myluckyheartstories

♪ Chapter 20: Reach him
 

Jane’s POV

Nakatingin pa rin kami ni Geff sa isa’t isa. Hindi ko kasi maintindihan ang kahulugan ng mga titig niya kaya naman pilit kong inaalam ang mga iyon. May kung ano rin sa akin na hindi ko rin magawang maintindihan dahil gustuhin ko man ay ayoko nang lisanin ang mga matang iyon.

Tila ba siya pa rin iyong batang nakasama ko sa orphanage na ito.

But I guess lots of things had already changed at isa na siya doon.

“Ate! Drew na lang itawag mo kay kuya ha? Kasi Geff ang tawag sa kanya nila kuya Ren at ate Phin kaya dapat Drew naman sa’yo para maiba,” tuloy-tuloy na sabi ni... hindi ko pa nga pala alam ang pangalan niya ano?

“Ikaw? Ano naman ang itatawag ko sa’yo?” baling ko sa kanya.

“Please call me Carly! Short for Carla Lynnette.” Nagulat ako nang yakapin niya ako sa bewang ko. Tiningala niya ako nang nakangiti. “Ate, tara laro tayo. Wala kasing mga bata ngayon dito eh.”

“Uhh...” Tiningnan ko naman si Geff na nakatingin sa malayo ngunit mahigpit pa rin ang hawak sa kamay ko.

Hindi ko pa pala nababawi.

Binalingan kong muli si Carly at nakita nanaman ang inosente at maganda niyang ngiti. Who would say no to her? “S-Sige! Pero pupunta muna ako sa kwarto ko. May aayusin lang ako... uhh... at m-may kukunin na rin.” Ang sama ko talaga! Pati sa isang magandang bata na walang kamuwang-muwangay pinagsinungalingan ko pa. Pero kailangan ko talaga ‘tong gawin.

“May kwarto ka dito?” biglang tanong sa akin ni Geff.

Patay.

“Uhh... oo,” alanganin kong sagot.

Shit! Bakit ko ba sinabing may kwarto ako?! Ayokong malaman niya na... hindi talaga ako isang Alvarez. For goodness sake! Bahay ampunan ‘to! Bakit nga ba ako magkakaroon ng kwarto dito?

“Bakit meron kang kwarto dito?” pagtatanong pa niya.

Iyan ang iniiwasan kong tanong! Ugh Jane!

“K-Kasi... uhm... m-madalas kasi akong nagseserve dito. Ano... pati close ako sa mga sisters dito kaya yun... may pinahiram sila sa akin na kwarto... uhm... in case na... dito ako matutulog.” Please... let it be enough as an explanation!

“What’s your schedule for service?” pang-uusisa pa niya. Why’re you so concern?

Takte naman oh! Bakit ba masyado siyang matanong?

“Weekends,” matamlay kong sagot taliwas sa naghuhuramentado kong puso dahil sa kaba. Bwisit!

“Kung gano’n, bakit hindi kita nakikita?” skeptikal niyang tanong, nakataas ang mga kilay.

Nanlamig ako, dumoble pa yata ang kaba sa puso. “Ha?” Sige. Patay malisya tayo Jane.

Pero sa totoo lang ay medyo naguluhan ako sa tanong niya. Bakit? Nandito rin ba siya—

Oh my God! Sinabi ko bang every weekend akong nandito? Sinabi ko ba?

Iyon na ang ginawa kong schedule na araw na bibisita ako dito sa orphanage. Ibig sabihin magsisimula pa lang! Hindi na dati pa lang ay iyon na ang schedule ko! Kinagat ko ang labi ko. Bakit ko ba kasi sinabing weekend? Eh two years na nga akong hindi nakakabisita dito di ba? Nakapunta lang ako ulit dito noong bago magpasukan.

Tumikhim ako. “N-Nagkakasalisihan lang siguro tayo,” sabi ko na lang. Alangang ipaliwanag ko pa lahat di ba? Baka naman kung anong isipin niya kung bawiin ko iyong sinabi ko. Namumuro na talaga ako. Kanina pa ako nagsisinungaling dito...

Kinuha ko na iyong kamay ko sa kanya dahil namamawis na ang mga kamay ko dahil doon. Ewan ko ba pero kinakabahan ako sa presensya niya. Lalo pa ngayon na masyado siyang nagiging matanong.

“Sige, una na ako. Hintayin niyo na lang ako ni Carly... uhm...” Wait... saan nga ba nila ako pwedeng hintayin? Basta dapat ay malayo sa pupuntahan ko dahil mahirap na’t baka makita nila ako. Naalala ko naman ang malaking punong nakita ko kanina habang naglalakad-lakad dito. Hindi iyon ang malaking puno na paborito ko noong bata pa ako ngunit tulad noon ay malaki at matayog din iyon.

“Doon sa may malaking puno sa garden. Doon niyo na lang ako hintayin,” sabi ko kay Geff. Tinapik ko naman ang mga pisngi ni Carly bago nagpaalam.

“Ate!” sigaw sa akin ni Carly nang medyo malayo na ang nalalakad ko.

Lumingon ako at nakitang hawak niya ang isang panyo.

“Ate! Nalimutan mong kunin sa akin!” Iwinagayway niya sa akin ang panyo ko.

Oo nga noh? Nalimutan ko nga.

“Sa’yo na lang,” I mouthed at her. Naintindihan naman niya dahil tumango-tango siya habang nakangiti ng malapad.

Naglakad na ako papunta doon habang ang puso ko ay patuloy sa pagtibok ng mabilis.

No. I won’t back out. Kahit labag ‘to sa lahat ng prinsipyo ko, gagawin ko. Lord, sorry talaga! Pero tingin ko ito lamang ang makapagpapanatag sa kalooban ko.

I need answers.

Kung dati ay tinatakbuhan ko ang mga iyon, now I will face all of them with certainty.

Patuloy lamang ako sa paglalakad at huminto nang marating ko na iyon. Tiningnan ko ang pintuan at binasa ang nakasulat doon.

Main Office.

Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob but as expected ay nakalock iyon. Tiningnan ko muna ang paligid kung may tao ba bago ko kinuha ang hairpin ko. Ipinasok ko iyon sa lock. Medyo nahirapan pa ako dahil matagal ko nang hindi iyon nagagawa.

I smiled at the memory.

Nagiging madali na sa akin ang maalala ang mga bagay tungkol sa sarili ko noong bata pa lamang ako simula nang buksan ko ang sarili ko sa mga iyon. At first, I have this doubt that those were not mine because of a different face but when Al told me about the surgery, that doubt vanished.

At masaya akong matawag ang mga iyon na akin.

How I wish I could also entitled him as mine too but it’s just too far impossible to happen. The memories were there in the past.

Past. Too far from the reality.

Matapos ang ilan pang minuto ay matagumpay ko ring nabuksan ang pintuan ng office ni Sister Malou. Nanginginig ang mga kamay ko habang pinipihit ng dahan-dahan ang pintuan. Kahit na naihanda ko na ang sarili ko sa gagawin ay hindi ko pa rin maiwasang hindi makaramdam ng kaba.

Isinara ko kaagad ang pintuan at pinindot ang lock nang makapasok ako sa loob.

Nang masiguro kong ayos na ang lahat ay binuksan ko na ang lahat ng ilaw. May kalakihan ang main office na ito dahil dito rin unang pinapupunta ang mga bisita o mga magulang bago nila makasalamuha ang mga bata.

Ngayon ko lamang napagmasdan ang parte na ito ng main office dahil kapag pumapasok ako dito ay dumidiretso kaagad ako sa isa pang kwarto which is iyong working office talaga ni Sister Malou.

May mini sofa dito at table na rin, mini kitchen, mini dining set, at mini living room. Tinahak ko ang mini living room at tiningnan ang mga picture frames na nakahilera sa ibabaw ng grand piano.

Kinuha ko iyong picture frame na una kong nakita at napangiti nang makitang sila Sister Malou, Sister Mary at Sister Suzy ang naroon. Stolen shot siya kaya naman nakakatawa ang mga hitsura nila. Si Sister Suzy ay nakanganga pa!

Inilapag ko iyon at ipinagpatuloy ang pagtingin sa iba pang frames.

Huminto naman ako sa tapat ng isang picture frame na nakasabit sa dingding. Nilapitan ko iyon at nalamang luma na iyon dahil nakita ko sila sister na bata pa ang mga hitsura.

Isa iyong picture kung saan kumpleto ang lahat ng mga madre dito sa orphanage.

Tiningnan ko iyong gitna dahil alam kong si Sister Malou ang naroon bilang may pinakamataas na katungkulan dito sa orphanage ngunit ibang mukha ang nakita ko roon.

Mataman kong pinagmasdan ang mukha niya. Ang nakangiti niyang mga mata, ang sinserong ngiti, ang maamong mukha... nanlumo ako nang makilala ko kung sino siya. Iba’t ibang alala ang bumuhos sa utak ko. Sunod-sunod akong inatake nito. Masakit. Hindi iyon nagdudulot ng pisikal na sakit ngunit mas malalim pa doon. Kinagat ko ang aking labi upang pigilan ang sarili ko na sabihin ang pangalan niya. I don’t want to break down here. Ngunit kahit na anong pigil ay kusang nalaglag ang mga luha ko.

Those memories with her dawned on me. Sa lahat ng mga nagawa niya sa aking kabutihan ay hindi ko man lamang siya nagawang pasalamatan. Ang sama-sama ng pakikitungo ko sa kanya. Hindi ko man lang siya hinayaang maging parte ng buhay ko.

Hindi ko man lang nasabi sa kanya kung gaano ko siya kamahal bago pa nahuli ang lahat.

Bago pa siya nawala... bago pa siya namatay...

Pinunusan ko ang basang mukha ko. Lumapit ako sa grand piano at umupo sa harapan nito. Sinubukan kong pumindot ng ilan sa mga keys at natuwa nang mayroon itong inilabas na musika.

Para sa’yo ‘to Sister Carmen...

I slowly put my hands on the keys and let them move the way I want them. The room now is filled with the music that Sister Carmen had taught me back then...

Nakaupo ako sa isang bench kung saan tanaw ang playground ng orphanage. Tinatanaw ko lamang ang mga batang masayang naglalaro habang ako naman ay nakapangalumbaba at hinihintay ang pagdating niya.

Bakit kaya ang tagal niya?

Nang nainip na ako ay nagsimula na lamang akong maglakad. Hindi ko namalayang dinadala na pala ako ng mga paa ko kung saan kami unang nagkita.

Ang laki pa rin ng puno na iyon.

Nagsimulang umihip ang hangin at tinangay ang mahaba kong buhok. Nais ko na sana itong putulin ngunit ayaw niya. Habang nakatingala sa puno ay naalala ko ang naging pag-uusap namin tungkol sa pagputol sa buhok ko.

“Don’t cut your hair,” naalala kong sabi niya noon habang pinagmamasdan ang buhok kong nililipad ng hangin.

“Why?” tanong ko sa maliit na boses. Iniisip ko pa noon kung bakit masyado siyang concern sa buhok ko gayong hindi naman siya maapektuhan nito.

Naalala ko ang ngiting ibinigay niya sa akin noon. “Because I like it.” Mga simpleng salita ngunit napakaraming nais ipakahulugan.

“Why?” Kahit kasi sa simpleng sinabi niya ay hindi ko pa rin magawang maintindihan iyon.

“I love it.” Ngayon naman ay sa akin na nakatuon ang mga mata niya nang sinabi niya iyon. Biglang parang may nagwala sa gitna ng dibdib ko. Hinawakan ko iyon at nalamang ang puso ko pala iyon, bumubilis nanaman ang tibok.

Bakit parang naiintindihan nito ang mga sinasabi niya pero blangko pa rin ang utak ko? Posible ba iyon?

“Why?” wala sa sariling tanong ko. Bakit tumitibok ito nang napakabilis? Para akong kinakapos ng hininga...

“Why do you keep on asking why?” natatawa niyang tanong sa akin. Kahit ako, gusto kong malaman kung bakit...

Wala akong naisagot sa kanya nang itinanong niya sa akin noon. Blangko pa rin ang utak ko at pinapakiramdaman ko pa rin ang nagwawala kong puso.

Napansin ko noon kung paano siya huminga ng malalim at tumingala, mukhang pinagmamasdan niya noon ang puno kung saan kami unang nagkita. “Don’t cut your hair because I like it, I love it, more especially because it adds up to your beauty.”

“I don’t care though.”

“What?” Muling bumagsak ang tingin niya sa akin.

“I don’t care about how I look.”

“Me too.”

“What?” Ngayon naman ay ako ang nagulat.

“I said I don’t care about how you look either. As long as you’re my Miracle, yeah... it doesn’t matter. Nothing matters... just you.”

Nilisan ko na ang lugar na iyon at nagpatuloy na sa paglalakad. Hindi ko alam na napapangiti na pala ako dahil sa alaalang iyon. Huminto ako sa paglalakad nang may marinig akong tunog.

Tunog ng isang... piano.

Tiningnan ko ang isang pinto at dahan-dahan iyong binuksan. Nakita ko si Sister Carmen na nakaupo at tumutugtog ng piano.

Pumasok ako sa kwarto, isinara ng dahan-dahan ang pinto, at umupo sa isa sa mga sofa. Mataman ko lamang pinakinggan ang musika.Hindi ko alam kung napansin ba ako ni sister o hindi dahil nagpatuloy lamang siya sa pagtugtog.

Matapos ang ilang minuto ay tumigil na si Sister Carmen sa pagtugtog at pinunasan ang kanyang mukha gamit ang likod ng palad niya.

“Bakit po kayo tumigil?” biglaan kong naitanong.

Nilingon kaagad ako ni Sister Carmen at kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang pagkagulat.

Nilagay niya ang kamay sa dibdib “Hay juskong bata ka oo. Muntik na akong atakihin sa gulat dahil sa’yo,” sabi niya nang nakangiti sa akin ngunit malungkot naman ang mga mata.

Napansin ko ang namumula niyang mga mata at ilong. “Bakit po kayo umiiyak?”

Tumingin lamang siya sa akin habang nakangiti. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi niya sinagot iyong tanong ko kaya naman tumayo ako at lalabas na sana.

“Miracle,” malumanay at malambing niyang tawag niya sa akin.

Nilingon ko siya at nakitang inaanyayahan niya akong umupo sa kanyang tabi, sa harap ng piano.

Hindi naman na ako nagdalawang-isip at lumapit sa kanya. Umupo na rin ako sa tabi niya.

“Marunong ka bang tumugtog?” pagtatanong niya habang hinahaplos ang buhok ko.

Hindi ko siya sinagot. Bagkus ay dinala ko ang aking mga daliri sa keys ng piano at tinugtog kung ano ang narinig ko mula sa kanya.

Matapos ko iyong tugtugin ay tiningnan ko si Sister Carmen.

Nakatingin lamang siya sa akin. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagkagulat, pagkamangha, sakit, at pagmamahal.

Tumulo ang kanyang mga luha ngunit mabilis din naman niya iyong pinunasan. Hinaplos niyang muli ang aking buhok bago siya tumayo at may kinuha sa loob ng office niya. Matapos ang ilang minuto ay bumalik din siya dala ang isang papel.

Ibinigay niya iyon sa akin.

Nakita kong isa iyong piyesa ng kanta.

Kahit wala siyang sinasabi ay naintindihan ko kung ano ang gusto niyang mangyari. Nilagay ko iyon sa harapan ko, tinugtog iyong natutunan ko kay Sister Carmen at nagsimulang kumanta.

Pumikit ako dahil isa iyon sa mga masasaya at malulungkot na alaala ko kasama si Sister Carmen. Isa iyon sa mga pinahahalagahan kong alaala.

‘Yeah, when my world is falling apart

When there's no, light to break up the dark

That's when I, I, I look at you

When the waves are flooding the shore

And I can't find my way home anymore

That's when I, I, I look at you.’

Muli kong tiningnan ang nakangiti niyang mukha sa larawang iyon. Natulala pa ako ng ilang minuto habang nakaupo habang pinapakalma ang sarili. Nang maramdaman kong ayos na ako ay huminga ako ng malalim, binigyan ng huling sulyap ang larawan ni Sister Carmen at tumayo. Dumiretso ako sa pintuan ng office ni Sister Malou.

Huminga akong muli ng malalim. Kaya ko ‘to! Bubuksan ko na sana ang pintuan nang mapansin kong medyo nakabukas iyong pintuan ng main office. Pinuntahan ko iyon.

Parang may humampas nanaman sa puso ko habang pinagmamasdan ang nakaawang na pintuan ng main office. Oh my God! May nakakita ba sa akin dito?! O kaya may nakarinig sa drama ko kanina?!

Bakit bukas eh sinigurado ko namang nakasara ‘yan! Nilock ko pa nga eh!

Unless may nagbukas nung pintuan... gamit ang susi... dahil may nakarinig sa pagtugtog ko ng piano.

Naihilamos ko ang mga palad sa mukha ko. I’m dead!

Hindi na ako nagdalawang-isip at lumabas na agad ng main office. Baka mamaya may dumating na talaga at tanungin ako kung bakit ako nasa loob. Siniguro kong lahat ay nasa tamang ayos bago ko isinara ang pintuan.

Hala! Anong gagawin ko kapag may nakakita talaga sa akin tapos nagsumbong kay Sister Malou? Anong sasabihin ko?

“Sister Malou, sorry. May gusto lang po kasi akong makita eh nagbabakasakali po akong nasa office po ninyo iyon.”

Nagpapadyak ako at halos maiyak dahil sa frustration at pag-aalala. Hindi ko yata kayang sabihin sa kanya iyon!

Nilingon ko ulit ang nakasarang pintuan at binuksan iyon. Dali-dali kong nilock ang pintuan mula sa loob at isinara na.

Pagkatapos ay tumakbo na ako. AS IN TAKBONG MABILIS!

Pero dahil may pagkashunga-shunga nga naman ako ay bigla akong natalisod at halos halikan ko na iyong lupa sa ganda ng landing ko. Mabuti na lang at nakapantalon ako kaya hindinasugatan iyong tuhod ko pero kamusta naman kaya iyong mga braso, siko at kamay ko di ba?

Dahan-dahan akong tumayo at sa isang iglap ay naramdaman ko ang hapdi sa mga kamay at siko ko.

I sigh annoyingly. “Kung sinuswerte ka nga naman oh!” I muttered to myself.

Pinulot ko kaagad iyong notebook ko na nahulog at naglakad papunta doon sa kwarto ko. Pagkapasok ko doon, binuksan ko na kaagad ang ilaw. Uminit at puso ko nang mapagmasdan ko ang kabuuan nito dahil walang kahit anong nagbago. Tiningnan ko ang kisame at nakitang naroon pa rin iyong mga glow in the dark na stars. Iyong kama ko ay maayos at maging iyong malaking bear na regalo sa akin nila sister ay naroon din. May ilan din akong mga damit dito kaya naman hindi na problema kung bigla na lamang akong matutulog dito. Alam naman na rin nila mom na minsan talaga ay ginugusto kong matulog dito.

I feel nostalgic upon gazing at the whole cozy room. Inilapag ko ang bag at ang notebook ko sa bedside table at binuksan ang maliit na cabinet kung saan nakalagay iyong first aid kit. Kinuha ko ang betadine at nang mapagmasdan ang malaking sugat sa siko ay napangiwi ako. Ilang taon na ako pero napakaclumsy ko pa rin.

Ngumuso ako nang maalala si kuya. Dahil nga inborn OA kuya siya ay alam kong magagalit siya at abot-abot na pangangaral ang aabutin ko kapag nakita niya ito. As if I can help it. Nagbihis na lang ako ng long sleeves para hindi makita iyong sugat.

Lalabas na sana ako ng kwarto ngunit biglang tumunog ang cellphone ko kaya naman sinagot ko muna iyon.

“Kuya,” sagot ko. Umupo ako sa kama. Hinahanda ko na ang sarili sa galit niya. I mentally listed his possible arguments.

“Nasa orphanage ka ba ngayon?” kalmado niyang tanong. Hindi kaagad ako nakasagot. Aba! Himala! Hindi yata siya galit ngayon? Nagagalit kasi yan kapag pumupunta ako dito at hindi ako nagpapaalam sa kanya. Weird. Pasaway kasi talaga ako at trip ko minsang inisin ‘yang si kuya! And I also want him to let go of me sometimes. Hindi sa nasasakal ako sa pagiging strikto niya tulad nila mom ngunit ayoko lang talaga na lagi nilang iniisip na may mangyayari sa aking masama kapag nawala ako kahit isang segundo man lang sa pangin nila. I want them to think that I can handle myself.

Dumako ang tingin ko sa sugat ko. Halos matawa ako. So much for handling myself.

Napangiti ako. “Yep! Pupunta ba kayo ni Al dito?”

“Pupunta kami dyan pero siguro mga hapon na. May pupuntahan kasi kami pero don’t worry dahil mabilis lang naman iyon.”

Napahagalpak ako sa tawa. Napakadeadpan naman kasi nang pagkakasabi niya doon. Kunwari pa si kuya pero alam kong parang baliw ‘yan na nakangiti. Hindi na lang kasi sabihin sa akin na magde-date sila! Para namang bago sa akin iyon. Ang bagal lang kasi nitong si kuya at lagi na lang inaaway si Al.

Natatawa pa rin ako nang sinagot ko siya. “Sige. Dito lang ako. Take your time.”

He chuckled. Natawa nanaman ako. “Don’t tease me. Okay. Dyan ka lang. Basta hintayin mo lang kami, susunduin ka na lang namin dyan mamaya.”

“Kuya, gusto ko dito matulog,” sabi ko. Ewan ko pero gusto ko munang magstay dito. Halos lahat ng mga alaala ko noong bata pa ako ay nabuo sa orphanage na’to at gusto ko nang makuha ang lahat ng iyon.

I can literally find my lost self here.

Bumuntong hinga si kuya. I know he knew very well that this topic is a nonnegotiable. “Alright. If that’s what you want. I’ll sleep there too, Al said yes too.”

“Thank you. Ingat kayo sa lakad niyo ni Al.” Binigyang emphasis ko talaga ang word na lakad. Humalakhak si kuya. “Hoy kuya ingatan mo ‘yang bestfriend ko ha! Naku ka! Iba ‘yang tawa-tawa mo dyan! Nakakapangilabot!” pang-aasar ko pa.

“Ano bang iniisip mo ‘lil sis? She just asked me to give her a ride. Kinukulit ako dahil wala daw maghahatid sa kanya doon pati sa orphanage. I’ll go there too kaya pinilit na rin niya akong samahan siya,” mahabang pagpapaliwanag ni kuya. Defensive.

“Tuwa ka naman?”

“Why would I be? Ako na nga itong naabala matutuwa pa ako?”

“Eh kasi si Al ang kasama mo!” Daming arte ni kuya!

Halos maimagine ko ang pagtaas ng kilay niya nang nagsalita siya. “So? Should that fact make me happy?”

“Ewan ko sa’yo kuya!” Nasa indenial stage pa siya. Hayaan na nga lang.

“I love you princess. Sige na ibababa ko na.” Asus! Ayan, nagmamadali na kasi excited na! I stiffle my laughter.

“Love you too. Ingat kayo ni Al.”

Lumabas na agad ako sa kwarto ko pagkababa ko ng tawag at tinungo iyong malaking puno na sinabi kong paghihintayan sa akin nila Geff at Carly. Kaya naman pala pamilyar sa akin ang mukha ni Carly ay dahil magkamukha talaga sila ni Geff.

What a small world.

Nang makarating na ako doon ay nakita kong wala si Geff maging si Carly doon. Lumingon-lingo ako sa paligid pero hindi ko pa rin sila makita. Saan naman kaya pumunta ang mga ‘yon?

Lumapit pa ako sa puno ngunit wala pa rin.

Then a thought dawn on me. Dahan-dahan akong tumingala at tulad ng nasa isip ko ay naroon nga siya.

I put my hands on either side of my waist. Bakit ba mahilig siyang pumunta sa itaas ng puno? Ano bang meron doon?

“Geff,” tawag ko sa kanya.

As expected of him ay hindi niya ako narinig. Malamang ay naka headphones nanaman iyon.

And as expected of me, inakyat kong muli ang puno.

I felt a sense of déjà vu. Maingat akong umakyat sa puno at habang ginagawa iyon ay parang nililipad ang puso ko. Tiningala kong muli si Geff at nakitang mahimbing nanaman siyang natutulog. Bakit nga ba ako umaakyat? Hindi ko rin alam. I just got the sense that I have to... that I want to. Para bang nakatatak na iyon sa akin.

Nang narating ko na iyong kinaroroonan niya ay pinagmasdan ko lamang siya.

I decided to just wake him up. “Geff,” tawag ko sa kanya habang tinatapik iyong balikat niya.

Hindi pa rin siya nagigising. Hindi pa rin kumakalma ang puso ko.

“Geff,” this time iyong pisngi naman niya ang tinapik ko.

Wala pa ring epekto.

Huminga muna ako ng malalim bago siya muling tinawag. “Drew... wake up.”

Ngunit kasabay ng pagtawag ko sa kanya ay ang pagkadulas ng kaliwang paa ko sa tinatapakan kong bahagi ng puno.

“Oh no...” Kumapit ako sa isang sangang malapit sa akin ngunit huli na dahil hindi ko na iyon naabot pa.

“Shit!” I heard someone grunted. Hindi ko na iyon natingnan pa dahil napapikit ako sa sakit na naramdaman dala ng pagtama ng siko kong may sugat sa kung saang sanga.

Nakapikit pa rin ako ngunit napagtantong hindi na ako nahuhulog dahil... dahil...

... may mahigpit na kung ano ang nakapulupot sa akin.

Nakapikit pa rin ako ngunit naramdaman ko bigla ang pagdikit ng kung ano sa noo ko at ang mainit na hininga niya malapit sa mukha ko.

“Damn... you scared me,” he said... breathless.

Uminit ang sulok ng mga mata ko. No... ayokong dumilat. Ayoko...

“Damn... you scared me Miracle.” Those same words he uttered back then.

Same scenario, same old...same old...

... same old memories...

I badly want to reach him, that’s why I tried to climb up the tree... just like what he did. I climbed... without him knowing. I climbed still even the risk of falling is high. I climbed still... because I know he’ll be able to catch me.

He’ll protect me... no doubt. He promised me that. I won’t forget. I reached him but slipped. I thought I would fall but didn’t.

He enveloped me with his arms while I said nothing... nothing.

“I’m sorry,” I whispered now... but I was thinking of the past him.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------