myluckyheartstories

♪ Chapter 23: Those eyes

Jane’s POV

Hindi ko alam kung ano na bang itsura ko ngayon dahil sa tanong ni Geff. So it was him who happened to witness my entering there without the necessary permission. He could have also heard me played the piano and sung like a retard there. I mentally slapped myself.

How can I make him understand na may importante akong dahilan kaya ako pumasok doon? Alam kong alam niyang hindi dapat basta-bastang nakakapasok doon. Hindi ko alam kung pati iyong paggamit ko ng hairpin at pagbukas noong pintuan ay nakita niya. Pero sa tingin ko ang makita akong nasa loob ng Main office ay talaga namang kahina-hinala.

Tiningnan ko si Geff at seryoso lamang siyang nakatingin sa akin at hinihintay ang magiging sagot ko. Naputol naman ang pagtingin ko sa kanya nang maramdaman kong may dumantay na kung ano sa isa ko pang balikat. Tiningnan ko iyon at nakitang bumigay na rin si Al at nakatulog na rin sa balikat ko tulad ni kuya.

Nakita ko rin si Phin na yakap na ang kanyang mga binti at nakasandal ang ulo niya sa kanyang tuhod. Marahil ay tulog na rin siya.

“I guess we should take our rest for now. Lasing na ‘tong mga ‘to,” sabi ni Darren habang pinagmamasdan iyong mga tulog. “Sabi nila sister meron daw spare room sa tabi ng kwarto mo Jane. Doon na lang kami matutulog nila Geff at Nathan. Kayong mga girls naman sa kwarto mo. Okay lang ba?”

Tumango naman ako. “Oo, ayos lang. Uhh...” Tiningnan ko naman si Geff na nagkibit-balikat lamang at nagsimula nang tumayo. Ako naman ay sinimulan nang tapikin ang mga mukha nila Kuya Nathan at Al para gisingin sila ngunit walang nangyari.

May biglang lumuhod sa harap ko at tinapik ang balikat ni kuya. “Nathan,” sabi niya. Tiningnan ko siya at nakitang si Geff iyon.

Kinuha niya ang braso ni kuya at inilagay iyon sa balikat niya’t sinuportahan siya upang makatayo. Nakita ko naman si Darren na karga na iyong si Phin. I guess si Al ang sa akin. Tulad ng ginawa ni Geff ay kinuha ko ang braso ni Al at inilagay iyon sa balikat ko at inalalayan ko naman siya sa waist niya.

“Al maglakad ka. Alam mong matangkad ka kaya makisama ka,” I murmured at her though I’m not so sure if she heard me.

Mapayapa naman kaming nakarating sa second floor kung nasaan ang mga kwarto namin. Dumiretso si Geff sa kwartong katabi ng akin. Binuksan ko naman iyong pintuan ng kwarto ko’t binuksan ang ilaw.

Mabuti na lamang at medyo naayos ko na ang kwarto na ‘to kanina kaya naman hindi ganoong nakakahiya kay Darren. Napasandal naman ako sa pintuan nang may mapagtanto akong problema.

“Dyan mo na ilapag si Phin. Sa tabi naman niya si Al,” sabi ko sa kanya. Tumango lang naman siya at tahimik na inihiga ng maayos si Phin. Tinulungan na rin niya ako kay Al. Binuksan ko naman iyong electric fan dahil medyo nararamdaman ko na iyong init.

Tumayo ng maayos si Darren at pinagmasdan iyong kwarto ko.

“Nice room,” sabi niya.

Ngumiti naman ako. “Ito yung madalas kong tinutulugan kapag nag-oovernight ako dito kaya naman parang kwarto ko na din ‘to. Nakakahiya kela sister kaya naman as much as possible ay inaayos ko ‘yung loob.”

“So...” medyo nag-aalangan niyang panimula. “Madalas ka pala dito?” tanong niya habang nakatingin sa akin.

Umiling ako. “Sobrang tagal ko nang hindi nakakadalaw dito pero kahit gano’n hindi pa rin tinanggal nila sister ang mga gamit ko dito. Tingin ko nga hindi rin nila ito ipinagamit sa iba. Dito ako nag summer at binabalak ko rin na bumisita dito once a week,” pagkukwento ko. I don’t know but sharing this part about me to him is kind of refreshing.

“Gano’n ba?” Bigla namang kumunot ang noo niya. “Saan ka nga pala matutulog? Pandalawahang tao lang kasi ‘tong kama mo. Akala ko kasi magkakasya kayong tatlo dito but I guessed wrong.”

Ipinilig ko ang ulo ko. “May futon naman ako so doon na lang ako matutulog,” sabi ko nang maalalang mayroon nga palang ganoon sa kwarto ko.

Tumango naman siya ngunit parang hindi siya okay sa idea kong sa lapag matulog.

Hanggang sa naramdaman ko na iyong tinatawag na awkwardness. Ngayon lang nagsink in sa utak ko na may isang lalaking nasa loob ng mismong kwarto ko. “Sige na Darren, uhh... good night,” sabi ko na lamang sa kanya. Sa tingin ko ay parehas lang kami ng nararamdaman. Besides, mukhang nakainom din siya kaya naman mas maayos kung didiretso na siya sa kwarto nila.

“Good night,” tugon niya habang iniiwas ang tingin sa akin. Is it just me or he’s blushing? Nah. Might be my imagination. Isinara ko naman iyong pintuan pagkalabas niya.

Pinagmasdan ko naman ang dalawang babaeng nakahiga sa kama ko. Bakit ba kasi naisipan pa nilang mag-inom? Hula ko ay hindi ito alam nila sister kaya naman nagawa nila iyon.

Lumapit ako sa kanila at tinanggal iyong mga sapatos nila’t kinumutan sila.

“I hate you,” Al mumbled under her breathe. Ang akala ko pa nga ay ako ang sinasabihan niya ngunit nakapikit naman siya kaya marahil ay nananaginip ‘to.

Kinuha ko iyong gitara ko at napagdesisyunang tumambay muna doon sa garden. Halos kagigising ko lang naman kasi kaya naman wala ako sa mood na matulog ulit. Isa pa, naalala kong hindi pa pala ako kumakain ng dinner though hindi pa naman ako nakakaramdam ng gutom.

Binuksan ko ang pintuan ng kwarto ko at nagulat nang makitang nakasandal si Geff sa gilid habang may kausap sa cellphone.

“I’ll sleep here. Nakauwi na si Carly,” sabi niya sa kausap niya though nakatingin siya sa akin at nakataas ang kilay niya na para bang nagtataka’t may dala akong gitara.

“Alright. Ibababa ko na,” sabi pa niya. Napansin ko namang parang nagulat siya at bigla siyang tumingin sa kabilang direksyon kaya naman hindi ko na makita ang mukha niya.

“Yeah. Love you too. Bye,” bulong niyang narinig ko naman. May kung anong parang bumagsak sa akin nang marinig iyon ngunit hindi ko na lamang pinansin. Marahil ay dahil ito sa gutom.

Itinago na niya ang cellphone niya at hinarap ako. “Saan ka pupunta? Gabi na ah?” tanong niya.

“Magpapahangin lang,” sagot ko naman. Tinalikuran ko na siya at nagsimula nang maglakad. Maya-maya ay nakita ko na siyang nasa tabi ko’t sinasabayan ako sa paglalakad.

“Saan ka pupunta?” tanong ko naman. “Magpapahangin lang din,” sagot niya. Tinaasan ko naman siya ng kilay.

“Don’t get me wrong. Hindi kita sinusundan. I just don’t want to sleep yet,” pagpapaliwanag niya.

“You’re drunk and all you need to do is sleep. Don’t get me wrong, concern lang ako,” I mimicked him while making faces. “Baka mamaya bigla ka na lang humandusay dyan at ako nang nagsasabi sa’yong hindi kita kayang dalhin sa kwarto niyo kaya pababayaan lang kita kung sakali,” dagdag ko pa. Nakita kong nakailang lagok siya doon sa baso niya kanina kaya naman imposibleng hindi siya lasing.

Ngumiti naman siya. “I’m not. Uminom ako pero hindi ako lasing. I’m not even tipsy. Hindi naman umiikot ang paningin ko.”

“Ibig sabihin madalas ka talagang uminom? Kung gano’n nga, meron kang high tolerance sa liquor.”

“Hindi ako mahilig uminom but I drink yes. If you’re talking about tolerance, mine is considered average. Hindi naman gano’n karami ang nainom ko kanina kaya naman hindi ako nahihilo,” he said thoughfully. Tumingin naman siya sa akin. “Do you hate me now?”

Kumunot ang noo ko. “Bakit mo naman naitanong?” Biglang change topic? His eyes though looked really curious and... hurt. Medyo nalito pa ako sa mga tingin niya.

He sigh. “I figured you don’t drink even before Nathan told us not to give you any of those kapag nagising ka na. And the way you look at me while I drink, parang naiinis ka na hindi. I can’t figure you out most of the time.”

I can’t figure you out. Parang nag-eecho iyang sinabi ni Geff sa utak ko. He can’t figure me out. So... does it mean he figures me out? I mean, he makes an effort to understand me?

“I don’t hate you,” I said without thinking. Kusa na lamang iyong lumabas sa bibig ko. “Though I don’t like guys who drink and smoke but not to the point that I loathe them. Lahat naman yata ng mga lalaki ay umiinom o naninigarilyo. And you’re not an exception.”

“You don’t like me,” he said. It’s not a question, but a statement. Diretso na siyang nakatingin sa nilalakaran niya habang naglalakad ng tahimik.

“Hindi naman sa gano’n.” Paano ko ba ‘to ipapaliwanag kay Geff? Hindi naman sa I don’t like him agad. Hindi ko naman pwedeng sabihing I like you dahil baka mamaya ay iba pa ang maging interpretation niya doon. I don’t like him drinking but I do like him as a person... as my friend.

“You said so yourself. Why the consoling? I don’t need it,” malamig niyang sabi.

Galit na siya. Bakit naman siya magagalit? Ang hirap namang ipredict ng taong ‘to! Sinagot ko lang naman ang tanong niya at nagsabi lang naman ako ng totoo. Hindi ko lang masyadong nasabi ng malinaw iyong point ko kaso ang hirap namang kausapin nito kapag mainit ang ulo. Mamaya masigawan pa niya ako.

Hindi ko na siya kinausap pa at tahimik lamang kaming naglakad. Ang buong akala ko pa nga ay iiwanan na niya ako ngunit nang lumiko na ako papunta sa garden ay sumunod pa rin siya sa akin.

Pagkarating namin sa garden ay nakita kong sobrang dilim dito kaya naman halos hindi ko makita ang kabuuan nito. Pinuntahan ko iyong wall kung saan makikita iyong switch ng ilaw at pinindot iyon. Pagkalingon kong muli sa garden ay namangha ako sa nakita.

Noon, may mga lamp post lamang sa paligid ng garden na siyang nagbibigay ng liwanag dito tuwing gabi. May flourescent bulb din na nakakabit sa mga wiring. Basta napakasimple lamang nito. Pero iba ang nasaksihan ko dito ngayon. May mga fairy lights na nakapaligid sa tangkay ng mga halaman sa tabi na hindi ko napansin kanina. Golden ang ilaw na inilalabas ng mga ito kaya naman nagrereflect ang kulay na iyon sa mga dahon ng halaman. Kung titingnan nga ay parang mga ginto ang mga iyon.

May mga nakasabit naman sa punong mga tila crystal balls na naglalabas naman ng puting liwanag. Naroon pa rin naman iyong mga lamp post tulad ng dati ngunit mas lumiwanag na ang mga iyon.

Nagtungo ako sa tabi ng isang puno at umupo sa isang mahabang upuan malapit dito. Inilabas ko na rin iyong gitara ko mula sa case at nagstart nang magstrumm.

Umupo naman si Geff sa tabi ko at pinagmasdan lamang ako.

Patuloy lamang akong nagstrumm at pilit na hindi pinapansin ang paninitig nitong katabi ko. Mabuti na lamang at hindi nanginginig ang mga daliri ko habang naggigitara.

“Can you sing?” biglang tanong ni Geff. Tiningnan ko naman siya. “A bit,” sagot ko. Bakit pa siya nagtatanong eh nakita naman na niya akong kumanta noong presentation namin sa OSWALDS na subject namin?

“Then sing,” sabi pa niya. It’s not a demand though... but a request. A weird request.

Tumikhim naman ako. “Tinatamad ako,” sabi ko na lamang. Masyado kasing seryoso ‘tong si Geff at parang gusto kong lamunin na ako ng lupa kapag tinititigan niya ako. There’s just something in his eyes that when you look at them, you’ll just want to shut up and be captivated by those orbs.

Kinakabahan kasi ako. Medyo nararamdaman ko na nga ang pamamawis ng mga kamay ko dahil sa kaba. Paano pa kaya kapag kumanta na ako sa harapan niya? Baka manginig lang ang boses ko. This will sound ridiculous but singing in front of him is I think worse than singing in front of a crowd.

Umayos siya ng upo, itinukod ang kanang siko sa sandalan ng upuan at inilagay naman ang kaliwang kamay sa kanyang baba.

“Just sing any song you like. I’ll listen,” he said while looking intently at me. Hindi ko alam kung aware siyang kinakabahan at nahihiya ako kaya nangti-trip siya o gusto lang talaga niyang pakantahin ako.

Hindi pa rin niya inaalis ang tingin niya sa akin kaya naman wala na akong nagawa kung hindi ang kumanta. Ipinikit ko ang aking mga mata nang sa gayon ay hindi ko siya makita at hindi ko makita ang mga mata niyang nangungusap. Those eyes make me feel so small and they intimidate me so much.

Sinimulan ko na muling patugtugin ang gitara at sinimulan ko na ring kumanta.

‘When your soul finds the soul it was waiting for

When someone walks into your heart through an open door

When your hand finds the hand it was meant to hold

Don't let go

Someone comes into your world

Suddenly your world has changed forever.’

I opened my eyes only to find out that he’s still in front of me, listening, but his eyes were close.

‘No, there's no one else's eyes

That could see into me.’

Ano nga bang mayroon ang mga mata niya at kapag nakatingin ang mga iyon sa akin ay parang nanghihina ako? For some reason, I just don’t want to leave those, I don’t want to avert mine from his. At kapag nakatingin siya sa akin, parang may alam siyang hindi ko alam. Parang may alam siya tungkol sa akin na kahit ako ay hindi alam.

‘No one else's arms can lift

Lift me up so high.’

The way he held me when he kissed me is something I couldn’t make myself forget. Those arms were so gentle, like I was a glass that’ll break anytime. His kiss was overwhelming. Maybe because that was my first kiss but there was something about it that made it so... special. I don’t know if it was just me and the feeling was just one sided. But nevertheless, during that time, I felt like I had wings and that I was flying up above the sky... and was about to fall. I fall that time, because I kissed him back.

I don’t want to fall... again, because I don’t think he has enough reason to catch me. And I don’t think I can handle that idea.

‘Your love lifts me out of time

And you know my heart by heart.’

I know for a fact that he knew the real me. The Angel Miracle he shared his memories with. But I’ve already changed. I’m Jayzelle Ayaline now. So many things had changed but I know for sure that those couldn’t make me forget the past.

I knew he loved her. For some unknown reason, he loved me. I knew because I felt it. I knew because I remembered it.

But I don’t need to acknowledge that love even if I wanted to so badly...

I continue singing as he opens his eyes.

‘When you're one with the one you were meant to find

Everything falls in place, all the stars align

When you're touched by the cloud that has touched your soul

Don't let go

Someone comes into your life

It's like they've been in your life forever.’

Hindi ko alam kung saan ko nahugot ang lakas ng loob na sabayan iyong mga tingin niya sa akin nang hindi nanginginig ang boses.

‘No, there's no one else's eyes

That could see into me

No one else's arms can lift

Lift me up so high

Your love lifts me out of time

And you know my heart by heart.’

“Nagugutom na ‘ko,” bulong ko sa sarili ko habang nakatingin sa kawalan. Tapos ko nang kantahin iyong Heart by Heart kaya naman nanahimik na lamang ako. Ramdam ko na rin kasi ang pagkalam ng sikmura ko.

“Tara,” yaya ni Geff at bigla siyang tumayo. Medyo maaliwalas na ang mukha niya kumpara kanina na mukhang may masamang hanging dala.

“Saan tayo pupunta? Gabi na ah?” Gusto pa bang mag-adventure nito? Grabe lang ang energy niya ngayon ah.

“Di ba hindi ka pa kumakain? Kaya tara na, wag ka nang makulit.” Kinuha niya kaagad iyong gitara sa kamay ko at inilagay iyon sa loob ng case. “Wait for me here,” sabi niya pa bago siya patakbong umalis dala iyong gitara ko.

Ayos din ‘yun ah? Hindi man lang ako tinanong kung sang-ayon ba ako o hindi. Kunsabagay ang sabi naman niya ay aalis kami para makakain ako.

Narinig pala niya iyong bulong ko?

Matapos ang limang minuto ay nakita ko na siyang palapit sa akin. Walang pag-aalinlangan niyang kinuha ang kamay ko at hinila papunta sa gate. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang mumunting ngiti na nabubuo sa mga labi niya.

“Sigurado ka ba sa gagawin natin? Wala na sila kuyang guard dyan kaya sigurado akong sarado na ‘yung gate. Okay lang naman kung bukas na ako kakain,” sabi ko sa kanya habang sinasabayan ang malalaking hakbang niya.

“No way. May alam akong malapit na karinderya dito. Doon tayo pupunta.”

“Paano tayo makakalabas?” May padlock iyong gate sigurado ako. Nag-iisip ba ‘tong si Geff?

“Akong bahala. Wala ka bang tiwala sa akin?” sabi niya. He sound so hurt upon my skepticism. Tiningnan ko lamang siya at handa na akong tumutol sa ideya niya kahit hindi ko pa naman alam iyon dahil knowing Geff ay baka kalokohan nanaman iyon. Ngunit nang tingnan ko siya ay may naglalarong ngiti sa kanyang mga labi. Napakamanly niyang tingnan kapag ngumingiti siya at wala na akong nagawa kung hindi ang magpatianod sa paghila niya sa akin.

“Oh? Ano nang gagawin natin?” I asked him, skeptical as I gaze at the locked gate.

“Tara na balik na lang tay — Geff! Anong ginagawa mo?!” halos pasigaw kong utas nang makitang umakyat si Geff sa gate na para bang sanay na sanay na siyang gawin ang bagay na iyon. Inilagay naman ni Geff ang daliri niya sa labi niya indicating na huwag daw akong maingay.

Pinanood ko lamang siya habang ginagawa iyon at wala akong nagawa kung hindi ang tingnan siya. Kinakabahan kasi ako at baka bigla na lamang siyang mahulog.

Tiningnan ako ni Geff nang mapansing nakatingin lamang ako sa kanya habang kagat-kagat ko ang aking daliri. “Tara na!” mahina ngunit madiin niyang sabi.

Tumango na lamang ako at ginaya iyong ginawa niya. Nang nasa tuktok na ako ay nakita ko si Geff na nasa ibaba na at hinihintay na lamang akong bumaba.

“Jump, Jane. And please, just please don’t be stubborn.” Sinamaan niya ako ng tingin.

Ginawa ko na lamang ang sinabi niya nang walang kahit anong reaksyon. Mamaya magalit pa ‘yan sa akin.

Tumalon ako at wala namang isang segundo ay nakapalibot na ang kanyang mga bisig sa bewang ko. Sobrang lapit namin sa isa’t isa at ramdam ko ang pagtibok ng puso niya sa kanyang dibdib.

Tumikhim siya at binitawan na rin ako.

Tahimik lamang kaming naglalakad. Maliwanag naman iyong dinadaanan namin dahil may mga street lights pang nakabukas. May mangilan-ngilan ding naglalakad na mga tao kaya naman naging kampante ako.

Nauunang maglakad si Geff at pinagmamasdan ko lamang ang likod niya. He has this broad shoulders na very manly talaga. Hindi rin maipagkakaila na matangkad siya at hanggang baba lang niya yata ako. Nasa bulsa ng pantalon niya ang mga kamay niya habang naglalakad.

Paminsan-minsan ay humihinto siya upang magkasabay kami sa paglalakad. Maya-maya ay napansin nanaman niyang nahuhuli ako kaya naman huminto ulit siya.

“Can’t you walk a little faster?” sabi niya na halatang naiirita. Hindi ko na lamang siya pinatulan dahil wala na akong lakas makipagtalo pa sa kanya at ramdam ko na talaga ang gutom ko. Naalala ko pang wala akong lunch at tanging street foods lang kanina ang nakain ko.

Geff, noticing my sudden quietness, looked at me, puzzled. He let out a sigh as if understanding my unheard thoughts and guided his hands with mine, intertwined them, and walked a little faster.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Masarap no?” tanong ni Geff habang ako naman ay patuloy lamang sa pagkain.

Nandito na kami ngayon sa isang karinderya na sikat yata sa lugar na ito. Kahit kasi gabi na ay marami pa rin ang kumakain dito. Mababait din iyong mga nagseserve kaya naman nakakagana mag-order. Not to mention the food they serve, mayroon ding ambiance na talagang gaganahan kang kumain.

Tumango na lamang ako kay Geff dahil ayoko talagang nai-interupt ako sa pagkain. This is a weird side of me. Kapag talagang kumakain ako ay walang kahit na sino ang makakakausap sa akin. Para bang gumagawa ako ng sarili kong mundo na tanging ako lamang at ang pagkain ang nag-eexist.

Si Geff ang nag-order ng kinain ko dahil mukhang may mas alam naman siya sa specialty ng karinderya na ‘to. May kanin, adobo, at ginataan kaya naman ang gana kong kumain.

“I’m full,” masayang wika ko habang nakasandal sa upuan at nakatingin sa ngayo’y wala nang lamang mga plato’t mangkok.

“Yeah, I can see that. Obviously dahil naubos mo lahat,” amused na wika naman ni Geff.

Nagbayad na si Geff sa kinain ko. Take note, kinain ko. Ibig sabihin wala siyang ginawa kung hindi ang pagmasdan ako sa pagkain ko which I didn’t find awkward. In fact I tuned him out once I started eating so parang hindi naman ganoon kapansin-pansin ang presensya niya. Marahil ganoon talaga ako kapag gutom.

Tulad kanina ay tahimik lamang kaming naglakad pabalik sa orphanage, umakyat sa gate na parang mga akyat-bahay gang, at nagtungo sa mga kwarto namin.

“Thanks Geff, sa food. Masarap pala talaga doon,” sabi ko sa kanya. I smiled at him.

“No problem,” he said and smiled back. Tila huminto ng isang segundo ang puso ko sa pagtibok habang nakatingin doon. Tumingin siya sa kwarto nila na katabi ng akin na tila ba ayaw pa niyang pumasok. “I had fun today,” bulong niya.

“Me too,” sabi ko naman kahit hindi siya nakatingin sa akin. Ipinilig ko ang ulo ko at iwinaksi ang mga kabaliwang naiisip.

Ngumuso naman siya, halatang pinipigilan ang pagngiti.

“You didn’t answer my question earlier.”

Kumalabog ang puso ko nang sabihin niya iyon. Ang buong akala ko ay nawala na iyon sa isip niya! Bakit naalala pa niya?

Yumuko ako at pinisil-pisil ang mga daliri ko. Anong sasabihin ko?

“It’s okay if you don’t want to tell me. But it looks like you need something there. Something you need to...” he let his sentence hang in mid-air though I know what he meant exactly.

Humarap siya sa akin at sa hindi ko mabilang na pagkakataon ay nawala nanaman ako sa kanyang mga mata.

“You don’t need to lie to me, you know. You can always tell me what’s bothering you. I... I’ll always be here... as a friend.”

Medyo humina ang boses niya nang sabihin niya ang as a friend. Yes, Geff. I only wanted to be friends with you. ‘Cause I don’t think I’m capable of loving for now. I was so lost, so confused and alone in my own memories.

But I’m grateful you’re here with me now, making new memories. And I’m happy.

May kinuha ako sa bulsa ko, kinuha ko ang kanyang kamay, at inilagay iyon doon.

“Thank you,” I said one last time as I opened my door and shut it close.

Sumandal ako sa pintuan, pumikit at pinakiramdaman ang puso kong nagwawala.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin pala talaga nawawala ito. Sa hindi ko inaasahang panahon ay nakita ko siyang muli. Destiny really has its own unique way to conjoin existences that once been separated by destiny itself. I met him even before I remembered some of my memories with him. I had this connection with him in a very short period of time that left me no choice but to be near him. And those peircing eyes that was so deep I can’t even make myself look away. Those eyes that can see through me despite the wall I build up for myself. Those eyes... that made lying so difficult that makes me overly transparent whenever I’m with him. Nakakahalata na kaya siya? Nakikilala na ba niya ako kahit iba na ang mukha ko ngayon? Nararamdaman din kaya niya ang nararamdaman ko? I feel so helpless because I don’t have any idea what could possibly be the answers are. I feel so frustated because even if I wanted so badly to introduce my very self to him, I can’t.

Nagtungo ako sa bedside table, kinuha ang notebook ko at nagsimulang magsulat. Dito ko inilalabas lahat ng mga nararamdaman ko kaya naman kahit papaano ay lumuluwag ang pakiramdam ko.

Matapos ang ilang minuto ay may kumatok sa pintuan ng kwarto ko. Isinara ko na ang notebook ko’t inilagay iyon sa bag ko bago ko tinungo ang pintuan. Pagkabukas ko nito ay tumambad sa harapan ko si Geff na seryosong nakatayo.

Pagkakita sa akin ay malakas niya akong hinila papunta sa kanya at niyakap ng mahigpit.

“G-Geff, anong—?”

“Just a minute Jane,” bulong niya sa ulo ko.

Halos manghina naman ako sa yakap niya at nararamdaman ko ang pag-iinit ng mga mata ko. God, I missed him so much pero hindi ko masabi. Sigurado na talaga akong siya si Drew, ang nag-iisang Drew na nagmamay-ari kay Miracle...

Nasa gilid ko lamang ang mga kamay ko samantalang hinayaan ko ang ulo ko sa balikat niya. I felt him stiffened but he just tightened his hug. Amoy na amoy ko ang pabango niya at ramdam na ramdam ko ang init ng katawan niya. Nararamdaman ko rin ang pagtibok ng puso niya. My favorite sound. My own personal song.

Matapos ang ilang sandali ay humiwalay na siya sa akin. Hinalikan niya ako sa noo ko na siyang ikinagulat ko.  “Good night,” sabi niya bago pumunta sa kwarto niya ngunit bago pa siya pumasok ay tiningnan muna niya ako.

“Thanks for the chocolates.” and with that, he closed the door and tears suddenly fell down my cheeks as I too, entered my room and closed the door.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------