myluckyheartstories

♪ Chapter 22: Hope

Neth’s POV

Sa wakas! TGIF na! Makakauwi na rin ako sa amin! Miss na miss ko na sila mama’t papa pati na rin sila sister sa orphanage. Alam ko namang 1 week pa lang ang nakakalipas pero kahit na ba! 1 week pa rin iyon.

Papunta ako ngayon sa SMS Department kung nasaan si Ms. Adrias, iyong professor namin sa Algebra. Natapos ko na kasi iyong project kuno ko kay ma’am dahil doon sa pagkalate ko. Mabuti nga at tinulungan ako ni Jane na matapos iyon kaya naman kahit wala pa ang lunes ay tapos na tapos ko na iyon.

Ewan ko lang sa isa ko pang kasamang na-late sa klase niya. Hindi ko na kasi siya ulit nakausap simula noong natapunan ko siya ng inumin niya sa polo niya noon. Ayoko namang iapproach siya, ang sungit naman kasi akala mo tutuklawin ka na kahit hindi mo pa nga nilalapitan.

Binuksan ko iyong glass door at natuwa nang makita doon si Ms. Adrias na busy sa pagche-check ng papers ng mga estudyante niya. Nagbakasakali lang naman kasi ako na nandito siya at sa awa naman ng Diyos ay narito pa siya’t hindi pa umuuwi.

“Excuse me po, Ms. Adrias,” sabi ko upang makuha ang atensyon niya.

Mabilis naman siyang nag-angat ng tingin sa akin mula sa ginagawa. “Oh Ms. Flores! Napadaan ka. May kailangan ka ba?”

“Miss, ipapasa ko lang po sana ‘yung project na ipinagawa niyo po sa akin. ‘Yung reflections po,” nakangiti kong sabi habang ibinibigay sa kanya iyong project na pinaghirapan ko.

“Mabuti naman at natapos mo kaagad Ms. Flores. Kamusta naman iyong kay Mr. Vargas?” Ayan na nga ba ang sinasabi ko eh. Feeling ko tuloy responsibilidad ko iyong isang yun.

“Uhh... hindi ko po alam eh. Hindi ko pa po siya natatanong,” magalang kong pagpapaliwanag. Napakairesponsable talaga ng lalaking ‘yon! Malaki ang posibilidad na kinalimutan na nga niya ang bagay na ‘to.

“Kung ganoon ay gusto kong malaman kung ano na ang progress ng project niya. Baka magulat na lamang ako at nalimutan niya iyon when in fact inutusan kitang sabihin ang bagay na iyon sa kanya noong hindi siya nakapunta sa supposed to be meeting natin.”

“Ah. S-Sige po.” Kaasar talaga ang lalaking ‘yun!

Ngumiti sa akin si Ms. Adrias. Pinilit ko namang ibalik ang ngiti niyang iyon kahit sa loob ko ay gusto ko nang ipa-hunting ang Vargas na iyon. “Sige iha. Umuwi ka na at nagsisimula nang dumilim. Mag-ingat ka.”

“Sige po. Ingat din po kayo sa pag-uwi.” at nagpaalam na ako.

Paano ‘yan? Friday ngayon tapos sa Monday na iyong deadline ng project namin? Paano ko malalaman kung gumagawa ba iyon o kung talagang may progress iyong ginagawa niya? Ni hindi ko naman alam kung saan nakatira iyon.

Dahil wala na akong choice ay tinext ko na lamang si Jane kung saan nakatira si Alex. Kapag talagang malayo ‘yun dito ay bahala na siya!

Pero pakiramdam ko naman ay malapit lang iyon sa grocery store nila Tito Jun dahil nakita ko siya noon na bumili doon ng mga cup noodles.

To: Jane Alvarez

Jane, alam mo ba kung saan nakatira si Alex Vargas? Kailangan ko kasi siyang tanungin tungkol doon sa project namin kay Ms. Adrias. Thank you!

Wala pang isang minuto ay nakareceive na kaagad ako ng reply. Nakalagay doon ang pangalan ng isang condominium. Wow. Condo. Big word! Mga mayayaman talaga. Hindi na ako magtataka. Halos matawa naman ako nang may pang-asar pang hirit si Jane sa text. Bakit daw ako pupunta sa condo ng lalaking ‘yon, baka daw may something na sa amin. Nako!

Dumiretso na ako sa apartment na tinutuluyan ko upang makapagbihis at upang masundo na rin si Iona. Pumayag na kasi si tito na magtrabaho sa convenience store niya at pwede na siyang magsimula anytime na gustuhin niya. Ngayon ang araw na iyon at ang sabi niya ay sabay na kaming pumunta doon.

“Sa wakas!” bungad ni Iona pagkabukas ko pa lamang ng pintuan. Nakabihis siya ng skirt at isang signatured na blouse. Kahit talaga akala mo na simple lang iyong suot niya, kitang-kita pa rin ang pagiging elegante niya. Kahit siguro maging cashier girl ‘to ay ganun pa rin ang aura niyang sumisigaw ng elegance.

Nginitian ko naman siya. “Bihis lang ako. Hintayin mo na lang ako dito.”

Matapos kong makapag-ayos ay dumiretso na kaming dalawa sa store ni tito. Habang naglalakad ay iniisip ko kung paano ko sisimulan iyong paghahanap ng impormasyon sa nakaraan ko. Sigurado akong may alam iyong na-meet ko sa 7eleven at maging itong si Iona pero paano kaya ang magiging approach ko na hindi nila nalalaman ang pakay ko? Isang linggo na ang nakararaan at hindi ko pa nakikita iyong lalaking kababata ko raw, sabi niya. Marahil ay kaibigan ko naman si Iona dati.

“Neth, may gagawin ka ba bukas?” biglang tanong ni Iona sa tabi ko.

“Uuwi ako sa bahay namin. Namimiss ko na kasi sila mama’t papa though sabi naman nila sa akin ay ‘wag nang mag-abalang umuwi pa dahil sayang sa pamasahe.” Hindi ko talaga alam at paano ako natitiis nila mama’t papa doon.

“Ah, gano’n ba? Sayang naman. Gusto kasi kitang ipakilala sa mga kaibigan ko. You know, madalas kasi kitang ikwento sa kanila.”

“Weh?!” Naramdaman ko naman ang pag-init ng pisngi ko. Ano naman kaya ang ikinukwento niya sa mga kaibigan niya? Grabe nakakahiya yata.

Napaisip naman ako. Paano kung naging mga kaibigan ko rin sila? Paano kung ito na iyong pagkakataong hinihintay ko? Paano kung ito na talaga iyong chance ko? Pero paano naman kung ikapahamak ko ‘to? Hindi pwedeng marami ang makakilala sa totoong ako. Masyadong mapanganib pero... ayoko namang palampasin ‘to.

Bumuga ako ng hangin. Ang hirap naman nito!

“Sinabi ko nga sa kanila na ikaw ang nagbigay sa akin ng part time job eh. Nacurious tuloy sila kung sino ka. Don’t worry mababait naman sila,” masaya niyang pagkukwento.

“Anong oras ba kayo magkikita-kita bukas?” pagtatanong ko.

“Hmm... mga hapon siguro para hindi masyadong mainit.” Mabilis niyang itinuon ang tingin sa akin. “Neth sige na! Sumama ka na! Don’t worry. I’ll make sure matutuwa ka sa kanila!”

Nag-isip naman ako.

“Pretty please!” pagmamakaawa pa niya. Medyo natulala ako. Ang ganda niya lang! Magkadaop kasi ang mga palad niya at nasa harapan ko na para bang nagdadasal at nagmamakaawa sa magiging sagot ko. Wala tuloy akong nagawa at napa-oo na lamang. Kung lalaki lang siguro ako ay crush ko na itong si Iona.

Nagpapapalakpak siya dahil sa sagot ko. “Sigurado akong matutuwa ka doon!”

Napangiti na lamang ako.

Sana nga Iona.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Maaga akong gumising kinabukasan dahil binabalak kong puntahan si Alex doon sa condo niya. Sa hapon naman ay imi-meet ko ang mga kaibigan ni Iona na aniya ay ipapakilala sa akin.

Tulog pa si Iona noong nagising ako kaya naman dahan-dahan akong kumilos. Matapos makapagbihis ay isinara ko nang mabuti ang pintuan namin. Pagkalabas ko ng apartment ay nakita ko ang bughaw na kalangitan. Maaga pa kaya naman malamig pa ang simoy ng hangin. Pumikit ako at hinayaan ang hangin na liparin ang aking maikling buhok.

“Ito na kaya ‘yon?” tanong ko sa aking sarili habang nakatingala sa mataas na condominium. Makita ko pa lamang ang mga mukhang mamahaling glass doors, chandeliers, at mga labas-pasok na mga nakacorporate attire na estudyante’t mga middle-aged ay parang gusto ko nang umatras, umuwi’t bumalik sa apartment at matulog.

Pero dahil kailangan ko talagang pumasok ay wala na akong nagawa kung hindi ang tahakin ang glass door habang nakayuko. Pagkapasok ko pa lamang ay yumakap na kaagad sa akin ang sobrang lamig galing sa mga aircon nila.

Pumunta kaagad ako doon sa front desk at nagtanong.

"Uhh—"

“Good morning madame! How can I help you?” fluent english na salida ni ateng nakauniform ng parang pangstewardess, ni hindi nga ako pinatapos sa sasabihin ko.

“Ano pong room ni Mr. Alex Vargas dito?” tanong ko.

Nakangiti siya akong sinagot. “Bakit po? Bisita po ba niya kayo?”

Hala!

“Uhh... o-oo!” Sandali... kailan kami naging magkaibigan? “Parang gano’n na nga.” Shocks! Ano ba naman ‘tong pinasukan ko! Di kaya makulong ako ne’to?

Grabe talaga ako! Kung saan saan na ako dinadala ng imagination ko dahil sa kaba.

“Wait Miss. Did you say Alex Vargas? I’m sorry but we don’t have any occupants with the name Alex Vargas. Maybe you’re just mistaken.” Pinasadahan na ako ng tingin ni ate pagkatapos tingnan sa computer ang pangalang binanggit ko.

Pero bakit gano’n? Ito naman iyong ibinigay sa akin na address ni Jane. Hindi kaya nagkamali ako ng basa? Pero sinigurado kong dito iyon bago ako pumunta dito.

“Miss, pwede po paki-check ulit? Ito po kasi ‘yung sinabi ng kaibigan ko na condo ni Alex Vargas eh,” sabi ko naman kay ate.

“Sige po. Wait lang po.” Pindot naman nang pindot si ate doon sa monitor, mukhang touch screen pa iyon. Hightech!

Nag-aalala na binalingan ako ng tingin ni ateng mukhang stewardess, mukhang naiistress na sa akin. “Miss, wala po kaming exact Alex Vargas sa list namin but who we have here is the name Denzel Alexis Vargas. Are they the same Miss?”

Denzel... Alexis... Vargas.

“‘YAN NGA MISS! TAMA!” bulalas ko na dahilan upang makuha ko ang atensyon ng ilan sa mga taong malapit sa akin. Binigyan ko na lamang sila ng nahihiyang ngiti at peace sign.

Jusme! Ano ba naman yang ginawa ko?! Nakakahiya!

Si ateng maganda naman ay nginitian lamang ako na para bang isa akong clown.

May ibinigay lang sa aking mga forms (take note, with ‘S’ yan!) bago ako pinayagang papasukin sa isa sa mga elevators nila na tanging daanan papunta sa itaas. Seriously, di ba uso sa kanila ang salitang stairs? Paano kaya kapag lumindol?

Pinilig ko ang aking ulo. Ano ba ‘tong pinag-iiisip ko! Epekto siguro ito ng walang almusal. Hindi pa kasi ako kumakain eh.

Pagkarating ko sa floor ng room ni Alex ay sinimulan ko nang libutin ang hallway para mahanap iyong room number niya. Nang mahanap ko na iyon ay pinindot ko na iyong doorbell. Tatlong beses ko pang pinindot iyon bago bumukas ang pintuan.

“What are you doing here?” masungit niyang tanong. Hindi naman na siya mukhang gulat nang makita ko siya dahil may peephole naman iyong pintuan niya.

“Itatanong ko lang kung nasimulan mo na ‘yung reflections mo sa Algebra. Malapit mo na bang matapos ‘yung sa’yo?”

“Malapit na.”

Nakita ko namang parang bagong gising pa lang siya pero mukhang nakapagshower na dahil medyo basa pa iyong buhok niya at may towel pang nakasabit sa leeg niya.

“Anything more?” Ayon sa tono niya ay gusto na talaga niya akong paalisin at sukang-suka na siya sa presence ko. How rude.

"Ah sige. 'Yun lang ang ipinunta ko dito. Sige, bye—" Halos maestatwa ako nang biglang tumunog ang tyan ko. Tiningnan ko si Alex at nakitang nagtaas siya ng kilay sa akin.

Napahawak ako sa tyan ko. Kailangan ba talagang tumunog ka ng malakas?! Kakahiya!

Tiningnan ko nanaman si Alex. Ang pula siguro ng mukha ko ngayon. Eh bakit ba?! Sa hindi pa ako nag-aalmusal eh. Siya naman amuse na amuse sa akin. Nakataas iyong kilay niya’t nakangiti. Very unusual of him when in fact kapag magkaharap kami nito ay hindi maipinta ang mukha niya.

Nilakihan pa niya ang pagkakabukas ng pintuan niya at iginiya ako papasok.

“Hala! ‘Wag na! Ayos lang ako. Uuwi na lang ako tutal alam ko namang ginagawa mo na ang project mo. Akala ko lang kasi ay nalimutan mo,” I continuously blabbered. Halata tuloy na kinakabahan ako. Eh jusko naman kasi lalaki ‘yan tapos condo niya ‘yan! Sa tanang existence ko ay hindi pa ako nakakapasok sa mga ganyan! Mamaya may mabasag pa ako eh di lagot na?

“I insist. It’s rude kung hindi man lang kita papapasukin. Hindi naman ako gano’ng lalaki. And besides... uhh... I have lots of foods here. I bet hindi ka pa kumakain.”

Tiningnan ko siya. Mukha namang good mood siya ngayon at hindi naman siya mukhang nangangain. At isa pa ay sabi niya marami daw siyang pagkain. Aba! Grasya na ang lumalapit! Ramdam na ramdam ko na talaga ang pagrereklamo ng tyan ko kaya naman hinayaan ko na siyang papasukin ako sa condo niya.

Malaki iyong space. May kitchen, dining area, may sofa at sa tapat ‘non ay isang malaking flatscreen na kasing laki yata ng poster ko ng twilight saga na nakadikit sa may kwarto ko sa bahay namin. Take note, magkasintangkad kami ng poster na ‘yon! Buti hindi naduduling ‘tong si Alex kapag nanunuod. Very manly din ang kulay ng kabuuan ng condo niya. Combination ng black and white and brown. Sobrang linis din na dinaig yata ang isang compulsive na tao.

Sa gilid ay may nakita akong isa pang kwarto na hula ko ay kwarto niya. Sa kabila naman ay may isa pang kwarto na inihiwalay sa iba pang bahagi ng condo na ito gamit ang isang sliding glass door kaya naman kitang-kita ko ang mga instruments na naroon. May grand piano, electric guitar at iyong simpleng gitara, dalawang bass na pang right and left handed, mic stands at drum set.

“May banda ka ba?” hindi ko napigilang itanong.

Nakita niya akong nakatingin doon sa mga instruments sa kabilang kwarto. “Yep.”

“Buti hindi kayo naririnig sa labas kapag nagpa-practice kayo.”

Tumikhim siya. “Sound proof ang area na ‘yan kaya hindi naman kami nagko-cause ng ingay.”

“Hmm.”

Ang galing! Mga mayayaman nga naman.

Umupo ako sa may brown sofa niya at muntik na akong mapatili nang bigla akong lamunin nito. Sa sobrang lambot kasi ay para na akong lumubog. Buti na lang at nahawakan ko kaagad iyong bibig ko. Habang nakaupo ay tumagilid ako’t pinagmasdan si Alex na inaayos iyong pagkaing hindi ko alam kung ano dahil hindi ko makita iyong ginagawa niya.

Pinagmasdan ko siya at napagtantong gwapo nga talaga siya. No wonder ay dalawang babae ang nagkagusto sa kanya.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Narinig ko ang isang magandang tunog na nagmumula sa piano kaya naman nagising ako. Bumungad sa akin ang liwanag na nagmumula sa nakabukas na pintuan ng terrace. Marahil ay sumikat na ang araw habang tulog ako.

Kinusot ko ang aking mga mata at muling napatingin sa may terrace. Hindi ko yata ‘to nakita kanina? Siguro ay nakasara pa iyong pintuan kanina at tinabunan ng kurtina.

Naalala ko namang nakatulog ako kaya naman iginala ko kaagad ang paningin upang hanapin si Alex. Napatingin ako sa glass table na nasa harap ko’t nakita ang isang pagkaing tinakpan ng isang glass plate kaya naman kita ko kaagad.

Tatlong hotcake ang naroon na may honey sa ibabaw. Sa tabi naman nito ay may maliit na cake at graham. Iyong inumin naman ay nakalagay sa isang tumbler na may takip. Nang silipin ko iyon ay naamoy kong hot chocolate ang laman nito.

Ang sunod na hinanap ng mga mata ko ay si Alex. Nakita ko siya sa loob ng music room na may hawak na pyesa sa kabilang kamay habang pumipindot naman sa mga key ng piano ang isa. Naka black sweater na siya at black bonnet. Noong una ay nagtaka pa ako kung bakit ko naririnig ang pagtugtog niya ngunit nahagip ng mata ko ang medyo nakabukas na sliding door.

Habang pinakikinggan ko ang pagtugtog niya ay sinimulan ko nang kainin iyong pagkain sa harap ko. Hindi ko lubos maisip na nagawa ko pa talagang makatulog sa kabila ng gutom ko. Buti naman at mabait itong si Alex at talagang nag-abala pa siya.

Habang kumakain ay naramdaman ko kaagad ang kaba. Naalala ko kasi iyong gagawin namin ni Iona mamaya. Balak ko na rin kasing magtanong sa kanya ng tungkol kay Angel. Para kasing hindi ko na kaya pang ipagpaliban ang pagtatanong ko. Kung hindi pa mamaya, kailan pa? Kapag wala ng pagkakataon? Sa palagay ko naman ay mapagkakatiwalaan ko siya maging iyong nameet ko sa 7eleven. Sapat na sigurong sila lang ang pagkatiwalaan ko.

Patuloy pa rin si Alex sa pagtugtog ng piano kaya naman feel na feel ko ang pagkain ko. Iyong para bang nasa sosyalen akong restaurant!

Matapos kong kumain ay mukhang natapos na rin ang pagtugtog ni Alex. Tatayo na sana ako upang magpaalam na dahil baka hinahanap na ako ni Iona sa apartment ngunit nabato ako nang marinig ko na ang sumunod na kantang tinugtog niya.

Sumandal na lamang ako sa sofa, pinakinggan ang tugtog at sinabayan na rin ito.

‘There's a song that's inside of my soul

It's the one that I've tried to write over and over again

I'm awake in the infinite cold

But You sing to me over and over and over again.’

All I have to do is put, if not depend on too much, everything to God’s hands. Iyon na lamang ang panghahawakan ko. Alam ko naman na may dahilan ang lahat ng mga nangyayari sa akin ngayon. Not that it should make me suffer pero alam kong may malalim na dahilan at magandang naghihintay sa akin kapag nalaman ko na ang lahat ng mga gusto kong malaman tungkol sa nakaraan ko.

'So I lay my head back down

And I lift my hands and pray

To be only yours

I pray to be only yours

I know now you're my only hope.’

I really do hope na tama nga ang mga iniisip ko.

Naantala ang pakikinig ko nang tumunog iyong cellphone ko kaya naman tiningnan ko kung sino ang nagtext.

From: Iona Martell

Neth! Saan ka? Balik ka kaagad ah? May lakad pa tayo mamaya! Ciao!

Oo nga pala! Hindi ko na napansin iyong oras, masyado na yata akong naging feel at home dito sa condo ni Alex.

Tumayo ako at pumunta doon sa may glass door ng music room. Patuloy pa rin sa pagtugtog si Alex pero hindi tulad kanina ay wala na siyang hawak na kahit anong pyesa at dalawang kamay na niya ang pumipindot doon sa keys. Nakakaaliw siyang panuorin sa totoo lang dahil halatang sobrang bihasa talaga siya sa pagtugtog. Parang iyong mga daliri niya ay walang mga buto sa sobrang bilis pero maingat na pagpindot sa keys. Serene din ang aura niya ngayon kaya naman medyo nanibago ako sa side niyang ito. Truthfully speaking ay mas naging gwapo siya kapag seryoso siya sa ginagawa niya.

Ayoko man siyang istorbohin pero kailangan ko na talagang umalis. Tumikhim ako ngunit sinapawan lamang ito ng tunog ng piano kaya naman lumapit na lamang ako sa kanya’t kinalabit iyong balikat niya.

Tumaas iyong kilay niya na para bang nagtatanong ngunit ang buong atensyon niya ay nasa piano pa rin at patuloy pa rin siya sa pagtugtog.

“Aaalis na ako. Salamat pala sa pagkain,” sabi ko habang nakayuko sa kanya para marinig niya ako.

Nakita ko naman siyang tumango.

Bumuntong hininga ako at lumabas na sa may glass door. Nang papaliko na ako para pumunta sa pinakapintuan ng condo niya ay tiningnan ko ulit si Alex at nakita ko siyang medyo nakangiti.

Baliw.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Kailangan ba talaga nakaganito? Compulsory ba?” nakakunot noo kong tanong kay Iona na siya namang nakangiti at tila ba tuwang-tuwa sa ginawa sa akin. Bilang ko ay pangatlong beses ko nang itinanong ‘to sa kanya simula nang umalis kami sa apartment.

Tiningnan naman niya ako nang may pagtataka. “Bakit? Maganda naman ah? Wag mo sabihing hindi ka nagandahan sa obra ko nang humarap ka sa salamin?!”

"Nagandahan ako syempre—"

“Eh yun naman pala! Ang ganda mo, ako nang nagsasabi sa’yo nyan kaya naman dapat ay hindi itinatago ‘yan!”

Tinikom ko na lamang ang bibig ko dahil mukhang hindi talaga ako mananalo sa kanya.

Nandito kami ngayon sa isang resort na pagmamay-ari ng kaibigan ni Iona. Dalawang oras ang byahe mula sa Maynila papunta dito kaya naman hapon na nang nakarating kami. Ang buong akala ko nga ay pupunta lamang kami sa isang restaurant ngunit nagulat na lamang ako pag-uwi ko ng apartment ay nakaimpake na ang gamit niya maging ang mga gamit ko na pang-isang araw na gamitan.

Hindi rin niya ako pinaligtas at inutusan niya akong maligo at inayusan ako pagkatapos ‘non. Pinahiram niya rin sa akin ang isang dress niyang sobrang lambot ng tela na sigurado akong mamahalin talaga. Kulay green iyong floral dress na may spaghetti strap. Pinahiram din ako ni Iona ng sandals niyang terno sa dress. Nilagyan din niya ako ng light make up at kinulot iyong dulo ng buhok ko.

It feels beyond great nang makita ko ang sarili ko sa salamin. Para bang sobra talaga iyong transformation na nangyari sa akin when in fact ay hindi naman gano’n kabongga ang ginawa ni Iona sa akin. Hindi ko napigilang isiping parang ayoko nang baguhin pa ang ayos kong ito pero naroon pa rin ang hiyang nararamdaman ko kay Iona. Hindi pa naman kami ganoon katagal magkakilala pero kung pakitunguhan niya ako ay para bang sobrang tagal na niya akong kaibigan.

Hindi kalayuan sa amin ay may nakita akong kumpulan ng mga lalaking nakaboard shorts at tshirts at mga kababaihang tulad namin ni Iona na nakadress sa dalampasigan. Sumipol iyong mga lalaki nang makita kami kaya naman yumuko ako.

“Our great Iona is here!” sigaw ng isang lalaking napansin kong may peircings sa tenga. “Pakilala mo naman ako sa kaibigan mo,” dagdag pa niya habang nakakalokong nakangiti.

“Hoy tumahimik ka Slade! ‘Wag mo subukang magpapansin sa kaibigan ko kundi babangasan kita,” pabirong sabi ni Iona.

Nanliit naman ako sa kinatatayuan ko. Hindi talaga ako sanay na tinitingnan ako nang may kuryosidad. Iyong tipong pinag-aaralan ka. Ganoon kasi ang tingin nila sa akin.

“Grabe ka naman Iona! I was just being nice!” nakangisi niyang tugon.

“Being nice being nice? ‘Yang pagiging being nice mo sa mga babae lagi namang sa condo mo ang lagpak!”

“May magagawa ba ako eh sadyang gwapo ‘tong kaibigan mo?” sabi niya habang hinahawakan iyong mukha niya.

“Oh shut up.”

Tiningnan ko pa ang iba pang mga kaibigan ni Iona. May couple na magkayakap habang amused na nakatingin sa nagtatalong sina Iona at iyong guy na may peircings. Isang babae naman ang busy sa pagtetext ngunit paminsan-minsan ay tinitingnan sila Iona at may naglalarong ngiti sa kanyang mga labi na para bang normal lang ang pagbibiruan ng dalawa. Iyong isang lalaki naman ay seryosong nakatingin sa akin ngunit mabilis namang nag-iwas ng tingin at biglang nagsalita.

“You should introduce her to us Iona. Para hindi na siya ma-awkward,” seryoso niyang sinabi kay Iona.

“Oo nga pala! Sorry Neth.” Binalingan naman niya ulit iyong kausap niya kanina. “Behave!” napangiti ako dahil sa kulitan ng dalawa.

Hinawakan ni Iona ang balikat ko. “So guys, remember iyong kinukwento ko sa inyong roommate ko sa apartment na tinutuluyan ko? So here she is. Gwyneth Clementine. Call her Neth na lang. Ang ganda ng name niya di ba?” Ngumiti naman iyong mga kaibigan niya sa akin. Ngumiti ako habang iniisa-isa sila ng tingin.

"Neth, meet my Cassanova friend—"

“I’m Slade Valencia.” Hinawakan niya ang kamay ko at saka iyon hinalikan. Nanlaki naman ang mga mata ko dahil doon. “It’s a pleasure of mine to see an Angel this breathtakingly beautiful in my resort. Please allow me to—ARAY!” nabitawan niya ang mga kamay ko na siyang ikinatuwa ko, habang siya naman ay nakahawak sa ulo niyang binatukan ni Iona.

Hindi siya pinansin ni Iona at tumingin nang muli sa iba pa niyang mga kasama.

Ipinakilala niya sa akin sila Alena at Uriel, iyong couple sa mga kaibigan niya. Si Clea naman iyong busy sa pagtetext kanina. Siya raw iyong pinakamatalino sa kanilang magkakaibigan though hindi siya scholar tulad ko.

“Last but not the least, ang bestfriend kong super boring at serious at brilliant at handsome—” napahinto siya’t natawa dahil sumimangot na iyong kaibigan niya. “Neth, meet Mr. Seraph Marvel Yllana. Raph na lang itawag mo sa kanya.”

Ngumiti naman sa akin si Raph, buti na lang dahil konti na lang at matatakot na ako sa kanya. “Nice meeting you,” sabi niya.

Nginitian ko naman siya pabalik.

“May kulang pa! Nasaan na si JV?” tanong ni Iona sa mga kaibigan niya.

“Nandito na siya. Traffic daw kaya na-late siya,” sabi naman ni Clea. “Andyan na siya.”

Nilingon ko iyong tinutukoy nilang JV. Tulad ng mga lalaking kaibigan ni Iona ay naka board shorts siya at naka itim na tshirt. Napasinghap naman ako nang mapagmasdan ko nang mabuti ang mukha niya. Kahit wala na iyong eyeglasses niya ay hindi ako pwedeng magkamali.

“JV! Eto pala ‘yung kaibigan kong naikukwento ko sa inyo. Neth—”

“Please call me Jayvier. Nice meeting you Neth!” masaya niyang sabi sabay pat sa buhok ko bago niya pinuntahan ang iba pa nilang mga kaibigan.

Nakita kong nakipag-high fives pa siya sa kanila.

“See? Mababait ‘yang mga kaibigan ko. Just feel comfortable, okay?” Hinawakan ni Iona ang kamay ko at hinila ako papunta sa kumpulan ng mga kaibigan niya. “This will be a long and interesting night!”

“Yes, indeed,” bulong ko na lamang sa sarili ko.

I just formally met the guy who introduced himself as my childhood friend. I’m now with Iona who mistakenly called me Angel the first night we’ve met.

What now?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------