myluckyheartstories

Chapter 3: Blast

Nilibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng comfort room. Tiningnan ko ang aking mga paa na nakalubog pa rin sa kumukulong tubig ngunit imbis na masaktan ako ay wala akong nararamdaman. Nagbubuga pa rin ito ng usok. Malapit naman sa akin ay iyong katawan ng lalaking kani-kanina lamang ay nais akong patayin ngunit ngayon ay wala ng buhay. Nagulat ako nang unti-unti ay naglalaho ang katawan niya. Tila ba natutunaw ito hanggang sa tuluyan na itong naglaho.

Umikot ako at muling tiningnan ang sariling repleksyon sa salamin ngunit naging dahilan lamang ito upang maramdaman ko ang pagkahilo. Humawak ako kaagad sa faucet at tumingin sa salamin na nasa harapan ko.

Hazel brown eyes.

I sigh heavily. Exhausted and hurt.

Tumingala ako at nakita ang nagyeyelong bahagi ng cr. Namangha ako sa nakita bago ako tuluyang nawalan ng malay.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nagising ako dahil sa sakit na naramdaman ko sa katawan lalong-lalo na sa ulo ko. Dumilat ako at nakita ang puting kisame. Nilibot ko ang tingin at agad na nakita si Kate na nakahiga sa sofa malapit sa kama ko at natutulog.

I am in a hospital.

I am inside a freakin’ hospital!

Tumayo agad ako at nagsisi dahil nalimutan kong masama pala ang lagay ng katawan ko at ng ulo ko sa ngayon. Ang daming nakadikit na kung ano sa balat ko na nakakunekta sa iba’t ibang aparato na naging dahilan ng pagtindig ng mga balahibo ko.

I don’t like anything be connected on my body. It made me look like a weak and pathetic patient whose life depended only on big machines and who prays to have a weird miracle from God knows where that’ll give her longer and better life.

But now I feel weak.

Really weak.

And I hate it.

Umayos ako ng upo at dahan-dahang tinanggal lahat ng nakakabit sa akin. Masakit ang proseso pero kaya ko namang tiisin.

Uminit naman ang mukha ko nang makitang naka-hospital gown lamang ako.

Matapos kong matanggal lahat ng nakakabit sa akin ay kinuha ko iyong bag na nakalagay sa table at natuwa nang makitang damit ko ang nakalagay doon. Dumiretso ako sa cr habang naglalakad ng dahan-dahan dahil ayokong magising si Kate at pigilan ako.

Nang makapasok ako ay tumambad agad sa akin ang isang salamin.

“I’m such a mess,” I muttered to myself.

May bandage na nakaikot sa ulo ko. Mayroon din akong mga pasa malapit sa kaliwang mata, pisngi, at maging sa leeg.

Binuksan ko iyong bag ni Kate para kunin ang mga damit ko pero laking gulat ko nang makitang t-shirt lang ang nakalagay at wala man lamang jeans.

Pero may nakita naman akong damit ko pero halos tumaas ang kilay ko na umabot yata hanggang rooftop ng hospital nang makitang white tube dress iyon kasama ang isang black blazer. Hinalungkat ko pa ang loob ng bag at nakakita ng black flat shoes pero nang iangat ko ng mabuti ay nakita kong may mga 1 inch iyon na takong.

Seriously? Bakit ito ang mga dinala ni Kate sa mga damit ko? Anong meron? Party?

The heck.

Pero parang may sumampal sa akin dahil bigla kong naalala na may presentation pala akong gagawin sa isa sa mga major subjects ko.

Tiningnan ko ulit ang mga damit na inilabas ko.

Hmm... not bad indeed.

Dahan-dahan kong tinanggal ang hospital gown ko at isinuot na ang mga damit ko. Napaisip pa ako kung ano ang gagawin ko sa buhok ko dahil hindi ko naman siya maiba-bun o maipupuyod dahil sa bandage na nakalagay sa ulo ko. Sa huli ay napagdesisyunan ko na ring ilugay muna pansamantala ang buhok ko pero hayaan pa rin na nakabagsak lahat ng bangs ko.

Natuwa rin ako nang nakita ko sa loob ng bag ang contact lenses ko maging ang eyeglasses ko. Wala namang grado ang mga ‘yan but I prefer wearing them at all times. Don’t ask why.

Inayos ko pa ang sarili ko bago lumabas ng cr.

Tulog pa rin si Kate nang makalabas ako. Dahan-dahan pa rin akong kumilos lalo na nang bubuksan ko na iyong pintuan palabas dahil malapit iyon sa kanya. Nang sa wakas ay matagumpay akong nakalabas ay mabilis na akong naglakad para makaalis na dito.

Nang makalabas na ako sa hospital ay huminga ako ng malalim. Tila sa panahong nasa loob ako ng ospital ay hindi ako makahinga. Parang naso-suffocate ako. Ayoko nang alalahanin pa lahat ng mga karanasan ko sa lugar na iyon.

Dumiretso ako sa pinakamalapit na restaurant dahil nagugutom na talaga ako. Mabuti na lamang at nadala rin ni Kate ang wallet ko maging ang mga gamit ko sa school. May pasok kasi kami ngayong araw at dahil sa nangyari sa akin ay hindi ako makakaattend sa first class ko but I’d rather be late in my other subjects than literally not attend any of them. I’m aloof yes, but definitely not a slacker.

I told my order to one of the waiter who ushered me to one of their chairs. Hindi naman ako sosyal na kakain pa sa mamahaling restaurant. In fact, Mcdo or Jollibee would suffice but this is the nearest resto I could come across. My head still hurts, bigtime! But I can live with it for the rest of the day.

After eating, I gather all my things then went out the resto. I looked around first before I started walking. I don’t know if it’s just my imagination but I have this gut feeling that somebody’s been stalking me or following me since I left that hospital.

Hell I don’t care if they do follow or stalk me but once they touch me, I’ll never give them mercy once I throw them my punches. Hindi ako baliw para hayaan na lang silang hawakan ako or worst ay gawin ang mga masasamang bagay sa akin. We’re now in the modern world and such occurrences are big possibilities.

Naglakad ako nang mabilis dahil malapit lang naman ang SU sa hospital na pinagdalhan sa akin. Hindi ko nga alam kung anong nangyari sa akin pagkatapos kong mawalan ng malay but I guess being alive worth something, right?

Once I entered our school premises, I kind of felt relief, but of course not quite. Most of the eyes were still on me. Kailan nga ba ako masasanay?

I was taken aback when someone embraces me from my back. Nakapanlulumo iyong yakap niya dahil... I don’t know but... I feel completely secured. Kahit na hindi ko siya lingunin ay alam ko na kung sino siya dahil sa amoy ng pabango niya.

I heard loads of sighs and gasps because who would’ve imagine that this guy behind me just hugged a person like me?

Ngayon lang kami nakita ng iba na magkasama dahil sinabi ko kay Ethan dati pa lamang na ayokong nakikita kami ng ibang estudyante na magkasama. He’s popular here alright. Member of a prestigous band.

But now... I guess I just don’t care. I just don’t mind.

Okay, I don’t understand myself now.

“Walk with me,” I heard him whisper on my ear.

He gave me one last squeeze and snuggle that actually made me feel stupidly self-conscious before he took me by my hand and mindlessly walked with me.

Hindi ko alam pero parang lutang ang pakiramdam ko habang hila-hila niya ako at naglalakad kami sa gitna ng mga usiserong estudyante ng Stylites.

Pumunta kami sa likod ng building ng mga elites kung saan walang estudyanteng pakalat-kalat. Huminto siya sa paglalakad at nilingon ako.

Tiningnan niya ang kabuuan ko, mula paa hanggang ulo. Nagtagal ang pagtitig niya sa mukha ko. Ako naman ay nakatingin sa likod niya dahil hindi ko kayang tingnan siya sa mga mata. Kailan ba ako nagsimulang mailang sa lalaking ito?

Pinakawalan niya ang isang malalim na buntong-hininga na para bang matagal siyang hindi huminga. Hindi pa rin ako makatingin sa kanya. I feel so stupid with no particular reason. I must be insane, right?

Hinawi niya ng kaunti iyong bonnet na suot ko, inilagay ang bangs ko sa likod ng tenga ko at napamura nang makita ang kabuuan ng bandage sa ulo ko.

Inilayo niya rin naman bigla ang kanyang kamay na para bang napaso sa pagkakahawak sa akin at tumingala sa langit habang mariin na nakapikit.

Patuloy ko lamang siyang pinagmasdan at hinintay ang kung ano man na sasabihin niya.

Ginulo niya bigla iyong buhok niya saka tumingin sa akin. Napapikit naman ako nang bigla niyang hawakan iyong bandage.

“Sorry,” sabi niya. “Masakit ba?”

Tumango na lamang ako. No point in lying.

Sa ikalawang pagkakataon ay niyakap na naman niya ako but this time it was tight that I can’t almost breathe.

“I’m sorry,” he said.

Kumunot ang noo ko. Bakit siya humihingi ng tawad? “Bakit?”

Malalim ang hiningang pinakawalan niya. “Di kita nailigtas.”

Mariin akong pumikit. Kung alam mo lang... baka kung nandoon ka rin nang gabing iyon ay baka parehas na tayong pinaglalamayan ngayon.

And if you were with me that night, you most probably just freaked out because of me.

You could’ve left me there, no question asked.

“I’m sorry,” pag-uulit niya.

Hindi na lamang ako nagsalita. I don’t want to talk to him.

But I don’t want him to leave me either.

I sigh.

What’s wrong with me?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

I finished presenting my report well. I mean, for me I’ve done it well.

Well enough to earn high evaluation.

What annoyed me was what my not so sharp-witted professor had said to me after presenting.

“I like the way you interpreted and conveyed your thoughts and own understanding regarding your report Ms. Feazell. But I was disappointed to witness how unappealing your presence is.”

I explained all the details, answered all her dumb questions, and unwearyingly repeated them if some of my wicked blockmates asked rhetorical questions that actually earned a silent curse from me but what my professor had told me?

Unappealing presence? Really?

“Based on the Big Five Model in studying an individual’s behaviour, one should be agreeable enough to earn trust among your colleagues and for them to trust you in return. Rapport among you, Ms. Feazell and all the people belonged in this class is a must to understand each of your reports. Do you understand my point Ms Feazell?”

Ang laki ng problema niya sa mukha ko. Ang dami niyang sinabi. Pwede naman niyang sabihin na kahit kaunti ay ngumiti ako pero dyusmiyo ang daming sinabi! Isinama pa ‘yung Big Five Model at agreeableness! Ewan ko sa kanya. Minsan talaga kahit ang mga simpleng bagay ay pinapalaki.

“Oh, nakasimangot ka? Anong nangyari?”

Tiningnan ko ng masama ang nagsalita at nilagpasan siya habang naglalakad papuntang cafeteria.

“Woah woah! Easy there. ‘Wag masyadong masungit. Papangit ka nyan, ako nang nagsasabi sa’yo.”

Patuloy lamang ako sa paglalakad kahit na gustong-gusto ko na siyang hambalusin.

“Ikaw din. Sige ka. Sa huli ayy ikaw din ang magsisisi,” panunuya niya.

Huminto ako sa paglalakad at hinarap siya.

“Pwede ba Ethan tigil-tigilan mo ako ngayon? Naiirita ako sa’yo alam mo ba ‘yon?” sabi ko ng deretsahan at saka muli siyang tinalikuran.

Tumawa naman siya at sumunod muli sa akin.

Pumikit ako at kinalma ang sarili. Patience is a virtue. Nakakaasar talaga ‘tong lalaki na ‘to!

“Ayun! Nagsalita din!” sabi niya nang maabutan ako at walang pasakalyeng inakbayan ako. Tuwang-tuwa pa siya sa hindi malamang dahilan. Natamaan na ba ng kabaliwan ang isang ‘to?

Tinanggal ko agad ang kamay niya ngunit ibinabalik din naman niya. Hinayaan ko na lang tuloy dahil napapagod na ako sa pakikipagtalo sa kanya at masasayang lang ang laway ko kung sisitahin ko pa siya.

“Ang sabi sa akin ni Kate ay tumakas ka raw sa ospital. Bakit ka pa pumasok? Ang sabi mo masakit pa ‘yang sugat mo,” sabi niya sa akin habang nakaakbay pa rin.

Hindi ko siya sinagot. Pake ba niya?

Huminga siya ng malalim. “Odette—”

“Save it Kaiser,” I cut him off sharply. What I don’t like is when he reprimands me like a stupid and feeble-minded child. For pete’s sake I’m not! I own my life! He owns his so he has no right to admonish me about what to do and what not to do.

“You’re really stubborn. I have to do something about that Miss,” he replied.

“Bitiwan mo ako,” sabi ko na lamang habang naglalakad. Naiirita ako sa presensya niya ngayon. Pati sa walangyang kamay niyang nakapulupot sa akin ay naiirita ako. I’m just pissed at his whole being, period!

“No. Hell I won’t,” seryoso niyang utas.

“Let me go,” pag-uulit ko. Sasapakin ko na talaga siya kapag umangal pa siya.

Huminto siya sa paglalakad at marahas akong iniharap sa kanya.

“Damn! Odette ang daming nakatingin sa’yong mga lalaki na kulang na lang hubaran ka nila! Bakit ka ba kasi nakalugay at bakit ang iksi ng suot mo?! Bakit hindi ka man lang nagsuot ng stockings o kahit leggings?! Nananadya ka ba?” buong lakas niyang sigaw sa akin kaya naman nakuha niya ang atensyon ng halos lahat ng mga estudyante.

Tiningnan niya silang lahat lalong-lalo na iyong mga lalaking nakanganga sa aming dalawa. Nakita ko sa mga mata ni Ethan ang galit habang iniisa-isa iyong grupo ng mga lalaki na ngayon ay parang mga constipated dahil sa itsura ng mga mukha nila.

Matapos niyang titigan silang lahat ng masama ay tumingin na siya sa akin. Pumikit siya na parang nagpipigil ng galit at nakita kong nag-igting ang kanyang panga.

Damn him too. Dahil sa kanya ay nagwawala iyong mga insekto sa tyan ko. Nakikisama pa itong lintik na tibok ng puso ko.

“Ate Vera!” Isang sigaw ang halos umalingawngaw sa buong campus dahil sa sobrang tahimik ng mga estudyante.

Nilingon ko iyong sumigaw at nakita si Kate na humawak agad sa tuhod nang makapunta sa harapan ko habang humihinga ng malalalim.

Nang tumayo na siya ng diretso ay saka ko nakita ang mukha niyang kinakabahan at natataranta.

“Bakit?” tanong ko habang nakakunot ang aking noo.

“Kuya Ethan...” baling naman niya sa katabi ko imbis na sagutin ang tanong ko.

Dahil sa irita ko sa lahat na lang yata ng bagay ay parehas ko silang tinalikuran.

Hindi pa ako nakakatatlong hakbang ay may bigla na lamang humawak sa kanang kamay ko at kinaladkad ako papunta sa gate ng Stylites.

“What the heck Ethan?! Ano bang problema mo?” Halos hindi na siguro maipinta iyong mukha ko dahil sa sobrang pagkainis. Bwisit! Ang sarap niyang murahin!

“Bakit ba ang init ng ulo mo?” taas kilay niyang baling sa akin. Tulad ko ay mukhang iritado na rin siya. Glad to know we’re on the same page.

Pero aba’t! Ako pa talaga iyong tinanong niya?

“Ano ba kasing kailangan niyo sa akin?!” sabi ko nang makita si Kate na nasa tabi niya’t sumunod pala sa aming dalawa. “Heck! Gusto ko lang namang pumuntang caf dahil gutom na gutom na ako pero bwisit lang at ang daming hadlang! Can’t both of you just leave me alone even just this once? For pete’s sake naiirita na ako sa pagmumukha ninyong dalawa!”

After my painstakingly long and scorching speech, natulala ng ilang segundo ang damuho bago humagalpak sa tawa. Si Kate naman ay yumuko dahil natakot na yata sa akin.

“Kaya naman pala!” at patuloy pa siyang tumawa. Tinapik pa niya sa balikat si Kate na parang naghahanap ng kakampi. “Our beautiful and mad princess here is starving. Bakit kasi hindi mo na lang kaagad sinabi sa amin at maiintindihan naman namin yang sitwasyon mo? You don’t have to be wrathfully fuming mad at us.” at sinundan pa ng tawa.

Tinalikuran ko silang muli at sa hindi ko mabilang na pagkakataon ay hinawakan na naman niya ang kamay ko.

“Ikaw talaga nahihiligan mo nang magwalk-out sa akin. Masama ‘yan Odette at baka talagang makasanayan mo na ‘yan,” sabi niya habang hinihila ako ng marahan papunta sa gate. Hindi ko na lang siya pinansin dahil napapagod na ako sa pakikipagtalo sa kanya.

Bago kami tuluyang lumabas ay nilingon niya si Kate na palinga-linga na para bang may hinahanap.

“Kate,” tawag niya sa pinsan ko. Nang magtama ang kanilang mga mata ay tumango na si Kate na para bang naintindihan niya ang nais ipabatid ni Ethan.

“Mag-ingat ka.” dagdag pa niya at tuluyan na niya akong hinila palabas ng university.

“Saan tayo pupunta?” malamig kong tanong sa kanya dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin nawawala iyong irita ko sa kanya.

“Date,” maikli niyang sagot.

“May klase pa ako.” Kapalmuks talaga ng halimaw. Tingin niya sa akin? Kaladkaring babae na pwede na lang dalhin bigla-bigla sa isang date na hindi ko naman sinang-ayunan?

Mga lalaki nga naman.

Ganito siguro ang ginagawa nito sa mga haliparot niyang babae. Daming naghahabol dito eh, halata naman sa school pa lang.

Parang ‘yung isang damuhong Nigel na ‘yon na hanggang ngayon ay hindi ko pa nakikita. Napaghahalataan tuloy na pinagtataguan ako. Bwisit.

“Inexcuse na kita sa mga prof mo. Ang sabi ko ay kailangan mong magpahinga.”

“Wala akong pake. Papasok ako hangga’t gusto ko.” Pake ba ng damuhong ito? Jusko! Masakit nga iyong sugat ko pero malayo naman sa bituka ‘to! Masyadong ginagawang big deal ang mga maliliit na bagay.

“‘Wag nang makulit. Kailangan mong magpahinga,” malumanay niyang tugon kahit na tumataas na ang boses ko sa kanya.

“Bakit mo ako dadalhin sa date? Akala ko ba kailangan kong magpahinga?” May saltik din ‘tong isang ‘to eh. Magpahinga raw ako pero ito siya at hila nang hila sa akin na parang papel lang. Ang lalaki pa ng mga hakbang niya kaya naman ang lumalabas ay kinakaladkad niya ako.

Great. I can seriously feel your utter concern. Bow.

“You need to eat. Ikaw na rin mismo ang nagsabing nagugutom ka na.”

“I can eat with my own without involving myself in a date.”

“Oh yes you can. You need me to accompany you. Mahirap na’t baka bigla ka na lang magcollapse dyan sa tabi dahil dyan sa katigasan ng ulo mo’t ayaw mong magpahinga.”

“I can take care of myself.” Geez. He’s into it again. Chastising me like a heedless child.

“I can see that,” he sarcastically said.

Tss.

Huminto kami sa tapat ng isang itim na sasakyan. Binuksan ni Ethan ang pintuan sa harapan at iginiya akong pumasok.

I hesitantly obliged.

Mabilis siyang umikot sa sasakyan at pumasok sa driver’s seat. Ako naman ay nakatunganga lang dahil sa hindi malamang kadahilanan ay nakaramdam ako ng pagod. Naramdaman ko rin ang pagbigat ng mga mata ko.

Dahil siguro sa medyo matagal na paglalakad namin ni Ethan? Pero bakit parang hindi naman iyong ulo ko ang dahilan?

Parang nawawalan ng enerhiya iyong katawan ko. Napapikit na rin ako dahil hindi ko na mapigilan ang pagbagsak ng mga mata ko. Narinig ko ang buntong hininga ni Ethan bago ko naramdaman na may iniikot siya sa katawan ko.

Seatbelt. Bakit ko nga ba nakalimutan?

I’m feeling slightly lightheaded when I felt the movement of the car. Nagsimula nang umandar iyon habang ako naman ay nakapikit pa rin.

Hindi ko namalayang nakatulog pala ako.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nagising ako nang maramdaman ko ang kakaibang init na bumabalot sa katawan ko. Hinawakan ko rin ang lalamunan ko.

“Gusto ko ng tubig,” wala sa sariling sambit ko.

Naramdaman ko ang jacket na nakapatong sa akin kaya naman tinanggal ko kaagad iyon.

Why is it so hot in here?!

Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko at nakitang nasa loob pa rin ako ng sasakyan ni Ethan. Nakahinto ito at nakita ko sa harap ang magandang tanawin. Nasa isang mataas na lugar kami kaya naman kitang-kita dito ang iba’t ibang gusali galing sa lungsod.

Inilibot ko ang paningin sa kabuuan ng sasakyan at nakakita ng isang bote na naka-sealed pa at malamig. Kinuha ko iyon at walang pagdadalawang-isip na ininom ang lahat ng iyon.

Matapos kong maubos iyon ay medyo gumaan ang pakiramdam ko pero alam ko pa rin sa sarili ko na may mali sa akin.

Parang patuloy pa rin akong nanghihina.

Wala si Ethan sa loob kaya naman isinandal kong muli ang ulo ko sa bintana ngunit laking gulat ko nang nakita ko sa di kalayuan si Ethan na may kausap na lalaki.

And he’s not just some ordinary guy.

It’s Nigel.

Sa isang iglap ay naramdaman ko ang galit sa sistema ko.

Why is Ethan talking to that awful man? What is he doing here?

Where’s my necklace?

Tiningnan ko ang leeg ni Nigel at nakitang nakatago iyon sa ilalim ng polo shirt niya pero nakikita ko pa rin ang chain.

Damn! I want it back! I badly want it back!

Kahit na medyo nanghihina ay sinubukan kong buksan iyong pintuan ng sasakyan pero napagtanto kong nakalock iyon. Sinubukan ko namang kunin ang atensyon nila pero nalaman ko rin na tinted ang window ng sasakyan.

I feel irately frustrated.

Nakikita ko pa rin silang nag-uusap ng seryoso mula dito sa kinauupuan ko. I started slamming the window when I see no point in attempting to open the door or get their attention.

Still, no helpful result.

Gusto ko nang lumabas dito! Urgh! Ang init! Nararamdaman ko na ang pamumuo ng pawis sa noo ko.

Tumatagaktak na ang pawis ko at pakiramdam ko ay nauubusan na ako ng hininga.

I feel suffocated. I need air.

Nang mawalan na ako ng lakas ay idinantay ko na lamang ang mga kamay ko sa bintana at isinandal din ang ulo ko doon.

Nanghihina na talaga ako.

Matapos ang ilang minuto ay may narinig akong mga weird na tunog. Kahit na nahihirapan ay binuksan ko ang mga mata ko at nilingon ang driver’s seat maging ang back seat pero wala naman akong napansing kakaiba.

Sa ikalawang pagkakataon ay narinig ko nanaman ang tunog na iyon. Tumingin agad ako sa bintana at nakitang dahan-dahan ay may namumuong cracks doon sa ilalim ng mga kamay ko. Hinayaan ko lamang ang mga kamay ko doon dahil sa pagkatulala habang ang mga cracks ay patuloy sa pagdami.

And that’s how I got the attention of both Ethan and Nigel.

Gulat silang nakatingin sa akin. Or rather sa sasakyan ni Ethan dahil hindi naman nila ako nakikita sa loob dahil sa tinted window.

Tiningnan ko ng diretso si Nigel at halos manlumo nang makita ko ang mga mata niya.

Jet black eyes.

As far as I could remember, he has these dark blue eyes.

Before I could compose all of my thoughts fittingly, the window in front of me exploded.

The last thing I saw was that Ethan and Nigel were surrounded by a throng of men before every pain in my body dominated me and swallowed me to oblivion.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------