“What’s the guy’s name?” I whispered at Clea’s left ear as the
song ended. She’s still pouting for all I care.
Nakahalukipkip
ako at patay malisya lang kahit na halos maasiwa dahil hindi natinag ang
lalaking iyon sa kakatingin sa akin. What?
That easy to get his attention? Piece of cake. Hindi man lang ako pinagpawisan.
Lihim akong napangiti sa sarili. Malapit na at masisimulan ko na rin ang
matagal ko nang plano. Kung bakit kasi hindi pa tumatawag sa akin ang hunghang
kong pinsan.
For the first
time since I entered this audi, I gave myself the opportunity to take notice of
those people around the area aside from Clea and that particular guy. Their
bassist: typical boy next door type, walang ere sa katawan, may dimples sa
kaliwang pisngi kapag ngumingiti (I noticed because he smiled when he saw
Clea), clean cut, strong physique (actually mukhang lahat naman ng members ng
band), signatured clothes (halatang mayaman). Their pianist: he’s the skinniest among the
four... well... not that skinny but just
a little bit skinny (or perhaps my mind’s just playing a trick on me?), moreno,
faded jeans, simple black tee (parang scholar). Their drummer...
Surprise and
rage had contorted my face.
What is he doing
here? I didn’t notice him earlier. The
hell? Myembro siya ng band na ‘to? And
he’s studying in this school?! Kinuyom ko ang mga palad ko at sumibol ang
galit na matagal ko nang hindi nararamdaman.
Nilingon ko si Clea
nang hindi pa rin niya ako sinasagot.
“What—”
“Aedan! I missed you!” malakas na sigaw ni Clea habang mabilis na
sinunggaban ng yakap ang lalaking nasa stage at hawak pa rin ang drumsticks.
Hindi ko man
lang namalayan na wala na pala siya sa tabi ko. I crossed my arms and turned my
bitch mode on. They’re close huh.
“Hi! Are you a friend of Clea?”
Nagulat ako nang
nakitang nasa tabi ko na pala ang bassist ng banda. Nakuhang muli ng dimple niya
ang atensyon ko.
Walang emosyon
ko siyang tiningnan. “Nope. We’re not
friends.”
Isang baling pa
ang ginawa ko kay Clea na sobra sobra ang ngiti habang nakikipag-usap kay Aedan
bago ako pumihit paalis. I have no intention to wait for her to come back and
tour me again. I can do it myself.
“Hey wait!” narinig kong tawag pang muli ng makulit na bassist.
Hindi ko iyon pinansin at umalis na sa lugar na iyon.
“My! Why didn’t you tell me na nandito siya? I
thought he’s in Bacolod with his... mother!”
Gulat na gulat
si My nang dumating ako sa bahay at iyon kaagad ang naging pagbati. Who could
blame me? I came here in the Philippines knowing that I’ll never get to see
that asshole’s face here and yet...
“Cara!” Windang si My sa reaksyon ko at mabilis na nagpunas
ng kamay. Kasalukuyan siyang nagluluto ng dinner. Kahit na kumakalam ang aking
sikmura ay hindi ko iyon pinansin. Masyadong matindi ang galit na nararamdaman
ko para mapansin pa iyon.
Isang hilaw na
ngiti ang ibinigay niya sa akin. “Kamusta
ang lakad niyo ni Clea? Maganda naman ba ang school?”
Nanginig lalo
ako sa galit. “My, are you out of your
mind? Don’t tell me—” Nakuha ng nakaawang na pintuan ng kwarto katabi ng
akin ang atensyon ko.
Napansin ni My
kung saan ako nakatingin. “Cara—”
Umiiling-iling
ako habang mabilis na lumalapit sa pintuang iyon. Pinipigilan ako ni My sa
paglapit ngunit hindi pa rin ako naawat. I am too consumed by my bottled anger
that I couldn’t see any reason or logic behind this situation.
Marahas kong
binuksan ang pintuan at halos maghisterikal nang nakita ang mga gamit na
naroon. Lumapit ako sa cabinet at binuksan iyon. Halos magwala ako nang
tumambad sa akin ang maayos na nakatuping mga damit.
“My, kailan pa siya nandito?” malamig kong tanong kay mommy na hanggang
ngayon ay wala pa ring imik habang sinusundan ako. I couldn’t even recognize my
own voice; it was too foreign to me.
“Anak magpapaliwanag si mommy...” Nagsimulang umiyak si My sa harap ko.
Umiling ako at nag-iwas ng tingin. I couldn’t stand the fact that she let that
fucked up stranger in this house without my knowledge. But seeing her like this
is ten times worse. Is she crying for he’s sake? God! I never imagined that
this would happen!
“What, My? What your reason could be this time? Wala
na ba talagang halaga sa’yo ang desisyon ko? O kahit ang pride mo... hindi mo
man lang ba naisip? Ang mararamdaman ko? Mo?” Kinagat ko ang labi ko at pinigilan ang sariling
umiyak. No. I won’t let my tears show while I’m telling her this. I want her to
see reason and I want it to be now. Hindi ako magiging kapani-paniwala kung
magmumukha akong mahina sa harap niya.
Pinalis niya ang
luha sa mukha niya. “No, Cara. I’m
sorry. Hindi ko mahindian ang daddy mo—”
“Then learn when and how to say no! Kasi kung hindi,
My kailan pa? Palagi na lang bang siya ang iisipin mo? Palagi na lang bang oo
ang sagot mo sa mga kagustuhan niya? Hahayaan mo lang ba siyang manipulahin ang
buhay mo? Kasi ako My hindi! I will never let anyone dictate your life! You own
it!” Mabilis kong pinunasan
ang luhang lumandas sa mukha ko. I am not done here so fucking stop yourself
from breaking down Cara!
Hinawakan ni
mommy ang kamay ko at dahan-dahang binuksan iyon. Doon ko lamang napagtantong
mariin kong naikuyom ang mga kamay ko at may kaunting sugat na doon dahil sa
kuko ko. I also realized that I’m still trembling so badly.
She looked at me
with that expression that always makes me want to hunt down my own father
and... I don’t even want to finish that thought.
“Cara. Alam kong galit ka but please do understand.
Ngayon lang humingi ang daddy mo ng pabor sa akin.” Pumiyok pa siya habang sinasabi iyon sa
akin.
Natawa ako. “My, are you kidding me? Ngayon lang?
Really? Then let me tell you all the things he asked of you. Sinabi niya na
patawarin niyo siya dahil nangaliwa siya. You said ‘Yes! It’s alright! Besides it was my fault in the first place!’ He
told you that he would file a divorce. You agreed! He asked if he could still
contact you and continue your friendship, you still agreed even if doing so
would torture you to death! Tinanong ka niya kung pwede ka ba niyang ipakilala
sa bagong pamilya niya, pumayag ka pa rin! He also asked you—”
“Cara that’s enough,” mariing sabi ni mommy. Iba na ang tono niya at alam
kong dapat ay itikom ko na ang bibig ko but I want to tell her this now dahil
kung hindi ay kailan pa? When she’s already wallowing in self-pity? No. Not
gonna happen.
“Ginagamit ka lang niya para sa sarili niyang
kaligayahan! You think he’s concerned about our well-being? You think he’ll
desperately run back to us if you keep on putting up with his whims? Hindi, My.
He’ll just continue to make use of you and after that? Wala na! Ibabasura ka
niyang muli!”
Nanlaki ang mga
mata ni My at tila nasaktan sa sinabi ko. No. I’m not even in the main point
yet.
“Cara, you don’t know what you’re saying.” I know she’s really hurt and angry at
the same time but she managed to speak with composure. Hawak pa rin niya ang
mga kamay ko but this time her grasp is firmer. “Yes. I admit that I couldn’t say no to your father but please
understand—”
“Na mahal niyo pa rin siya?” pabulong kong tanong. Ni hindi ko
gustong itanong iyon dahil alam ko na ang sagot but I want to hear the answer
clearly from her.
Tuluyang umiyak
si My at yumuko. Tumingala ako at huminga ng malalalim. I can’t believe this is
happening.
“That love is destructive, My.” Tiningnan ko siya habang umiiling at
mukhang nakikiusap siya sa akin. Umiling ako pabalik. “I’m telling you, that love will definitely destroy you.”
Matapos kong
sabihin iyon ay noon ko lang naramdaman ang sakit at panghihinayang.Tinanggal
ko ang pagkakahawak ni mommy sa kamay ko at naglakad palabas ng kwarto. Napahinto
ako nang nakitang may taong nakatayo sa tapat ng pintuan.
Nag-angat ako ng
tingin at sumiklab nanaman ang galit na naramdaman ko kanina nang nakita ko ang
pagmumukha niya. Tulad ko ay galit din siyang nakatingin sa akin, para bang
pinapatay na niya ako sa isip niya. Bumaba ang tingin ko sa dala niyang bag. Galing siya ng school at dumiretso dito. Gusto
kong maiyak at matawa dahil sa mga nangyayari.
Nagpatuloy ako
sa paglalakad at binangga siya bago dumiretso sa kwarto ko. This is too much
for my first day here in Manila. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari ay
sana ay nanatili na lang ako sa States. At least doon ay kasama ko sila grandma
at grandpa at panatag pa ang loob ko.
“You’re really a bad girl Cara! Iniwan mo lang ako
doon pagkatapos kitang i-tour sa school namin.”
Tiningnan ko ang
phone kong nasa kama at nagpatuloy sa pag-aayos ng mga damit. Inuna ko ang mga
nasa maleta at isusunod na lang ang mga nasa backpack at dalawang paper bags.
My room now is a mess.
“It’s not my fault if you were too preoccupied
earlier. Tinawag kita pero hindi mo ako pinansin so what do you expect? Ang
ayoko sa lahat ay pinaghihintay ako at alam mo ‘yan.” I rolled my eyes as if she can see me.
“Yeah yeah. I know. It’s so you Cara.”
May kumatok sa
pinto kaya nahinto ako sa ginagawa. Sa totoo lang ay hindi ko alam kung paano
haharapin si My. Iyon ang unang pagkakataon na nabuksan namin ang topic na iyon
kaya naman hindi ko alam kung tama ba ang ginawa ko o hindi. I was certain that
I did the right thing back there pero ngayong nakapag-isip-isip ako ay di ko na
alam.
I opened the
door expecting my smiling mom but I was left aghast as the unexpected person
stood in front of me.
Nag-angat ako ng
tingin at tinaasan siya ng kilay. I didn’t even bother to speak.
“Kakain na,” walang emosyon niyang sabi ngunit kitang-kita sa mga
mata niya na napilitan lang siyang sabihin iyon sa akin.
Hindi ako umimik
at patuloy siyang tiningnan. I really can’t believe this guy’s gut.
Inabot ko ang
pintuan at marahas na sanang isasara iyon sa pagmumukha niya nang pinigilan
niya iyon. I firmly closed my eyes to restrain myself from thinking or even
muttering or rather yelling expletives in front of his face.
“What?!” My voice was filled with venom.
Huminga rin siya
ng malalim, tila nagpipigil din. “Kakain
na,” he said again, surprisingly calm.
Oh. Hanggang
kailan kaya niya makokontrol iyan? Because I know myself that putting up a
facade like that requires a great deal of effort most especially if his true
feelings are otherwise. So why bother pretending?
Humalukipkip ako
at sarkastikong ngumiti. “So?”
This time ay
mariin na niya akong tinitigan. That piercing look kinda reminded me of her
bitch of a mother. Mag-ina nga sila. I kept my arms folded to obscure my
trembling hands. Tama nga si Cara, I badly need to learn anger management.
“Your mom’s waiting downstairs. Just say sorry and make
up with her.”
I mockingly
looked at him. “Oh? You’re talking like
a saint now? How considerate of you—”
“Stop acting like a spoiled brat,” he said flatly, more annoyed than angry.
But I am beyond angry.
Isang hakbang
ang ginawa ko at marahas kong kinuyom ang kamay ko sa kwelyo ng damit niya. “I am not a spoiled brat,” malamig kong
sabi.
Kahit na medyo
nakayuko dahil sa paghila ko sa kanya ay nanatili ang mga kamay niya sa hamba
ng pintuan ng kwarto ko. Bumaba ang tingin niya sa kamay ko bago muling bumalik
sa mga mata ko.
“Then what do you think you’re doing now?” he said with mockery.
Pulang-pula na
siguro ang mukha ko sa sobrang galit. “I’m
showing you that you shouldn’t mess with me and this family—”
“This is my family too.”
Natulala ako sa
sinabi niya. He looked determined though when he said that. Nang nakita kong
seryoso siya sa sinabi niya at wala na siyang balak dugtungan iyon ay halos
matawa ako.
“Cara? Aedan?”
Huminga ako ng
malalim nang narinig ko ang tawag ni mommy. Lumingon si Aedan sa gilid niya
kung nasaan ang hagdanan. Bumalik rin naman sa akin ang tingin niya. Ilang
segundo ang naging palitan namin ng matatalim na tingin bago niya ako
tinalikuran.
Sinara ko ang
pintuan at sunod-sunod na malalalim na hininga ang ginawa.
“That was intense.”
Nagulat ako nang
narinig ang boses ni Clea. Doon ko lang napagtanto na nakaloudspeak pa rin ang
phone ko at narinig niya ang pag-uusap namin ng lalaking iyon.
I rolled my eyes
and grabbed the phone.
“Call you later,” I said, feigning nonchalance even though I am burning
with rage.
You are a part
of this family, Aedan? Do you really think that you belong in this family? If I
can’t do anything to make you go away, then I’ll make sure you would beg for me
to let you go away and leave this family that you destroyed without a second
thought.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------