iyong tao pa na iyon ay hindi ko pa kilala.

He just exists in my dreams and Alex does in my reality. But why do I have this feeling of attachment towards that boy?

Why does he affect me this much?

Again, I was pulled back from my own reverie when I felt Alex’s lips on my forehead.

Then he looks intently at me.

“Jane, I’m sorry. Please....forgive me.”

Nagulat ako sa mga sinabi ni Alex.

“I’m not mad at you Alex.”

He looks at me with surprised eyes.

“Really?”

“Nasaktan lang ako Alex. I knew the reason behind your disappearance. Hindi ko lang matanggap na iniwan mo ako nang ganun na lang, leaving me without a word. Well, I guess you could call me selfish since then.” Natawa naman ako habang naaalala ko ang mga panahon na iyon. Kung tutuusin kahit na umalis siya pwede kaming mag-usap through cellphone. Maraming paraan. Pero ni-isa sa mga tawag ni Alex sa akin ay hindi ko sinagot. Stubborn nga yata talaga ako noong bata pa.

I was caught off guard when he suddenly holds my face with his hands and caressed it.

We’re both looking at each other’s eyes.

Naalala ko ang tanong na bumabagabag sa utak ko kanina.

Do I still love him?

I’m waiting for myself to feel those butterflies on my stomach whenever he touches me this way.

Pero kahit ano wala akong naramdaman.

“After 2 years, di ko na kinaya. I told my parents na kung pipigilan nila akong umuwi ng Pilipinas, hinding-hindi na ako mag-aaral. Sinunod ko na yung gusto nila noon kaya naman yung gusto ko naman ang dapat masunod. Yun ang gusto kong mangyari and my parents can’t do anything about it.”

After that he smiled but it didn’t match his eyes.

“Nung wala na silang magawa, inasikaso ko na lahat makauwi lang agad dito. Jane, kung alam mo lang kung gaano ako kaexcited nung mga panahon na ‘yon! I’m happy na naintindihan ako nila mom at dad. That really made me happy but the idea of seeing you again, the feeling I felt is beyond words. I can’t explain it. Basta ang alam ko lang, gusto kitang makita.”

He gave me a serious look. Naramdaman ko naman ang biglang pag-init ng mukha ko kaya umiwas ako ng tingin.

“I went to your house pagkadating na pagkadating ko. No one was there. I called but—”

“Lumipat kami Alex.”

Saka lang ako tumingin ulit sa kanya.

“Yeah. And I can’t find you. Ang hirap mong hanapin, Jane.”

Naguilty ako sa sinabi niya. Talaga bang hinanap niya ako?

“Sumuko ka ba?”

Halata sa boses ko ang pananabang. May naalala kasi ako.

“Itinatak ko sa utak ko na hinding-hindi. Wala akong pakialam kung abutin ako ng taon sa kakahanap sa’yo. But eventually.......yes. Narealize ko na ako walang tigil sa paghahanap sa’yo pero ikaw kaya? Gusto mo kayang mahanap kita? Gusto mo kaya akong makita? Sobrang sakit pero ginusto kong kalimutan ka. Nakatatak sa isip ko na gagawin ko ang lahat makita ka lang, pero yung puso ko yung sumuko Jane.”

At isang luha ang lumandas sa malungkot na mukha ngayon ni Alex.

Nagalit ako. Nagalit ako nang iniwan niya ako. Umabot ako sa punto na nagrebelde ako dahil sa isa-isa nila akong iniiwan. Una si dad, tapos si Al, tapos si Alex. Ngayon ko lang naisip na.....ang selfish ko pala talaga. Hindi rin ako nagtiwala kay Alex na mayroong rason kung bakit niya ako iniwan. Duwag din ako. Tinakasan ko ang bagay na ikinatatakot ko. Lumipat kami ng bahay ayon na rin sa kagustuhan ko. Pati ang mga ugnayan namin sa mga taong malapit sa amin sa bahay na iyon ay ipinaputol ko. Ayoko ng kahit anong makapagpapaalala sa akin sa bahay na iyon dahil kapag pumasok na ang mga alaalang iyon sa utak at puso ko, nasasaktan ako. Dahil sa sobrang frustration at depression, I got a nervous breakdown. Ipinagamot ako ng parents ko. Umuwi pa si dad galing sa States para lamang makita ako. His presence helped me recovered. Eventually after some time, hinayaan ko na ang sarili kong tumanggap ng tao sa buhay ko. Then I met new people in that orphanage. Nakilala ko sila sister ng lubusan. Malapit si mom sa mga tao doon kaya isinama niya ako’t ipinakilala sa kanila.

That was the place where I actually lived before they adopted me.

Lahat sila tinulungan akong makarecover. Si Al tumawag din. Wala yatang araw na hindi siya tumawag simula nang nalaman niya ang nangyari sa akin. Nang mga panahon na ‘yon......wala na akong balita kay Alex. Sinikap kong wag siyang alalahanin kasi nga masakit pa rin sa akin.

“You met Phin.” Sa hinaba-haba ng sinabi niya, iyan lamang ang nasabi ko.

“Oh, that.”

Nagtaka naman ako sa sinabi ni Alex.

“You broke up with her. Dahil ba sa akin?”

Gusto kong malaman. Pagkarating pa lamang niya sa room kanina, iba na ang inakto ni Phin. May hinala na nga ako noon ngunit binalewala ko lamang. Pero nang si Geff na ang sumuntok kay Alex, alam ko na. Noong birthday party ng kambal siya nakipagbreak ayon sa pagkakaalala ko sa sinabi ni Geff kay Darren, ibig sabihin hindi pa ganoon katagal.

Pero bakit kailangan sa birthday pa ni Phin? Babae rin ako kaya alam kong masakit sa kanya iyon.

Nasa isip ko ngayon na naging sila ni Alex. Nakakatuwa lang isipin na wala akong nararamdamang sakit o selos.

Marahil noong sinabi niyang sumuko siya, nasaktan ako. But the reason behind that was nothing romantic. Iyong para bang ayoko lang ng isinusuko ako ng iba. Selfish nga.

“Jane, sinubukan kong magmahal ulit. Akala ko kasi kapag ginawa ko ‘yon, makakalimutan na kita. Phin is the first girl who caught my eyes nang pumasok na ulit ako sa school para mag-aral. Hindi ko na maialis yung atensyon ko sa kanya. Paglipas ng panahon, natutunan ko na siyang mahalin. Minahal ko siya at totoo yun.”

Tumigil siya. Akala ko hindi na siya magsasalitang muli dahil ayaw na niyang maalala pa ang tungkol sa bagay na iyon. Nakinig lamang ako.

“But unexpectedly, dad called me. Sabi niya nakita raw niya si Tito Ayden sa States kaya nalaman niya kung saan kayo nakatira.”

Si dad?

“Hindi naman masama yung loob ni Tito Ayden kay dad pati sa akin dahil na rin sa pagpapaliwanag ni dad dun sa kung ano yung nangyari. Sabi ni tito ayos lang daw dahil okay ka naman na raw. Actually they have this compromise na magmerge ng companies. I guess that’s the reason bakit medyo matatagalan pa yung pag-uwi ng dad mo dito.”

Ganoon pala. Bigla ko tuloy naalala si dad. Miss ko na siya. Tinawagan niya rin ako kaninang umaga’t naggoodluck sa amin ni Al at sinabi niya nga rin na matatagalan pa ang pag-uwi niya. Ayos lang naman sa akin iyon ngunit hindi ko pa rin maiaalis ang kagustuhan kong umuwi na siya.

I can wait. Besides marami namang paraan para magkaroon ng communication.

“And with that, I remembered you. Simula nang malaman ko kung saan na kayo nakatira, hindi ko na maipaliwanag yung nararamdaman ko. Naeexcite, kinakabahan, ewan ko! Well, naging kami ni Phin before the day nang tawagan ako ni dad. Almost one year ko nga yata siyang niligawan.”

Natawa naman siya bigla. Wow, ganun katagal? Pero bakit......?

“I became distracted. Si Phin yung lagi kong kasama pero ikaw naman yung nasa isip ko. Kaya naman napagdesisyunan kong mag-isip-isip muna. Naguguluhan na rin kasi ako sa sarili ko. Ayoko namang masaktan si Phin kaya medyo lumayo muna ako. Nung nagkaroon ako nang lakas ng loob, pumunta ako sa bahay niyo. Nakita pa kitang nagba-bike at yun nga, bumagsak yun at tumilapon ka. Kinabahan ako dahil dun. Lalapitan na nga sana kita pero may tumulong na sa’yo kaya hindi ko na itinuloy. Dun ko lang narealize na.....”

He didn’t finish his sentence. Tumingin lamang siya sa akin at base sa mga mata niya, mukhang alam ko na kung ano ang gusto niyang ipahiwatig.

“Pero Alex, hindi sapat na dahilan yun para balewalain yung halos isang taon niyong pagsasama ni Phin!”

“Jane, listen!”

Nagulat ako sa pagtataas ng boses ni Alex kasabay ang paghigpit ng hawak niya sa mga braso ko.

“I love you. I waited for almost 4 years just to say this. And now that I had seen you, I’ll definitely won’t hold back saying this. I love you, Jane. Isn’t it enough a reason?”

He said it loud and clear and full of sincerity that caused my heart skip a beat.

Then I saw Alex slowly leaning toward me, limiting the spaces between our faces.

I closed my eyes.

                     

Then unexpectedly, I saw one of the fragments of my dreams.

An unfamiliar one.

A strange one.

Totally alien, muddling my mind.

Tears are threatening to flow.

I opened my eyes, feeling disoriented.

Malapit na at maglalapat na ang mga labi namin.

Instead of letting him do it, I just hugged him.

“Alex I.....I’m sorry. I love you too but.....not the same way how you feel about me. Please just.....let me love you as my friend. I value you so much. Don’t leave again. Don’t. I can’t......imagine myself losing you.....again. Just let me heal myself first. Let me love you the way I can capable of now and please.........”

Tumingin ako sa kanya at hinihiling ko na sana maintindihan niya.

He looks serious, shocked, and hurt at the same time.

“.....don’t wait for me. I have my own......issues to deal with.” Naalala ko nanaman siya.

Bakit?

I just gave him a quick kiss on his cheek at saka lumabas ng rooftop......

..........and tears that I was holding back earlier start to flow down my cheeks.

Why?

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bakit ba masyado akong apektado sa mga panaginip ko? Bakit ba apektado ako sa mga pangyayari maging sa mga nakikita ko tungkol sa kanya? Hindi ko siya kilala! Pero bakit nararamdaman ko ang dapat na hindi? Sa mga pangyayari sa panaginip ko....pakiramdam ko matagal ko na silang kilala. Pakiramdam ko matagal na silang parte ng buhay ko.

Miracle and Drick

Pero bakit itinatanggi ng isip ko na kilala ko sila?

Kahit anong pilit kong pagkalkal sa utak ko, wala talaga akong makita na alaala na nakasama ko sila.

Tanging panaginip lamang ang pinanghahawakan ko.

Ngunit sa tuwing nakikita ko sila sa mga panaginip ko maging sa mga pangitain ko o anuman ang tawag doon, iba rin ang nagiging reaksyon ng puso ko.

Ano ba ang dapat kong paniwalaan??

Gulong-gulo na ako.

Ano ba sila? Sino ba sila? Bakit ako? Ano ‘tong nararamdaman ko?!

Nang makababa na ako mula sa rooftop, doon ko lamang napansin na padilim na.

Tumingin ako sa langit at napansin ko ang papalitaw na buwan.

Napangiti ako habang nakamasid doon. Ipinikit ko ang aking mga mata’t pinakiramdaman ang tibok ng puso ko habang binabalikan ang isang pangyayari na ako man ay di maintindihan kung bahagi ba ng panaginip ko.......

.....o ng alaala ko.

My mind starts to recall what had I seen earlier.

It’s like watching a movie in a fast forward.

“Hanggang ngayon hindi pa rin siya nagsasalita.”

“Kailan niyo ba siya nakita?”

“Kagabi lang. Grabe puno siya ng sugat at ang dami niyang dugo sa katawan! Ang dumi pa niya tapos puno rin ng putik yung damit niya. May pasa rin siya sa mukha. Kinilabutan nga ako dahil akala ko maligno ang nakikita ko pero kalaunan nalaman ko namang tao pala siya.”

“Ang lawak talaga ng imagination mo ano? Pero pwera biro, bakit tulala pa rin siya? Di kaya natrauma siya o kaya pipe lang talaga siya?”

“Hindi ko rin alam.”

Patuloy lang na nag-uusap-usap ang mga madre samantalang si Miracle naman ay nakaupo lamang sa isang tabi. Nakamasid siya sa mga batang masayang naglalaro. Ilang minuto ang nakalipas nang walang babalang bumagsak ang mga luha mula sa kanyang mga mata ngunit wala pa ring bakas ng kahit anong ekspresyon ang kanyang mala-anghel na mukha.

“Si-sister! Hala umiiyak siya!”

“A-ano, bakit ka umiiyak?”

“..............”

“Mga sister, maari niyo ba kaming iwanan sandali?”

Napalingon naman sila sa isang madre na kararating lamang.

“Sige po Sister Carmen.”

At nagsimula na silang umalis.

Umupo naman si Sister Carmen sa tabi ni Miracle. Nang mapansin niyang nakatingin ito sa mga bata ay nagsimula siyang magsalita.

“Ang saya nilang panuorin ano? Bakit hindi mo subukang makipagkaibigan sa kanila?”

“...........”

“O baka naman nahihiya ka lang?”

“...........”

“Hindi mo kailangang mahiya. Isa pa, bakit ka umiiyak? Alam mo napakabata mo pa para mag-isip ng maraming problema. Bakit hindi mo subukang gumawa ng mga bagay na makapagpapasaya sa’yo? Maganda ang buhay, pero napakaikli pa rin kaya dapat huwag mo sasayangin ang bawat minuto na nakasimangot at umiiyak.”

“.............”

“Kapag handa ka nang buksan ang sarili mo para sa ibang tao, wag mong kalilimutan na nandito lang kami nila sister ha?”

Inilagay ni Sister Carmen ang kanyang kaliwang kamay sa kaliwang balikat na Miracle at ang kanyang kanang kamay naman sa buhok nito sabay ang paghalik dito.

Nagulat siya sa ginawa ng madre kaya naman nilingon niya ito.

“Anong ginawa mo?”

Bakas sa mukha ni Sister Carmen ang pagkagulat sa biglaang pagsasalita ng kanina pang tahimik na si Miracle ngunit nagawa pa rin niyang ngitian ito at sagutin.

“Kung ano sa tingin ko ang dapat na ginagawa para mapaamo at mapakalma ang isang batang mukhang anghel na nakasimangot at umiiyak.”

Kumunot ang noo ng batang babae at patuloy na tinitigan ang madre sa kanyang harapan.

“Maaari ko bang malaman kung ano ang pangalan mo iha?”

Hindi pa rin natinag ang batang si Miracle kahit na malumanay na siyang kinakausap ni Sister Carmen.

“Mahirap kasing makipag-usap sa’yo lalo pa’t hindi ko alam kung ano ang itatawag sa’yo. Simula nang makita ka namin na walang malay sa tapat ng orphanage at nang magising ka, hindi ka na nagsasalita.”

Pinakiramdaman ni Sister Carmen si Miracle kung magsasalita ba ito o patuloy lang siyang tititigan.

Muling ibinalik ni Miracle ang kanyang mga mata sa mga batang naglalaro at gayundin naman si Sister Carmen dahil mukhang wala talagang balak makipag-usap ang batang babae.

“Hindi ko alam.”

Biglang pagsasalita ni Miracle matapos ang mahabang katahimikan.

Nanahimik lang naman ang madre at patuloy lamang na nakinig sa kanya habang nakatingin sa mga nagtatawanang mga bata.

“Hi-Hindi ko maalala.”

Biglang ibinaling ni Sister Carmen ang kanyang paningin kay Miracle nang maramdaman niyang muli itong tumingin sa kanya. Tinitigan niya ang batang babae na ngayon ay umiiyak nanaman.

Patuloy nanaman sa pagtulo ang mga luha ni Miracle ngunit ngayon lamang nakita ng madre ang sobrang sakit na nararamdaman nito dahil sa mga ekspresyon ng kanyang mga mata.

Humagulgol na sa iyak ang batang babae at inilagay ang kanyang dalawang kamay sa ngayong basang mukha niya dahil sa walang katapusang luha at marahil na rin ay sa bigat ng pakiramdam niya.

Nag-alala naman si Sister Carmen sa kanya kaya naman bigla niya itong niyakap nang mahigpit.

“Ssshhh. Ayos lamang iyon. Hindi kita pipilitin kung ayaw mo pang sabihin. Ssshh tahan na.”

Umiyak lamang nang umiyak sa Miracle sa ngayong nakayakap na madre sa kanya.

Matapos ang ilang minuto ay naging maaliwalas na ang mukha maging ang paghinga ni Miracle. Nakayakap pa rin sa kanya ang madre.

“Na-Nagugutom po ako. S-sister, pwede po bang—”

“Nagugutom ka? Oo naman pwede kang kumain! Haha sige ipahahanda ko na yung kakainin mo.”

Humiwalay na si Miracle kay Sister Carmen at saka yumuko’t kinalikot ang mga kamay.

“Dito ka lang muna ha? Tatawagin na lang kita kapag handa na yung pagkain.”

Tumingala naman siya’t nakita ang madre na nakangiti sa kanya kaya naman yumuko siyang muli.

Hinaplos nanaman siya nito sa kanyang buhok at umalis na.

Ngayon lamang napansin ni Miracle na wala na ang mga batang naglalaro kanina sa playground. Marahil ay hindi niya napansin ang pag-alis ng mga ito dahil sa pag-iyak niya kanina.

Nang libutin niya ng tingin ang buong paligid, noon lamang niya napansin sa bandang kaliwa na may garden pala’t may fountain sa gawi doon.

Umalis siya mula sa pagkakaupo’t tinungo ang garden.

Napakaganda ng garden. Kahit saan ka tumingin, makakikita ka ng iba’t ibang klase ng mga bulaklak. Sa pinakagitna naman ay isang fountain at sa likod nito’y may isang makitid na daanan. Naglakad si Miracle sa lugar na iyon. Nang marating niya ang dulo, nakita niya ang isang malaki’t matayog na puno. Kung pagmamasdang mabuti, tiyak na matanda na ang punong ito. Lumapit siya sa puno’t dinala ang kanyang mga kamay sa haligi nito.

“TABI!”

Nagulat si Miracle sa sigaw ng isang lalaki ngunit bago pa man niya mahanap ang pinanggalingan ng boses ay may kung anong mabigat na bagay ang nahulog sa kanya dahilan upang matumba siya.

“Fuck! Aarrrggg ang sakit!”

Iminulat ni Miracle ang kanyang mga mata’t nakita ang sarili na nasa ibabaw ng isang lalaki. Hindi muna siya kumilos at pinakiramdaman ang kanyang paligid. Nakalapat ang kanyang tenga sa dibdib ng estranghero ngunit ang ikinatuwa niya ay ang malalim na paghinga nito’t ang mabilis na pagtibok ng puso ng lalaki ngunit muli rin niyang ipinikit ang kanyang mga mata dahil sa mapait na alaalang hatid nito kasabay ang paglandas ng mga luha sa kanyang mukha.

“Hey. Ayos ka lang ba?”

Inilayo ni Miracle ang kanyang mukha mula sa pagkakasubsob nito sa kanyang dibdib at mataman na tiningnan ang mukha nito.

Tinitigan ni Miracle ang estranghero. Napansin din niya ang mabilis na pagtibok ng puso niya na tila ba lalabas ito sa kanyang dibdib. Gusto na niyang umalis ngunit parang ayaw makisama ng utak niya at patuloy lang na tumitig sa lalaking nasa harapan niya.

Nagulat siya nang biglang hinawakan ng lalaki ang kanyang mukha at pinunasan ito.

“Ayos ka lang ba? Nasaktan ba kita?”

Tumango lamang si Miracle at saka umiling.

Natawa naman ang lalaki na siyang ikinabigla ni Miracle. Napangiti rin siya dahil tila musika sa kanyang pandinig ang pagtawa nito. Napawi naman iyon ng muli ay naramdaman niya ang pagbilis ng tibok ng puso niya.

Tumitig naman sa kanya ang lalaki pagkatapos ay ibinagsak ang ulo nito sa mga damo’t ipinikit ang mga mata. Nagulat naman si Miracle at bigla siyang nakaramdam ng kaba.

“Patay na ba siya?” Nasasaisip ni Miracle.

Inilagay bigla ni Miracle ang dalawang kamay niya sa magkabilang pisngi ng lalaki at saka ginalaw ito.

Dumilat naman ang lalaki kasabay ang pagpatak ng mga luha sa kanyang mukha mula sa babaeng may mala-anghel na mukha ngunit umiiyak sa kanyang harapan.

Nagulat din ang lalaki sa gulat at kinakabahang ekspresyon ni Miracle.

“A-akala ko ba walang masakit?! Bakit ka umiiyak?”

Halata sa mukha ni Miracle ang kasiyahan at walang babalang niyakap ang estranghero.

At muli ay umiyak nanaman siya.

Natawa nanaman ang lalaki dahil sa ginawa ni Miracle.

“Alam mo ang iyakin mo. Akala ko pa man din may masakit sa’yo. Pinakaba mo ako ha! Grabe, iba talaga impact ng luha ng babae—”

Napatigil ng biglang paghigpit ng yakap ni Miracle ang pagsasalita ng lalaki. Kahit na nagdadalawang-isip ay niyakap na rin niya ito.

Biglang humangin ng malakas dahilan upang magsilaglagan ang mga dahon mula sa malaking puno.

“Ouch.”

Nagulat si Miracle sa pag-aray ng lalaki kaya naman tatayo na sana siya ngunit hinigpitan lamang ng lalaki ang pagyakap nito sa kanya. Ang mas ikinagulat niya ay ang biglang paggulong nito kaya naman si Miracle na ang nakahiga at ang lalaki naman ang nasa kanyang ibabaw.

Mataman na tinitigan niya ang gulat na si Miracle.

“Pwede ko bang malaman kung anong pangalan mo?”

Nagulat si Miracle sa tanong ng lalaki. Napansin din niya na ang lapit ng mukha nila sa isa’t isa kaya naman umiwas siya ng tingin.

“Ikaw?”

Iyan na lamang ang nasabi ni Miracle. Pinigilan naman ng estranghero ang pagtawa dahil talagang natatawa siya sa babaeng ito.

“Drew. Ikaw?”

Bumalik ang tingin ni Miracle sa lalaki at wala sa isip na sinagot ang tanong nito.

“Angel.”

Biglang may humila ng kanang kamay ko kaya naman naputol ang pag-iisip ko sa mga pangyayari na bigla na lamang pumasok sa isip ko kani-kanina lang.

Madilim na ang buong  paligid kaya naman hindi ko makita kung sino ba’to. Aaarrrgg!!! Naiinis ako! Hindi lang kasi simpleng paghila yung ginagawa niya sa akin! KINAKALADKAD NIYA AKO!!

Nang makarating kami sa garden ng academy ay bigla niya akong itinulak sa pader ng building at inilagay ang kanyang mga kamay sa magkabila ko, leaving me trapped.

“ANO BANG PROBLE—”

Nagulat ako sa galit na mukha niya. Galit na galit.

Bakit.......ang mga mata niya.....

....bakit?

“Drew?” wala sa sariling nasambit ko.

Ang galit na mukha niya ngayon ay napalitan ng gulat.

Bigla niyang hinawakan nang mahigpit ang mga balikat ko.

“Anong......anong s-sabi mo?”

Napansin ko naman na namumula na ang gulat niyang mga mata’t nagsisimula nang magtubig.

“Anong sabi mo?” pagtatanong niyang muli.

Hindi ko namamalayan, tumutulo na pala ang mga luha ko’t mabilis na tumitibok ang puso ko.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------