myluckyheartstories

♪ Chapter 5: Troubled

Phin’s POV

I am currently dreaming of castles and scented candles and chandeliers and golden fairy lights and people with their shimmering gowns of differing colors, dancing with their perfect someones with their sweetest smiles plastered on their beautiful faces. I am currently dreaming of myself wearing my best gown with my hair adorning my soft features while I’m with the most handsome prince whom my hands are entertwined with. My heart beating, synchronized with the cadence of a lullaby played by the orchestra at a dais not far away from the grand staircase circling half of the place.

I am all smiles then laughters because of what my prince is whispering at my right ear.

“Wake up princess.” I heard him say. Kumunot ang noo ko dahil sa narinig. Why should I wake up?

Mula sa pagbulong sa akin ay tumayo ng maayos ang prinsipe ko at laking gulat ko nang tumambad sa harap ko ang nakangising lalaking kamukhang-kamukha ko.

The boy version of myself. Suddenly, the dream became blurry and the soft and warm something enveloping me became so distinct. May kung ano rin sa mukha ko na nagdala sa akin ng init, halos masilaw ako.

“Hey! I said wake up,” sabi ng lalaking kamukha ko at nasa harapan ko. Ngunit naramdaman ko ang biglaang pagbabago sa paligid ko kaya hindi ko siya nasagot. Para bang nakahiga ako? Nasisilaw rin ako dahil sa liwanag na nasa mukha ko. Is this a spotlight?

Someone tickled my side kaya naman nagulat ako at malakas na itinulak ang hampaslupang sumira ng maganda kong panaginip.  Kahit na halos wala pa sa sarili at napahagalpak ako sa tawa dahil sa kiliting nararamdam. Ayaw pa rin kasing tumigil ni Ren.

“Oh my gosh Ren! Stop it!”

I saw the male version of myself smile that very charming smile at me. “I told you to wake up already. Para akong sirang plaka dito,” he said cheerfully as he settled on my bed.

Huminga ako ng malalim at hinintay na kumalma ang sarili. Natatawa-tawa pa ako dahil sa aftershock ng kiliti niya sa akin kaya hinampas ko nga. I look back though after seeing he has no response at all. Ren is looking at me solemnly. Ever heard of telepathic powers between twins? Hindi ako naniniwala noon pero sa mga panahon na parehas kaming tahimik ni Ren at nagkakatitigan, para bang nababasa namin ang iniisip ng isa’t isa.

“Happy birthday Phoenix Gayle,” he said as he kissed my cheek. He carressed my head and looked at me expectantly.

Kinagat ko ang labi ko at natahimik pa ng ilang sandali. My God, I hope no other girl can see this side of him. He’s always playful and seems to charm his way to all things but when he’s like this... this manly, parang ayaw ko siyang mapunta sa kahit na kanino. May twin brother complex yata ako.

His eyes are asking me a question so I answered him verbally.

“Happy birthday too Darren Lewis. And yes, I’m happy,” I laughingly said to ease the tension.

His expression didn’t waiver though. I sigh.

“Just make sure he treats you the way you deserved to be treated or else... well, alam na dapat niya kung ano ang mangyayari.”

“We’re together for years Ren, at kahit na naging kami hindi naman nagbago ang pakikitungo niya sa akin. I feel special when I’m with him. Walang nagbago.” I sounded like I am actually convincing myself at alam iyon ni Ren ngunit hindi na niya isinatinig iyon.

And there’s actually something wrong with what I’ve said. Walang nagbago.

Tumango siya at parang may nag click ng switch niya kaya bumalik na ulit ang mapaglaro niyang ngiti.

“Well, we have a party to attend to kaya maghanda ka na. Call Alex too dahil marami siyang dapat gawin at wala siyang tulong na matatanggap kahit kanino dito sa mga Ramirez.”

“Party?” I asked dumbly. Really, are we kids?

Ren rolled his eyes. “Parang hindi mo kilala si Mom. I’m sure nakatanggap na halos ang buong subdivision ng invitation para doon.”

I groaned in response. Well, wala na ngang bago. I like parties but not our birthday party. Mom’s always preparing extravagant and flashy birthday parties for us. Noong bata pa ako ay tuwang-tuwa talaga ako but now?

I looked at Ren sharply when I heard him laughing at my sullen expression.

Tinulak ko na si Ren palabas ng kwarto ko kahit na ayaw niya at parang batang nagmamaktol. Matapos maligo ay nagtext ako kay Geff kung kailan niya balak mamili ng mga gamit para sa darating na pasukan. Hanggang ngayon kasi ay wala pa kaming naihahanda ni Ren kahit na nalalapit na ang pagtatapos ng vacation.

Such lazy asses.

I pursed my lips while contemplating if Alex was already awake. Hmm... should I text him? Does texting seems to be a clingy move? I scoffed and thought to hell with it.

To: Alex Vargas <3

Hey, good morning sleepyhead!

That’s assuming he’s still sleeping.

And I really miss him! ‘Yan na, I can no longer deny the truth. And I think I have the right to be clingy since I’m his girlfriend... well... for seven days already.

My mood spiralled down with that thought. Umiling ako at iwinaksi iyon sa iniisip. Sinagot ko na siya last week pero halos isang taon niya rin akong niligawan! And that’s proof already of how deep his feelings are for me. Bakit naman niya ako pagtitiisan kung hindi niya ako mahal ‘di ba?

Though he never told me he loves me.

Pero kahit na hindi niya iyon sinabi, gano’n din naman ‘yon dahil sa pag-aalaga niya sa akin at sa mga ginawa niya habang nanliligaw sa akin. Those thoughts made me smile again.

Matapos maligo at makapag-ayos ay wala pa ring reply si Alex. Baka nga tulog pa talaga siya. Gano’n din si Geff. Pero pwedeng-pwede ko siyang istorbohin. Alam ko namang madalas siyang maaga gumising. Kung hindi dahil sa pagpasok sa school ay pag-aalaga naman kay Carly ang hobby niya. 

“‘Nay Amelia, si Geff po?” diretso kong tanong nang sumagot sa kabilang linya ng telepono ang isa sa mga kasambahay ng mga Mendez. I impatiently tapped my fingers on my legs clad in blue jeans.

“Ayy si Andrew ba kamo? Tulog pa siya e. Pero gigisingin ko na rin siya dahil pinapapunta siya ng Mommy niya sa Heaven Orphanage.”

Kumunot ang noo ko doon. What?

“Heaven Orphanage? Bakit daw po?” Wait... what’s the date today again? I gasped when I realized the answer.

“Nevermind. Thanks po!”

I immediately dropped the line and run to my room to get my purse. I need to get to Geff before he got himself there alone.

“Kuya, kela Geff po,” hinihingal kong sabi sa driver namin bago isinara ang pintuan ng sasakyan. Maybe he heard the distress in my voice or simply saw the expression on my face kaya naman mabilis niyang pinatakbo ang sasakyan.

Sinubukan kong tawagan ang cellphone ni Geff pero hindi niya naman sinasagot. My God ano bang pumasok sa isip nila Tita at bakit nila papapuntahin doon si Geff? I knew every detail of Geff’s trauma and his parents knew it too. Iyon ang dahilan bakit hindi ko maintindihan bakit pa nila siya hahayaan na pumunta doon! Okay, whatever their reason was, I’ll go there with him. End of story.

Hindi rin naman nagtagal ay narating na namin ang village ng mga Mendez. I did a double-take when I saw a familiar face.

“Kuya pahinto ng sasakyan!”

Mabilis kong binuksan ang sasakyan kahit na di pa iyon humihinto at tinakbo ang distansya kay Geff.

“Geff!” I laughed at my ridiculous loud voice. Halos umalingawngaw iyon sa tahimik ng lugar.  I’m feeling crazy over this! Ginulo ko ang buhok niya nang nakalapit ako sa kanya. I am laughing but I also feel like crying. Mabuti na lang at naabutan ko siya! The relief I’m feeling made me want to bawl on the sidewalk.

“Buti naabutan kita. Sabi ni Nanay Amelia susunduin mo raw si Carly?” I said, voicing my thoughts.

Sumimangot siya at inayos ang nagulong buhok. I smirked. “Tara samahan na kita. Kasama ko naman ‘yung driver namin kaya sabay na tayo.”

He gave me that boyish smile and I almost, almost, melted. He’s wearing a blue collared shirt and khaki pants partnered with a topsider. His hair fell over his forehead highlighting the hard angle of his jaw. He looks stressed but — like me — feels somehow relieved.

It’s a good thing I have a boyfriend or else I’m gonna kiss him ‘till he never again think about what’s about to come.

“Okay,” he finally said.

Naging tahimik ang byahe. Okay, tahimik is an understatement. The ride is torture! It is torture!

I am never a quiet young lady. I’m used to my friends with their never-ending chatter and unladylike laughs. I’m also used to Darren’s barkada guys with their booming voices when they talk about whatever sports they’re into. Kahit sila mommy at daddy ay madalas mag-usap at magtawanan kapag nasa bahay.

At ngayon na nababalot ng tahimik ang sasakyan ay parang hindi ako makahinga. Sinulyapan ko si Geff at nakitang nakatingin siya sa bintana at malalim ang iniisip.

He looks calm. Weirdly calm. He’s supposed to freak out but he’s this calm. What the hell? Am I the only one overreacting here? Ugh. Whatever.

Nagvibrate ang phone kong nasa purse kaya naman kinuha ko iyon. There was a message.

From: Alex Vargas <3

Hey. Just woke up.

I just wondered if you’re free tomorrow?

Oh my gosh. Is this... is this what I think it is?

“You’re looking a little bit red,” puna ng katabi kong kanina pa tahimik pero hindi ko siya nagawang lingunin. Pinoproseso pa ng utak ko ang text ni Alex.

Geff sighed heavily. “No, let me correct that. You’re looking really, really red.”

Sa huli ay nilingon ko na siya at di ko na napigilan at pinaghahampas ko na siya.

“You know what? Alex asked me out! Gosh kinikilig ako!” I heard him muttered something my parents would never let me hear but I don’t care.

Okay. What I said to Geff was a lie. But it wouldn’t be at the end of this day.

“So?”

Iniisip ko na ang mga magaganap bukas at ang magiging future namin ni Alex pero nahinto iyon dahil sa nakakainis na So? So? nitong katabi ko.

Alam kong sa simula pa lang ay hindi na gusto ni Geff si Alex para sa akin. Ren’s civil though pero kapag pinagsama mo ang dalawa, hindi ko na alam. Para bang may ginawang karumaldumal si Alex sa kanilang dalawa sa ibang buhay. Both of them are way overprotective at kadalasan ay naiinis ako sa kanila dahil doon. Pero may mga oras naman na natutuwa ako na concern sila sa akin.

This day is one of those times kaya naman tinukso-tukso ko na lang itong masungit na katabi ko. Kung saan-saan na rin napunta ang usapan namin pagkatapos no’n kaya hindi na namin halos napansin na nakarating na pala kami sa orphanage.

Bigla akong nakaramdam ng tensyon kaya napatingin ako kay Geff. He’s back with his calm facade, it’s kind of disconcerting.

Bago ko pa siya masabayan sa paglalakad papunta sa klase ni Carly ay tumunog bigla ang cellphone ko.

  

‘It's gonna be me, baby

It's gonna be you, baby’

Nagkaroon ulit ng emosyon ang mukha niya kaya nakahinga ako ng maluwag. He’s currently murdering my phone though with his stare kaya napangiti ako.

“Geff, una ka na doon. Tumatawag si Alex e. Alam na baka matagalan,” I slowly said while gauging his reaction then gave him a teasing.

He simply nodded before walking out. Yeah, he’s such a creeper. Pinagmasdan ko muna siya sa paglalakad at nang nawala na siya sa paningin ko ay saka ko sinagot ang tawag ni Alex. Alright, this won’t take long at pagkatapos nito ay babalikan ko agad si Geff. I really have this feeling that he shouldn’t be here of all places. No matter how calm he makes himself appear.

Nang naalala ko kung sino ang kakausapin ay parang bigla akong kinabahan. I cleared my throat.

“H-Hello?” Way to start a conversation Phin!

“You didn’t text me back. So, pwede ka ba bukas?” he asked straight to the point. His voice is kind of gruff so baka kakagising niya nga lang.

Kumunot ang noo ako. At parang may nahimigan ako sa tono niya and I didn’t like it. Girl instinct? My giddiness about the idea of a date tomorrow died a painful death.

Or baka paranoid lang talaga ako. “Yup. Tomorrow’s fine. Bakit mo pala naitanong? Anyway, you’re coming to our party, right?”

Ilang segundo pa ang lumipas bago siya nakasagot. In between those seconds, it felt like my world is tilting a hundred eighty degrees. And that it’s about to change.

“May kailangan lang akong sabihin sa’yo. About the party…”

“What about the party?”  tanong ko nang hindi na niya iyon nadugtungan pa. I put the phone away from my ear and looked at the screen.

It’s dead.

I sighed frustratingly and started looking for Geff. Habang naglalakad ay para akong nililipad at anytime ay babagsak ako. Gustong-gusto ng utak ko na himay-himayin ang mga salitang binanggit ni Alex kanina pero parang ayaw ko pa. May sasabihin siya sa akin? Hindi ba kaya through phone? And here I thought it’s going to be a date.

But what if it’s really a date at nag-ooverthink lang ako? Pero he can simply say na lalabas kami.  Hindi ‘yung “May kailangan lang akong sabihin sa’yo.”

Pinuntahan ko na lang ang room kung saan madalas ganapin ang activities ng mga bata. Mabilis ko namang nakita ang cute na cute na kapatid ni Geff na si Carly kasama ang iba pang mga bata at ilang mga facilitators.

Okay... where’s Geff?

Ilang minuto ko pang pinanuod ang mga bata nang may nakapansin sa akin.

“Sino po ang hanap niyo Ma’am?”

Bumungad sa akin ang isang petite na babae. Maikli ang buhok niyang umaabot lang sa balikat complete with full bangs and thick black rimmed glasses. Your twenty first generation nerdy look.

I have nothing againts nerdy looking girls or boys pero kapag may nakakasalamuha akong gaya nila ay para bang naiintimidate ako. It’s like they already have learned and discovered the deepest secrets of the world habang ako ay parang nasa kalagitnaan na ng full life span ko ay wala pa sa ten percent ang nalalaman.

I gave her a genuine smile. “Actually hinahanap ko ‘yung kasama ko. Akala ko nandito na siya pero parang wala pa yata.”

Mali talaga na iwan kong mag-isa si Geff. Paano kapag naligaw ‘yun?

Har.Har. Iyon pa talaga maliligaw? Mas malaki pa ang chance na ako ang maligaw dito.

Galing sa paglinga-linga kakahapan kay Geff ay bumalik ang tingin ko sa babaeng nasa harap ko. She’s fidgeting with her fingernails and looks as awkward as I felt. But there’s eagerness in her posture while directly looking at me.

At parang may kumalabit sa subconscious ko kaya naman pinagmasdan ko siya.

“Neth nga pala, ano pala name mo? At sino sa mga bata ang susunduin niyo ng kasama mo?” she asked, showing her big smile.

Lumiit ang mga mata ko at inisip kung nakita ko na ba siya somewhere down the road at hindi ko lang maalala. Oh damn, hindi gumagana ang mga brain cells ko.

“Phin Ramirez. Uhh...”

I got distracted when a wind suddenly blew making her bangs gather on one side of her face. Sinubukan niyang ayusin iyon ngunit nang mukhang nawalan siya ng pag-asa dahil patuloy pa rin sa pag-ihip ang hangin ay may kinuha siyang hairclip sa bulsa at ginamit iyon para ilagay ang kanyang full bangs sa taas ng ulo niya.

Patuloy ko siyang tinitigan nang biglaan niyang tinanggal ang suot sa eyeglasses at pinunasan iyon.

“Neth?” tawag ko sa kanya sa maliit na boses.

She readily looked at me when I said her name.

Now I don’t just feel it. Now, I know my world is tilting a hundred eighty degrees and that it will really change

Her face... her eyes...

Sinalubong ang utak ko ng mga alaala anim na taon na ang nakararaan. They were dark and painful and surreal I feel like they are happening again. Naramdaman ko ang pamumutla ko.

Isang bata ang tumawag sa pangalan niya kaya naman nilingon niya iyon at nawala sa akin ang atensyon niya.

Umiling ako. No, she can’t be her. It’s impossible. But...

Bumalik ang tingin ko sa kanya. She’s laughing now at what the little boy is telling her. I’ve never seen or heard her laugh but hearing Neth’s tugged my heart.

Oh my God.

Okay, Phin. Breathe in. Breathe out. Let’s don’t jump to conclusions. Siya si Neth. May mga tao lang talaga na sadyang magkamukha but that doesn’t mean they are the same person or that they are related.

Another voice came in my head. But everything is possible. And the idea is not impossible.

Naalala ko si Geff.

Yes. Let’s stop right there. Alam ko ang mga pinagdaanan ni Geff. Siya mismo ang nakakita kay Angel nang nangyari iyon. And she’s dead years ago. Yep. I’m alright now. Tumango-tango ako. Seriously, baka pagkamalan akong baliw ni Neth kapag nakita niya ako.

Nagpaalam na si Neth sa akin dahil sasamahan daw niya ‘yung bata sa kwarto nito kaya naman ipinagpatuloy ko na lang ang paghahanap kay Geff. I look around the place but my mind is still reeling at that encounter with the Neth girl. Ugh.

Habang naglalakad ay may narinig naman ako na malakas na boses ng isang babae sa kung saan. Mabilis akong pumunta sa pinagmulan nito. Alright, I am not nosy. Just plain curious. That’s completely different. And why do I feel the need to justify what I’m doing my gosh!

Sa wakas ay nahanap ko na ang nawawalang si Geff! The weird thing I saw though is that there’s someone hanging over the branches. And it’s definitely not a monkey. Nope. That’s a girl! And she’s staring at Geff! Like staring way too close at Geff’s face. Ngumuso ako. Kukunin ko ba ang atensyon niya?  

I decided to simply follow her lead and stare at them both. Curious lang din ako kung ano ang gagawin no’ng babae. I mean hindi naman niya tititigan si Geff ng magdamag di ba? Like… I mean charismatic na talaga si Geff. Kahit tulog nagsusumigaw ng atensyon ang mukha at presensya niya so hindi na ako magtataka kung may nakasagap ng radar ng isang Mendez.

After seconds though ay bumaba na rin ang babae. Sa gulat ko ay mabilis akong nagtago sa likod ng isang puno. Saka ko lang narealize ang ginawa. Wait… bakit ba ako nagtatago?

Nang nawala na sa paningin ko ang weird na babae ay lumapit ako sa puno na tinutulag ni Geff. Ang peaceful ng mukha niya kaya hinayaan ko na lamang muna siyang magpahinga. Bumalik ako sa puno na pinagtaguan ko kanina at umupo doon habang nakikinig ng music sa aking ipod.

Time, I've been patient for so long

How can I pretend to be so strong?

Looking at you, baby, feeling it too, baby

If I'm asking you to hold me tight then it's gonna be all night’

I closed my eyes and my mind wandered again back to that time when I first met Alex.

Kailan nga ba kami nagsimula? It’s been almost one week since we started this relationship. Noon, isang simpleng student lang ako na snob at may pagka-nerd. Di ako masyadong friendly at ang madalas ko lang kasama ay sila Ren and Geff. I’m just this typical nerdy type of girl back then... until I met him.

Katulad lang ako ng ibang mga babae na nagkakacrush. Makita lang siya, kahit magkandakuba na sa mga requirements sa school na parang pinagsakluban ka na ng langit at lupa, magagawa pa ring ngumiti, tumili, magtatalon, at siya lang ang masasabi mong bumubuo sa araw mo. I was just looking and staring at him from afar. I didn’t expect that fate will answer my prayers.

He was transferred in our section and thus we became classmates back in second year high school.

I know I’m pretty. Madalas sabihin sa akin nila Ren at Geff although I never made it a big deal. Nang nalipat si Alex sa section namin at nagbotohan ang mga kaklase para sa muse at escort ng class, halos magpasalamat ako sa katotohang ito. Nakakatawa kapag naalala ko ang ngiti kong ilang araw yatang di maalis alis sa mukha that even the two boys looked at me like I was possessed or something. Of course I was elected as the muse and Alex as escort in our class.

I am a nerd and a beauty, but really, I was also a total snob. Kaya naman tuwing may activity sa science subject at kailan ng lab partner, lagi akong nammroblema.

“Meron ka na bang partner?”

Yes. That was actually it. His first words to me. At iyon ang simula ng pagtibok ng puso ko sa kanya.

Sa totoo lang ay hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ako ang napili niyang kausapin noon. Sa dinami-raming babaeng nagkakandarapa sa kanya makausap lang siya, ni isa sa mga ‘yon wala siyang kinibo. Kaya bakit ako?

Time flies so fast. Hindi pa rin ako makapaniwala na kami na ngayon. Basta ang saya naman namin noong mga nakaraang araw. Pero bakit ngayon parang nagiging distant na siya sa akin?

Natapos na rin naman sa wakas ang activity ng mga bata kaya nagdesisyon na kaming umuwi. Nauwi kami sa asaran ni Geff kanina kaya heto at di namin naabutan ang mga madre na nagfacilitate ng activity. Inutusan ako ni Geff na pumunta sa head office ng orphanage at magpaalam na aalis na kami. Kinuha naman niya ang natutulog na si Carly na mukhang napagod at dinala sa sasakyan namin.

I pouted. Galing talaga ni Geff. Alam naman niyang di ako pamilyar dito pero ako pa inutusan. And to think na I’m a girl! Ugh.

Out of pure luck though ay nakita ko naman agad ang head office. Kumatok ako doon ngunit walang sumagot. Inulit-ulit ko pa iyon nguni wala pa rin. Err… what should I do?

I slowly turned the two knobs and peeked inside. Isang maliit na sala set ang nasa loob. Bukas ang ilaw ngunit walang tao. Di kalayuan sa main door ay may isang pintuan ulit. Nagdesiyon ako na lapitan iyon para katukin. I am just so exhausted at gusto ko nang umuwi so let’s get this over with. Ilang kato pa ang ginawa ko ngunit wala pa rin.

Lo and behold my curiousity flared again so I turned the knob. Nang nakitang wala pa ring tao ay sumimangot ako. Aalis na sana ako but something caught my eyes.

May ilaw din sa loob ng mini office kaya kita ang kabuuan nito kahit walang tao.

And there right in the middle of the wall opposite the door was a painting of Angel. Sobrang espesyal ba talaga niya sa lugar na ito at talagang may malaking painting niya sa office ng head?

As I stared at the painting, guilt suddenly bloomed in my chest.

“I’m sorry.” I said to no one in particular.

Pabalik na sana ako sa sasakyan nang nakasalubong ko si Neth. I immediately changed whatever my expression is then smiled at her.

“Nahanap mo na ba ‘yong kasama mo pumunta rito?” nakangiti niyang tanong sa akin

Ngumuso ako at inisip kung tatanungin ko ba talaga siya. Just to ease my mind dahil ang dami nang tumatakbo sa isip ko dahil sa lugar na ‘to. Okay, hindi naman masama kung tatanungin ko siya.

“Phin?”

Okay. It’s now or never.

“Neth ba talaga pangalan mo?” I straightly asked her. Pinilig ko ang ulo at late na nang narealize na parang ang weird ng way ng pagkakatanong ko.

Natawa lang si Neth “Actually hindi—”

“So ikaw si Angel?! Angel pangalan mo?” Halos pasigaw kong tanong. Oh my God so I was right!

Kumunot ang noo niya. “Sorry, sino si Angel?”

Nalaglag ang panga ko. Oh dang… so mali pala ako? Nice Phin! Obviously!

“Oh she’s no one. So…”

“Nickname ko lang ang Neth. Halos lahat ng mga kaibigan ko iyon ang tawag sa akin.”

I see.

In the end, napahiya lang ako at pinakisuyuan ko na lang si Neth na ipaalam sa mga madre na aalis na kami kasama si Carly. Pumayag naman agad siya.

I sigh. I feel so very tired.

I’m definitely a social person. Nakakapuslit ako sa mga bars dahil sa mga kaibigan na madalas sa mga gano’ng lugar. And because I am a Ramirez, normal na sa akin ang pag-attend sa mga gatherings and such.

Ngunit ang pagkakaroon ng sariling birthday party ay hindi ko talaga ginusto. I pouted.

The venue, food, program, and all other preparations are all commendable though. Isip ko habang iginagala ang paningin sa paligid. Thanks to Brea Ramirez’s connections and extravagant tastes. All close family relatives and friends are present. Binati nila kaming dalawa ni Ren at masaya naman silang nakausap.

Okay na rin sana na may ganito para sa amin kaso ay wala naman si Alex. Binati lamang niya ako kanina sa text. Bumagsak nanaman ang mood ko.

“I couldn’t make it. I’m sorry.”

Nagvibrate ang phone ko sa pouch na hawak. Kinuha ko iyon at nakitang tumatawag si Alex. Kumunot ang noo ko. Ano naman kaya ang sasabihin nito?

Nasa round table ako kasama si Ren, Geff, Carly at pare-parehas silang nag-uusap tungkol sa kung ano samantalang ako naman ay kanina pa rito nakatulala.

Nagpaalam ako sa kanila at nagtungo sa garden na highlight ng lugar.

“Hello?” Bigla akong nakaramdam ng kaba ngunit alam kong klaro ang pagkakasabi ko nito.

Hindi siya agad nakapagsalita.

“Phin… I have to tell you something.”

“Ano ‘yon?”

Parang kanina lamang ay sobrang saya ko ngunit bigla akong sinalubong muli ng bigat na nararamdaman na noon ko pa pinipilit itago. I have an idea about his next words but I still hope… I’m hoping I wouldn’t hear it tonight. Or ever.

Simula nang sinagot ko siya ay parang doon nagkaroon ng agwat sa aming dalawa. Naging madalang ang pag-uusap at pagkikita namin sa personal. Alam ko namang hindi sa akin umiikot ang buhay niya. Kahit naman ako. We have our privates lives. Kaya naman nang sinabi niya na lalabas kami bukas ay sobrang naging masaya ako.

Naging mahaba pa ang katahimikan sa aming dalawa. Naririnig ko ang paghinga niya kaya alam kong nasa kabilang linya pa siya. I can clearly hear his frustrated sighs.

Bumagsak ang mga balikat ko at tila nawalan ng lakas. I’ve been in a lot of relationships before him and I made it alive after the breakups. Surely… surely I can manage to survive this one right? Tutal ay isang linggo lang naman kami. What a load of crap.

“Are you breaking up with me?” Ako na lamang ang nagpaubaya at isinatinig ang alam kong parehas naming iniisip.

Damn I just feel so tired.

Narinig kong muli ang buntong-hininga niya.

“Phin… I’m sorry.”

“Sorry for what?” Hindi ko siya binigyan ng pagkakataon na makapagsalita. “Anyway, if that’s what you want then let’s end this.”

“Phin, let me—”

I ended the call and turned off my phone. I don’t want to hear his reasons.

It’s my damn party tonight so dapat ay masaya ako right? Ang galing talaga ng timing niya.

I want to be happy. Gusto kong maging normal na gabi ito. Gusto kong makipag-usap kela Ren at Geff tungkol sa mga walang kwentang bagay at tumawa kasabay sila. I want to give my mother the tightest hug I can give her and thank her for all her efforts for us.

I want to show them that I’m happy kapag lumabas ako sa garden na’to.

But my tears betrayed me.

Nangatog na rin ang mga tuhod ko na tila pati sila ay nawalan na ng lakas tulad ng puso ko.

Matapos pakalmahin ang sarili ay nagsimula akong maglakad papunta sa powder room. I walked there without seeing anything at all. Para bang nandoon pa rin ako sa garden at pauli-ulit na pinapakinggan ang mga salitang binitiwan niya kanina.

“I’m sorry.”

May mga nakakasalubong akong bumabati sa akin ngunit wala akong ibang magawa kundi ang magpakita ng pilit na ngiti. Yumuyuko ako kaagad dahil ayokong may makapansin sa namumula kong mukha. I don’t even have the slightest idea anong itsura ko ngayon.

Crying really sucks. Hindi bagay sa akin.

Isang malakas na pwersa ang biglaang tumama sa akin kaya marahas akong napaupo. Sa sobrang inis at frustration sa mga nangyayari sa gabing ito ay bigla akong sumabog sa galit nang napansin ang babaeng nakatayo sa harap ko.

“What the eff miss! Are you blind?! Can’t you see where you’re going?!”

Tuloy-tuloy na paghingi ng sorry ang sinabi niya sa akin. Fuck those words! I’m sick of hearing it!

Akmang tutulungan niya akong makatayo ngunit hindi ako pumayag. I don’t need help from strangers! I can take care of myself!

Ugh I can’t think straight. Nararamdaman ko nanaman ang pag-iinit ng mga mata ko.

I can’t do this.

“Ako na.”

Napatingala ako at nakita si Geff na masamang nakatingin sa akin. Tears suddenly blurred my vision. Hindi ko kaya. Sa sobrang panghihinga ay hindi na ako nakaalma nang kinarga niya ako. I know Geff is really mad right now but his arms supporting my back and legs are gentle and warm.

Hindi ko na maitago ang paghikbi ko kaya naman isinubsob ko na ang buong mukha ko sa balikat ni Geff.

“Please bring me to my room now,” I plead brokenly.

Nagkaroon pa ng maikling interaksyon si Geff sa babae ngunit hindi ko na iyon nasundan. Hindi rin naman nagtagal ay nakarating na kami sa kwarto ko. Inilapag niya ako sa aking kama at doon ako tuluyang umiyak. Si Geff naman ay tahikim lamang na inaabutan ako ng tissue. Ngunit nang tila nafrustrate sa akin ay siya na mismo ang nagpunas ng mga luha ko.  

“So, can you tell me now what happened?” tanong niya na medyo kumalma na ako.

I guess… crying is also good. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. But the hurt is still very present. 

“It’s Alex.”

“What about him?”

Matatawa na sana ako kung hindi lang parang pinipiga ang puso ko ngayon. He will really make me say it. This boy.

“He broke up with me. Not less than an hour now,” I said nonchalantly. I actually expected him to say I told you so ngunit wala siyang sinabi.

“Wala ka bang sasabihin?”  

“Why? What do you want me to say?”

Ano nga ba ang gusto kong marinig galing sa kanya? I don’t know either. And yeah I’m aware how effin’ stupid I can be. I just realized that earlier.

“Just forget about him. Lilipas din naman ‘yan. Sinaktan ka niya so better forget him.” Plain words. Typical of Geff. But those words make him a hypocrite.

“It’s easy for you to say.”

This boy in front of me still can’t forget his Angel.

“As if you’ve never experienced love,” pagpapatuloy ko pa.

Kumunot ang noo niya but I saw it in his eyes. The hurt I know was much more intense than mine. 

“What do you mean?” he asked regardless. 

I laughed without humor. “Why? Nakalimutan mo na ba siya? Tell me the truth then. Was it easy to forget her? I bet umaasa ka pa nga na buhay pa siya hanggang ngayon.”

Huminga siya ng malalim at nag-iwas ng tingin.

I bit my lip at pinigilan ang sariling magpatuloy. I am mad and hurt. I shouldn’t let him be at the receiving end.

Neth’s face suddenly made an appearance in my head. I remember that face. I had this weird feeling of déjà vu around her.

Bumalik ang tingin ko kay Geff at nakita ang malayo niyang tingin. I want to have the old Geff back.

I made an abrupt decision without much thought.

“Let’s have a deal.”

He looked at me like I was losing my mind right this moment. I almost laughed.

“But let me ask you first. Do you really have the feeling that she’s still alive?” Because I have the same feeling. I couldn’t shake it.

Also, this is the only way I can think of to ease the guilt I’m feeling right this very minute. I know it’s a selfish thought but I feel vulnerable right now na pakiramdam ko ay matatabunan na ako ng emosyon na ‘to.

“Did you encounter any signs that she’s still here?”

He didn’t answer and so I continue.

“Kapag umabot ka sa 20 signs, sabihin mo sa akin. As a reward, I’ll tell you my biggest secret.”

“What are you saying Phin?” he asked, resigned.

I smiled. “Don’t worry. It has something to do with you and your… past.”

Sana ay hindi ako magsisi sa desisyon kong ito.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------