myluckyheartstories

Chapter 2: Blood red 

“Give that back to me,” I spitted those words venomously as I look at my necklace on his neck. No one dared touch that and I definitely wouldn’t let him.

Even if he did dare steal that, I promise myself that I will get that back whatever it takes.

I promised him I’ll keep it safe, though I’m not sure from whom.

What I’m sure of right now is that this guy with the blue eyes can’t be trusted.

He’s twisted... like me.

“Why would I?” he asked me with wonder in his eyes.

“Because it’s mine,” I said. Shit! I sounded so desperate!

He let out a chilling laugh. “Just because it’s yours doesn’t mean you have the right to have it,” he said as he started walking side by side, as if pondering something in his mind.

“Do you even know what this is?” he finally said, facing me.

He holds my necklace. It is a golden key full of diamonds inside. Being apart with it makes me feel vulnerable. Looking at it being held by someone made it only worse

“Why were you asking me what that is?! Are you blind or dumb or what? Can’t you just give that back to me and—”

“You didn’t know,” he interrupted me. It’s not a question. It is a statement and a fact. He looks like he just discovered something.

“Okay. Let me rephrase my question,” he continued. “Do you have any idea what are you? Or any knowledge about this key? Or its importance? Anything?”

Actually his questions made me dizzy.

I mean... literally dizzy!

My head starts to spin as I heard him cursed loudly that will surely give him detention if professors heard him.

I felt the rough ground of the rooftop beneath my hands before I heard the loud bang of the door behind me.

“Odette!”

Kahit na hindi ko na lingunin iyong tumawag sa akin ay kilalang-kilala ko na ang boses na iyon.

“Ayos ka lang ba? Did someone hurt you? Tell me!” punong-puno ng pag-aalalang tanong niya habang ipinalibot niya ang kanyang mga kamay sa mukha ko.

My face felt very small in his huge and warm hands.

Hindi ko alam kung paano pero nang maramdaman ko ang mainit niyang mga kamay ay nawala na lamang na parang bula ang pagkahilo ko.

Umiling na lamang ako sa kanya bilang tugon.

Nang tiningnan kong muli si Nigel ay laking gulat ko nang makitang wala na siya sa rooftop. Inilibot ko ang tingin sa kabuuan ng rooftop pero wala akong nakitang ibang tao maliban sa aming dalawa ni Ethan.

Tumayo ako at bigla naman niya akong inalalayan.

“Ayos lang ako,” sabi ko sa maliit na boses. Nagtaka pa nga ako kung paano nalaman ni Ethan na nandito ako sa rooftop ngunit hindi ko na siya tinanong pa.

Tinalikuran ko na siya at nagtungo sa pintuan ng rooftop.

“Thank you,” sabi ko nang hindi siya nililingon at tumuloy na sa pagbaba. Mabuti naman at hindi na siya sumunod pa sa akin.

Halos mapamura ako nang may walang pakundangang nilalang ang kumuha ng bag ko sa aking likod at kinaladkad ako sa pinakalikurang upuan pagkapasok ko pa lamang sa classroom namin.

“Anong sinabi sa’yo ni Nigel?”

“Anong pinag-usapan niyo?”

“Ang gwapo niya noh?”

“Girl wag ka masyadong ilusyunada ha? I heard may atraso ka sa kanya kaya gusto ka lang niyang turuan ng leksyon.”

“I know right? I mean he’s a prince while you’re a disgusting and ugly witch!”

“Yep! Di bagay! Kasuka!”

What the hell?

Pinigilan ko ang sarili kong sampalin isa isa itong mga haliparot na kampon yata ng magnanakaw na Nigel na iyon at marahas na kinuha ang bag ko sa isang kaklase kong halos tumilapon dahil sa lakas ng paghaltak ko sa bag kong hawak niya.

I gave each one of them a sharp look before I sashayed out of the room.

“Ate!”

Isa pa ‘to. Don’t I deserve any peace and quiet atmosphere?!

Pumunta siya sa harapan ko kaya naman huminto ako sa paglalakad. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa na para bang naghahanap ng kung anong mali sa akin. Nang napuntang muli ang tingin niya sa mukha ko ay nanlaki ang mga mata niya at inilagay ang dalawang mga kamay sa bibig niya.

“Oh my God! Ate pumunta na tayong clinic! Dali!”

Bigla niyang hinawakan ang kamay ko at kinaladkad ako papuntang clinic. Walangya! Kailan pa nauso ang paghila-hila sa akin?!

Hindi na ako nakaapila pa dahil mukhang walang makakapigil sa hinayupak na pinsan kong ito. Sarap lang bangasan.

Pagkapasok pa lamang namin sa clinic at nang makita ako ng isang nurse doon ay pinaupo na agad ako sa isa sa mga bed nila at biglang nataranta.

Okay. Anong meron sa mukha ko?

I just looked at the nurse gathering all the first aid kit and other paraphernalia and medicines boringly. Katabi ko naman si Kate na nakaupo din sa kama at nag-aalalang nakatingin sa akin.

“Stop staring,” I said nang hindi ko na nagugustuhan ang pagtitig niya sa akin.

“S-Sorry,” mahina niyang sabi sabay yuko.

I rolled my eyes at her.

Alright. I know I’m being mean to her and my bitch side gets the better of me.

But I can’t help myself but to loath weak people. She must not be weak. Of all people she’s the one who mustn’t be weak.

Because she’s my cousin.

Being weak means you’re vulnerable. I’d been weak before and feeling vulnerable was the worst thing I’d ever felt.

I don’t like it.

I don’t want to coo her with sweet words just because we’re cousins. I want her to be a strong and independent woman.

Her parents died together with my father. We were both became orphans in an early age. I was eight years old that time and Kate was six. Luckily her parents had wealth which in turn been Kate’s wealth. Her family also owns the apartment where Kate and I live.

Unluckily, my father didn’t have any wealth when he was still alive until he was succumbed to death. We were poor. Period.

The Haley family, Kate’s family I mean, fortunately have a loyal lawyer who helped Kate organized all of her wealth. Kate was the only child of the family, that’s why.

I don’t want depending on other people because it makes me feel weak and pitiful. I don’t want to feel like one so I looked for a job and a place that would help me live and grow just enough to... I don’t know. In fact I don’t want to live that time, even this time.

I just want to follow my dad. I want to die too.

But my father’s words made me realized something.

I realized that I’m special.

I’m his only out of the ordinary daughter.

At first this ability of mine scared the shit out of me. I sometimes unintentionally hurt myself. I sometimes inadvertently hurt other people.

I hated myself for that.

Then I remembered my father’s words.

“Promise me you’ll keep it safe. It’ll keep you safe from harm. It’ll keep you safe from yourself. It’ll keep you safe from them. Wear it at all times. I love you my Veronica. Always, forever.”

I closed my eyes to prevent the tears from falling.

I hate crying. Crying means you’re weak.

Napadilat ako nang bigla na lamang may humawi sa bangs ko. Lumayo ako pero nginitian lamang ako ‘nung nurse.

“Don’t worry. Gagamutin ko lang,” nakangiting sambit niya.

Hindi na ako sumagot at hinayaan na lamang siya. Kumuha siya ng hairclip at inilagay ang lahat ng bangs ko sa tuktok ng ulo ko. Tinanggal din niya iyong eyeglasses ko. Magpoprotesta sana ako pero natanggal na niya kaya naman sumimangot na lamang ako.

Like I said, I don’t want other people looking at me directly in the eyes. Pero ang pinaka hindi ko gusto ay ang may makakita ng buong mukha ko nang walang kahit anong maipantatakip.

I felt like I’ve been being exposed too much. It seems like this nurse in front of me can see through my soul.

It seems like she can see all of my secrets.

Shit.

Umiwas ako ng tingin sa kanya at hinayaan siyang gamutin iyong kung ano man ang nasa noo ko. Nang ipisil niya iyong bulak na may alcohol sa noo ko ay napapikit ako dahil sa sobrang hapdi.

“Sorry,” sabi ‘nung nurse.

Ipinilig niya ang ulo ko sa kaliwa para mas magamot niya ng maayos iyong sugat kaya naman nakaharap na ako kay Kate ngayon.

She looked at me with awe.

“Bakit?” tanong ko. Problema ne’to?

“Ate ang ganda mo.”

“Hindi ako maganda.” Dahil kamukha ko siya.

She just pursed her lips.

“Bakit ka ba nasugatan? Ang lalim kasi ng sugat mo at ang daming dugong lumabas,” sabi ng nurse kaya naman napatingin ako sa kanya.

Nakita kong nakatingin siya sa kanang balikat ko kaya naman tiningnan ko rin iyon.

Maraming patak ng dugo ang nagmantsa sa uniform ko...

“Hindi ko alam.” I don’t care either.

Nang makuntento na iyong nurse sa mga inilagay niya sa sugat ko na gasa yata ang tawag ay pinayagan na niya akong lumabas. Isinuot ko kaagad ang eyeglasses ko at tinanggal iyong hairpin sa buhok ko. Hinayaan ko lahat ng bangs ko na malaglag.

Now I feel secured.

Weird I know.

Hindi na ako tinantanan ng pinsan ko pagkatapos noon. Lagi siyang nakabuntot sa akin at kahit anong away ang gawin ko sa kanya ay hindi siya natitinag. Hinayaan ko na lang din dahil nakakapagod siyang pansinin.

Kinuha ko iyong spare uniform ko sa locker ko at dumiretso sa cr. Pagkapasok ko pa lamang doon ay dumiretso na ako sa isang cubicle. Pumasok naman si Kate sa kabila.

Habang nagbibihis ay narinig kong bumukas iyong pintuan ng cr at padabog iyong isinara.

Hinayaan ko lamang at nagpatuloy sa ginagawa.

Sa pangalawang pagkakataon ay narinig kong bumukas iyon at muli ay padabog na isinara. Kumunot ang noo ko.

Ano bang problema nila sa pintuan?

“I know what you did back there,” matigas na ingles at malamig na boses na sambit ng isang lalaki.

Lalaki?!

Naramdaman ko ang pagvibrate ng cellphone ko sa bulsa ko kaya naman binuksan ko iyon.

From: Katerina Haley

Ate, wag ka maingay.

What?!

To: Katerina Haley

Why?

From: Katerina Haley

Listen.

Medyo naweirduhan ako sa mga text ni Kate pero hindi na rin ako gumawa ng kahit anong ingay para malaman at maintindihan iyong sinasabi ni Kate na listen.

“What are you angry of?! I didn’t touch your girl for pete’s sake!”

Hmm... magkakaroon na nga lang ng LQ ay sa cr pa talaga ng mga babae napiling mag-away? Wala bang ibang venue? Antaray lang ah.

Kaasar.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin naisusuot iyong blouse ko dahil baka makagawa ako ng ingay. Init na init na ako dito sa loob kahit na literal na naka-bra lang ako.

Kung minamalas ka nga naman. Bakit ko naman kasi sinusunod itong si Kate?

“You invaded our privacy! It was just supposed to be me and her and look at what happened! I thought I felt her responding but it was your aura all along! And look at what you’ve done!” sigaw ‘nung lalaki na naging dahilan kung bakit halos mapatalon ako sa gulat.

“I’m sorry okay! Geez you sound like an angry boyfriend when in fact you’re not.”

“You’re changing the topic. She was my subject. Mine alone. So why are you interfering?”

“I’m not, alright? I just want to prove something.”

“Here we go again,” sarkastikong sambit ‘nung lalaki.

Shit! Init na init na ‘ko dito!

To: Katerina Haley

Let’s go.

“When are you going to realize that she’s not one of us?”

Isinuot ko na iyong blouse ko at wala na akong pakialam kung marinig man nila ako.

Bubuksan ko na sana iyong pintuan kaso natigil ako nang marinig ko iyong sinabi ‘nung lalaki.

“She is, okay? She’s a Feazell after all.”

Ako ba iyong pinag-uusapan nila? No, I don’t think so. Hindi lang naman ako ang nag-iisang Feazell sa school na ito, hindi nga ba? Pero... malakas ang kutob kong ako ang tinutukoy nila... maging iyong pinag-uusapan nila ay parang naiintindihan ko.

Narinig ko ang pagtunog ng isang cellphone.

“Sir,” sagot ‘nung lalaki. “Negative. But I have something... yes, hers... I’m coming.”

“Anong sabi?” tanong ‘nung babae.

“Let’s go,” ang tanging naging tugon sa kanya ng lalaki.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko.

I’m one of them?

Ibig bang sabihin marami pa ang tulad kong...

Narinig ko ang pagsara ng pintuan kaya naman lumabas na rin ako. Naramdaman ko naman na nakasunod na rin si Kate sa akin.

“Ate, ayos ka lang ba?”

“Bakit gusto mong marinig iyong pinag-uusapan nila?”

Huminto ako sa paglalakad at hinarap siya. Tinitigan ko siya ngunit nag-iwas lamang siya ng tingin, tila iniisip kung sasabihin ba niya sa akin ang totoo o magsisinungaling siya.

Matapos ang ilang segundo ng pag-iisip ay huminga siya ng malalim at tumingin na sa akin ng diretso.

“Nacurious kasi ako kung ano iyong pinag-uusapan nila Kuya Nigel at ni Adalia.”

Adalia? Sino naman ‘yun? At... Nigel? Close ba sila ng Nigel na iyon na kuya pa ang tawag niya sa kanya? Naiinis pa rin ako kapag naririnig ko ang pangalan niya at naaalala ko iyong ninakaw niya sa akin. Kumunot ang noo ko nang may mapagtanto.

“Paano mo nalaman na sila nga iyong nasa loob?”

“N-Nabosesan ko.”

Umarko ang kilay ko. “Noong nagtext ka sa akin ay hindi pa nagsasalita iyong babae kaya naman paano mo nalaman na iyon ngang babae ay si Adalia?” Hindi ako matalino pero hindi rin ako tanga. Mapagmasid ako lalo na sa paligid ko at ang bagay na iyon, kahit na maliit na impormasyon lamang, ay hindi makalalagpas sa akin.

Hindi niya ako masagot.

Huminga ako ng malalim bago ko siya tinalikuran.

Bakit ba masyadong big deal sa akin iyon? Mapagmasid ako pero out of my character na ang pagbibigay masyado ng pansin doon.

I used to not care.

Wala na akong pakialam sa kanila. Bahala sila.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mainit pa rin ang ulo ko nang makarating ako sa apartment. Nakita kong nakalock pa iyong pintuan sa kabilang hallway kaya naman alam kong hindi pa umuuwi si Kate.

Dumiretso ako sa kwarto ko, inilagay ang bag sa bedside table, tinanggal iyong panali sa buhok, eyeglasses at contact lenses at sumalampak sa kama.

Naiinis ako sa sarili ko dahil bakit ko nga ba iniwanan si Ethan doon sa rooftop? Dapat nga ay itinanong ko na sa kanya agad iyong mga nalalaman niya tungkol sa Nigel na iyon para malinawan na ako kung ano nga bang reputasyon ang mayroon siya sa university at para bang sikat na sikat siya doon at ang dami niyang galamay na babae.

At bwisit lang dahil hindi ko pa rin nakukuha iyong necklace ko sa Nigel na iyon! Buong araw ko siyang hinanap sa campus pero wala!

Bwisit! Ang sarap lang manapak!

Kinuha ko iyong unan at inilagay iyon sa mukha ko para makasigaw doon. Sumigaw ako nang sumigaw doon hanggang sa ako na rin ang napagod. Huminga ako ng malalalim habang pinapakalma ang sarili. This day really enraged in different ways possible.

Isang malalim na buntong-hininga pa ang pinakawalan ko bago napagdesisyunang idaan na lamang sa ligo itong inis ko kaya naman umupo ako mula sa pagkakahiga.

“Oh.My.God,” sambit ko nang makita ang paligid ng kwarto ko.

Pigil ang hininga ko habang nakatingin ako sa bedside table, alarm clock, closet, kama, bag, salamin...

Lahat ay nakalutang sa ere. Nalaglag ang panga ko habang pinagmamasdan ang paligid ng kwarto ko ngunit ang tila kumuha ng buong atensyon ko ay ang malaking salamin na nasa harap mismo ng kama ko... sa harap ko.

Tumagal ang tingin ko doon. Nang nahanap na ng mga mata ko ang mga mata ng sarili kong repleksyon ay lalo akong kinabahan.

Tiningnan ko iyon na nakatingin din sa akin.

Blood red eyes.

Kitang-kita ko ang galit sa mga matang iyon.

I closed my eyes as I let those negative feelings go away from my system.

Habang ginagawa iyon ay naramdaman ko ang unti-unting pagbaba ng kamang inuupuan ko hanggang sa tuluyan na itong dumikit sa sahig.

Dumilat akong muli at nakitang bumalik na sa normal ang lahat. Muli akong sumulyap sa salamin at nakitang bumalik na sa natural na kulay ang mga mata ko.

God, what’s happening to me?

Pumunta na ako sa cr para mawala na lahat itong nararamdaman ko. Binuksan ko ang shower at hinayaan ang sariling magbabad doon.

Paano kung totoong marami pa sa mundong ito ang katulad kong kakaiba? Anong gagawin ko? Dapat ko ba silang pagkatiwalaan? Pero mahirap nang magtiwala sa mga panahong ito.

Kaya ko sanang harapin lahat pero wala sa akin ang necklace ko. Pakiramdam ko ay napakahina ko kapag wala iyon.

I let the continuous splash of water cleanse my body as well as my frustrations and anger away my mind.

Gumagaan na ang pakiramdam ko nang bigla na lamang akong may narinig na mga galabog at mga nababasag na bagay sa labas ng cr...

... sa loob ng kwarto ko.

Agad akong binalot ng kaba nang may nagtangkang magbukas ng pintuan. Nakita ko ang paggalaw ng doorknob. Halos mapasigaw naman ako nang biglang may naghahampas dito.

Binalot ko agad ang sarili ko ng tuwalya at kumuha ng kahit anong maisasangga ko sa kung sino man ang nasa labas.

I came up with a mug. Shit.

The door’s shape became twisted as something hard hit it from the outside.

Nang magtagumpay ang kung sino man sa labas sa pagsira sa pintuan ay tumambad sa akin ang isang lalaking naka faded pants at polo shirt. Nang magtama ang aming mga mata ay halos mapasigaw ako.

His eyes are black. Deep black, no hint of white.

Ngumisi siya sa akin.

“Apprentice ka lang naman pala. Ang lakas talaga ng loob mong gamitin ‘yang aural power mo ng ganitong oras. Tanga ka ba?” Natawa siya habang nakatingin sa akin.

Halos hindi pa rin ako makakilos dahil sa kaba.

“Ang naririnig ko sa mga kauri mo eh hindi ka naman daw apprentice at baka nga nagkamali sila. Pero paano ba yan? I just proved them wrong!” Natawa nanaman siya.

Dala na rin siguro ng takot at pagkataranta ay inihagis ko sa kanya iyong mug na hawak ko. Tumama iyon sa ulo niya at nabasag. Kasabay nito ay ang pag-agos ng dugo niyang... itim... sa mukha niya.

Napaatras ako nang mapansing parang wala lang sa kanya iyong ginawa ko. Na para bang hindi siya nasaktan.

Sumigaw ako nang bigla siyang lumapit sa akin ngunit natigil rin ng hinawakan niya ang ulo ko at itinama iyon sa pader.

Nayanig ang buong sistema ko dahil doon. Gusto kong sumigaw pero nawalan na ako ng lakas. Umiikot na rin ang paningin ko. Ramdam na ramdam ko ang pag-agos ng dugo mula sa ulo ko pababa sa katawan ko. Nalalasahan ko na rin ang dugo sa bibig ko.

“Walang-wala kang binatbat sa akin. Bakit naman kaya ganun eh ramdam na ramdam ko sa labas ‘yang aura mong sumisigaw ng kapangyarihan? Anong nangyayari? Natatakot ka ba?” litanya niya habang dahan-dahan akong iniaangat mula sa sahig.

Nakahawak siya sa leeg ko dahilan upang hindi ako makahinga. Sinubukan ko siyang sipain pero sobrang nanghihina na ako. Sobrang sakit ng ulo ko.

“Paano ba yan? Hanggang dito ka na lang. Pasensya na ha pero kailangan kasi kitang patayin. Mahirap na at baka malaman ng iba ‘yang kakayahan mo at maisipan pa nilang dalhin ka doon.”

Isang kamay lamang ang pinanghawak niya sa leeg ko kanina pero matapos niyang sabihin iyon ay ginamit na niya ang isa pa niyang kamay.

Idiniin niya ang mga kamay niya sa leeg ko at nararamdaman ko na ang pagsuko ng katawan ko.

Sumusuko na iyong katawan ko pero malinaw pa rin ang pag-iisip ko.

Hindi na ako makahinga pero ramdam na ramdam ko ang pagdaloy ng dugo sa loob ng katawan ko.

I can’t almost feel anything. I feel numb. But I felt alive inside.

No. I’m not weak. I’m not weak. I’M NOT WEAK!

Hinawakan ko ang mga kamay niya na nasa leeg ko at pinilit iyong kalasin. Lalo pa niyang diniinan iyon habang tumatawa.

Hinang-hina na ako pero pinilit ko ang sarili kong maabot iyong nasa likod ko para mabuksan ang shower. Nang nagtagumpay ako ay naramdaman ko ang medyo pagluwag ng pagkakahawak niya sa leeg ko dahil sa pagkakadistract nito sa kanya pero sapat na iyon para masipa ko siya at tuluyan akong makawala mula sa pagkakahawak niya. Bumagsak ako sa sahig at huminga ng malalalim.

Narinig ko nanaman ang mga tawa niya.

“Mukhang challenging ka ah? Ikaw lang sa lahat ng mga napatay kong apprentice ang lumagpas sa isang minuto na kasama ako.”

Tatayo sana ako pero umikot na ang paningin ko at lalo kong naramdaman ang sakit sa ulo ko nang mabasa na iyon ng tubig.

Napahiga ako sa sahig at nawalan ng pag-asa.

Papa, please help me. Sa unang pagkakataon ay naramdaman ko ang maiinit na luhang lumandas sa pisngi ko.

I feel so weak, so vulnerable, and so fragile.

Bakit ba hindi ko magamit iyong bagay na iyon kung kailan ko iyon kailangan?! Bakit ba bigla ko na lamang iyon nagagamit ng hindi ko sinasadya?!

Inis na inis ako sa sarili ko. Imbis na matakot ako sa nalalapit na kamatayan ko ay naiinis pa ako. Galit ako sa sarili ko! Galit ako sa lalaking ito! Galit ako sa sitwasyon!

I loathe myself for being weak!

Sa sobrang galit at frustration na nararamdaman ko ay buong lakas kong sinuntok ang sahig kung saan ako nakaupo at sumigaw tulad ng ginawa ko kanina.

“What the—!”

Humagulhol na ako sa iyak dahil sa frustrations ko. Wala na akong pakialam kung mamamatay na ako. At least makikita ko na si papa.

Hinintay ko ang magiging aksyon ng lalaki pero wala na akong naramdaman na kahit ano. Huminto na rin iyong shower. Naging tahimik ang buong paligid.

Ramdam ko rin na lumawa na dito sa loob ng cr dahil sa shower pati gripo na walang humpay kanina sa paglabas ng tubig pero ngayon ay parehas silang tahimik.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at umupo. Nakita kong kulay pula iyong tubig malapit sa akin.

Natulala ako nang mapansin ko rin na kumukulo iyong tubig na nasa sahig, kung saan ako nakaupo. Umuusok na rin ito at nagbubuga ng ilang mga bubbles na tulad ng sa sinaing na kumukulo.

Iginala ko ang aking paningin at nakitang nakahandusay na iyong lalaki sa sahig na may tubig na kumukulo. Tumayo ako kahit na masakit pa iyong ulo ko para mas makita ko ng maigi iyong lalaki.

Napatakip ako sa bibig ko ng makitang maraming nakasaksak sa kanyang mga yelong hugis kutsilyo. Tiningnan ko naman ang taas at nakitang punong-puno iyon ng yelo at usok mula roon.

Dahan-dahan akong naglakad patungo sa salamin ng cr at tiningnan ko ang sariling repleksyon.

Kung kanina ay natatakot akong tingnan iyon, ngayon naman ay tuwang-tuwa ako dahil ito ang nagligtas sa buhay ko.

My blood red eyes.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------