Bumaling ako kay Pres. “Ako na lang ang pupunta sa infirmary. Ihatid mo na lang sila.”
“Kaya mo?” tanong niya. Mukhang naiirita nanaman siya sa akin. Masasanay din ako dito. Well, actually sanay na ako.
Tiningnan ko rin
siya ng masama. “Oo, kaya ko.”
“I don’t care,” walang gana niyang sabi sabay luhod sa harapan ko.
Mabilis akong
umatras at kinuha kaagad ang suot na high heeled shoes. Wala akong suot na
kahit anong medyas kaya naman mabilis kong naramdaman ang lamig ng semento.
Tumayo ako ng maayos at diretsong tiningnan si Pres na ngayon ay nakapamaywang
sa akin at sarkastikong nakangiti sa akin.
“Kaya ko ang sarili ko kaya hayaan mo na ako.” Seriously. Bakit ba ang big deal sa
kanya nito? Parang paltos lang at may kaunting dugo, akala mo naman emergency
na kung makapag-alala. Nag-aalala?
Halos matawa ako sa naiisip. I’m beyond crazy for entertaining such a
ridiculous thought. He’s not capable of caring lalo na kapag sa akin. Who am I
kidding?
Kunot na kunot
pa rin ang noo niya habang nakatitig sa akin. Isang tingin pa ang ginawa niya
sa mga paa ko bago siya naglakad at padabog na bumalik sa swivel chair niya.
“Fine. Do whatever you want,” sabi niya habang kinukuha ang
patung-patong na papers sa table niya. Sinimulan niyang basahin iyon.
I took that as
my cue para umalis. Gusto ko sana siyang tanungin kung sino iyong Cara na mukha
yatang kilala ako. I don’t even know her at ngayon ko lang siya nakita ngunit
kung tawagin niya ako sa sariling pangalan ay para bang matagal na kaming
magkakilala.
But I decided
against it. Wala sa mood si Pres and so am I. Baka magsigawan pa kami dito sa
loob kapag nagkataon.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
“Ate Ai!”
Napangiti ako
nang salubungin ako ng yakap ng dalawa kong churchmate slash bestfriend nang
dumating ako sa simbahan para sa choir practice namin.
For the past 6
years ay dito ko naibuhos ang oras ko maliban sa school. Every Monday, Tuesday,
and Saturday night ay may practice kami sa music room dito rin mismo sa parish.
Si kuya Lyle ang music instructor namin at halos siya ang nagsilbi naming kuya
dati pa lang. He saw how we grew up and became like this kaya naman
kilalang-kilala na niya ang bawat isa sa amin.
That’s not the
case on our part though. Hindi namin gano’n kakilala si kuya Lyle di tulad nang
pagkakakilala niya sa amin. He’s very secretive. He’s quiet most of the time
pero kapag kinakausap namin siya ay nagsasalita naman siya. He’ll smile at the
right beat, make a response at a certain question, quip at the precise
heartbeat... pero hanggang doon na lamang.
It’s not a bad
thing though. Lahat naman ng tao ay may sikreto. It’s no one’s prerogative to
be transparent just because others asked them to be. In fact, secrets actually
make people somehow feel secure. That despite the fact that this world is a
cruel one, that people sometimes judge you for doing something they perceive as
wrong, you feel secured for that one simple fact that you knew something that
they will never knew about... the reason why they couldn’t completely judge and
tear you apart.
“Nandito na ba si kuya Lyle?” pagtatanong ko nang hinagkan ako ni Ruth
at Yui sa pisngi. These girls are just so sweet. Matanda ako sa kanila ng
tatlong taon kaya naman ako ang nagsisilbing ate nila tuwing nandito kami sa
practice.
Ruth playfully
nudged me. “Ayiie ate! Siya talaga
kaagad ang hinahanap mo!” pang-aasar niya habang nakangiti sa akin nang
nakakaloko.
Ngumuso ako. “Di nga. Nandito na ba siya?” pagtatanong
ko pa. Mabuti na lang at medyo madilim at hindi nila nakikita ang pamumula ko.
“Tara ate, upo tayo do’n,” sabi ng usually quiet na si Yui sabay
hila sa aming dalawa ni Ruth. Wala akong nagawa at nagpatianod na lamang.
Well? Nandito na ba siya?
In a typical
night (night at the parish for practice), tahimik lang talaga si Yui. Mukha
siyang suplada sa unang tingin ngunit kapag nakausap mo siya ay mapagtatanto
mong suplada talaga siya. Did that sound plausible? Perhaps not. Pero iyon ang
totoo. Hindi ko nga alam kung paano kami nagkasundo considering na ayoko sa mga
taong ma-ere tulad niya. She’s not the proud-in-a-bad-way
kind of girl but it’s the opposite. Talagang mataas lang ang confidence niya sa
katawan na kahit kailan yata ay hindi ko kailanman matututunang makuha.
Right after we
sat at the patio, she started her story assault. Tahimik at suplada si Yui sa
ibang tao, pero iba na ang usapan kapag kami na ni Ruth ang kasama niya.
Nagiging talking machine siya.
“Napanuod mo na ba ‘yung latest episode ng Fairy
Tail?” pagtatanong niya
habang nagniningning ang mga mata niyang nakatingin sa akin.
I groaned,
frustrated. “Not yet. Nasa Nirvana at
Scaitshelter episodes pa lang ako.”
“O.P. ako,” natatawang salida ni Ruth.
Si Ruth naman
ang total opposite naming dalawa ni Yui. She’s a very beautiful and charming
girl. Wala siyang kahit anong aura na nagsusumigaw ng anti-social di tulad namin ni Yui. Yui and I are not literally
anti-social pero mas prefer kasi namin na talagang kaunting tao lang ang
kinakausap. At sa kaunti na ‘yun, alam naming dalawa na salang-sala iyon
because they’re the people we consider as friends at sobrang mapili kami doon.
But Ruth’s a different story. Lahat yata ng Grand
Choir members ay kasundo niya. Kahit saang grupo ay pwede siyang pumunta.
She can easily adapt to every situations and atmosphere.
Nagkataon nga
lang na kami ang bestfriend niya kaya
sa amin siya laging sumasama. Well... too bad for them I guess.
Tuloy-tuloy
lamang ang pag-uusap naming tatlo. Basta kapag kami ang magkakasama, ang
kadalasan naming topic ay anime kung saan kami pare-parehas nagkakasundo. Iyon
nga siguro ang dahilan kung bakit hindi kami nauubusan ng mapag-uusapan.
Sa GC na org
namin ay hindi rin maiiwasang magkaroon ng kanya-kanyang grupo (according sa
friends). Sa grupo namin ay tatlo kami, naroon naman sa kabilang parte ng patio
ang grupo nila Lisa at Joelle. Ewan ko ba at magkasundo naman sila pero kapag
nasa practice na ay halatang-halata na nagpapagalingan sila (not to mention na
parehas pa silang soprano). May mga new members din at sila rin ang magkakasama
ngayon. Then the boys. Isang malaking grupo sila. Hindi kasi tulad naming mga
babae ay mukhang mas matibay ang bond nila sa isa’t isa at mabilis at madali
silang makisama.
Ganito kami
kapag nasa patio pero kapag nasa practice naman na ay nagiging isang pamilya
kami.
Hindi rin
nagtagal ay dumating na ang isang pamilyar na Fortuner at mabilis iyong huminto
sa parking space sa mismong tapat lang din ng patio. Kasabay ng pagdating nito
ay ang malakas na kalampag ng puso ko. Para bang dumating na ang amo niya at
heto siya at excited nang makita siya kaya nagtatatalon.
Oh my God! I couldn’t contain the feels!
Pinisil-pisil ko
ang mga kamay ni Yui at Ruth. Sa mumunting communication na iyon ay
naintindihan ako ng dalawa. Sinundot-sundot ni Ruth ang tagiliran ko habang si
Yui naman ay sumimangot. Kesyo bakit raw ba kasi ako nagka-crush kay Lyle (yes,
wala siyang respreto sa nakatatanda) eh ke pangit-pangit naman daw. Aba sino
ang nagsabi? Iba yata ang definition ni Yui ng gwapo.
Laking
pasasalamat ko nang nakarating na kami sa music room dahil syempre, nakabukas
na ang ilaw at malaya ko nang mapagmamasdan si kuya Lyle. I must be insane
dahil napapangiti ako sa walang katuturang pag-iisip na iyon.
Isang simpleng
t-shirt, khaki shorts, at rubber shoes na may malaking check ang suot niya.
Bagsak ang buhok niyang natatakpan ang noo at ang mga kilay niya. Those eyes...
“Ate Aisha, paano ulit ang voicing natin dito?” pagkuha ni Yui sa atensyon ko habang
iginigiya sa akin ang pyesa ng Your Heart
Today.
Nakahilera ang
mga upuan tulad ng sa isang typical classroom at may designated seats ang mga
music registers. Sa kasamaang palad ay nasa kabilang ibayo ang mga soprano kaya
naman malayo sa amin si Ruth. Pero dahil nag-aayos pa naman si kuya Lyle ay
tumabi muna siya sa amin.
Itinuro ko sa
kanya kung paano ang sa amin. Alto 1 kaming dalawa ni Yui samantalang soprano 2
naman si Ruth. Nang narinig kami ni Ruth ay sinabayan na niya kaming dalawa ni
Yui.
This song is one
of my favorites! Sobrang ganda ng melody maging ang meaning nito.
Nag-eenjoy na
kaming tatlo sa pagkanta sa isang tabi ng a cappella nang biglang tumugtog ang
piano. Sinabayan nito ang kanta naming tatlo. Mabilis pa sa alas kwatrong
lumipad ang tingin ko sa posisyon ng piano at halos sumuka ako ng rainbow nang
nakitang tumutugtog si kuya Lyle habang nakangiting nakatingin sa amin... sa akin. Alright, hindi sa akin kundi sa
amin. Assumera ako masyado.
Pero kahit na
ba! Nakatingin pa rin siya sa amin!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Naglalakad ako
sa ramp ng mag-isa habang nagrereminisce nang nangyari kagabi. Talaga bang
ngumiti siya? Tapos nakatingin siya sa amin? God it was so surreal!
Tulad ng
nakasanayan ay maaga akong pumasok. Bumati nanaman sa akin si kuyang guard at
tinawag nanaman akong Miss. Nakakailang pero siguro nga ay dapat na akong
masanay. Pagkapasok pa lang ay dumiretso na ako sa ramp at doon napagpasyahang
maglakad-lakad. Medyo madilim pa dahil 6 pa lang naman ng umaga at wala pang
halos estudyante dahil ang simula ng class ay 8am pa. Natapos na rin ako sa
paglilipat ng notes sa filler ko at nagawa ko na rin ang mga assignments ko
kaya wala akong dapat gawin.
I don’t want to
spoil this wonderful mood I have right now! Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako
nakakaget-over sa ngiti niyang iyon. Kinagat ko ang labi ko at sinubsob ang
mukha sa palad. Right then and there, tumili ako.
“You’re not supposed to be here you know. It’s still
too dark for a young girl like you to stroll here.”
Mabilis kong
nailagay ang palad sa bibig ko nang may isang lalaking nagsalita. Oh goodness! Ang lakas yata ng tili ko?
Tumikhim ako at tinitigan ang lalaking nasa harap ko. Hindi ko man lang siya
napansin habang naglalakad ako. Well... his right. Madilim pa talaga kaya
siguro hindi ko rin siya kaagad napansin. Hindi ko rin masyadong makita ang
mukha niya.
“Hindi naman gano’n kadilim, nakikita ko pa naman
ang nilalakaran ko.”
Hinintay ko kung
may sasabihin pa siya kaso ay ilang segundo na ang lumilipas ay wala naman
siyang imik. Aalis na ba ako? Hindi
ko makita ang mukha niya pero bakit feeling ko ang sama ng tingin niya sa akin?
Napalunok ako. “Uhh... sige. Una na ako,” sabi ko na
lamang. Ang awkward naman kasi. Nakatayo siya sa harap ko pero hindi naman siya
nagsasalita. Hindi ko pa makita ang mukha niya kaya di ko alam kung ano ang
trip niya sa buhay.
Naglakad na ako
paalis. Hmm... saan muna kaya ako
tatambay?
“Stupid.”
Huminto ako sa
paglalakad at nilingon ulit ang lalaki. Nakatalikod pa siya sa akin ngunit
humarap din at inulit ang sinabi niya. “Stupid.
You didn’t even get my point.”
Kumunot ang noo
ko sa insulto niya. And his voice is irritatingly familiar. Humalukipkip ako at
tinitigan ang mukha niyang hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makita. “Seriously ano ang ipinaglalaban mo? Isa
pa, maka-stupid ka... ano ba ang ginawa ko sa’yo? Wala rin namang nagsabing
bawal maglakad dito sa ramp kahit madilim, may batas ba ditong gano’n?”
“You’re really stupid,” bulong niya sa hangin.
Bumuga ako ng
hangin. So much for talking with this guy. Ang ganda-ganda ng mood ko tapos ay
sisirain lang nitong... ah, sino ba kasi ito?
Aalis na sana
ako nang nagsimulang maglakad papalapit sa akin iyong lalaki. Nanlaki ang mga
mata ko at napaatras. Wait... bakit... bakit parang susugurin niya ako? Parang
may humampas sa puso ko at nagsimula iyong magwala. Bumilis ang lakad ng lalaki
papalapit sa akin samantalang nanigas naman ako sa kinatatayuan.
Bigla niyang hinila
ang pulso ko at marahas akong isinandal sa pader. Dahil sa takot ay sinubukan
ko siyang sipain ngunit napigilan niya iyon gamit ang mga tuhod niya. Hinawakan
ng isa pa niyang kamay ang isa kong pulso at halos nawalan ako ng hininga nang
isinubsob niya nang walang babala ang mukha niya sa leeg ko.
He inhaled
deeply.
“You’re scared?” tanong niya sa malumanay na boses. Naramdaman ko ang
init ng hininga niya sa leeg ko. Lalo akong natakot.
Mariin akong
pumikit at pinakalma ang sarili. Sinubukan kong kumawala sa kanya ngunit mas
humigpit ang hawak niya sa akin. Sisigaw na sana ako nang may naamoy ako.
“What if some perverted guy saw you here walking
alone and started doing things to you... you think you could defend yourself?”
Nanghina ako.
Nawalan ako ng lakas at hindi ko masagot ang mga tanong niya. Nag-init ang
sulok ng mga mata ko. This smell. Huminga
ulit ako at tulad kanina ay sinalubong ako ng amoy na iyon. Lalo akong naiyak.
“You must know that you’re a girl and you’re too
weak to defend yourself so you should be more careful.”
“Ang... Ang s-sama mo!” Pumiyok pa ako nang isinigaw ko iyon sa kanya.
Umiyak na ako ng tuluyan. How dare he!
Nawalan ng lakas
ang mga tuhod ko kaya naman bumigay iyon. Bago pa ako mapaupo ay mabilis na
niyang naipaikot ang mga bisig niya sa bewang ko at sinuportahan ako. Tumayo
siya ng maayos habang hawak ako. Bumagsak ang ulo ko sa balikat niya dahil sa
panghihina. Takot na takot ako at kung hindi ko pa nakilala na si Pres ito ay
hindi ko na alam. The smell of him is too familiar for me to forget.
Pinaghahampas ko
siya kahit sa totoo lang ay wala namang lakas iyon. Nanghihina pa rin ako...
dala siguro ng aftershock ng adrenaline rush.
Hinayaan niya
ako sa ginagawa ko. Nakakainis siya! Bakit kailangan pa niyang gawin sa akin
iyon? Natutuwa ba siya kapag natatakot ako? Kapag umiiyak ako? Gustong-gusto ba
niyang nagmumukha akong mahina sa harap niya?
Iyak lamang ako
ng iyak. Wala akong pake kung magmukha akong bata. Wala naman nang sinasabi
itong lalaking ito kaya tanging mga hikbi ko lamang ang maririnig sa lugar.
Nang kumalma na ako ay dumilat na ako. Maliwanag na pala sa kinalulugaran
namin. Inangat ko ang ulo ko at dumako ang tingin ko sa balikat ni Pres. Nakita
kong basang-basa iyon dulot ng mga luha ko. Medyo nakonsensya ako pero nang
maalala ang ginawa niya sa akin ay naisip kong bahala siya dyan.
“I hope you understood by now my point—”
“Who cares about your point? Bwisit ka! Bakit mo pa
ako tinakot nang gano’n? Why can’t you just leave me alone?!” Masama ko siyang tinitigan ngunit wala
ring halaga dahil hindi naman siya nakatingin sa akin.
His jaw suddenly
tightened. “I can’t believe this! Why
can’t you see—” Napahinto siya nang matingnan niya ang mukha ko. Hindi ko
naman alam kung anong nakita niya doon. Yeah right, I look like a mess.
“What?” matigas kong tanong.
Tumikhim siya at
nag-iwas ng tingin. “Just—”
May narinig
kaming mga taong nag-uusap at mukhang papunta rin sila sa kinalulugaran namin.
Tinanggal na ni Pres ang mga bisig niyang nakapulupot sa bewang ko at umatras.
Nilagay niya ang kamay niya sa loob ng bulsa ng pantalon niya.
Diretso niya
akong tiningnan. “Don’t walk here alone
lalo na kapag madilim pa.” Kumunot ang noo niya. “I thought you have nyctophobia?”
Nilingon ko ang
pinagmumulan ng ingay mula sa nag-uusap na mga tao at nakitang dalawang
employee iyon under ng maintenance dept.
“Good morning po,” bati ko sa kanilang dalawa.
Si Pres naman ay
yumuko lang. Ngumuso ako. Kakaiba ang way ng pagbati niya. Nginitian naman kami
nila kuya at mukhang nahiya pa. Mabilis nila kaming nilampasan.
“Tungkol sa tanong mo,” panimula ko. Naramdaman ko ang pagbalik ng mga mata
niya sa akin. Ako naman ay sinusundan ng tingin sila kuyang dumaan sa harap
namin kanina. “Lahat ng tao nagbabago.
‘Wag ka na dapat magtaka kung may mga bagay na nagbago sa akin. Normal iyon.”
Nilingon ko siya
at nakitang seryoso siyang nakatingin sa akin. “You should accept change too you know. For the better. You’re great
already kaya wala ka na dapat pang alalahanin. Those things in the past will
always stay there. The present is another story... in fact it’s a new story.
Don’t worry; I will not ruin you this time.” I smiled at him. I thought he
would smile back but no. He just stared at me.
Nag-iwas ako ng
tingin. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I should be mad at
him for what he did to me earlier but somehow, naintindihan ko naman ang ibig
niyang sabihin. My intention for saying those words to him was genuine pero
bakit parang ang bigat sa dibdib?
Naglakad na ako
paalis. Bakit ganito? I meant well with those words. Totoo naman lahat ng
sinabi ko. Lahat ay nagbabago. Ang mga tao ay nagmamature. Hindi dahil ang
isang bagay ay parte ng nakaraan mo, ibig sabihin ay kailangan mo iyong dalhin
hanggang sa buhay mo sa kasalukuyan. It shouldn’t be that way.
But it all ended
that way to me. Between the two of us, it’s me who’s still stuck on the past.
Those words I said was not for his benefit... but for mine.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------