myluckyheartstories

Chapter 7:Key necklace

Tuloy-tuloy lamang ako sa paglalakad kahit sa totoo lamang ay gusto kong batuhin ‘yung taong nasa likod kong parang asong nakasunod sa kanyang amo. Bakit ba kasi niya ako sinusundan? Hindi ba dapat ay asikasuhin na niya iyong gulong ginawa ni Adalia? Okay, I know na naayos na niya ang comfort room ng mga babae na halos nasira na ni Adalia pero paano si Adalia mismo? Hindi ba dapat lang niyang ayusin ang tungkol sa bagay na iyon?

They’re both Chrysolus so no doubt they’re friends... right?

Halos umusok ang buong mukha ko dahil sa inis nang bigla niyang hinila ang siko ko paharap sa kanya. Matalim ko siyang tinitigan gayundin ang kamay niyang nakahawak sa akin.

“I’m sorry for Adalia’s reckless acts. Hindi ko rin maintindihan kung bakit gano’n na lang ang ginawa niya. Hindi namin lahat inaasahan ‘yon but I guess maaayos naman ni Ethan ang tungkol sa kanya,” sincere niyang pagpapaliwanag. Nag-iwas ako ng tingin. Patuloy naman niyang hinahanap ang tingin ko.

Naramdaman ko ang pagwawala ng kung ano sa tyan ko. Damn! What is this feeling?!

Mariin akong pumikit para maiwasan ang mapaghanap niyang tingin. You’re just intimidated Vera. Yes. You’re just damn intimidated! Why feeling this way?!

He just saved you... from harm’s way. Tumikhim ako nang maisip ang bagay na iyon.

“Bakit ba siya galit sa akin? Ano bang ginawa ko sa kanya?” pagtatanong ko, pilit na pinagwawalang-bahala ang kung ano man na nararamdaman at naiisip ko. I shouldn’t be the one talking to him. Hindi ko iyon gawain pero sa lahat ng mga nangyayari sa akin ngayon ay hindi ko maiwasang maguluhan.

At sa tingin ko ay kailangan ko nang malaman ang ilan sa mga bagay na may kinalaman sa akin.

Hindi ko mapigilan ang sarili mula sa pagtatanong kaya naman tatanungin ko na sana siya nang bigla ko nanamang naramdaman ang bagay na iyon nang magtama ang aming mga mata.

We’re just like that... looking at each other’s eyes. Mine’s searching... wondering, while his is digging... observing... and digging for more...

“Thank you for saving me again,” wala sa sariling nasambit ko nang naramdaman kong parang kinakapos na ako ng hininga.

Pansamantala akong natulala. Wait. What? Did I just say that?

His eyes glowed with amusement. “You’re most welcome,” nakangiti niyang tugon. That smile.

Sunod-sunod ang sumunod kong paghinga nang marealize kong ilang segundo akong hindi huminga. Mariin akong pumikit habang hinihiling na sana ay hindi niya iyon mapansin. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Nararamdaman ko rin ito kay Ethan pero mas matindi yata kapag siya ang kasama ko.

Is it because of the aura difference? Mas malakas si Nigel kaysa kay Ethan?

Pero bakit ba pakiramdam ko ang init ng mukha ko pati ang tibok ng puso ko ay abnormal? Maging ang mga tuhod ko ay parang nawalan ng lakas.

Lumunok ako. Dahil siguro ‘to sa pagod. Right!

Tinalikuran ko na kaagad si Nigel at maglalakad na sana nang hinigit nanaman niya ako sa aking siko.

“Pumunta muna tayo sa clinic. We need to tend those wounds,” sabi niya sabay turo sa kahabaan ng kamay ko. Hindi ko napansin na may punit na rin pala ang sleeves ng  school uniform ko at may kaunting dugong nagmantsa doon.

Pinakiramdaman ko ang sarili. Bakit parang wala naman akong nararamdamang sakit o hapdi?

Nigel suddenly holds my wrist then pulls me towards the university clinic. It’s now my second time here and I wonder if there will be a next time considering the unstable world I lived in with them.

Binuksan kaagad ni Nigel ang double glass doors ng clinic nang marating namin iyon. “Aoi,” tawag ni Nigel sa nurse na nakaupo sa isang upuan habang umiinom ng juice at nagbabasa ng isang magazine. Sumilip ako mula sa balikat ni Nigel. Nang matingnan ko ng mabuti ang nurse ay napagtanto kong siya rin iyong nurse na gumamot sa sugat ko noon sa noo na hindi ko naman alam kung saan galing.

“Oh, Nigel? Anong ginagawa mo dito? May kailangan ka ba?” tanong niya kay Nigel. Nasa likod ako ni Nigel kaya naman hindi niya ako kaagad nakita. “Sino ‘yang kasama mo? Naku! Isusumbong kita kay Krista!” panunuya nito. Tumawa lang si Nigel sa sinabi ni Aoi.

Sino si Krista?

Maingat naman akong hinila ni Nigel papunta sa harapan niya para makita ako ng nurse. “Aoi, si Veronica nga pala. Veronica, she’s Aoife Dionne, an Afras like you... and currently the University’s head nurse.”

Afras? Kung ganoon isa rin pala siya sa kanila. Tumango lamang ako sa kanya.

Kumunot ang noo niya at bumaling kay Nigel. “She knew?” pagtatanong niya.

Tumango naman siya bilang sagot.

Lumapit sa akin si Aoife at sinuri ako. Tiningnan niya rin kung nasaan ang mga sugat ko: sa mga kamay, braso, balikat, maging sa mukha ko yata ay mayroon din dahil nang hawiin niya ang bangs ko at may hawakan ay medyo may kirot akong naramdaman.

“Anong nangyari?” pagtatanong niya kay Nigel kahit na nasa akin ang kanyang buong atensyon.

“Adalia tried to kill her.” I heard the slightest hint of menace in his voice.

A chill ran down my spine.

Huminto si Aoife sa pagtingin sa mga sugat ko at gulat na tumingin kay Nigel. “Bakit? Anong ginawa sa kanya ni Veronica para gawin ‘yon?” Ibinalik niya sa akin ang atensyon niya matapos niya iyong sabihin at sa isang iglap ay parang naliwanagan siya.

Itinuro niya ako, nakangiti. “Wait... oh my gosh! Ikaw ‘yung girl na biglang niyakap ni Ethan sa school grounds noon! Hindi ako pwedeng magkamali dahil nandoon ako nang nangyari iyon!” She slightly tilted her head, observing me. “‘Yun nga lang ay nakalugay ka nang mga panahong ‘yon.” Natawa nanaman siya. “Magngingitngit talaga sa galit sa’yo si Adalia dahil hamak na mas maganda ka naman kaysa sa kanya!” masayang wika ni Aoife.

Pinagmasdan ko lamang si Aoife. Somehow she reminds me of Kate. Parehas silang masyadong madaldal at masayahin. Total opposite ko.

“Aoi, gamutin mo na ang mga sugat niya,” out of the blue na wika ni Nigel. Tiningnan ko siya at nakita ko ang nakasimangot niyang mukha.

“Okay. Veronica upo ka dito. Kunin ko lang ang mga gamot,” paalam niya bago pumasok sa isang kwarto, doon yata nakalagay ang mga gamot nila.

Umupo ako sa higaan kung saan ako umupo dati samantalang umupo naman si Nigel sa upuan sa harap ko at binuksan ang kanyang cellphone. May katext siguro.

Hindi kaya si Krista?

The heck. Pake ko ba?

Itinuon ko na lamang ang atensyon ko sa magazine na binabasa kanina ni Aoife. Nakabuklat iyon kaya naman kinuha ko. Hindi pa nagtatagal sa akin ang magazine nang may nakakuha ng atensyon ko. Halos lumaki ang mga mata ko nang makita kung sino ang cover ng mismong magazine.

“You know her?” tanong ni Nigel kaya naman napaangat ako ng tingin sa kanya.

Kumunot ang noo ko habang nakatingin sa kanya. Akala ko ba may katext ‘to? Bakit nasa akin nanaman ang atensyon niya?

Ibinalik ko na lang ang tingin sa hawak. “Hindi ko siya kilala,” walang gana kong tugon ko sa kanya, taliwas sa tunay na nararamdaman ko.

Nag-iwas ako ng tingin at mabilis na ibinalik ang magazine sa table.

Huminga ako ng malalim. Dahil sa nakita ay hindi ko maiwasang maalala siya. Kung gano’n naging model na pala siya ngayon ng isang sikat na magazine. Hindi ko pa siguro malalaman kung hindi ko pa iyon nakita. Wala na siguro ‘yong pakialam sa akin. Kinalimutan na siguro ako.

Kung sana ay hindi niya ako pinaasa at binigyan ng isang pangakong hindi naman pala niya tutuparin ay hindi na sana ako nagmukhang tanga sa kakahintay sa kanya.

Ganoon naman lagi. Mangangako silang hindi ka iiwan at babalik din sila kung aalis man, pero kapag dumating na ang panahon na iyon ay aalis sila na parang walang nangyari at hindi na maiisip pa ang pagbabalik. Aalis sila na parang hindi ka nila kilala at wala silang ginawang pangako.

Tiningnan ko si Nigel na ngayo’y nakasandal na sa upuan at nakapikit.

Dumako ang tingin ko sa paligid. Pure white ang paint sa mga dingding. Nakakita naman ako ng isang salamin sa bandang kanan ng clinic katabi ng pintuan na pinasukan ni Aoife kaya naman nilapitan ko iyon. Pinagmasdan ko ang repleksyon ko at nakitang may mga maliliit akong gasgas sa mukha.

Hindi na nga yata ako mauubusan ng sugat. Sana lang talaga ay wag itong magkapeklat.

Tinanggal ko ang eyeglasses ko maging ang contact lenses ko. Kumuha rin ako ng hairclip at itinali ang lahat ng bangs ko sa tuktok ng ulo ko. Ayoko naman kasing mahirapan pa si Aoife sa paggamot sa mga sugat ko.

Nang babalik na ako mula sa pagkakaupo ay napansin kong nakatingin na sa akin si Nigel. “Bakit ka nagko-contact lenses at eyeglasses? Gano’n na ba kalabo ang mga mata mo?” pagtatanong niya habang ako naman ay umuupo.

“Gusto ko lang,” sagot ko. Ayoko na kasing magpaliwanag. Hindi rin naman niya maiintindihan.

“Weird,” sabi niya at bigla siyang tumawa.

Sinimangutan ko lamang siya. Ano bang problema niya?

Naalala ko rin tuloy sa kanya si Ethan. Pinagtatawanan din kasi niya ang weird practice ko na ito. Tumikhim ako. Bakit ko ba naaalala ang taong ‘yon? Tss.

Hindi rin naman nagtagal at lumabas na si Aoife galing sa kwarto dala ang mga first aid kit at kung anu-ano pa. “Sorry kung natagalan,” sabi niya sa akin nang nakangiti at tumingin nang makahulugan kay Nigel.

Umupo sa harapan ko si Aoife at sinimulan na akong gamutin. Dahil dito ay mas napagmasdan ko ang mukha niya. Kasing-edad ko lamang siya at kapansin-pansin ang angking ganda. Simple lang ang ayos niya ngunit iba ang dating niya.

Napansin ko naman na may nakatitig sa akin.

Bumuntong hininga ako. Ito ang dahilan kung bakit ayokong may kasama ako kung pupunta man ako ng clinic lalo pa’t kung ako ang gagamutin. Tulad ngayon, ako ang ginagamot samantalang iyong kasama ko ay walang kahit anong ginagawa kundi ang titigan ako. Parang si Kate lang dati.

“Don’t worry about your face Veronica. Sisiguraduhin kong hindi ka magkakapeklat.” pagbibigay assurance ni Aoife sa akin.

“Just Vera,” sabi ko na lamang.

Ngumiti nanaman siya sa akin. “Okay. Vera it is.”

Habang nakatingin sa kanya ay may napagtanto ako. Magaan ang loob ko kay Aoife kahit na ito pa lamang ang pangalawang pagkakataong nagkita kami. Kaya naman hindi ako nagdalawang-isip na magtanong sa kanya.

“Anong kulay ng mga mata mo kapag ginagamit mo ang aural power mo?” Gusto ko lang malaman. Kahit na hindi niya sabihin ay alam kong mabuti siyang tao.

Tiningnan naman ako ni Aoife nang may pagtataka at tumingin kay Nigel. Diretso namang nakatitig sa akin si Nigel.

 “Green,” sabi ni Nigel.

Kusang umarko ang kilay ko. Bakit siya ang sumasagot sa tanong ko? Hindi naman siya ang tinatanong ko.

Nang ibalik na muli sa akin ni Aoife ang tingin niya ay saka lamang siya ngumiti. “Yes. Green,” pagsang-ayon niya.

Kumunot ang noo ko at lalong nagtaka. Parang may mali sa mga ikinikilos nila.

Ipinagkibit-balikat ko na lamang iyon at hindi na nagtanong pa. Marahil ay ginagawan ko lamang lahat ng kwento.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Matapos ang last class ko ay umuwi na ako kaagad. Ang apartment na tinutuluyan ko ay mag-aari ng pamilya ni Kate. Since minana na niya lahat ng mga ari-arian ng pamilya niya ay naging property na rin niya ito. Kung pagmamasdan ang apartment sa labas, ang unang magiging impression mo ay mukha itong ancestral house. Gawa sa mahogany ang haligi ngunit may bahagi pa ring moderno.

Bago pumunta sa kwarto ko na nasa second floor ay pumunta muna ako sa kwarto ni tita Ida na nasa first floor naman. Siya ang nangangalaga ng apartment na ito at ang tumutulong kay Kate na hawakan at imanage ang mga ari-arian at properties niya.

Kumatok ako at naghintay ng ilang segundo bago iyon bumukas. Bumungad sa akin ang mukhang haggard na si tita, puno ng pawis ang mukha niya maging iyong suot niyang damit. Halos sumabog na ang itim niyang buhok mula sa pagkaka-bun nito. Bumaba ang tingin ko at nakitang may hawak siyang walis.

“Oh Vera. Napadaan ka?” masungit na sabi niya. Alam kong may ideya na siya sa sagot pero tinanong pa rin niya ako.

Hindi ko naman siya masisisi dahil kapag pumupunta ako sa kwarto niya ay parati na lamang akong may hinihingi. Dati ay pumunta ako sa kanya upang ipaayos ang nasirang lock ng kwintas ko at ang ikalawa ay upang ipaayos naman ang nasira kong pintuan. Ngayon naman...

Kahit na nahihiya ay nilakasan ko na lamang ang loob ko. “Ipapaayos ko lang sana ang lock ng kwintas ko. Nasira ko kasi ulit,” sabi ko nang hindi siya tinitingnan.

Pinagmasdan muna niya ako bago siya nagsalita. “Akin na,” sabi niya na wala man lang ipinakitang emosyon. Alam ko namang nagtitimpi lamang siya. Kahit naman kasi pagbali-baliktarin ang mundo ay hindi mawawala ang katotohanang pamangkin niya ako. Family will always come first. General motto ng pamilya Feazell. Kapatid ni tita ang papa ko at ng papa ni Kate.

Ibinigay ko iyon sa kanya.

“Hintayin mo na lang sa kwarto mo, ihahatid ko kapag ayos na,” sabi pa niya at isinara na kaagad ang pintuan niya.

“Okay,” sabi ko kahit hindi naman niya narinig.

Dumiretso na kaagad ako sa pintuan at inilock iyon. Ibinaba ko ang bag ko sa bedside table, inilugay ang buhok at tinanggal ang eyeglasses at contact lenses.

Hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa akin kung paanong maayos na ang kwarto ko maging ang c.r. ko. Sa pagkakatanda ko kasi ay sobrang nasira iyon dahil sa isang Phyrinus na nais akong patayin. Ngunit nang bumalik ako dito, noong gabing inihatid ako ni Nigel dito, ay nagulat akong nasa ayos na ang lahat. Hindi ko pa naman natatanong si Kate kaya naman wala pa rin akong kaalam-alam sa mga nangyari dito.

Sumandal ako sa pintuan at huminga ng malalim. Matagal ko nang hindi nasusubukan ang bagay na ito kaya naman ngayon na sa tingin ko ang tamang oras upang subukan muli.

Ipinikit ko ang aking mga mata at pinakiramdaman ang sarili. Wala pang ilang segundo ay naramdaman ko na ang init na nararamdaman ko sa tuwing sinusubukan ko iyong gamitin. It seems like I’m currently on fire. Napangiti ako nang maramdaman kong kaya ko iyong kontrolin ngayon hindi tulad dati na wala halos akong nagagawa kung hindi puro kapalpakan.

Idinilat ko ang aking mga mata at dahan-dahang iniangat ang aking kanang kamay habang mataman kong pinagmamasdan ang kama ko.

Kasabay ng pag-angat ko sa aking kamay ay ang dahan-dahan ding pag-angat ng kama mula sa sahig. Kinagat ko ang aking labi at ipinagpatuloy ang ginagawa.

Finally! I can control it now!

Patuloy ko pa rin iyong iniaangat hanggang sa umabot na ang kama ko sa kisame ng kwarto ko.

This time ay ang kaliwang kamay ko naman ang dahan-dahan kong iniangat habang nakafocus ako sa iba pang mga gamit sa kwarto. Nang iniangat ko ang kamay ko ay dahan-dahan ding umangat ang salamin, cabinet at alarm clock ko mula sa sahig.

I gape at what I had done.

Finally. I can’t believe this!

“Vera! Naayos ko na itong kwintas mo!” sigaw ni tita Ida habang kumakatok sa pintuan. Sa sobrang gulat ay bigla kong naibaba ang mga kamay ko kaya naman biglaan rin sa pagbagsak ang lahat ng mga gamit na halos nakadikit na sa kisame.

Natataranta kong iniangat muli ang aking mga kamay at huminto naman mula sa pagbagsak ang mga gamit, mga ilang inches na lang ang layo mula sa sahig. Napabuga ako ng hangin.

God! That’s close.

“Vera! Buksan mo ang pintuan!” Patuloy na pagkatok ni tita Ida.

Dahan-dahan kong ibinaba ang mga gamit at binuksan ang pintuan. Bumungad sa akin ang nakakunot-noong si tita Ida.

“Bakit ang tagal mong buksan?” tanong niya sa akin. Mukha nanamang iritado sa akin.

“Nasa c.r. pa kasi ako nang kumatok ka,” sagot ko.

Ibinigay na niya sa akin ang kwintas ko at tinalikuran na ako nang wala man lang sinasabi.

Sa pagtalikod niya ang siya namang pag-akyat ni Kate sa hagdanan. Isasara ko na sana ang pintuan ng kwarto ko ngunit tinawag niya ako.

“Ate Vera! Sandali lang!”

“Bakit?” tanong ko sa kanya.

“Uhm... p-pwede ba tayong mag-usap?” alanganin niyang tanong.

“Nag-uusap na tayo.”

“I-I m-mean ‘yung tayong dalawa lang.”

“Tayong dalawa lang naman ang nandito.” Kumunot ang noo ko. What would she want to tell me and why couldn’t she tell it to me here?

“A-Ang ib-big kong sabihin e... ano... uhh... pwede ba tayong mag-usap sa loob ng kwarto mo?” pagtatanong pa niya.

“Bakit pa sa kwarto ko?” tanong ko pabalik. Medyo naiinis pa kasi ako sa kanya. Wala ba siyang balak sabihin sa akin ang mga nalalaman niya?

“Baka kasi may makarinig.”

“Bakit? Hindi ba pwedeng marinig ‘yan ng ibang tao?” Patuloy ko siyang tinitigan. I sigh. Okay... tinatablan na ako ng konsensya dahil mukhang wala nang maisagot sa akin si Kate.

“A-Ano... uhh... hindi pwede.” She looks defeated.

Huminga muna ako ng malalim bago ko binuksan ang pintuan ng kwarto ko at pinapasok siya. Yumuko naman siya habang pumapasok.

“Anong pag-uusapan natin?” tanong ko sa kanya habang nakahalukipkip. Siya naman ay nakatungo pa rin.

“Sorry ate Vera kung nagsisinungaling ako sa’yo. Ano kasi... hindi pwedeng basta-bastang magsabi ng mga impormasyon tungkol sa... sa... uhh... Ezeltopia.”

Ezeltopia...

“Ikaw ba ang nag-iwan ng libro sa locker ko?” Ezeltopia rin kasi ang title ng librong yun.

Tumango siya sa akin.

“Paano mo nabuksan ang locker ko?” pagtatanong ko pa.

Don’t tell me... “May... aural power ka rin ba?” Realization hit me hard.

This time ay tumingin na siya sa akin na para bang nagulat siya sa itinanong ko. Nag-iwas rin siya ng tingin pagkatapos.

“Oo pero... hindi kasing lakas ng sa iyo.”

Alam kong may alam siya sa mga bagay na ito pero hindi sumagi sa isip ko na tulad ko rin pala siyang...

“Afras,” sambit ko.

Tumango lamang si Kate.

“Kagustuhan ng tito Vernon na huwag sabihin sa’yo ang kahit anong bagay na may kinalaman sa Ezeltopia dahil alam niya kung gaano kagulo ang mundong iyon. Sinabi rin niya iyon kay dad at nirespeto niya ang kagustuhan ni tito,” pagkukwento niya.

Si papa? Alam niya ang tungkol sa akin noon pa lang?

“May alam si papa tungkol sa mga Chrysolus, Afras at Phyrinus?” tanong ko kay Kate. Umiling-iling ako at tila ayaw gumana ng utak ko.

Sunod-sunod na pagtango naman ang ginawa niya.

Dinumog ako ng mga alaala at mga tanong. Naalala ko iyong sinabi sa akin ni papa bago siya malagutan ng hininga at nang ibigay niya sa akin ang kwintas na ngayo’y hawak ko.

“Promise me you’ll keep it safe. It’ll keep you safe from harm. It’ll keep you safe from yourself. It’ll keep you safe from them. Wear it at all times. I love you my Veronica. Always, forever.”

Mga Phyrinus ba ang tinutukoy ni papa? Sila ba ang dahilan kung bakit mahalagang lagi kong isuot ang kwintas na’to?

What is this necklace in the first place?

“Pumayag si dad sa kagustuhan ni tito pero hindi siya pumayag na mabuhay ka nang wala ka man lang nalalaman na self-defense. Kahit na wala kang alam tungkol sa Ezeltopia ay gusto ni dad na maging handa ka kung sakali man na may manakit sa’yo na kahit sino at kung malala ay ang may manakit sa iyo na isang Phyrinus. Iyon ang dahilan kung bakit maraming itinuro sa’yo si dad,” pagpapatuloy ni Kate. Mukhang kuportable na siya ngayon sa pagkukwento hindi tulad kanina na pilit pa niyang binabasa ang mood ko at nag-aalangan pa.

Kinagat ko ang labi ko. It all makes sense. Sa mga preparations na ginawa ni tito sa akin.

“Ano ang Ezeltopia?” pagtatanong ko.

Tiningnan ko si Kate.

Binigyan niya ako ng isang ngiti. “Mundo ng mga Chrysolus at Afras na tulad natin. Mas maiintindahan mo ang lahat ng tungkol sa Ezeltopia kung babasahin mo ang ibinigay ko sa’yo na libro. Lahat ng mga kailangan mong malaman ay naroon.”

Pansamantala kaming binalot ng katahimikan. Si  Kate din naman ang unang bumasag nito. “Kung sakali man... sasama ka ba sa akin sa pagpunta doon?”

My heart skipped a beat when I heard her ask me that.

Sasama nga ba ako? Pero sinabi ko na sa sarili ko na ayokong maging tulad nila at ayoko sa magulo nilang mundo.

“Hindi ko alam.” Iyon ang totoo. Tulad ng sabi ko ay mahirap nang magbigay ng tiwala sa kahit kanino ngayon. Matapos kong basahin ang libro marahil ay makakapagdesisyon na ako sa bagay na iyon.

Ito pa rin ang mundo ko. Iyon muna ang panghahawakan ko sa ngayon. At si papa... gusto kong malaman ang iniisip niya tungkol dito pero alam kong hindi na iyon mangyayari. What could his thoughts about this might be?

“Sige ate. Magpahinga ka na. Uhh... okay ka na ba? Nalaman ko kasi ang ginawa ni Adalia sa’yo kanina.”

Halos nalimutan ko na ang bagay na iyon dahil sa mga sinabi sa akin ni Kate ngayon. Tumango ako. “Oo. Ayos lang ako.”

Tumango pabalik si Kate at lumabas na ng kwarto ko.

Nakaramdam kaagad ako ng lamig nang naiwan akong mag-isa sa kwarto. My mind start to work. Hindi ako makapaniwala na alam na ni papa ang tungkol sa akin sa simula pa lamang. Bakit niya inilihim sa akin ang lahat? Ang dahilan nga ba talaga niya ay para protektahan ako? Iyon lang ba talaga?

Tiningnan ko ang kwintas na nasa palad ko.

“I’m sorry too if I stole this from you. It was a reckless thing to do considering how long you were kept in the dark. I won’t blame your father though for keeping you. But I guess you have the right to know all of this.”

Ito ang sinabi sa akin ni Nigel nang ibalik niya sa akin ang kwintas ko. Kung ganoon, mahalaga talagang maisuot ko ito sa lahat ng oras?

Matapos kong pagmasdan ang kwintas ko ay isinuot ko na rin ito sa aking leeg. Ngunit nang maisuot ko na siya ay tila ba may naramdaman akong kakaiba sa sistema ko. Hindi ko alam kung ano basta’t naramdaman kong may nagbago.

Humarap ako sa kama ko at muli ay iniangat ko iyon gamit ang aural power ko.

Naramdaman ko ang init sa katawan ko ngunit... walang nangyari. Inulit ko pa ang proseso ngunit wala pa ring nangyayari.

Tinanggal kong muli ang kwintas ko mula sa leeg ko at ginamit muli ang aural power ko.

This time ay umangat na ang kama ko.

So this is the power of this key necklace.

                                            

“It’ll keep you safe from harm. It’ll keep you safe from yourself. It’ll keep you safe from them. Wear it at all times.”

“I won’t blame your father though for keeping you.”

This necklace was from my father.

He told me he made it for me. Just for me.

He made it.

Is my father an Afras too?

What about my... mother?

Tss. Bakit ko ba siya iniisip? Iniwan niya kami ni papa kaya naman hindi siya nararapat pang isipin.

Isusuot ko na sana iyong kwintas ko ngunit naalala kong may gusto pa akong makita.

Humarap ako sa human size mirror sa kwarto ko at ipinikit ang aking mga mata.

Naglabas ako ng aural power mula sa katawan ko at kinontrol ang bagay na iyon.

At dahan-dahan ay iminulat ko ang aking mga mata.

I smiled at my reflection.

Blood red eyes.

This is the feeling of having power. I didn’t feel so weak now. I feel so strong and capable and...  free. This is the reason why I’m skeptical behind the reason of my father keeping me. This is the feeling of having power, of being able to feel yourself whole, of being yourself. Ito ang bumubuo sa pagkatao ko. Ito ang totoong ako. But my father, I badly want to know his side of the story. What was his real identity?

“Ate!”

Nagulat ako nang marinig ko ang sunod-sunod na katok ni Kate sa pintuan ng kwarto ko.

Binuksan ko naman kaagad ang kwarto ko at tiningnan siya. Kumunot ang noo ko nang nakita ang gulat at takot na ekspresyon ng mukha niya.

That’s when I realized something.

“Sorry,” mahinang sambit ko. Ipinikit ko kaagad ang mga mata ko at inihinto ang paggamit ng aural power.

Nang binuksan kong muli ang mga mata ko ay nakita ko naman ang pag-aalala ni Kate.

“Ate... uhh...wag mo masyadong gamitin ang aural power mo dito. Baka kasi may makaramdam na Phyrinus,” sabi niya.

Uhh... okay?

Tumango na lamang ulit ako kay Kate at isinara na ang pintuan.

Marahil ang di sinasadya kong pagkagamit ng aural power ko noon ang dahilan kung bakit ako sinugod ng isang Phyrinus noong gabing iyon.

So... I guess I should limit myself from using my aural power...

... but I can’t help it!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------