Chapter 14: Black Raven
Jane’s POV
“Okay, let’s
say she knows something I didn’t and I know something she didn’t. Paano mo
naman nasabi yun?”
Uminom muna
ako sa slurpee ko at kumagat sa palapit nang maubos na kariman ko bago ko siya
sinagot.
“It’s obvious.
Ang sabi mo there’s something wrong with her at iyon ay ang katotohanang hindi
ka niya maalala pero alam niyang siya si Angel and another fact that she
doesn’t want her identity and being alive be known to others at isa pa gusto ka
niyang makita ulit at mag-usap kayo. Sapat na yun para iconclude yung sinabi
ko.”
Kumagat ulit
ako sa kariman ko para hayaang magsink-in muna sa utak niya ang lahat ng mga
sinabi ko. Matapos kong ngumuya, nagsalita ulit ako.
“Angel has a
secret at iyon ay ang pagiging buhay niya. And you are something mysterious
to her. You discovered that she was alive and was here in Manila yet your
identity is unknown to her. Nagegets mo ba yung situation?”
Kumunot
naman ang noo niya habang nag-iisip ng malalim. Hindi ko alam but seeing him
like this serious amused me.
“Okay, stop
with the questions. I know you have a theory. Spill it.” This time napangiti na talaga ako.
Nakakatawa kasi ang itsura niya ngayon. Eager yet frustrated at the same time.
“Okay.
Theory ko lang ‘to ha? But before that, answer my question first. It’ll be
necessary to support my theory. Ano yung aksidente na kinasangkutan niya?”
Okay, medyo
nagiging paranoid na din ako and I badly want to know what the accident was.
Medyo ina-anticipate ko na na Car accident ang tinutukoy niya pero deep
inside me hinihiling ko na sana hindi. It’ll be beyond coincidence kung
pati iyon ay magkatulad pa kami.
“Here’s the
tricky part.” panimula
niya. “Angel’s twin kasama yung parents nila ay umalis sakay ng isang
sasakyan at naiwan naman si Angel at ang kuya niya sa bahay nila. Then....I
don’t know what happened afterwards.” Uminom muna siya sa slurpee
niya bago nagpatuloy. Actually halata sa kanya na kinakabahan siya. Hindi ko
lang alam kung bakit.
“Mahirap
lang kami ng pamilya ko. Namatay si mama pagkapanganak pa lang sa akin.
Masyadong nadepress si papa at nung mga panahon na ‘yon eh may sakit pa siya sa
baga.”
I feel bad
for his family. Hindi rin pala maganda ang nangyari sa past niya. I mentally
slap myself. Kung sana hindi ko na pala siya tinanong ng tungkol sa aksidente
at sinabi ko na lamang ang theory ko tungkol kay Angel ay sana hindi na siya
ganito kalungkot. Naintindihan ko na rin kung bakit siya kinakabahan.
He’s not
used to telling someone about his life.
“Okay lang
kay papa na wag nang magtrabaho at hayaan na lang ang sarili
niyang.....mamatay. Pero narealize niyang hindi yun pwede dahil....yun nga,
buhay ako, humihinga at kailangan ng kalinga.”
Huminga siya
ng malalim bago uminom muli sa slurpee niya. Uminom na lang din ako sa slurpee
ko.
“Not long
after that, napagdesisyunan ni papa na humingi ng tulong sa matalik na kaibigan
ni mama.” Matapos ng
lahat ng sinabi niya, ngayon lang siya tumingin sa akin ng diretso. “And
that’s how my life literally started with the Yllanas’.”
Inisip ko
naman lahat ng sinabi niya. “So, pinatuloy kayo ng pamilya nila Angel sa
bahay nila?” tanong ko.
“Not only
that. Binigyan din nila ng trabaho si papa bilang driver ni Mr. Yllana at
pinag-aral nila ako kasama ng mga anak nila sa isang mamahaling school. Sobra
sobra na nga iyon kung tutuusin.”
Bigla namang
kumunot ang noo niya na para bang nagtataka habang nakatingin sa akin.
“Bakit
ganyan ka makatingin? You look creepy Javier.” sabi ko na lamang.
“Nagulat
lang ako. Ito pa lang yung pangalawang pagkikita natin pero masyado na akong
naging komportable sa’yo to think na naikuwento ko na yata sa’yo yung buong
buhay ko.”
Itinapon ko
na sa basurahan ang lalagyan ng slurpee at iyong plastic ng kariman bago ako
pumangalumbaba sa harapan niya. “Same here.” sabay ngiti ko sa kanya.
After that
he stared at me.
Naalala ko
iyong nangyari kanina sa auditorium but I shove those memory away for later.
Ayokong maramdaman nanaman ang mga negative emotions na iyon na alam kong hindi
naman tama. Instead, I just stared at Javier too.
“You have
the same eyes.”
“Nino?” I was a bit surprise for the abrupt
change of topic.
“Angel. Lalo
na kapag nakangiti. Bakit ba ngayon ko lang napansin?”
“Masyado ka
kasing naging melodramatic kanina at ang iyong undivided attention ay di
magagawang pansinin ang pinakamaliit na bagay tulad nito.” Tinaas-baba ko pa ang mga kilay ko
para mas maging effective iyong joke ko. Hindi naman ako nabigo dahil napatawa
ko siya. That made me feel better kaysa naman kanina na masyado na siyang
depress.
Tumunog
naman ang cellphone ko at nakitang tumatawag na si kuya Nathan.
Syete, nalimutan
ko na iyong oras dahil kay Javier. Not that I blame him. Time just flies so
fast lalo na kapag masaya ka. Oh well, this is it. My impending doom.
“Where are
you?” Halata kay
kuya na nagpipigil siya ng galit.
“7eleven.
Sorry di ko lang napansin yung oras. Pauwi na rin ako kaya wag ka nang
mag-alala.”
“Ghad Jay!
You’re asking me not to worry?! How could I not kung—”
“Kuya! I
just asked you na wag ka nang mag-alala di ba? Oo na, oo na. Uuwi na ako okay?
Wag ka nang magalit!”
Umupo naman
nang maayos si Javier nang marinig niyang binanggit ko ang salitang kuya at
ako na sumisigaw na rin. Nakakahawa talaga si kuya, grabe. Nasira tuloy ang
mood ko. Ito ang problema kapag may kuya kang overprotective.
“No. Stay
there. Wait for me.” Galit pa rin siya pero di na masyado.
“Pupunta ka
dito? Kuya wag na. Hassle pa tsaka gabi na. Malapit lang naman ‘to sa pad namin
ni Al eh.”
“Actually
nandito ako sa pad niyo ngayon.” Woah. Did I hear him right?
“Wait. Nasan
ka ulit ngayon kuya?” tanong ko pa ulit. Nagbabakasakaling mali iyong pagkakarinig ko.
“Your pad.” Huminga siya ng malalim. “Alright.
Jay I know what you’re thinking and stop with the smirking.”
“How did you
know I’m smirking?” Tiningnan ko
naman si Javier na natatawa na sa akin.
“I just
know.” Okay. I
rolled my eyes at that. Narinig ko naman ang isang weird sound na nanggagaling
kay Javier. Nagpipigil siya ng tawa. Binatukan ko nga. Binigyan naman niya ako
ng tingin na nagsasabing, “What did I do?”. Binigyan ko naman siya ng “Seriously?
You didn’t know?” look. This time tumawa na talaga siya at di ko na
napigilan ang sarili kong tumawa na rin.
“Jay?”
“Yep?” Umiiling-iling pa ako dahil kay
Javier.
“Are you
with someone?”
“Yep. How
did you know?”
“I guessed.”
Yeah
whatever. Alam kong umaariba nanaman ang overprotective genes ni kuya sa
katawan niya.
“Okay kuya.
I’ll stay here and wait for you. Ingat.” Then ibinaba ko na ang phone.
“Ang kulit
niyo ng kuya mo. Hahaha.”
“Halata
ngang tuwang-tuwa ka eh.”
Matapos ang
ilan pang minuto, bumukas na rin ang pintuan ng 7eleven at nakita si kuya na
naka faded pants at green t-shirt. Nasabi ko na bang gwapo talaga ang kuya ko?
Of course I wouldn’t dare tell him that. Baka bumagyo pa dito nang wala sa
oras.
Tumayo naman
na ako at niyakap si kuya. Tumayo na rin si Javier.
“Kuya, si
Javier nga pala. Schoolmate natin. Javier, kuya ko.”
Inextend
naman ni Javier ang kamay niya para kay kuya at sa kabutihang palad ay
tinanggap naman niya.
“Kuya? Okay
ka lang?” Medyo naging
stiff kasi siya. Hindi rin ako sure pero parang naging tensyonado bigla iyong
atmosphere sa pagitan ng dalawa. Well, actually kay kuya nanggagaling ang
tensyon at si Javier parang nagtataka lang.
“Javier, una
na kami ah? Thanks sa time.” Kinaway ko na lang ang kamay ko sa kanya at hinila na
si kuya palabas.
Tahimik
lamang kaming dalawa ni kuya sa buong byahe. Hindi ko alam kung galit ba siya o
ano basta ako guilty. Gabi na kasi tapos eto dapat nagpapahinga na si kuya
dahil alam ko namang pagod na siya galing sa class at basketball practice pero
ito siya at sinundo pa ako.
Pagkarating
namin sa pad, nakita ko na agad iyong bag ni kuya sa may sofa kaya alam kong
dito ulit siya sa amin matutulog.
“Kuya—”
“Sige na
Jay, pumasok ka na sa kwarto niyo. We’ll talk tomorrow.”
“Okay.” Humalik na lang ako kay kuya sa
cheeks niya at pumasok na sa kwarto namin ni Al.
Tulog na si
Al pagkapasok ko kaya naman dahan-dahan akong kumilos. Matapos kong maligo’t
makapagbihis ng pantulog, umupo muna ako sa tapat ng study table ko at nagsulat
sa ‘notebook’ ko tulad ng nakagawian.
(A/N: See
picture of Jane on the side.)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“Nasaan
siya?”
“You think
I’ll tell you?! Ha! I’ll die first before you can even touch her!!”
“Oh? Ang
tapang mo ah? Anak mayaman ka nga, umeenglish tol!”
“Haha, kaya
nga eh. Halughugin niyo yung buong bahay! Pag nakita niyo yung babae patayin
niyo na agad!”
“Boss, paano
‘tong isa?”
“Ako nang
bahala sa kanya.”
Gunshot.......blood..........fire..........
.....brown
eyes........smile.......death.
Naramdaman
ko ang pagbagsak ng mga luha ko bago ko pa narealize na umiiyak ako. Mabuti na
lamang at hindi ko nagising si Al.
Tulad ng
dati, matapos ng mga panaginip ko, nararamdaman ko iyong sakit sa puso ko.
Pakiramdam ko ang laki ng nawala sa pagkatao ko. Parang napakalaki ng nawala sa
akin. Hindi ako buo. Wala akong gustong gawin ngayon kung hindi ang ilabas
lahat ng hinanakit, sama ng loob, lungkot, lahat lahat. Hindi ko kayang hindi
ilabas dahil pakiramdam ko kung hindi ko gagawin iyon ay sasabog ako. Hindi ko
kayang kimkimin lahat.
Pumikit ako
at hinayaan ang sarili kong bumalik mula sa mga pangyayari sa panaginip ko. It
all seems surreal yet real. All the heartaches I felt will keep coming back to
me if I did but doing so feels like the right thing to do at this moment.
(A/N: See
picture of Jane on the side.)
“Ang tagal
nila, kuya. Anong oras ba sila babalik?”
“I don’t
know Miracle. Ang sabi nila tatawag sila kung hindi sila makakauwi ngayong
gabi.”
“Hindi pa ba
sila tumatawag?”
“So
impatient Miracle. Come here.”
She made
herself comfortable in her brother’s arm that night, inside the terrace of her
room, in a sofa bed.
Miracle was
starting to drift into sleep when a loud and booming sound disturbed the
silence of the night.
Someone
slamed the front door downstairs so hard that the door’s hinges might probably
be detached from the wall.
“Kuya?” She became aware of how terrified
she was. Her brother just kissed her in her forehead for assurance. “Wait
here. I’ll be right back.”
He went out
of her room and her room’s door being slightly open gave her little assurance
that everything’s alright, that her brother will come back in a short time,
that maybe those who were downstairs were just their parents.
How her
brother slowly went out of her room, the fast he went back and slowly and
silently closed the door. It’s not what Miracle was terrified about but how was
her brother’s horrified face when he turned around to face her.
Without any
word, she hurried back to her brother’s arms then felt herself became limp when
she reached him.
“Miracle,
listen to me.” He cupped his sister’s face and looked straight into her eyes.
“Whatever you hear, whatever you see, and whatever you witness, don’t ever go
out and don’t make any noise. You hear me?” Miracle just nodded
frantically.
He then
lifted the brown carpet in the left side of her room which underneath revealed
a broken tile. He again lifted the tile which then revealed a red button. He
pushed it, causing the bookshelves in front of them be divided into two,
revealing a dark small room on the other side.
“Go!” He whispered with full force. “Kuya,
what’s happening? Why can’t you—” The sound of footsteps outside of her room caused her
to stop and her brother to curse under his breath. He looked desperately to
Miracle one last time and kissed her in her forehead. Her brother’s last words
made her heart to ache and tears to run down her cheeks.
“I love
you.”
Hindi ko na
napigilan ang sarili kong umiyak ng umiyak dahil sa alaalang hatid ng panaginip
na iyon.
This time,
I’m sure what that meant.
“Kuya.....kuya........”
Nagsisimula
na ring sumikip ang dibdib ko at nahihirapan na rin akong huminga dahil dito.
“Kuya.....”
“Aya!
B-bakit?” Naramdaman
kong umupo na si Al mula sa pagkakahiga at hinawakan niya ang mga balikat ko
para makita ang mukha ko.
Umupo na rin
ako at niyakap si Al ng mahigpit.
“Al....si
k-kuya. Si kuya....napanaginipan ko siya. Naaalala ko na k-kung...p-pano
siya......”
“Ssshhh....Aya
wag ka nang umiyak. Panaginip lang ‘yon.” Niyakap din niya ako ng mahigpit kaya naramdaman ko na
kung paanong nagtataas-baba ang mga balikat ko habang umiiyak.
“Hindi Al!
Nangyari yun. Alam kong nangyari yun! Naaalala ko na.” Ang sakit sakit malaman ng bagay na
iyon. Bakit ngayon lang?
“Nathan!” Tawag ni Al kay kuya. Nang hindi pa
rin siya pumapasok ay tinawag niya itong muli. “Nathan!”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“Sigurado ka
bang papasok ka pa? Pwede pa kitang iuwi kung masama pa pakiramdam mo.”
Nandito kami
ngayon sa labas ng academy. Basa ang buong paligid, dulot siguro ng ulan
kagabi. Malamig din ang simoy ng hangin at nagbabadya ang muling pag-ulan kaya
naman nagsuot ako ngayon ng jacket.
Nang pumasok
si kuya sa kwarto namin ni Al kagabi, nakita ko ang halos pagkawala ng dugo
niya sa katawan dahil sa biglaang pagputla niya. Siguro ay dahil iyon ang unang
pagkakataon na nakita niya akong umiyak ng sobra. Total breakdown. Kahit
ako, alam kong iyon ang pinakaworst breakdown ko. At kaninang umaga pagkagising
ko, ramdam ko kung paanong naging maingat si Al at si kuya sa pagkilos nila sa
akin gayundin ang paraan ng pagsasalita nila sa akin na para bang anumang oras
ay mababasag ako.
“Oh kung
gusto mo mamasyal na lang tayo ngayong araw? Gumawa na lang tayo ng excuse
letter sa mga prof natin. Tingin mo Aya?”
Tiningnan ko
naman si Al gamit ang “Are you serious?!” look.
“Al, alam
mong ngayon ang presentation natin sa OSWALDS kaya di pwedeng umabsent tayo.
Kuya ayos lang ako.”
Binigyan
naman nila akong dalawa ng “Weh?” look. Natawa tuloy ako.
“Promise.”
Naglakad na
kaming tatlo papasok sa academy at simula doon ay naramdaman ko na ang mga
titig ng mga estudyante sa amin. Hindi ko alam kung ilusyunada lang ba ako pero
pakiramdam ko ang sama ng tingin nila sa amin, particularly sa akin. Obviously
hindi para kay kuya ang mga tingin na iyon dahil—
...ah okay.
Naiintindihan ko na. I rolled my eyes.
Naglalakad
kasi kaming tatlo nila Al at kuya na ako ang nasa gitna. Hawak ni Al ang left
hand ko at hawak naman ni kuya ang right hand ko.
HHWW.
Mamatay kayo
sa inggit! Hahaha
Alam ko rin
kasing walang nakakaalam sa academy na’to kung sino nga ba ang younger sister
ng sikat na si Alec Alvarez. Oo, Alec ang tawag sa kanya dito. Kaming dalawa
lang ni Al ang tumatawag sa kanya ng Nathan.
Hinatid kami
ni kuya sa tapat ng dance room dahil p.e. ang first class namin. Nagtaka naman
siya nang makita ang expression ko.
“Bakit ka
ganyan makangiti?”
Nang makita
na rin ni Al ang mukha ko, ngumiti rin siya. Parehas talaga kami ni Al ng takbo
ng utak.
“Wala!” we both said in unison.
Nagulat ako
nang niyakap ako bigla ni kuya ng mahigpit pero sandali lang naman.
“Al.” Sabi niya matapos niya akong
yakapin. Tumango lang naman si Al bilang tugon.
Hanggang
ngayon hindi ko pa rin alam kung tungkol saan iyong pinag-usapan nila Al at
kuya kagabi. Ayoko namang tanungin sila ng tungkol doon dahil......ayoko lang.
Kung tungkol man sa akin iyon, gusto kong sila mismo ang magsabi sa akin at
hindi iyong pipilitin ko pa sila.
Iyong
tungkol naman sa kagabi.......hindi ko pa rin kinukwento ng maayos sa kanilang
dalawa. Gusto kong sa akin muna iyon and they respect that. Ang sabi lang nila
kung gusto kong may makausap tungkol doon ay wag akong mag-atubiling kausapin
ang kahit sino sa kanilang dalawa which I’m thankful for.
Pagkabukas
ko nang pintuan ay nakita kong kalahati ng mga blockmates ko ay naroon na. Si
Darren nakaearphones kaya hindi niya kami napansin; si Phin hawak ang cellphone
niya at tinapunan lang niya kami ng kaunting atensyon at muli rin niyang
ibinalik ang mga mata niya sa ginagawa niya, nakaponytail ngayon ang medyo wavy
at hanggang likod niyang buhok kaya naman maaliwalas ang aura niya ngayon; si
Geff naman pagkapasok pa lang namin ay ibinigay na niya sa amin –tingin ko sa
akin, oo na feeling na akong masyado!– ang buong atensyon niya. Matagal pa niya
akong tinitigan kaya naman ako heto at hindi na rin matanggal ang tingin sa
kanya. Naalala ko naman kung gaano kamugto iyong mga mata ko kaya naman
nag-iwas na agad ako ng tingin. Si Grace naman ay nakita kong hawak ang kanyang
gitara habang nagsa-strum at si Neth sa kanyang harapan habang kumakanta ng
mahina. Nakaupo sila sa pinakalikod at pinakadulong bahagi ng room katabi ng
bintana. Ibinaba ko muna ang mga gamit ko at pumunta na sa kanilang pwesto.
Ganoon din naman ang ginawa ni Al.
“Good
morning!” bati ko sa
kanila. Nakaramdam agad ako ng guilty nang magtama ang paningin namin ni Neth
pero nginitian naman niya ako. “Practice tayo?” alam kong napansin niya
iyong mga mata ko pero hindi naman na siya nagtanong pa. Tumango naman ako sa
kanya bilang tugon.
Matapos
magstrum ni Grace sa gitara niya ay saka lang niya kami tiningnan ni Al. “Girls!
After lunch punta agad tayo sa audi para magpractice. Kumpleto kasi doon yung
instruments eh.” saka naman niya ako binigyan ng nagtatakang tingin, “Anong
nagyari sa mata mo?”
“Nanood kami
ni Aya kagabi ng koreanovela eh nakakaiyak, kaya ganun.”
“Anong
koreanovela?” tanong agad
ni Neth.
“Wait,
mahilig ka din sa koreanovela?!” halos lumuwa na iyong mga mata ni Grace na nakatingin
kay Neth. “OMG! May cd kayo? Pahiram naman! Anong title?” sabi naman
niya sa aming dalawa ni Al.
Tumingin
naman ng makahulugan sa akin si Al. Ayan kase gagawa na nga lang din ng istorya
eh wala namang back-up. Hindi naman kasi mahilig si Al manuod ng mga ganun. Ang
sabi niya ang korny daw.
“Ano nga ba
ulit title nun Aya? Haha masyado kasi akong nahabag sa story line kaya
nalimutan ko na.”
“Ano ba
naman yan Liz! Nanunuod ka tapos di mo alam title? Ibang klase.” bara ni Grace kay Al. Haha,
nakahanap din sa Al ng katapat. Goodluck sa dalawang ‘to.
“Hindi naman
kasi kelangan malaman yung title para maintindihan ng maayos yung istorya!” nakataas kilay na sagot naman ni Al.
“Mahalaga
ang title sa isang palabas, hindi mo ba alam yun? Nirerepresent ng title ang
kabuuan nito. Kung wala iyon, walang halaga yung pinanuod niyo!”
“Wala akong
pake sa title! Basta nakapanuod ako yun ang mahalaga!”
“Oh ano
naman yung nangyari sa pinanuod niyo?”
“Ano...wait.
Basta yung bida biglang namatay! Tapos yung mga tao sa paligid niya umiyak. Di
ba Aya?” to nanaman
si Al, nanghihingi ng tulong. Natatawa na nga lang kaming dalawa ni Neth eh.
“Oo, ganun
nga.” kahit hindi
ko naman alam kung ano nga iyong tinutukoy ni Al na palabas.
“Eh ano nga
yung title?” pangungulit
pa ni Grace.
Ano nga bang
palabas? I start to crack my brain. Yung heroine namatay? Ah!
“49 days:
Pure Love! Maganda yun!” tuwang-tuwa kong sabi sa kanila. Ito kasi ang pinakafavorite kong
koreanovela.
“Weh?
Oh-my-gee! Peram talaga ako Jane!” parehas na lang kaming tumili na parang buang ni
Grace.
“Ako din!” Sali naman ni Neth.
That makes
us three.
Si Al?
Binigyan lang kami ng “You guys are crazy” look. Natawa na lang kami sa
kanya.
Nagsimula na
rin ang p.e class namin. Dahil first day namin ito sa p.e. ay ipinaliwanag lang
ni Ms. Sierra, prof. namin sa class na ito, ang nilalaman ng syllabus namin.
Puro tungkol pala ito sa Physical Fitness kaya ibig sabihin wala masyadong
sayaw. T__T Mas gusto ko pa man din iyon kaysa sa mga curl-ups, sit
and reach and the likes.
After ng
class, pinuntahan ko naman si Neth dahil naalala kong may reflection report
siya kay Ms. Adrias at hindi ko pa siya nabibigyan ng matinong ‘tulong’
na ipinangako ko sa kanya. Napagkasunduan naman namin na after school ay
tatambay ulit kami sa LC.
Dahil may
break naman, tatambay muna kaming tatlo sa WSMC room. Okay lang naman
mang-imbita kami doon ng kahit sinong hindi member ng club. Nang medyo malapit
na kami sa club room ay may narinig kaming tumutugtog ng gitara, bass, keyboard
at drums at isang vocalist na lalaki. Naisip ko tuloy kung ito ba iyong sikat
na banda dito sa campus. ‘Black Raven’ yata ang pangalan nun. Dahil ayaw
naman naming makaistorbo ay sumilip muna kami.
And what
–actually, who– we just saw inside singing made our jaw dropped straight to the
floor.
‘She comes
back
She says
she’s sorry
The skilled
hands that I missed caress my own
The
apologetic eyes that look at me, the voice I want to hear
Tenderly
telling me not to cry’
Shemay, ang
ganda ng boses niya! Yung tipong tumataas lahat ng balahibo ko sa katawan kapag
narinig ko na ang boses na ‘yun. Bakit ba hindi niya ito ginawa sa birthday
niya?
‘If I hold
you in my arms you disappear and
The tears
flow and my pillow becomes wet
At last I
wake up from my sleep
Morning is
always like this… My Love’
Nakapikit pa
siya habang dinaramdam ang bawat lyrics ng kinakanta niya. Mukha siyang anghel
kapag ganyan siya.
Tiningnan ko
naman ang iba ko pang mga kasama at nakita kong pare-parehas silang nakanganga.
“Oh girls.
Baka may tumulo.” natatawa
kong bulong sa kanila.
Muli kong
ibinalik ang tingin ko sa lalaking kumakanta sa harapan. Siya iyong vocalist
and at the same time guitarist. Talented ‘to, di maipagkakaila. That reminds
me.......
“I’m Darren
by the way! Nice meeting you, Ms. Alvarez.”
Bago pa kami
magkita sa party, kilala na niya agad ako. Hindi naman ako ganun ka-sikat doon
sa subdivision namin dahil hindi naman ako pala-labas kaya nakapagtataka lang
na kilala na niya agad ako.
At isa pa
nasa akin pa pala ang panyo niya, nalimutan ko nang ibalik.
‘I hope I fall
asleep forever like this
I wake up
with her presence still…
Although I
hope I don’t dream again,
Today too it
seems I fall asleep with her presence’
Galit din
kaya siya sa akin tulad ni Phin at Geff? Dahil kay Alex? Hindi kami ganun
ka-close pero naging mabait naman siya sa akin noong mga panahon na nagkikita
kami, accidentally man o hindi tulad noong pagtulong niya sa akin nang natumba
ako sa bike, doon sa birthday party nila Phin at nang sinundo nila kami papunta
dito sa Manila, kaya naman ayokong isipin na may galit siya sa akin.
‘She’s
smiling
It’s really
been too long
I’ve missed
that expression, she’s my girl isn’t she’
Matapos
niyang kumanta, hindi na namin napigilang apat na pumalakpak. Nagulat naman
silang lahat na nasa loob nang makita kami. Si Darren naman nagulat din pero
ngumiti rin. Nang magtama ang tingin namin, mas lumawak pa ang pagkakangiti
niya. Ginantihan ko rin siya ng ngiti.
Haay, buti
naman hindi siya galit!
Ang tanging
nasa loob lang ay sila Darren, yung bassist, drummer at keyboardist. May brown
hair si Darren, may pagka-tsinito, may matangos na ilong, basta may itsura
siya. Parehas sila ni Phin ng mata, patunay lang na kambal talaga sila. Naka
blue stripes polo shirt siya at blue jeans. Iyong drummer at bassist ay parehong
lalaki samantalang iyong keyboardist ay babae. Pare-parehas silang nakasuot ng
black t-shirt na may print na ‘Black Raven’.
Wait.....si
Darren ang main vocalist nila?
Matapos
ayusin ng Black Raven ang mga instruments nila, nagsimula na silang magpakilala
sa aming apat isa-isa. Si Michael ang drummer, nalaman ko rin na member siya ng
Waldroves at ang pagda-drum niya ay supposed to be pastime lang pero kalaunan
ay napamahal na rin siya doon. Si Derrick naman ang bassist at tingin ko ay
magkakasundo kami dahil parehas naming mahal ang pagtugtog ng Bass. Parehas
kaming naniniwala na ang Bass ang “hindi nagli-lead sa isang banda pero
hindi naman nagpapahuli.” Binigyan pa nga niya ako ng high-five nang
malamang parehas kami ng interest. Then si Chenille naman ang keyboardist.
Bestfriend sila ni Amirah na siya namang president ng WSMC. Siya naman ang sa
tingin ko na makakasundo ni Al dahil parehas silang keyboardist. Binulungan pa
nga kami ni Chenille ng isang chika na si Michael daw ay may hidden crush kay
Amirah.
Lastly,
Darren. Sinabi namin sa iba na kilala na namin siya dahil blockmates kami.
“Si Darren
na ba yung magiging main vocalist ng Black Raven?” tanong ko sa kanila.
“Actually
siya na talaga yung ideal main vocalist namin dahil si Chester grumaduate na.
Well, the decision is for Darren to make.” sagot ni Derrick. Si Chester yung past main vocalist
ng Black Raven na kapatid naman ni Chenille.
“Oo nga
Darren! Grab the opportunity na. Ang ganda kaya ng boses mo.” Kung hindi lang totoo ang sinabi ni
Al, iisipin ko talaga na bias lang siya kay Darren dahil crush niya ito.
“Iniisip ko
kasi, hindi ba mahirap kapag pinagsabay-sabay ko yung academics ko, yung
basketball then ito?”
“Member ka
rin ng Waldroves?” gulat na
tanong ko kay Darren.
“Nagtrials
pa lang ako. Hindi pa naman sigurado kung maa-accept ako o hindi.”
“Imposibleng
hindi! I’m telling you Jane, this guy is something lalo na pag may hawak na na
b-ball.” sabi sa akin
ni Michael habang pina-pat niya ang balikat ni Darren.
Patuloy lang
kaming nagkuwentuhan habang kumakain ng baked cookies na hinanda ni Chenille.
Member rin ng WSMC ang Black Raven kaya naman most of the time ay dito rin sila
tumatambay. As for Darren, matapos niyang magtrials sa basketball ay pinilit
siya ni Michael na sumali rin dito nang malaman niyang marunong siyang
maggitara. Hindi naman makatanggi si Darren.
Habang
nag-uusap kami, ngayon ko lang napagmasdan ang kabuuan ng club room na
kinaroroonan namin. May isa pang pintuan papunta sa isang kwarto na may t.v.
set, table, ref, sink, microwave, at utensils samantalang dito naman sa mismong
kinauupuan namin ang kinalalagyan ng iba’t ibang instruments. Grabe, ang gara
talaga ng room na ito.
Matapos kong
pagmasdan ang kabuuan ng club room, tiningnan ko naman isa-isa ang mga bagong
mukhang nakilala ko ngayon dito. Ang gaan lang sa pakiramdam na mayroon na
naman akong bagong mga kaibigan.
Worth it
talagang maging member ng Walden Symphony Music Club!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------